Έχουμε πόλεμο…

Καταστολή, αστυνομοκρατία και ποινικοποίηση των κοινωνικών και εργατικών αγώνων, συνθέτουν το σκηνικό του πολέμου που κήρυξε η κυριαρχία κατά όποιου τολμάει να αντιστέκεται.

Από τις καταλήψεις και τους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους μέχρι τα αμαξοστάσια του Μετρό, σιδηρόφραχτες και πάνοπλες ορδές μισθοφόρων της εξουσίας αναλαμβάνουν να αποκαταστήσουν την τάξη.

Την ίδια ώρα, η καθημερινότητα των πολλών συντρίβεται από τη φτώχεια, την ανεργία και την απόγνωση. Ο εξευτελισμός της μισθωτής εργασίας σε συνθήκες γαλέρας για ένα ξεροκόμματο διαλύει ανθρώπους που «έχουν την τύχη» ακόμη να δουλεύουν για 300 ευρώ. Οι μεγαλύτεροι ασφυκτιούν και οι νεώτεροι φεύγουν με το μεγαλύτερο κύμα μετανάστευσης μετά τη δεκαετία του 1960.

Το παν όμως είναι η τάξη και η ασφάλεια -των ηγεμόνων φυσικά- που επιβάλλεται με απαγορεύσεις, στρατιωτικούς νόμους, διατάγματα και τρομοκρατία. Μπάτσοι, δικαστές, φερέφωνα της εξουσίας στα ΜΜΕ και από κοντά ο συρφετός των φασιστικών αποβρασμάτων της Χ.Α. προσπαθούν να επιβάλλουν άκρα του τάφου σιωπή και να ξεκαθαρίσουν το τοπίο από οτιδήποτε κρίνεται επικίνδυνο ή απλά ενοχλητικό για το καθεστώς. Έχουμε πόλεμο κι όποιος κάνει ότι δεν το βλέπει συντάσσεται με την πλευρά του εχθρού.

Σε αυτόν τον πόλεμο το κίνημα αντίστασης έχει τα δικά του όπλα που είναι πολύ πιο ισχυρά από αυτά της εξουσίας. Το όνειρο για μια καλύτερη ζωή με αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη δεν μπορεί άλλωστε να πνιγεί από τα δηλητηριώδη αέρια και να ισοπεδωθεί από τις αύρες.

Οι «εστίες ανομίας», όπως αρέσκεται να ονομάζει η κυριαρχία κάθε ανάσα ελευθερίας, πληθαίνουν και καινούργια εγχειρήματα ανοίγουν χαραμάδες φωτός μέσα στο σκοτάδι.

Το μέλλον είναι τώρα γιατί κανείς δεν αντέχει να βιώσει πλέον αυτό το εφιαλτικό παρόν.

Αυτό το μέλλον χτίζουν οι εργαζόμενοι στη ΒΙΟ.ΜΕ. που παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους, με τη λειτουργία του πρώτου εργοστασίου χωρίς αφεντικά μέσα στη δίνη της κρίσης. Κι είναι μόνο η αρχή.

Αυτό το μέλλον υπερασπίζονται εκείνοι που στήνουν τις νέες δομές κοινωνικής οργάνωσης δημιουργώντας βαθιά ρήγματα στο τείχος της παντοδυναμίας των αγορών και των αγοραίων αξιών.

Σε πείσμα των καιρών, τίποτα δεν τελείωσε εκτός από τις μέρες αυτού του σάπιου συστήματος. Όλα τώρα αρχίζουν.

Αυτόν τον πόλεμο θα τον κερδίσουμε εμείς.

To editorial του 10ου τεύχους της εργατικής εφημερίδας Δράση 

που κυκλοφορεί