Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι ως μικρές αυτόνομες κοινότητες μέσα στον αστικό ιστό


Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΕ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ

Η στέγαση, η διατροφή και η περίθαλψη αποτελούν ήδη τις μεγάλες πληγές του πλήθους που τίθεται ολοταχώς εκτός επίσημης κοινωνίας. Το κράτος, ως εγγυητής της κοινωνικής αναπαραγωγής, έχει αποχωρήσει απ' το συλλογικό το οποίο ιεραρχούσε και κανονικοποιούσε, και έχει μεταθέσει τις ευθύνες στον καθένα ατομικά και σ' όλους μαζί ταυτόχρονα. Έχεις-μπορείς, δεν έχεις-δεν μπορείς, κι αυτό χωρίς καμία πίστωση. Το συλλογικό έχει μεταφερθεί στην ευθύνη των από τα κάτω, γι' αυτό η κρίση πέρα από τα αντικαταθλιπτικά και την απελπισία έχει και την όψη της εξέγερσης.

Ο χαρακτήρας της εξέγερσης, με βαρόμετρο την κοινωνική απελευθέρωση, προαπεικονίζεται ήδη με θετικό και αρνητικό πρόσημο. Οι εικόνες από το μέλλον αποτυπώνονται στην πραγματική ζωή στον Άγιο Παντελεήμονα και στην Πειραϊκή Πατραϊκή, με αρνητικό πρόσημο. Είναι οι κινήσεις που αναλαμβάνουν να υποκαταστήσουν το κράτος στον τομέα της τάξης και της ασφάλειας και επεκτείνονται στον τομέα της οικονομίας, με χαρακτηριστικά συμμορίας. Όσο η κρίση θα βαθαίνει και τα αδιέξοδα θα μεγεθύνονται, άλλο τόσο υπάρχει ο κίνδυνος πύκνωσης, διεύρυνσης και σύνδεσης αυτών των κινήσεων προς την εμφυλιοπολεμική βαρβαρότητα. Αυτήν την εκδοχή εξέφρασε πολιτικά η Χρυσή Αυγή, που φάνηκε όχι μόνο στο δις επαναλαμβανόμενο ποσοστό της, αλλά και στη διασπορά των ψήφων της σ' όλες της εκλογικός περιφέρειες. Απ' την άλλη, το θετικό πρόσημο αποτυπώνεται στην πληθώρα οριζόντιων και αλληλέγγυων κινήσεων που έχουν σχέση με την οικονομία, τη διατροφή, τους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, την υγεία, τα κοινωνικά αγαθά, το περιβάλλον, την εργασία, κ.λπ. Είναι οι κινήσεις που κυοφορούν σπερματικά ή ρητά τη μεγάλη έξοδο απ' τον καπιταλισμό και απ' την νομιμοποιητική ισχύ του κράτους ως ρυθμιστή της κοινωνικής αναπαραγωγής.

Όσο το επίσημο κράτος και το πολιτικό προσωπικό του θα χάνει το έδαφος κάτω απ' τα πόδια του, κι όσο οι φυγόκεντρες κοινωνικές δυνάμεις θα το αποσυντονίζουν, άλλο τόσο θα συστοιχίζεται με την εκδοχή της βαρβαρότητας, γιατί εκεί έχει και ρόλο και δομές για να στηρίξουν αυτόν το ρόλο.
Ο χαρακτήρας της εξέγερσης θέτει ως προϋπόθεση την ήττα της μιας εκδοχής σε βάρος της άλλης.

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΩΣ ΜΙΚΡΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΣΤΙΚΟ ΙΣΤΟ

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι μπορούν να αποτελέσουν το εμπράγματο κυτταρικό παράδειγμα της μικρής αυτόνομης κοινότητας. Είναι μιας πρώτης τάξεως δυνατότητα για να δημιουργηθούν νέες συνθέσεις πάνω στην υλική βάση της αναπαραγωγής του κοινωνικού ιστού στην κατεύθυνση του ριζικού απελευθερωτικού μετασχηματισμού.
Μια τέτοια κοινότητα, για να μπορέσει να αποτελέσει αναφορά και εστία αντίστασης αλλά και πρότασης, πρέπει να πληροί ορισμένες προϋποθέσεις.

Πρώτο: Πρέπει να υπάρχει ένα έδαφος, ένας τόπος και μια ακτίνα δράσης πάνω στα οποία μπορεί να αναπτύξει η κοινότητα τη λειτουργία της. Οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι έχουν εκ των πραγμάτων και τα τρία .Το έδαφός τους μπορεί να τελεί υπό κατάληψη, είτε να είναι με ενοίκιο. Το ζήτημα αυτό δεν είναι αξιακό ούτε αντιφατικό, γιατί αυτό που προέχει σήμερα είναι η απαλλοτρίωση της απελευθερωτικής χρήσης των κτιρίων (συνήθως της αχρηστίας τους) μέσα από την οποία δημιουργούνται οι όροι του ριζικού μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων που συναρθρώνονται μέσα σε αυτά.

Δεύτερο: Πρέπει η κοινότητα να εγγυάται τη σταθερότητα των μέσων (δομές) και των σχέσεων αναπαραγωγής της. Για να μπορέσουν οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι να αναπαραχθούν ως κοινότητα, πρέπει να ξεπεράσουν το πολιτικό και πολιτιστικό βάρος που τους δημιούργησαν, όχι φυσικά για να το αφυδατώσουν ή να το καταργήσουν, αλλά για να το επεκτείνουν στον τομέα της παραγωγής, της διάθεσης προϊόντων και υπηρεσιών, και στις εργασιακές σχέσεις που προκύπτουν μέσα από αυτήν τη δραστηριότητα.

Η εγγύηση της σταθερής αναπαραγωγής της κοινότητας απαιτεί, οι ελεύθεροι χώροι να ενσωματώνουν δομές παραγωγής και διάθεσης προϊόντων/υπηρεσιών. Ανάλογα με το μέγεθος των κτιρίων, αυτές οι δομές μπορεί να βρίσκονται εντός ή εκτός τους, ή και εντός και εκτός τους.
Οι εργασιακές σχέσεις άρρηκτα δεμένες με την οριζοντιότητα, την ισότητα και την αλληλεγγύη, μπορούν να αναπτύσσονται αναλογικά, συνθετικά και ταυτόχρονα, με τρεις δυνατούς τρόπους (από όλους μαζί κι από τον καθένα ξεχωριστά): α) μέσω της αμοιβής με χρήμα, β) μέσω της ανταλλαγής με είδος, γ) μέσω της προσφοράς.

Το χρήμα μπορεί να είναι εναλλακτικό νόμισμα, μονάδα σε τράπεζα χρόνου ή ευρώ. Η αμοιβή θα πρέπει να ορίζεται από ένα κατώτατο κι από ένα ανώτατο όριο, κάθε φορά το ίδιο για όλους. Από τη μια, για να έχει ένα στοιχειώδες νόημα η δομή, κι από την άλλη, για να μην αποκτά το μοναδικό νόημα η συμμετοχή στις δομές της κοινότητας. Πρέπει να αποτιμάται και να αυτορρυθμίζεται διορθωτικά, όποτε είναι αναγκαίο, το όριο της κόκκινης γραμμής, πέρα από το οποίο αρχίζει η συσσώρευση που μπορεί να διαλύσει την ουσία της αυτόνομης κοινότητας.

Οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι (ε.κ.χ.), ως κοινός τόπος συνάντησης, διαβούλευσης και ύπαρξης των δομών της κοινότητας, ανοίγουν νέους δρόμους και νέους τρόπους για τα ζητήματα που τις αφορούν. Η συνάρθρωσή τους, οριζόντια και αμεσοδημοκρατικά, συναρθρώνει ταυτόχρονα πολλά διαφορετικά ζητήματα και δημιουργεί προϋποθέσεις και απαιτήσεις πιο ολοκληρωμένων λύσεων απ' ό,τι μπορούν να επιλύσουν οι κολεκτίβες που γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Όσο οι χώροι αυτοί θα πλαισιώνονται με νέες δομές, άλλο τόσο θα είναι αναγκαία η έξοδος από το έδαφος του κτιρίου και για άλλα εγχειρήματα, προκειμένου να καλυφθούν περισσότερες ανάγκες, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα μεγαλύτερο πλέγμα δικτύωσης και ασφάλειας. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα άτομα που συμμετέχουν στις δομές αυτές θα έχουν περισσότερα χρήματα, αλλά ότι θα έχουν μεγαλύτερη και ελεύθερη πρόσβαση σε περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες.

Τέλος οι ε.κ.χ., ως κοινότητες, χρειάζονται ένα τουλάχιστον προϊόν-υπηρεσία εκκίνησης και μια αντίστοιχη δομή. Θα μπορούσε οποιαδήποτε εργασία κι οποιοδήποτε προϊόν/υπηρεσία να αποτελέσει τη βάση απασχόλησης μέσα στην αντίστοιχη δομή, έστω κι αν πληρούνται οι όροι της εργασιακής ισότητας, οριζοντιότητας και αλληλεγγύης; Ασφαλώς όχι. Γιατί τότε τι θα μας εμπόδιζε να κάνουμε μια δομή μπράβων ή μια δομή παραγωγής φυτοφαρμάκων; Οι δομές εκκίνησης αλλά και ανάπτυξης της κοινότητας οφείλουν να απαντήσουν σε πραγματικές κοινωνικές ανάγκες, να ξαναθέσουν τα όρια μεταξύ αληθινού και ψεύτικου, κοινωνικά ωφέλιμου και κοινωνικά επιζήμιου. Κάποια προϊόντα μπορούν να ενταχθούν άμεσα στο απελευθερωτικό σχέδιο παραγωγής, και κάποια απαιτούν ένα σχέδιο μετάβασης(π.χ. παραδοσιακοί σπόροι και τοξικό έδαφος).

Γι' αυτό, μια αυτόνομη κοινότητα αν θέλει να κρατήσει το νόημά της, δεν ασχολείται με το πώς τα προϊόντα των δομών της θα μπουν ανταγωνιστικά στην αγορά, όσο αυτή υπάρχει, σαν έξυπνος επιχειρηματίας, αλλά πώς θα ανταποκριθεί στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων. Αυτές οι ανάγκες έχουν ένα όνομα: επιστροφή στα βασικά, όχι ως τιμωρία αλλά ως επιλογή, για μια λιτή και αξιοπρεπή ζωή, μια ζωή δηλαδή που αξίζει να την ζεις.

Τρίτο: Οι δομές της κοινότητας πρέπει να ορίσουν τους κανόνες και τους όρους συμμετοχής στην αναπαραγωγή της. Μαζί με με το αμεσοδημοκρατικό πλαίσιο, την οριζοντιότητα, την ισότητα, την αλληλεγγύη, την κυκλικότητα, την ανακλητότητα, τη συμμετοχή όλων στις αποφάσεις και στην εφαρμογή τους από όλους, πάντα και πριν από αυτά μπαίνει το ζήτημα ποιος αποφασίζει. Μπαίνει δηλαδή πάντα το ερώτημα ποιος είναι μέλος, ή για την ακρίβεια μέρος (όρος που εκφράζει αυτό που λέμε συλλογικό άτομο), των δομών, ποιος δεν είναι ή ποιος παύει να είναι. Αυτό δεν μπορεί να κωδικοποιηθεί, γιατί η σχέση σε μια αυτόνομη κοινότητα δεν είναι στατική αλλά δυναμική.

Ταυτόχρονα δεν μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, ή, πράγμα που είναι το ίδιο, κανένας. Με τους ε.κ.χ. υπάρχει μια πραγματικότητα στην οποία η κοινότητα δεν μπορεί παρά να στηριχτεί. Με άλλα λόγια, μέρος των δομών της κοινότητας δεν μπορεί παρά να είναι αυτός που είναι μέρος των ε.κ.χ. Αυτό, όπως ξέρουμε, αποτυπώνεται στις κοινές υποχρεώσεις του χώρου, στις δραστηριότητες, στις βάρδιες, στη φροντίδα, στην τήρηση του πλαισίου (ρατσισμός, κόμματα, σεξισμός, κλοπές, άσκηση βίας, κ.λπ.) και φυσικά στις συνελεύσεις. Συνεπώς, οι ε.κ.χ. δίνουν το στίγμα του ποιος είναι, ποιος δεν είναι και ποιος παύει να είναι μέρος των δομών της κοινότητας.

Τέταρτο: Η αυτόνομη κοινότητα πρέπει να θέσει τα όρια της ανάπτυξής της. Οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι πρέπει να παίρνουνε πάντα υπόψη τους τα όρια της ανάπτυξής τους, ή, όπως ειπώθηκε στην αρχή, τα όρια της ακτίνας δράσης τους. Ο κίνδυνος της ασφυξίας των δομών και της συγκέντρωσης είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο, επικίνδυνος, από την ατροφία ή τη μη συμμετοχή σε αυτές. Η αυτόνομη κοινότητα πρέπει να είναι μικρή για να μπορεί να λειτουργήσει, πράγμα που σημαίνει πως στο βαθμό που οι δομές της αυξάνουν σε συμμετοχή, την ίδια στιγμή ανοίγεται και το ζήτημα του πολλαπλασιαστικού παραδείγματος. Μπαίνει δηλαδή αμέσως το ζήτημα της δημιουργίας κι άλλης μικρής αυτόνομης κοινότητας, σε νέο έδαφος, με νέες ή ανάλογες δομές, και κυρίως με άλλους ανθρώπους. Τα όρια της ανάπτυξης ενός ε.κ.χ., ως κοινότητα, καθορίζονται από τον ίδιο το χώρο, και εντοπίζονται σε δυο εκδοχές. Είτε στις δομές υπάρχουν δυσανάλογα πολλοί για την παραγωγή ή τη διάθεση προϊόντων, είτε υπάρχουν δυσανάλογα πολλοί που ενδιαφέρονται για αυτά τα προϊόντα των δομών. Στην πρώτη περίπτωση, υπάρχει ο κίνδυνος της κατάρρευσης των δομών, και στη δεύτερη, ο κίνδυνος της συγκέντρωσης.

Πέμπτο: Η κοινότητα πρέπει να δημιουργεί συνεχώς στο εσωτερικό της, αλλά κυρίως έξω από αυτήν, ομόσπονδα δίκτυα αλληλεξάρτησης και αμοιβαιότητας. Η δικτύωση και οι ομόσπονδες σχέσεις καταργούν το ρόλο του μεσάζοντα και είναι ένας από τους βασικούς όρους ύπαρξής της. Αλλιώς μετατρέπεται σε νησίδα, σε εγκλεισμό του νοήματος της κοινότητας, που αργά ή γρήγορα συρρικνώνεται και πεθαίνει.

Από τη στιγμή που μιλάμε για δομές αναπαραγωγής της κοινότητας, η δικτύωση δεν μπορεί παρά να γίνεται πάνω σε συγκεκριμένα προϊόντα ή υπηρεσίες, έχοντας ως προϋπόθεση την εγγύηση, τη συνέπεια, τη διάρκεια, και τη σταθερότητα. Οι ομόσπονδες σχέσεις των δομών δεν μπορούν να στηριχτούν σε αφηρημένες υποσχέσεις φιλίας και αλληλεγγύης. Αυτό το βλέπουμε καθαρά στις δομές που ασχολούνται με τη διατροφή και τη διάθεση προϊόντων του πρωτογενούς τομέα. Η δικτύωση, ανάλογα με την εγγύτητα των ε.κ.χ., μπορεί να ορίζεται μέσα από συγκεκριμένες δομές και επιλογές συμπληρωματικής αλληλεξάρτησης και στήριξης, π.χ. ο ένας το αλεύρι, ο άλλος το ψωμί.

Από κει και πέρα ανοίγεται μια άλλη διάσταση της δικτύωσης, που προκύπτει από τα στάδια, τη σύνθεση και την οριζοντιότητα των σχέσεων παραγωγής και διάθεσης προϊόντων. Ένας μεγάλος οδηγός είναι η διατροφή που ξεκινάει από το χωράφι και καταλήγει στο πιάτο. Η ποιότητα, η τιμή, ο τρόπος παραγωγής, ο τρόπος διάθεσης, οι εργασιακές σχέσεις που διέπουν όλο τον κύκλο παραγωγής και κατανάλωσης του προϊόντος, η άμεση σύνδεση παραγωγού και καταναλωτή, όλα αυτά τα ζητήματα είναι στο κέντρο της κοινότητας. Είναι μια διαδικασία απελευθέρωσης εδάφους που ξεκινάει από το χωράφι και καταλήγει στους ε.κ.χ. Οι περιαστικές καλλιέργειες μπορούν να αποτελέσουν ένα από τα βήματα σύνδεσης της κατηλειμένης γης με τον αστικό ιστό, στον οποίο ανήκουν συνήθως οι ε.κ.χ. Το ίδιο μπορεί να γίνει και σε μεγαλύτερη κλίμακα, με συνεταιρισμούς και μικρούς παραγωγούς, που μπαίνουν σε αυτό το σχέδιο μετάβασης βήμα-βήμα, απελευθέρωσης της γης από την καταστροφή του εδάφους και των προϊόντων στο όνομα της αύξησης του κέρδους και της μέγιστης απόδοσης σε χρήμα με το μικρότερο δυνατό κόστος, και μάλιστα, με κρατική επιδότηση.

Έκτο: Οι ε.κ.χ., ως κοινότητες, πρέπει να παρεμβαίνουν στη δημόσια σφαίρα ως εστίες αντίστασης και εξόδου ταυτόχρονα. Συνεπώς, θα πρέπει να υπάρχει και ένας οργανωτικός θεσμός μέσα στον οποίο θα πραγματώνεται ο συντονισμός και η αλληλοστήριξη των δομών των ε.κ.χ. Ταυτόχρονα, ως κύτταρα του προτάγματος για έναν ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό μπορούν να συνδέσουν τις δομές τους με την πολυκατοικία και τη γειτονιά, ως εμπράγματο παράδειγμα ανατρεπτικού ρήγματος μέσα στον αστικό ιστό, στον οποίο οι ανάγκες για τα βασικά μονοπωλούνται, αλλοιώνονται και αλλοτριώνονται από αλυσίδες επιχειρήσεων.


Το κείμενο βασίζεται σε μια πρώτη συζήτηση που έγινε στο Μικρόπολις και απευθύνεται ως πρόταση προς όλους τους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Όταν το κράτος ως υποτιθέμενος εκφραστής της κοινωνίας παραιτείται από τις βασικές λειτουργίες του, όπως αυτή της ασφάλειας, της εξασφάλισης απασχόλησης, τροφής , υγείας, παιδείας, στέγασης τότε εμφανίζεται το παρακράτος με τη μορφή συμμοριών για να καλύψει τα κενά του κράτους.
Αυτό βέβαια συμβαίνει γιατί το κράτος σε συνθήκες καπιταλισμού δεν είναι παρά το εργαλείο διαχείρισης της κοινωνίας με στόχο τη μεγιστοίηση του καπιταλιστικού κέρδους, λειτουργία που υπακούει στη λογική πως για να υπάρξει ένας πλούσιος καπιταλιστής θα πρέπει να δουλεύουν γι' αυτόν κάποιες εκατοντάδες, χιλιάδες μέχρι και εκατοντάδες χιλιάδες φτωχοί άνθρωποι.
Η διάκριση που κάνει το παραπάνω κείμενο σε καλές και κακές πρωτοβουλίες κάλυψης των κενών του καπιταλιστικού κράτους, νομίζω πως είναι επιδερμική και τουλάχιστον επιπόλαιη. Γιατί σε τι διαφέρει λ. χ. η συμμορία της Χρυσής Αυγής που προσφέρει 'προστασία' από τις συμμορίες των ρασοφόρων που με πόρους κρατικούς και κοινωνικούς παριστάνουν τους φιλάνθρωπους που ταϊζουν, ντύνουν, στεγάζουν, 'μορφώνουν' πιστούς και κατ' ανάγκην πιστούς με αντάλαγμα την υποταγή τους στο σκοταδισμό του ιερατείου και στην εξουσία του κεφαλαίου;
Και γιατί οι 'καλές' παρεοπροσπάθειες αφήνουν για τη Χρυσή Αυγή την ασφάλεια των πολιτών και αυτές αναλαμβάνουν να καλύψουν κάποιες πιό ρομαντικές ανάγκες των πολιτών, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση πως έτσι οικοδομούν την ελευθερία των πολιτών και την περιορισμένη κοινωνική απελευθέρωση, ενώ στην πραγματικότητα εκείνο που καταφέρνουν είναι να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία από τη βασική αιτία της κακοδαιμονίας της , ανακουφίζοντας έτσι το καπιταλιστικό κράτος.
Ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη από τέτοιες 'καλές' και 'ρομαντικές' προσπάθειες στο περιθώριο και με την ανοχή των ...

Ανώνυμος είπε...

εξουσιαστικών συστημάτων, οι οποίες δεν οδήγησαν ποτέ την κοινωνία συνολικά στην αντροπή της παρτακμής και της μιζέριας.
Γι' αυτό όλες αυτές οι υποκειμενικά καλοπροαίρετς προσπάθειες με τις ψευτοκομμούνες, τις 'κολλεκτίβες' και τις λεγόμενες 'εναλλακτικές κοινότητες' δεν διαφέρουν ως προς το αποτέλεσμα σε τίποτα από τη Χρυσή Αυγή, αν δεν είναι υπκριτικότερες από αυτήν στην περίπτωση που αποτελούν πρωτοβουλίες κρυπτοεξουσιαστών ή ατόμων με διαταραγμένη υπαρξιακή υπόσταση.
Οι καταλήψεις ερειπωμένων κτιρίων και 'ελεύθερων χώρων' που γεννιώνται και πεθαίνουν σαν τα μανιτάρια, δεν τρομάζουν , αντίθετα διευκολύνουν το σύστημα του κεφαλαίου και σε κάποιο βαθμό το νομιμοποιούν κιόλας.
Η κοινωνία δεν χρειάζεται ουσίες, ανοησίες και χαλαρωτιοκά παυσίπονα για να απελευθερωθεί από το κεφάλαιο. Εκείνο που χρειάζεται είναι η γνώση για το ρόλο του κεφαλαίου και η επίγνωση για την εφικτότητα ενός καλύτερου κόσμου, όχι όμως με τη μορφή συσιτίων, εναλλακτικών κουζινών με λίγη ψευτοαναρχική κατήχηση, ή ψευτοαριστερή προπαγάνδα τύπου ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ κλπ, κλπ, ή ψευτοσυνδικαλιστικό τσαμπουκά τύπου ΠΑΜΕ ή Φωτόπολου.
Γνώση και επίγνωση που θα εμπλουτιστεί όχι μέσα από ψευτοαπεργίες και μοιρολατρική αντιμετώπιση της ανεργίας, αλλά μέσα από την εμπειρία της κατάληψης των εργοστασίων, όπως κάνουν τα αδέρφια μας στη Λατινική Αμερική, γιατί μόνο αυτές οι εμπειρίες θα αφυπνίσουν την κοινωνική πλειψηφία για να κάνει το επόμενο αποφασιστικό βήμα της κατάργησης του καπιταλισμού σε κάθε παραλλαγή του και της οικοδόμησης ενός κόσμου της κοινοκτημοσύνης και της ισότητας, της άμεσης δημοκρατίας και της αταξικής κοινωνίας.
Όλα τα άλλα είναι ραπανάκια για την όρεξη των κομματικών, συνδικαλιστικών, 'επαναστατικών' και 'πνευματικών' πρωτοποριών που αγωνίζονται να υπηρετήσουν ως διαχειριστές του καπιταλισμού, καταπροδίδοντας τη ζαλισμένη κοινωνία από τις πολλές 'συνταγές' που της υπόσχονται ευημερία και της προσφέρουν ανεργία, πείνα και εξαθλίωση.
Για ξανεσκεφτείτε διαλεκτικά, ταξικά και πολιτικά λίγο τα πράγματα σύντροφοι και πάψτε να βαυκαλίζεστε για ε.κ.χ. σε συνθήκες μανιακού καπιταλισμού, εκτός και αν έχετε συνθηκολογήσει με τη μοίρα σας και θεωρείτε τον καπιταλισμό μοίρα της ανθρωποτητας και ψάχνετε να κρυφτείτε σε κάποιο ερειπωμένο και παρακμιακό όνειρο...
Ο διάλογος δεν είναι απαραίτητα και πάντα βολικός και θα χαρώ πολύ να δω αντίλογο...
αμεσοδημοκράτης

Ανώνυμος είπε...

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ειναι η απόσπαση χωρου και χρόνου απο τον εχθρό.Η εδαφικοποίηση με άλλα λόγια της προοπτικής.Χωρις αυτη τη διαδικασία ο αντικαπιταλιστικός διαφωτισμός είναι ανέξοδος και ιδεολογικός.Επανασταση χωρις προσανατολισμο δεν υπάρχει.Η επιτυχία απο εκεί εξαρτάται και η αποτυχια των προηγούμενων αντικαπιταλιστικων επαναστασεων απο εκει εξαρτήθηκε.Ενω η αστικη επανασταση πετυχε γιατι εδαφικοποιήθηκε ο καπιταλισμός 200 χρόνια πριν σε εχθρικό έδαφος.Εκτός αν τα λέμε αυτά τα ταξικά για να στανιάρουμε ψυχολογικά και εννοω αυτο το κνίτικο με τους εργάτες, δραπετσώνα και άλλες ανοησίες που έχουν χάσει τελείως την κοινωνική τους νομιμότητα αλλά και την ιδιοκτησία.Και η χρυση αυγη πήγε στη χαλυβουργία

Απαλλοτριωτικη προταση είπε...

Ας παρουμε ενα μονο θεμα π.χ. το ζητημα της πεινας και της ακραιας φτωχειας. Αν επιχειρησουμε να καταγραψουμε τις μεχρι σημερα "απαντησεις" με βαση την αμεση δραση και οχι με βαση τα οραματα και τα σχεδια για την προτεινομενη κοινωνικη οργανωση μπορουμε να διακρινουμε τρεις διαφορετικες πρακτικες. Η μια ειναι η θεσμικη διανομη τροφιμων που κανουν η εκκλησια, ο ΣΚΑΙ αλλα και η χρυση αυγη . Εχουν τα ιδια χαρακτηριστικα. Συλλεγουν τροφιμα απο καποιους χορηγους και τα μοιραζουν με τυμπανοκρουσιες και αρκετη διαφημιση. Δεν νομιζω οτι καποιος απο αυτούς τους 3 ελεεινους τυπους μπορουν να κοροιδεψουν τον κοσμο, σχετικά με τα πραγματικά κινητρα της αθλιας αυτης δραστηριοτητας. Η δευτερη πρακτικη ειναι η εξωθεσμικη οργανωση συλλογικων κουζινων και χαριστικων παζαριων. Η δραση αυτη οργανωνεται απο εξωθεσμικές συνελευσεις και φυσικά δεν εχει στοχο ουτε τη διαφημιση ουτε καποια αθεμιτα οφελη. Σηκωνει ομως συζητηση αν μπορει να καλυψει τη ραγδαια επιδεινουμενη φτωχεια. Η τριτη πρακτικη ειναι η απαλλοτριωση χωρις αποζημιωση των SUPER MARKET και των μεγαλοκαταστηματων. Εχουν γινει περιπου 50 οργανωμενες απαλλοτριωσεις και διανομες σε λαικες αγορες μεχρι σημερα. Νομιζω οτι η απαλλοτριωση ειναι μαλλον η πρακτικη που θα ακολουθησει το προλεταριατο στο αμεσο μελλον. Θα δουμε...

γιαννης είπε...

θεωρω πως η προταση που κανεις ειναι ευκαιριακη και συμβολικη μονο.
Να απαλλοτριωσουμε/αποδομησουμε συνολικα τις αξιες/λογικες/πρακτικες του καπιταλισμου δηλ. της αναθεσης, του πλουτισμου με καθε μεσο, της αναπτυξης(=προοδος) του καταναλωτισμου/ατομικισμου, της κερδοσκοπιας/καταστολης, της φιλανθρωπιας, του λαικισμου(σκαι, χ.α.) κλπ.
Αν η κοινωνια αντιμετωπισει σοβαρο προβλημα επιβιωσης ενδεχομενως και να κανει ντου στα σουπερμαρκετ, τα οποια ομως δεν εχουν να φερνουν τροφιμα εσαει για να τα παιρνουμε τσαμπα(που τα δικαιουμαστε ως εργατες) και συνεχως, δηλ. αυτη η πρακτικη δεν αποτελει πανακεια! Και το θεμα δεν ειναι να μοιραζουμε τροφιμα εμεις οι μαγκες που μπορουμε και τα βρισκουμε (τα τροφιμα) και να τα μοιραζουμε στους ''αδυναμους''(εμπεριεχει μια λογικη του ρομπεν των δασων)! Και αν γενικευτει αυτη η πρακτικη νομιζω πως καταλαβαινουμε οτι το κρατος θα επιβαλει τη ''νομιμοτητα''(δεν εχεις χρηματα – δεν εχει τροφιμα). Επισης, οι συλλογικες κουζινες και τα ανταλλακτικα παζαρια δεν αποτελουν λυση στο προβλημα.Δεν θα τα χαρακτηριζα καν, πραξεις αλληλεγγυης αλλα πραξεις/εργαλεια καλλιεργειας της συλλογικοτητας, της κοινωνικοποιησης του ατομου(σπάσιμο της εξατομίκευσης), του αντικαταναλωτισμου/επαναχρησιμοποιησης, της οικοδομησης μιας εναλλακτικης (απο την κυριαρχη) κουλτουρας.
Στο δια ταυτα θεωρω πως η αλληλεγγυη που πρεπει στην πραξη να οικοδομησουμε, εμεις οι καταπιεμενοι/εκμεταλλευομενοι, ντοπιοι και μεταναστες ειναι, αντι-δομες ανταλλαγης υπηρεσιων και προιοντων(παραγωγικες δομες), ετσι ωστε να λυσουμε και το προβλημα επιβιωσης που τιθεται ολο και πιο επιτακτικα, αλλα και ως προταση/γμα για την απο κοινου επιλυσης των κοινων αναγκων και παραλληλα ως εξοδου απο τον καπιταλισμο(εναντια στο λαικισμο διαφορων ''φιλανθρωπων'' ή τον κοινωνικο κανιβαλισμο)!δηλ. ως αναγκαιο πλεον εργαλειο/συστατικο στην διαδικασια για την κοινωνικη και ατομικη απελευθερωση.συντροφικα.

Ανώνυμος είπε...

Οι περισσότερες λεγόμενες συλλογικές κουζίνες δεν είναι παρά προθάλαμοι στρατολόγησης ψηφοφόρων του σύριζα και τρόποι ανάδειξης τοπικών κομματικών παραγόντων και συνεοπώς επί της ουσίας δεν διαφέρουν πολύ από τια άλλες αντίστοιχες προσπάθειες εκκλησιαστικής, κομματικής , ιδεολογικής οπαδοποίησης των αδύναμων και συνολικά της κοινωνίας, με στόχο να παραμείνει υποτελής στο καπιταλσιτικό σύστημα. Δίπλα ακριβώς είδα να φιλοξενείτε το βιβλίο του Λάμπου για την άμεση δημοκρατία. Βρήκα ενδιαφόυσα τη θεματολογία του, πήγα και το πήρα, το διάβασα και νομίζω πως αυτό το βιβλίο κάνει μια τολμηρή και βαθειά τομή στα πράγματα και ανατρέπει τον παραδοσιακό τρόπο θεώρησης του κινήματος της κοινωνικής απελευθέρωσης και αυτοδιεύθυνσης. Θα πρότεινα στον καθένα που σοβαρά ενδιαφέρεται και αγωνίζεται για μια αντικαπιταλιστική προοπτική της κοινωνίας να το διαβάσει για να δει τα πράγματα από τη σκοπιά του 21ου και όχι του 19ου ή του 20ου αιώνα.

γιαννης είπε...

θα μπορουσαν να ειναι, αλλα δεν ειναι ετσι οι συλλογικες κουζινες. τουλαχιστον η πλειοψηφια αυτων στην αθηνα απ΄οσο γνωριζω! και διαφερουν πολυ απο τις φιλανθρωπιες των θρησκειων, κομματων κ ιδεολογιων αλλα δεν ειναι σιγουρα λυση στο προβλημα, αλλα ευκαιρια γνωριμιας και συναδελφωσης! το βιβλιο το εχω παρει, δεν εχω προλαβει να το διαβασω ακομα αλλα εχω ακουσει και απο αλλους οτι ειναι πολυ ενδιαφερον.

Ανώνυμος είπε...

Όταν εμείς ανταγωνιοζόμαστε το παπαδαριό, την Χαζή Κραυγή και τον 'αριστερό' συριζα με 'εναλλακτικές" κουζίνες το κεφάλαιο οργανώνει νέα μνημόνια και αοματηρούς πολέμους. Όταν τα λεγόμενα "εργατικά" συνδικάτα "ξεθεώνουν" τους εργαζόμενους σε αδιέξοδες και απο τα μέσα υπονομευμένες απεργίες για να γίνουν βουλευτές και υπουργοί οι "ηγέτες" τους, το κεφάλαιο χαλκεύει καινούργιες αλυσίδες για τους εργαζόμενους και ολοκληρώνει το μεσαίωνα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Και όταν το ΚΚε , ο ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα ψευτοαριστερά συντρίμια και ψευτοαναρχικά γκρουπούσκουλα μας αποπροσανατολίζουν απο το σταρτηγικό στόχο μας που είναι η άμεση δημοκρατία και η αταξική κοινωνία, τότε το κεφάλαιο καταδιώκει την πραγματική γνώση γύρω από το σύγχρονο κοινωνιό πρόβλημα και θάβει τέτοια βιβλία που μας ανοίγουν τα μάτια. Οι ερκδόσεις νησίδες, για μια ακόμα φορά τολμούν να μας προσφέρουν ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχουν ποτέ κυκλοφορήσει με θέμα το διαχρονικό αγώνα για να πραγματωθεί το όραμα της ανθρωποττητας για αταξική κοινωνία και ανθρωπισμό. Δεν γνωρίζω το συγγραφέα, αλλά εκτιμώ πως με το βιβλίο του αυτό δεν δείχνει μόνο τη δική του αξία , αλλά σώζει και την τιμή της έννοιας πνευματική ηγεσία, την οποία έχουν καταρακώσει οι δοτοί καθηγητάδες και όλοι οι παρακοιμώμενοι της εξουσίας αστοί "διανοούμενοι"
ραμφογιανναραδοβελτσοδημουλάδες που με τη συμπαιγνία των αστών συστημικών "αριστερών" θεοδωρακομπογιοπουλομπιτσακοπανούσηδων που με τις αρλούμπες τους καθηλώνουν καθημερινά τον κόσμο της δουλειάς στη μοιρολατρία. Για να δείτε τη διαφορά όλων αυτών από την πραγματική απελευθερωτική γνώση σας μεταφέρω τα λόγια με τα οποία οι νησίδες παρουσιάζουν το βιβλίο του Λάμπου στο οπισθόφυλλο.
"Για να ξέρουμε πού βαδίζουμε είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε από πού ερχόμαστε και τι ζητάμε από την ιστορική μας αφετηρία μέχρι σήμερα. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας μάς ταξιδεύει στις εξισωτικές κοινωνίες και τον «Πρωτόγονο Κομμουνισμό», την Αθηναϊκή Δημοκρατία, την Ιδανική Πολιτεία του Πλάτωνα, την Άριστη Πόλη του Αριστοτέλη, τα πρωτοχριστιανικά κοινόβια, το «Κράτος του Θεού», την Αγροτική Επανάσταση της Αγγλίας, την Κομμούνα της Θεσσαλονίκης, την Ουτοπία του Τόμας Μουρ, την Παρισινή Κομμούνα, το Πρόταγμα του Σοσιαλισμού, τη

Ανώνυμος είπε...

Συμβουλιακή Δημοκρατία, τα Ρώσικα Κοινόβια Μιρ, τα Κιμπούτς, την Κινέζικη Κομμούνα, τη Μεξικανική Επανάσταση, την Ισπανική Επανάσταση, τη Λαϊκή Εξουσία στην Ελλάδα, το Συνεταιριστικό Κίνημα και το Αγροτοβιομηχανικό συγκρότημα του Μοντραγκόν, το Γαλλικό Μάη, την Αυτοδιαχείριση στη Λατινική Αμερική, το Σάμμερχιλ, τη Μαριναλέντα και πολλούς ακόμα σταθμούς, μέχρι τα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα των αντικαθεστωτικών, των ‘αγανακτισμένων’, της Άμεσης Δημοκρατίας και της αλληλέγγυας και αχρήματης οικονομίας, που σηματοδοτούν τη σταθερή πορεία της Ανθρωπότητας προς την Άμεση Δημοκρατία και την Αταξική Κοινωνία, αφήνοντας την ίδια την Ιστορία να αναδείξει και να υποδείξει αυτή την εξελικτική πορεία ως τη μοναδική και ολοκληρωμένη απάντηση στη σημερινή καθολική συστημική κρίση, στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και στον φασιστικό παγκοσμιοκυβερνητικό ηγεμονισμό της.
Ο Κώστας Λάμπος δείχνει με σαφήνεια και τεκμηρίωση τη σταθερή εκατομμυριόχρονη εξέλιξη της Ανθρωπότητας προς έναν κόσμο κοινωνικής ισότητας και Άμεσης Δημοκρατίας, αποκαλύπτοντας την ιστορική αγωνία και τους αγώνες του Ανθρώπου και συνολικά των δυνάμεων της Εργασίας, της Eπιστήμης και του Πολιτισμού, για ένα καλύτερο κόσμο, ο οποίος δεν είναι μόνο επιθυμητός και αναγκαίος, αλλά σήμερα, στον 21ο αιώνα, είναι και εφικτός.
Ένα βιβλίο που μας βγάζει με ασφάλεια έξω από το λαβύρινθο των σκοταδιστικών μύθων και όλων των εξουσιαστικών ιδεολογιών, την νεοκλασική-νεοφιλελεύθερη τρομοκρατία-βαρβαρότητα και την κοινωνική κατάθλιψη-μοιρολατρία και μας οδηγεί στην ατομική και συλλογική αυτογνωσία, στη συνειδητοποίηση της θέσης μας στην κοινωνία και στην κατάκτηση της αυτοπεποίθησης πως μπορούμε να αλλάξουμε να πράγματα ώστε να ζούμε ειρηνικά και σε συνθήκες καθολικής ευημερίας ως ίσοι μεταξύ ίσων, ελεύθεροι και με αξιοπρέπεια. Ένα βιβλίο επίκαιρο, τολμηρό, καλογραμμένο, χρήσιμο και γεμάτο αισιοδοξία γιατί λύση υπάρχει, όχι στο Εγώ, αλλά στο Εμείς και όχι στο Επέκεινα αλλά στο Εδώ, στο Παντού και στο Τώρα. Ένα βιβλίο πρόκληση για ένα σύγχρονο και γόνιμο διάλογο, για κοινωνική-απελευθερωτική αντίσταση απέναντι στον καταστροφικό και απάνθρωπο καπιταλισμό σε όλες τις πιθανές παραλλαγές του".
Εκτιμώ πως αυτό το βιβλίο μπορεί να γίνει το θεμέλιο για μια νέα αυθεντικά αριστερή προσέγγιση του σύγχρονου κοινωνικού προβλήματος και το εγκόλπιο του κάθε αγωνιστή για ένα, αντικαπιταλιστικό και ταυτόχρονα ουμανιστικό, καλύτερο κόσμο.
Διαβάστε το και θα με θυμηθείτε, όσοι δεν έχετε λόγους να μην θυμάστε.

Ανώνυμος είπε...

Σιγά παιδιά, ένας ένας, όλοι θα γράψετε το σχόλιό σας. Μην μαλώνετε σας παρακαλώ. Καλύτερα να σιωπάτε...
Ο χρόνος δουλεύει εναντίον μας...