Σάββατο 4 Αυγούστου 2012

Άλλο είναι η ζωή κι άλλο αυτό που ζούμε 2



Τον τελευταίο καιρό κάνω ένα πείραμα. Έβαλα σπόρους μπρόκολου σε μια γλάστρα και ίδιους σπόρους σε μια πρασιά στο χωράφι. Τους πότιζα κάθε μέρα και παρατηρούσα την εξέλιξη.
Οι σπόροι εντός της γλάστρας, φύτρωσαν και αμέσως άρχισαν τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, λόγω πυκνοκατοίκησης. Έκαναν ψηλό και λιγνό βλαστό πριν ακόμα βγάλουν το τρίτο φύλλο. Γίνανε ψηλοί και αδύναμοι μέχρι το σημείο που οι περισσότεροι εξ αυτών λύγισαν, διπλώθηκαν και άρχισαν να σέρνονται και να ακουμπούν στο χώμα της γλάστρας. Ένα δυο φυτά επέζησαν, συνέχισαν να στέκουν ψηλά και άρχισαν να αναπτύσσουν φυλλαράκι, κι αυτά όμως είναι ασθενικά λόγω της πρόωρης προσπάθειας να πάρουν μπόι και να ξεχωρίσουν από τα άλλα.
Οι σπόροι που έβαλα στο χωράφι, αναπτύσσονται κανονικά και όλα τα φυτά φαίνονται ότι έχουν προοπτική.

Ακριβώς έτσι γίνεται εδώ και μερικές δεκαετίες και με τους ανθρώπους. Οι σύγχρονοι γονείς μεγαλώνουν παιδιά μέσα σε ένα ανταγωνιστικό συστημικό περιβάλλον σχολείων και πανεπιστημίων, τα εφοδιάζουν με μοναδικό όραμα να πάρουν πτυχία και μεταπτυχιακά για να αποκτήσουν μια καλή θέση ενοικίασης του εαυτού τους είτε σε πολυεθνική είτε στο δημόσιο και να βγάζουν εύκολα και ξεκούραστα φράγκα. Μόνη προοπτική και μόνο ζητούμενο το χρήμα και μάλιστα το όσο γίνεται πιο πολύ και πιο άκοπα.
Τα παιδιά ανταγωνιζόμενα αποκτούν ύψος αλλά όχι ρίζες, τα περισσότερα κλατάρουν στην πορεία και τα υπόλοιπα έχουν γίνει πειθήνια γρανάζια ενός συστήματος που απομυζεί τις ζωές τους, δίχως να έχουν άλλην προοπτική και άλλον τρόπο επιβίωσης αφού ούτε ριζικό σύστημα ανέπτυξαν όταν έπρεπε ούτε μαθήματα ιδανικών της ζωής έλαβαν από το σπίτι ή το σχολείο τους.

Και καταλήξαμε στο σήμερα. Με ανθρώπους που όταν τους κόβεις το χρήμα είναι σαν υπολογιστές που τους κόβεις την παροχή ενέργειας. Με ανθρώπους άβουλους που έχουν ως καθημερινή ασχολία να κυκλοφορούν το χρήμα, ανθρώπους αδύναμους να αντιδράσουν, ανήξερους να παράξουν, ανήμπορους ακόμα και να εξαγοράσουν τη ζωή, όπως έμαθαν να κάνουν, λόγω έλλειψης του κινητήριου μοχλού, του χρήματος.

Αλλού είναι η ζωή φίλοι και φίλες. Η ζωή υπάρχει μόνο όπως την ορίζει η Φύση. Διότι ο άνθρωπος είναι πλάσμα της Φύσης. Αλλά μέσα στην πληθώρα των ύβρεων που διαπράττει τόλμησε να ορίσει ακόμα και τη ζωή αλλιώς. Και έφυγε από τη Φύση. Μπήκε σε ένα σύμπαν παράλληλο, σε μια φούσκα, όρισε άλλα ιδανικά, σνομπάρισε τα πρωταρχικά και αρχέγονα και τώρα το πληρώνει. Και θα το πληρώσουν ακόμα πιο ακριβά οι επόμενες γενιές. Όσες καταφέρουν να υπάρξουν.

Αυτό τον καιρό νιώθω σαν ινδιάνος που βρίσκεται σε πόλεμο με τα χλωμά πρόσωπα που απειλούν τη γη του. Και το κακό είναι είναι Αύγουστος κι έρχονται όλοι αυτοί οι «ανυποψίαστοι» αστοί στο χωριό και σε όποια κουβέντα κάνουμε, τσακωνόμαστε. Διότι η νοοτροπία του ότι όλα είναι δεδομένα αρκεί να έχεις το χρήμα να τα αγοράσεις, είναι εμποτισμένη στο είναι τους. Και η αδυναμία κατανόησης των συνεπειών της κάθε απλής τους κίνησης. Και το ότι καταναλώνουν ολοένα και περισσότερη ενέργεια απειλώντας το φυσικό μου περιβάλλον με βιομηχανικές ΑΠΕ, ή το ότι αδιαφορούν για τα πάντα διότι έτσι έμαθαν στην αστική ατομική κοινωνία που ζουν, προσωπικά με εξοργίζει. Και ο Αύγουστος που φέρνει τις εμπόλεμες παρατάξεις σώμα με σώμα, ακόμα αργεί να φύγει. Εμείς εδώ ζούμε το τέλος του καλοκαιριού κι εκείνοι την αρχή του. Από Αύγουστο χειμώνα λέγανε οι παλιοί, μπρόκολα και κουνουπίδια φυτέψαμε ήδη, ενώ οι τωρινοί αστοί λένε ακόμα καλές διακοπές και σε δέκα μέρες θα λένε καλό χειμώνα. Πώς να συνεννοηθείς;


 To παραπάνω κείμενο το δανειστήκαμε από την ιστοσελίδα του συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη 


2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλό, αλλά λίγο τρβηγμένο,
γιατί οι άνθρωποι, οι όποιοι άνθρωποι δεν είναι μπρόκολα που κάποιος τους σπέρνει και αυτό είναι η μοίρα τους. Ο άνθρωπος γενικά και ειδικά δημιουργηεί τη μοίρα του και αν οι συνθήκες που "φύτρωσε" του όρισαν μια κάποια κακή μοίρα, τότε αυτός έχει χρέος να αγωνιστεί για να την αλλάξει.
Κανένας άνθρωπος ατομικά και συλλογικά ως κοινωνία δε είναι άμοιρος ευθύνης γι' αυτό που είναι και του συμβαίνει. Ας ψάξει ως άτομο και ως κοινωνία να βρει τις αιτίες της κακοδαιμονίας του και να οργανώσει τον αγώνα του/της για να τις ξεριζώσει.
Τώρα θα μου πεις σύντροφε αναγνώστη πως με τόσο παπαδαριό, με τόσους και τέτοιους νόμους, με τόσους φύλακες του νόμου που ορίζουν την κακή σου μοίρα, με τέτοια σχολεία, με τόσους ναούς της στρογγυλής θεάς και τόσα σούπεράρκετ ελπίδας, με τόσους και τέτοιους συνδικαλιστές που σέρνουν στο άρμα του καπιταλισμού τους εργαζόμενους οπαδούς τους, αλλά και με τόσα και τέτοια 'εριστερά κόμματα' και με ένα γαλαξία από γκρουπούσκουλα με 'αναρχικούς ηγέτες και ηγετίσκους' που λειτουργούν σαν ουσίες, ανοησίες και μικρές εξουσίες που σε σπρώχνουν στους τεχνητούς παραδεισους, πως να βρεί ο κάθε 'άμοιρος' τη δύναμη να τους στείλει όλους στο διάβολο για να δει πως πράγματι αλλού είναι η ζωή η δική του, της τάξης του, της χώρας του και του είδους του ως ανθρωπότητα.
Αυτοί όλοι όμως φτιάχνουν τη μοίορα του καθενός μας καιόσο βολευόμαστε με το να ανήκουμε κάπου, στο ΚΚΕ, στο ΣΥΡΙΖΑ, στον Ολυμπιακό, στο κατηχητικό για δεξιοκεντροαριστερούς χριστιανούς, μωαμεθανούς, βουδιστές κλπ κλπ αναρχικούς και χρυσαυγίτες, τόσο ο σποριάς καπιταλισμός θα θερίζει τις ζωές μας.
Ας πάψουμε να μιλάμε υποκριτικά για επαναστάσεις αγράμματων γιατί αυτές θα είναι αγράμματες επαναστάσεις που γρήγορα γίνονται νέες ζειρότερες τυραννίες. Ας ξεκινήσουμε από μέσα μας την επανάσταση κάνοντας καπιταλιστική αποτοξίνωση για να δούμε πως τελικά η ζωή δεν είναι αλλού αλλά εδώ, μόνο που πρέπει να αποφασίσουμε να την κουμαντάρουμε εμείς οι ίδιοι όλοι μαζί σαν αδέρφια της ίδιας Μάνας-Φύσης και να μην την εμπιστευόμαστε σε 'αντιπροσώπους' θεούς και ήρωες, μεσσίες, ηγέτες και αγύρτες.
Από τη στιγμή που ο καθένας μας εκτιμάει πως η βιβλιοθήκη στο σπίτι μας , όχι ως έπιπλο, αλλά ως καθημερινό χρέος αυτομόρφωσης, είναι το ίδιο σημαντική με το ψυγείο και πολύ σημαντικότερη από την τηλεόραση, από εκείνη τη στιγμή έχουμε αρχίσει την επανάσταση που θα οδηγήσει σταθερά στην ατομική και συλλογική-κοινωνική-πανανθρώπινη απελευθέρωση. Τόσο απλά είναι τα πράγματα για την άμεση δημοκρατία, την αταξική κοινωνία και τον ουμανισμό....
Ανησυχείτε, γρηγορείτε, απαλαγείτε από ότι και όσους αιχμαλωτίζουν τα μυαλά σας, πετάξτε κάθε δοτή ταυτότητα και συνεπώς ευτυχείτε δημιουργώντας τη "μοίρα" σας, δηλαδή τον Εαυτό σας, αποκτώντας Εαυτότητα.

Ανώνυμος είπε...

Ο τρόπος σκέψης που διδάσκει το σύστημα είναι γραμμικός. Μέσα από αυτόν έχουμε την ψευδαίσθηση οτι μπορούμε να προκαλέσουμε κάτι και να έχουμε ακριβώς το αποτέλεσμα που θέλουμε. Επίσης οτι μπορούμε να το επαναλάβουμε όπως σε μια γραμμή παραγωγής. Αυτός είναι ένας τρόπος σκέψης και κατά συνέπεια συμπεριφοράς πάρα πολύ περιορισμένος που έχει σαν αποτέλεσμα την κατάσταση όπου διαπιστώνουμε οτι η ζωή είναι εδώ αλλά δεν τη βιώνουμε στ' αλήθεια.
Αυτό που θα είναι δημιουργικό να καλλιεργήσουμε είναι ο σφαιρικός τρόπος αντίληψης, όπου κυριρχεί η αποδοχή οτι η κάθε πράξη μας έχει αποτελέσματα που τα γνωρίζουμε και άλλα που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Κατά τη γνώμη μου για να αναπτυχθεί αυτός ο τρόπος θέασης είναι απαραίτητο το πέρασμα στην αίσθηση και βίωση του εμείς.Η βεβαιότητα δηλ οτι δεν υπάρχει μοναχικό συναίσθημα, σκέψη, προβληματισμός, πράξη. Ο,τιδήποτε ξεκινά ή συμβαίνει σε ένα άτομο αφορά όλους ανεξαιρέτως. Κάτι σαν το παράδειγμα της θεωρίας του χάους, αλλά μάλλον πιο δυνατό αφού πρόκειται για ανθρώπινη δραστηριότητα και όχι για το πέταγμα μιας πεταλούδας.
Ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης και θα πρέπει να μάθει επιτέλους να συμπεριφέρεται έτσι μακρυά απο κυριαρχίες και άλλα φαιδρά, για να μπορέσει να αναγνωρίσει τον εαυτό του μέσα της. Να παραδειγματιστεί από την αλληλλοπροσφορά που αέναα συμβαίνει χωρίς χρεώσεις, υποσημειώσεις,αναμονές, εκβιασμούς και κωλυσιεργίες. Χωρίς το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης. Με το νόμο της συνεργασίας μέσα από τη μοναδικότητα και ανομοιότητα του καθένα από εμάς.
Ο δρόμος για την ευτυχία δεν είναι πάντα ευτυχισμένος αλλά έχει τεράστιο ενδιαφέρον, πλάκα, παρέα και ενίοτε γερές δόσεις ευτυχίας και μεγάλης χαράς. Χρειαζόμστε σύμπτωση με τον εαυτό μας και όταν το πετυχαίνουμε αυτό και το εσωτερικό μας σύμπαν σταματάει να είναι αλλοπρόσαλο, τότε μπορούμε να βιώσουμε τη γεύση και την αίσθηση της ζωής που αναλογεί στον καθένα μας. Κι αυτό ξεκινάει από την απόρριψη κάθε κρατούσας αντίληψης ή ιδεολογίας, τρέχουσας ηθικής, παιδείας και άλλων που το σύστημα συντηρεί με ιερό σεβασμό προς όφελός του και μόνον.

Μ.Μ.