Ο Κεμάλ αλλάζει τον κόσμο...

Της Δήμητρας Κωσταγιώργου*

Ακούστε τώρα την ιστορία του δικού μας Κεμάλ.

Ο Κεμάλ είναι απλός τραπεζοϋπάλληλος. Σηκώνεται το πρωί στις 6 και περνάει όλη του τη μέρα ανάμεσα στους αριθμούς και στα μηδενικά. Ανάμεσα στον καθωσπρεπισμό και την αδικία του κόσμου που αποτυπώνεται πάνω στα μηδενικά των βιβλιαρίων. Ανάμεσα στο “δε βαριέσαι” και στο “γιατί”. Και ως άλλος Μεφίστο, φωνάζει πάντα την κρίσιμη στιγμή, που όλα έχουν διαλυθεί: μα εγώ ένας απλός ηθοποιός είμαι, τι ζητάτε από μένα;

Τώρα που πήραν όλους τους υπόλοιπους συναδέλφους του και αφού κατάφερε να χτίσει ένα λεπτοδουλεμένο συντεχνιακό και γραφειοκρατικό φρούριο, ήρθαν να πάρουν και αυτόν. Όχι, όχι δεν πρόκειται απλά για το μισθό του. Τα 100 με 500 ευρώ που θα χάσει θα τον πονέσουν. Αλλά αυτό θα γίνει γιατί μετρούσε μέχρι τώρα τη δουλειά του ακριβώς όπως τα αφεντικά του. Έγινε, χωρίς να το καταλαβαίνει, το αναλώσιμο μιας γιγαντιαίας μηχανής που παράγει χρήμα και χρέος. Κι έτσι, χωρίς να αντιλαμβάνεται τι έχει κάνει, χωρίς συναισθήματα και ανθρώπινους δεσμούς, αφέθηκε. Άφησε τον εαυτό του και τη δουλειά του στα χέρια των αρχόντων που με λύκου δόντι και λιονταριού προβιά ξεκινάνε τώρα να τον κρεμάσουν.

Όταν τελειώνει, λοιπόν, το μελάνι στους εκτυπωτές στα καταστήματα, τι κάνουμε; Τους ξεζουμίζουμε μέχρι τελευταίας ρανίδας, κι ύστερα τους πετάμε. Τελευταία, ψάχνουμε για το πιο φτηνό μελάνι σε αντικατάσταση. Αν ο Κεμάλ αντιληφθεί ότι έγινε και ο ίδιος ένα τέτοιο μελάνι, τότε θα αποχωρήσει από τον κόσμο της “ομαλότητας”, της “διαπραγμάτευσης”, του ξεπουλήματος του ίδιου του του εαυτού. Κι έπειτα τι; Αν δώσει όρκο ότι θα αλλάξουν οι καιροί, θα προχωρήσει με τις τρύπιες του σημαίες σε έναν αγώνα που πάλι θα τον ορίζουν άλλοι και για μια ακόμα φορά θα 'ναι από τα πριν χαμένος;

Οι καιροί των σωτήρων τελειώσανε Κεμάλ. Η απογοήτευση, ο θυμός και η απελπισία πολλές φορές ζωγραφίζεται στο πρόσωπό σου, αλλά πρέπει να καταλάβεις ότι σε φοβούνται. Φοβούνται τη στιγμή που στη δουλειά σου θα αρχίσεις να συζητάς με τον διπλανό σου για το τι πρέπει να κάνεις. Φοβούνται τη στιγμή που το όνομά σου θα αρχίσει να αντιστέκεται. Φοβούνται να σε βλέπουν να απεργείς, ειδικά όταν ξέρεις ότι πόσο δύσκολη θα είναι η επόμενη μέρα για σένα. Και πιο πολύ θα φοβηθούν όταν δουν να ενώνεσαι χωρίς να μεσολαβούν καλοθελητές και ειδικοί. Όταν θα οργανώσεις την αντίστασή σου χωρίς αυτούς. Και να ξέρεις ότι δεν υπάρχουν συνταγές επιτυχίας, οι δρόμοι ανοίγονται περπατώντας.

Υ.Γ.: Για σένα Κεμάλ που πιστεύεις ότι ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ, πρέπει να σου πούμε καληνύχτα. Για σένα Κεμάλ που έχεις καταλάβει ότι είναι πλέον θέμα αξιοπρέπειας, της δικής σου και των παιδιών σου, σου λέω ότι δεν είσαι μόνος. Είναι πάρα πολλοί εκεί έξω που περιμένουν κι εσένα.

*εργαζόμενη σε τράπεζα