Μερικές σύντομες επισημάνσεις:
Δεν είναι πρώτη φορά που η συλλογική δράση και κάποια μορφή συνεταιριστικής δραστηριότητας επιστρατεύονται, σε συνθήκες κρίσης και παρατεταμένης ύφεσης του καπιταλισμού, για την ικανοποίηση άμεσων καταναλωτικών αναγκών και τη διασφάλιση της επιβίωσης πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Και στο απώτερο παρελθόν, αλλά και με την παρούσα κρίση του καπιταλισμού, παρουσιάζονται παρόμοια φαινόμενα σε αρκετές χώρες.
Το «κίνημα της πατάτας» ή ευρύτερα το κίνημα για την προμήθεια φθηνών αγροτικών προϊόντων και τροφίμων άμεσα από τους παραγωγούς, που εμφανίστηκε πρόσφατα μέσα στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης και κοινωνικής εξαθλίωσης που αντιμετωπίζει η χώρα μας, φαίνεται να παίρνει συνεχώς αυξανόμενες διαστάσεις. Φαίνεται επίσης να επιφέρει ένα σημαντικό πλήγμα στους μεσάζοντες, περιορίζοντας εντυπωσιακά την ψαλίδα των τιμών ανάμεσα στον παραγωγό και τον καταναλωτή.
Η επιτυχία αυτού του εγχειρήματος έχει μάλλον θορυβήσει του ιθύνοντες του αρμόδιου Υπουργείου και τους κυβερνητικούς παράγοντες, οι οποίοι εναγωνίως προσπαθούν να παρέμβουν σ’ αυτή την εξέλιξη, για να καπηλευτούν ή να ελέγξουν εκ των έσω αυτό το κίνημα. Αλλά, μάταια επιχειρούν να αποκρύψουν τη μακροχρόνια παταγώδη αποτυχία τους στον τομέα αυτό, και να εντάξουν αυτό το κίνημα μέσα στους κανόνες του κυρίαρχου (καπιταλιστικού) συστήματος και στα θεσμικά πλαίσια μιας υποτίθεται «εξορθολογισμένης» αγοράς.
Ταυτόχρονα, ορισμένοι κομματικοί φορείς αποδεικνύονται εκτός τόπου και ιστορικού χρόνου όταν σπεύδουν να λοιδορήσουν αυτό το κίνημα, όπως έκαναν στο πρόσφατο παρελθόν και με το λεγόμενο κίνημα των πλατειών, γιατί είναι ένα κίνημα που ξεφεύγει από τον έλεγχο τους και δεν συνάδει με τα χρεοκοπημένα ιδεολογικά τους πρότυπα.
Κάποιοι επίσης επιχειρούν να παρέμβουν στο κίνημα αυτό για να παίξουν κάποιο ρόλο και να αναπτύξουν μια διαφορετικού τύπου επιχειρηματική δράση, ή κάνουν λόγο για μάρκετιγκ νέου τύπου. Αλλά, στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται ούτε για «μάρκετ», ούτε για μάρκετιγκ.
Το κίνημα αυτό αντανακλά ουσιαστικά μια παταγώδη και ολέθρια αποτυχία του ίδιου του μηχανισμού της αγοράς και του καπιταλιστικού συστήματος γενικότερα. Ο αυθόρμητος, χαοτικός, ανεξέλεγκτος και αδιαφανής χαρακτήρας των αγοραίων συναλλαγών, πέραν των άλλων επιπτώσεων, επιτρέπει σε οποιοδήποτε μεσάζοντα να παρεμβαίνει σε ένα ευρύ φάσμα σταδίων και δραστηριοτήτων έτσι ώστε να επιβαρύνει πολλαπλάσια την τελική τιμή ενός προϊόντος. Ταυτόχρονα όμως, το κίνημα αυτό σηματοδοτεί, έστω και πρωτόλεια, το θρίαμβο και την αναγκαιότητα του κοινωνικού σχεδιασμού για τον άμεσο και συνειδητό συντονισμό ανάμεσα στις κοινωνικές ανάγκες (των πολιτών/καταναλωτών) και στις υπάρχουσες παραγωγικές δυνατότητες (τους παραγωγούς).
Αναμφίβολα, ο συντονισμός αυτός θα πρέπει να διευρυνθεί και τέτοιου είδους συλλογικές δράσεις θα πρέπει να πολλαπλασιαστούν, αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να γίνουν και πολλά άλλα, ακόμα πιο δραστικά, για να μπορέσει η κοινωνία να αλλάξει σελίδα, να ξεπεράσει την κρίση του καπιταλισμού, και να πάρει ο κόσμος της δουλειάς και της δημιουργίας την τύχη στα χέρια του, πάνω στη βάση μιας ριζικά διαφορετικής κοινωνικής οργάνωσης.
Καλώς ήλθατε, λοιπόν, στο γενναίο κόσμο που γεννάται από τη βαθύτατη και καταστροφική κρίση του καπιταλισμού, αλλά και από την κοινή (συλλογική) δράση και την νέα τεχνολογία!
*Ο Γιώργος Λιοδάκης είναι καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο Πολυτεχνείο Κρήτης
3 σχόλια:
Πολύ ωραίο άρθρο. Σε τούτα θα συμπληρώσω ότι σημαντική ευθύνη έχει και η απουσία καταναλωτικής συνείδησης, ως αποτέλεσμα της "ευμάρειας" του υπερκαταναλωτισμού των προηγούμενων δεκαετιών. Αλλά, κι εμείς ως αριστεροί έχουμε μερίδιο ευθύνης επειδή κυνηγώντας μισθούς, αυξήσεις κλπ, παραβλέπαμε από δράσεις συλλογικές, αλληλέγγυες ή ακτιβιστικές τις τιμές των αγαθών, συμβάλλοντας σε μία ανάπτυξη καταναλωτικής συνείδησης.
Και φυσικά έτριξαν θεμέλια μιας παγιωμένης κατάστασης. Αλλά, ας μην παραβλέπουμε το ρόλο των ΜΜΕ που μονοπωλούν το σχετικό κίνημα που τελικά θα λειτουργήσει ή αποπροσανατολιστικά ή επαναπαυτικά (μήπως ξεχαστεί σύντομα, φοβάμαι, από την υπερπροβολή).
Η αλήθεια είναι ότι το "κίνημα" της πατάτας, περισσότερο διαφημίστηκε στα αριστερά ιστολόγια και διαδικτυακά κινηματικά στέκια, ως γκάφα του ΚΚΕ, παρά ως αυτό που πραγματικά είναι. Πίσω ακριβώς από το πραγματικό γεγονός, αποκαλύπτεται ξεκάθαρα η δεδηλωμένη στάση των δύο κομμάτων της καθεστωτικής αριστεράς, απέναντι σε οτιδήποτε κινείται: Άρνηση, σπίλωση, καταγγελία σε ότι δεν ελέγχεται. Από το -σίγουρα μερικό- ζήτημα της απομάκρυνσης των μεσαζόντων στα αγροτικά είδη, μέχρι τις πλατείες και από εκεί το φοιτητικό κίνημα, τον σπουδαίο Δεκέμβρη ή και μεμονωμένους αγώνες όπως στα Goody's της Θεσσαλονίκης.
Από την άλλη πολιτική σπέκουλα, ενσωμάτωση, αποδοχή δίχως κανένα κριτήριο παρά της ψηφοθηρικής αυτοεπιβεβαίωσης, όλοι μαζί στον ελάχιστο κοινό διαιρέτη που λέγεται ΣΥΝ, όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει. Άλλωστε τη μεγαλύτερη -ως σήμερα- "πατάτα" την έχει πετάξει ο ΣΥΝ (με ευγενή άμιλλα σε αυτούς που ψάχνουν ακόμη το...απεχθές χρέος) , με το τριετή πάγωμα του χρέους ή αλλιώς σταματήστε τη γη να κατέβω.
Σε αυτή τη προεκλογική κούρσα ανοησίας των δύο κοινοβουλευτικών αριστερών κομμάτων οι επιλογές (και των δύο) είναι μοιρασμένες και ήδη προδιαγεγραμμένες. Ο αδιέξοδος δικομματισμός στην αριστερά δεν είναι παρά τα "κουφώματα" στο συστημικό διαμέρισμά που προσπαθεί να διατηρηθεί όρθιο.
Πολύ καλό το παραπάνω άρθρο και εγώ εδώ θα παραθέσω απλά ένα κείμενο για την αναγκαιότητα και σημασία του βασικού εισοδήματος ή την παροχή των βασικών αναγκών και αγαθών (τροφή, στέγη, ρουχισμό, παιδεία και ιατρική περίθαλψη) σε όλους τους ανθρώπους χωρίς καμία προϋπόθεση.
Το κείμενο ονομάζεται "Όταν ο άνθρωπος πιστεύει στον άνθρωπο" και δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ολοκληρωμένο ...
Δημοσίευση σχολίου