Παρέμβαση εργαζομένων από το χώρο του βιβλίου: Το εργατικό κίνημα χρειάζεται restart

Εργαζόμενοι στο χώρο του βιβλίου, πάρτε μέρος στις εκλογές

του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής

Να δυναμώσουμε το Σύλλογο

Να «επανιδρύσουμε» το Σύλλογο

Συνάδελφε, συναδέλφισσα, θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σου κάποιες σκέψεις, μπροστά στις εκλογές του συλλόγου μας.

Δεν νομίζουμε πως χρειάζεται να πούμε πολλά πράγματα για την εργασιακή και την κοινωνική πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί μετά τους αντεργατικούς νόμους και τα μνημόνια που ψηφίστηκαν την τελευταία 3ετία. Οι άνεργοι πλησιάζουν το 1,5 εκατομμύριο, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι είναι συστηματικά απλήρωτοι, δεκάδες χιλιάδες θέσεις πλήρους απασχόλησης έχουν μετατραπεί σε θέσεις μερικής απασχόλησης, οι συλλογικές συμβάσεις έχουν διαλυθεί και οι μισθοί έχουν πετσοκοπεί. Οι έννοιες εργασιακά δικαιώματα και δικαιώματα στο χώρο δουλειάς έχουν εξαφανιστεί. Η εργατική νομοθεσία, με την έννοια της στοιχειώδους προστασίας του εργαζομένου, είναι μια όμορφη ανάμνηση. Τώρα πλέον «νόμος είναι η αυθαιρεσία του εργοδότη». Ανάλογη είναι η κατάσταση αναφορικά με τις κοινωνικές παροχές (υγεία, παιδεία, συνταξιοδότηση, ποιότητα ζωής, περιβάλλον κ.λπ.). Όσο για τις δημοκρατικές ελευθερίας… και πάλι, νόμος είναι το δίκιο του εργοδότη, το όργιο καταστολής, η αυθαιρεσία του μπάτσου, το ηλεκτρονικό μάτι που μας παρακολουθεί παντού, η φυλακή της σκέψης από τα ΜΜΕ. Στόχος τους είναι, νόμος να γίνει και ο τραμπουκισμός του Χρυσαυγίτη».

Όλα αυτά είναι γνωστά. Το ερώτημα είναι: θα σκύψουμε το κεφάλι ή θα αντισταθούμε; Θα ζήσουμε μια χαμο-ζωή χειρότερη από των προ-παππούδων μας ή θα αγωνιστούμε για να κερδίσουμε όσα μας έκλεψαν αλλά και όσα οι σύγχρονες εργατικές ανάγκες απαιτούν, για να έχουμε εμείς και τα παιδιά μας μια καλύτερη ζωή;

Αν έχουμε τη θέληση να αντισταθούμε, ένα δεύτερο ερώτημα προκύπτει: με ποιον τρόπο; με ποια εργαλεία; τι εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα χρειαζόμαστε (σε περιεχόμενο και σε μορφές συγκρότησης); πώς πρέπει να λειτουργεί και τι πρέπει να παλεύει ο σύλλογός μας; τι το διαφορετικό πρέπει να κάνουμε; πού και πώς πρέπει να αλλάξουμε για να ΄χουν αποτελέσματα η συλλογική δράση και οι αγώνες μας; Τόσο στο χώρο του βιβλίου, όσο και συνολικά ως εργατικό κίνημα.

Το εργατικό κίνημα χρειάζεται restart

Συνάδελφε, συναδέλφισσα, σε καλούμε να επιλέξεις το συλλογικό δρόμο και την αγωνιστική στάση, τη στάση της αντίστασης, τη συναδελφική αλληλεγγύη, σε τελική ανάλυση την αξιοπρέπεια. Σε καλούμε να χτίσουμε από την αρχή ένα κίνημα χειραφέτησης για τον κόσμο της εργασίας. Ας ενωθούμε όλοι για τα κοινά μας συμφέροντα και για ένα καλύτερο αύριο. Ενώσου με τον/τη συνάδελφο στο χώρο δουλειάς και με όλους τους εργαζόμενους, όχι με το αφεντικό σου. Καμία ψευδαίσθηση πως από κοινού αφεντικό και εργάτες σαν μια οικογένεια θα ξεπεράσουμε την κρίση.

Εδώ και 3 χρόνια ο σύλλογός μας, όπως και όλο το εργατικό κίνημα, έδωσε πολλές μάχες προσπαθώντας να υπερασπιστεί δικαιώματα, ανάγκες και συναδέλφους. Οι μάχες αυτές –παρά τα όποια θετικά αποτελέσματα– δυστυχώς δεν κατάφεραν να αναχαιτίσουν την αντεργατική λαίλαπα. Ήταν μάχες, προφανώς αναγκαίες και εκ των ων ουκ άνευ, αλλά πάντως μάχες οπισθοφυλακών για να περισώσουμε ό,τι μπορούμε. Οι συνάδελφοι προσέφευγαν στο σύλλογο, όταν δέχονταν την επίθεση του αφεντικού και ζητούσαν ο σύλλογος να ακολουθήσει την πεπατημένη: δημοσιοποίηση του προβλήματος, προσφυγή στην Επιθεώρηση Εργασίας, διαμαρτυρία έξω από τον χώρο εργασίας, προσφυγή στα δικαστήρια.

Τα δεδομένα όμως έχουν αλλάξει. Το προ μνημονίων εργατικό δίκαιο έχει γίνει φύλλο και φτερό. Ακόμη και αν υπήρχε θετική γνωμοδότηση της Επιθεώρησης Εργασίας, ο εργοδότης σφύριζε αδιάφορα. Στην καλύτερη περίπτωση, μας περιμένει η μακροχρόνια αναμονή για να εκδικαστούν οι προσφυγές, με πιθανότητα πρωτόδικης δικαίωσης, αλλά δικαίωση του εργοδότη σε β’ βαθμό.

Η ίδια κατάσταση σε ό,τι αφορά την κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας (ΣΣΕ). Το νομοθετικό πλαίσιο την έχει υπονομεύσει σε βαθμό εξαφάνισης. Οι εργοδότες δεν μπορούν να στριμωχτούν για να καθίσουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης μέσω του Οργανισμού Μεσολάβησης Διαιτησίας, όπως γίνονταν παλαιότερα. Μια όμορφη ανάμνηση πλέον και η συλλογική σύμβαση (;)

Κάποια πράγματα έχουν τελειώσει και πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Αν μερικά χρόνια πριν, βολευόμασταν με μια στάση ανάθεσης των προβλημάτων σε κάποιους άλλους («τα παιδιά από το σύλλογο τρέχουν για όλους μας και κάτι καταφέρνουν»), αυτά τώρα τελείωσαν. Ο σύλλογος πάντα επέμενε στη δραστηριοποίηση του καθενός, στη μαζική συμμετοχή, στη διεκδίκηση, ώστε να αποσπούμε από τα αφεντικά κατακτήσεις. Αυτό που πάντα έλεγε ο σύλλογος τώρα είναι πλέον το αυτονόητο. Αν το «κοινωνικό συμβόλαιο» μιας παλαιότερης εποχής επέτρεπε να «κάνουμε την δουλειά μας» αναθέτοντας σε άλλους, τώρα αυτό δεν παίζει. Δεν υπάρχουν πλέον κατοχυρωμένα δικαιώματα, τα οποία κάποτε, κάποιοι τα κέρδισαν και συνεχίζουν να ισχύουν επειδή είναι γραμμένα στα χαρτιά (ΣΣΕ, εργατική νομοθεσία). Όλα αυτά σαρώθηκαν. Δεν υπάρχουν θεσμικοί λόγοι που να πιέζουν ή έστω να συγκρατούν τους εργοδότες. Τουναντίον, τα σύμφωνα για το ευρώ, τα μνημόνια, οι ειδικές οικονομικές ζώνες, τα λιβανιστήρια της ανταγωνιστικότητας νομιμοποιούν πολιτικά και πρακτικά τον εργοδοτικό κανιβαλισμό. Δεν υπάρχουν πλέον και οι εκπρόσωποι, οι έρημοι και απρόσωποι. Και αυτοί σαρώθηκαν.

Ή ξαναρχίζουμε από την αρχή, και κατακτούμε αγωνιζόμενοι συλλογικά, ή θα ζήσουμε γονατιστοί. Ο καθένας/καθεμία από εμάς επιλέγει, για τον εαυτό του/της και για όλους μας. Ή ανατρέπουμε συνολικά αυτό το πλαίσιο του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ που βάζει τις ζωές μας σε τούνελ δεκαετιών, ή θα ζήσουμε σε αυτό επί μακρόν. Το να ανοίξουμε ένα μικρό φινιστρίνι προς τον ήλιο σε έναν χώρο ή σε έναν κλάδο, μοιάζει ηράκλειος άθλος.

Θα στο πούμε καθαρά, δεν θα σου πούμε μισόλογα. Η διεκδίκηση με τον δικηγόρο μπροστά τελείωσε. Η διεκδίκηση που θεωρεί ως κορυφαίο γεγονός την προσφυγή στην Επιθεώρηση Εργασίας πάντα ήταν λάθος, και σήμερα είναι εκατό φορές πιο λάθος.

Στους εκβιασμούς και την αυθαιρεσία της εργοδοσίας πρέπει να απαντήσουμε με τον δικό μας εκβιασμό. Ενότητα όλων των συναδέλφων, άρνηση να συναινέσουμε, στάση εργασίας, απεργία, συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το μαγαζί, μποϊκοτάζ, κατάληψη του χώρου εργασίας. Στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει, απαντάμε με πόλεμο. Με μαζικό αγωνιστικό και συνδικαλιστικό αντάρτικο παντού! Με ενοποίηση, συμπόρευση, συμπαράταξη όλων των εργαζόμενων χώρων και κλάδων.

Οι εμπειρίες από τις αψιμαχίες με εργοδότες του κλάδου, αλλά και από τους επιμέρους –συνήθως ηρωϊκούς– αγώνες άλλων χώρων (Χαλυβουργία, δάσκαλοι, ΟΤΑ, ΜΕΤΡΟ, ΒΙΟ.ΜΕ κ.λπ.), οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα.

Ας σκεφτούμε: η επίσχεση εργασίας που επιλέχθηκε ως μορφή πάλης σε ΚΑΟΥΦΜΑΝ, ΑΝΤ. ΣΑΚΚΟΥΛΑ, βιβλιοπωλείο ΕΣΤΙΑ δεν έφερε τα αποτελέσματα που επιδιώκαμε. Θα μπορούσε να επιλεγεί ως η αρχή μιας μάχης. Όμως οι εργοδότες ξεπέρασαν αυτό τον σκόπελο. Οι επιχειρήσεις συνέχισαν να λειτουργούν παρ’ ότι ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων προχώρησε σε επίσχεση. Οι συνάδελφοι δεν πήραν όσα διεκδικούσαν. Συμπέρασμα: χρειάζεται και πιο δυναμική και άλλου τύπου πίεση.

Το να ξανακερδίσουμε την κλαδική σύμβαση σημαίνει να προσανατολιστούμε για πολυήμερο αγώνα που θα νεκρώσει τον κλάδο του βιβλίου με απεργία και άλλα μέσα. Τον εργοδότη τον πονάς μόνο άμα χάνει κέρδος!

Ο αγώνας δεν περιορίζεται σε μια επιχείρηση ή σε έναν κλάδο

Οι αντίπαλοί μας έχουν ονοματεπώνυμο, στρατηγική και τακτική

Σήμερα είναι όσο ποτέ αναγκαίο ένα πανεργατικό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής. Κυβερνήσεις, εργοδότες, ΕΕ, ΔΝΤ φροντίζουν ώστε όλοι οι εργαζόμενοι να έρθουμε πιο κοντά, να εξισωθούμε όλοι προς τα κάτω. Κοινός παρονομαστής: οι μισθοί πείνας, οι απολύσεις, η εξαθλίωση. Ας βάλουμε τέλος στον κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση… δημόσιοι-ιδιωτικοί υπάλληλοι, ντόπιοι-μετανάστες, νεοπροσλαμβανόμενοι-παλαιοί, απασχολούμενοι–άνεργοι, όσοι παίρνουν τον μισθό τους-απλήρωτοι, πλήρους-μερικής απασχόλησης κ.ο.κ.

Είμαστε εργάτες, είναι εργοδότες. Τάξη εναντίον τάξης. Αυτοί έχουν τις κυβερνήσεις, τους νόμους, τα δικαστήρια, την αστυνομία, το κράτος, τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης. Εμείς έχουμε τη συλλογικότητα και την οργάνωση, τα σωματεία και τις επιτροπές δράσης, την αλληλεγγύη, το συντονισμό των μαχόμενων χώρων και κλάδων. Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την ορμητικότητα των ενωμένων και οργανωμένων εργατών.

Ο σύλλογός μας πάντα προωθούσε το μαχητικό ανεξάρτητο συνδικαλισμό. Πάντα επιδίωκε το συντονισμό των πρωτοβάθμιων εργατικών συλλογικοτήτων. Σήμερα πιο επιτακτικά και πιο θαρρετά πρέπει να πρωτοστατήσει σε απόπειρες για από τα κάτω συντονισμένη δια-κλαδική δράση. Ο απομονωτισμός και το κλείσιμο στον κλάδο θα ήταν η χειρότερη επιλογή. Είναι επιλογή σίγουρης ήττας: Αδυνατίζει το δικό μας μέτωπο και ενισχύει το μέτωπο των εργοδοτών. Είναι αυταπάτη πως ένα μικρό γαλατικό χωριό μπορεί μόνο του με σφεντόνες να αποκρούσει τις σιδερόφρακτες ορδές.

Ταξική πάλη δεν είναι μόνο οι οικονομικές και θεσμικές διεκδικήσεις

Η συζήτηση έχει ανοίξει. Όλοι οι εργαζόμενοι προβληματίζονται και αναρωτιούνται. «Γιατί έφτασαν εδώ τα πράγματα;», «Υπήρχε άλλος δρόμος για τη χώρα;», «Ήταν η ΕΕ και το ευρώ μονόδρομος;», «Αυτοί που μας κυβέρνησαν τι πολιτικές εφάρμοσαν;», «Πάλι οι δοκιμασμένες συνταγές; τα βάρη στην πλάτη των αδυνάτων;», «Αυτά λοιπόν είναι τα καλά του καπιταλισμού; 30% ανεργία, χιλιάδες άστεγοι και φιλανθρωπικά συσσίτια;», «Η λύση είναι να ξαναγυρίσουμε στις παλιές καλές μέρες της ισχυρής Ελλάδας;».

Το συνδικαλιστικό κίνημα έχει λόγο για όλα αυτά τα ερωτήματα. Αλίμονο, αν αφήσουμε τη συζήτηση και την αντιπαράθεση για τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα στα κόμματα ή στους επαγγελματίες πολιτικούς. Ο σύλλογός μας πρέπει να έχει θέση για το τι οικονομία θέλουμε, για το τι κοινωνία θέλουμε, για το τι ζωή θέλουμε.

Στα καταστατικά των συνδικάτων είναι γραμμένη η επιδίωξη για κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αν δεν μιλήσουμε τώρα για την ανατροπή του καπιταλισμού, πότε θα μιλήσουμε; Ο καπιταλισμός διεξάγει έναν πόλεμο χωρίς πόλεμο. Για να βγει από την κρίση του και για να «ισορροπήσουν» οι ενδο-καπιταλιστικοί ανταγωνισμοί και αντιθέσεις καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις (πρώτα και κύρια την εργατική δύναμη). Δεν χρησιμοποιεί ακόμη κανόνια και βόμβες (σε γενικευμένη κλίμακα τουλάχιστον), αλλά δεν θα διστάσει να το κάνει και αυτό. Οι εργάτες της Ελλάδας –ντόπιοι και μετανάστες–, οι εργάτες της Ευρώπης, οι εργάτες όλου του κόσμου τι περιμένουμε και δεν τον ανατρέπουμε;

Σωστά λέγεται, πως πέρα από το ΔΝΤ και την ΕΕ υπάρχουν και τα ντόπια αφεντικά. Υπάρχει και το αφεντικό του κάθε εργάτη. Ενώ τα μνημόνια και οι νόμοι ψηφίστηκαν για αυτούς, αυτοί παίζουν το κρυφτούλι πως τάχα για όλα φταίνε οι κακοί ξένοι (οι Γερμανοί, οι Ευρωπαίοι). Η απάτη τους δεν περνάει. Δεν θα κάνουμε όμως το αντίστροφο λάθος. Δεν θα αφήσουμε κανέναν στο απυρόβλητο, ούτε την Τρόικα εξωτερικού, ούτε την Τρόικα εσωτερικού (ΔΗΜΑΡ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ), ούτε τις φασιστικές εφεδρείες του συστήματος (Χρυσή Αυγή, Δένδιας, Βορίδης, Άδωνις, στρατηγός Φραγκούλης κ.ά.), ούτε τον ΣΕΒ, τον ΣΕΛΠΕ, τον Εμπορικό Σύλλογο, την ΠΟΕΒ…. Τρόικες και αφεντικά, μια φωνή και μια γροθιά.

Ας συνειδητοποιήσουμε πως ο εργατικός αγώνας είναι και πολιτικός αγώνας. Όταν λέμε πολιτικός αγώνας δεν εννοούμε τα πολιτικάντικα παιχνίδια. Τα κοινωνικά κινήματα και τα εργατικά σωματεία, πρέπει υποχρεωτικά να έχουν πολιτικούς στόχους. Και να ήθελαν να τους αποφύγουν, σήμερα δεν μπορεί να μην έχουν. Όταν έχουν πολιτικούς στόχους οι αντίπαλοί μας, οι εργοδότες, εμείς θα σιωπάμε; Όταν εκείνοι τσακίζουν τα δικαιώματά μας στο όνομα του χρέους, της ΕΕ και της ανταγωνιστικότητας, εμείς, τη στιγμή που διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, δεν πρέπει να πούμε: «Στο διάολο η ανταγωνιστικότητα», «Έξω τώρα από τη φυλακή του Ευρώ και της ΕΕ για μια άλλη πορεία της χώρας, με πραγματική δημοκρατία στη βάση των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων. Να διαλυθεί η ΕΕ. Ομοσπονδιοποίηση των Κοινοτήτων των λαών της Ευρώπης», «Δεν πληρώνουμε το χρέος», «Να φύγουν όλοι», «Κάτω η τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση και κάθε επίδοξος διαχειριστής που θέλει να κυβερνήσει με αντιλαϊκές πολιτικές», «Να κυβερνήσει ο λαός μέσα από λαϊκές συνελεύσεις», «Κοινωνικοποίηση του τραπεζικού-πιστωτικού συστήματος», «Οι επιχειρήσεις στα χέρια των εργατών χωρίς αποζημίωση των αφεντικών», «Εργατικός έλεγχος».

Αλήθεια, τα αιτήματα αυτά αδυνατίζουν ή ενισχύουν τον αγώνα μας; Αποσυσπειρώνουν ή μαζικοποιούν; Μας απομονώνουν ή μας φέρνουν στο ίδιο χαράκωμα με άλλους χώρους και κλάδους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα; Ποιος αλήθεια πιστεύει το πρώτο;

Νέα περίοδος, νέο εργατικό κίνημα (σκόρπιες επισημάνσεις)

- Θέλουν να μας κάνουν, όχι μόνο να μην διεκδικούμε συλλογικά και με αγώνες, αλλά να μην τολμάμε καν να οικοδομούμε συλλογικές μορφές δράσης. Να μην τολμάμε να ψελλίζουμε πως έχουμε δικαιώματα. Να μην τολμάμε να διατυπώσουμε αιτήματα. Να μην διανοούμαστε πως μπορούν να μειωθούν τα κέρδη τους. Κόντρα στο εργοδοτικό και κυβερνητικό «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», εμείς διατρανώνουμε τη Χάρτα Εργατικών Δικαιωμάτων: «Αυξήσεις στους μισθούς για να ζούμε με αξιοπρέπεια», «Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους», «Λιγότερη δουλειά, περισσότερος ελεύθερος χρόνος», «Σταθερή και πλήρης απασχόληση», «Ανθρώπινα ωράρια», «Ποτέ δουλειά την Κυριακή», «Δωρεάν υγεία και παιδεία για όλους», «Δεν ζούμε για να δουλεύουμε, δεν θα πεθάνουμε δουλεύοντας. Μείωση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση», «Δικαίωμα στις διακοπές» κ.ο.κ.

- Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε και πάλι την ανάγκη για οργάνωση στο χώρο εργασίας. Η γλώσσα του συλλόγου έχει μαλλιάσει να το επαναλαμβάνει. Η δημιουργία επιχειρησιακού σωματείο στον ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ δείχνει τον δρόμο. Σε κάθε χώρο δουλειάς, συνέλευση των εργαζομένων και δημιουργία Επιτροπής. Στους μεγάλους χώρους, συγκρότηση επιχειρησιακών σωματείων.

- Είμαστε ένα σωματείο εργαζομένων και ανέργων. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν η μισή εργατική τάξη πλέον δεν απασχολείται. Η δράση του συλλόγου πρέπει να αγκαλιάσει και τους άνεργους συναδέλφους μας. Τους το χρωστάμε. Πάντα σε περιόδους φτώχειας και μαζικής ανεργίας υπήρχε ο κίνδυνος τα συνδικάτα να ασχολούνται μόνο με τους «εξασφαλισμένους» (αυτούς που έχουν ακόμη δουλειά). Δεν θα κάνουμε αυτό το λάθος. Χρειαζόμαστε μορφές, αλλά και πρωτοβουλίες για τη συσπείρωση των ανέργων. Το χτίσιμο δομών αλληλοβοήθειας στο πλαίσιο του συλλόγου δίνει μια τέτοια δυνατότητα, αν και αναγνωρίζουμε ότι τα πράγματα που πρέπει να γίνουν είναι πολύ περισσότερα.

- Τα εργατικά σωματεία πρέπει να έρθουν σε επαφή με τα υπόλοιπα κοινωνικά κινήματα, ιδιαίτερα με τα κινήματα και τις συνελεύσεις στις γειτονιές. Εκεί θα συσπειρωθούν καλύτερα και οι άνεργοι. Ο σύλλογός μας έχει εμπειρία αλληλο-τροφοδότησης με αυτού του τύπου τις συλλογικότητες. Θα συνεχίσουμε σε μια τέτοια κατεύθυνση, διαδίδοντας ταυτόχρονα αυτές τις εμπειρίες.

- Μας κλέβουν από παντού… στο μισθό, στο επίδομα ανεργίας, με τους φόρους, τα χαράτσια, την ακρίβεια. Να αντισταθούμε στη φοροληστεία. ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ (μας χρωστάνε) – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ. Δεν θα λείψουμε από δράσεις για το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης με τα ΜΜΜ, από παρεμβάσεις για δρόμους χωρίς διόδια και για νοσοκομεία χωρίς εισιτήριο, για την επανασύνδεση του ηλεκτρικού ρεύματος, για να επιβάλουμε μείωση τιμών στα σουπερμάρκετ. 

Ανυπακοή της κοινωνίας, κόντρα στη λεηλασία.

- Αποκτά ιδιαίτερη σημασία η πάλη ενάντια στην εργοδοτική, την κρατική και τη φασιστική τρομοκρατία. Το ένα συμπληρώνει το άλλο.

Όσο συνεχίζουν την κατάληψη στο σβέρκο μας, τόσο θα συνεχίζουμε τις καταλήψεις των δρόμων, των πλατειών, των εργασιακών χώρων, των κρατικών υπηρεσιών, των άδειων κτιρίων. «Μηδενική ανοχή», λένε «στην ανομία». Ας τους δώσουμε δίκιο, αποδίδοντας το πραγματικό νόημα στις λέξεις: «Ανομία είναι οι τράπεζες να παίρνουν τα σπίτια λόγω χρεών», «Ανομία είναι ο μισθός των 300 ευρώ», «Ανομία είναι να κόβεις το ρεύμα από τον άνεργο που δεν μπορεί να πληρώσει τα χαράτσια», «Ανομία είναι να κοιμάται κόσμος στο δρόμο», «Ανομία είναι οι απολύσεις», «Ανομία είναι η αστυνομική αυθαιρεσία», «Ανομία είναι του ΜΕGA οι ειδήσεις». Εμπρός για δέκα, εκατό, χιλιάδες καταλήψεις!

- Τα φύτρα ενός νέου κόσμου τα δημιουργούμε από σήμερα. Οι εργάτες μπορούν χωρίς αφεντικά, αρκεί να θέλουν, αρκεί να το πιστέψουν. Η εργατική αυτο-διεύθυνση δεν θα παρουσιαστεί σαν την αναδυόμενη Αφροδίτη μετά την έφοδο στα «χειμερινά ανάκτορα». Η ικανότητα των εργατών να διευθύνουν την παραγωγή, την οικονομία και όλους τους κοινωνικούς τομείς θα «διδαχθεί» από τα τώρα. Αυτός ο εργατικός διαφωτισμός καλλιεργείται μέσα στις εργατικές οργανώσεις όπου οι εργαζόμενοι χωρίς διευθυντές και προϊστάμενους παίρνουν τις τύχες τους στα χέρια τους

Χρειάζονται όμως και τα αυτο-διαχειριστικά πειράματα, οι συνεργατικές, οι κολλεκτίβες. Επιχειρήσεις χωρίς αφεντικά. Όχι ως νησίδες ελευθερίας μέσα σε έναν ωκεανό καπιταλιστικής βαρβαρότητας, αλλά ως «απελευθερωμένα εδάφη» σε διαρκή κατάσταση πόλεμου, που θέτουν επί τάπητος την ανάγκη και τη δυνατότητα μιας ριζικής συνολικής αλλαγής υπέρ των εργαζομένων. Υπάρχουν τέτοιες εμπειρίες από άλλες χώρες, οι οποίες προέκυψαν ως οραματική επιλογή, αλλά και ως επιλογή επιβίωσης, π.χ. Αργεντινή.

Άντε και στα δικά μας! Έπεσε μια τέτοια ιδέα, δειλά και διερευνητικά, όταν έκλεισαν τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, αλλά δεν περπάτησε. «Ο ΔΟΛ την κάνει με ελαφριά πηδηματάκια, γιατί να μην πάρουν στα χέρια τους την επιχείρηση οι 100 εργαζόμενοι;».

Ο σύλλογός μας πρέπει να θέσει και αυτή την προοπτική. Σε κάθε επιχείρηση που κλείνει στον κλάδο, η απάντηση να είναι: Κατάληψη και αυτο-διαχείριση, δέσμευση της περιουσίας του εργοδότη. Όχι, «τα δεδουλευμένα μας, τις αποζημιώσεις μας για να φύγουμε». Να φύγουμε να πάμε πού; στις στρατιές των ανέργων;

- Είναι ποτέ δυνατόν να νικήσουμε με τον συνδικαλισμό της υποταγής, των εργοδοτικών και των κομματικών εξαρτήσεων, της γραφειοκρατικής αρτηριοσκλήρυνσης. Προκοπή δεν θα δούμε ούτε με ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ, ΟΙΥΕ, αλλά ούτε με το ΠΑΜΕ. Οι αγώνες και τα συνδικάτα στα χέρια των εργατών. Μόνο ένας ακηδεμόνευτος συνδικαλισμός της ρήξης και της ανατροπής μπορεί να ανοίξει το δρόμο για τη νίκη. Ένας συνδικαλισμός που θα προτάσσει τα εργατικά συμφέροντα και όχι την αντοχή της «οικονομίας» τους και θα βασίζεται στις γενικές συνελεύσεις και τις συντονιστικές επιτροπές. Ο σύλλογός μας αυτή την παντιέρα την έχει σηκώσει «από καταβολής κόσμου». Είναι ο δικός μας μονόδρομος.

Συνάδελφε, συναδέλφισσα, έλα στο σύλλογο. Με συμμετοχή και μεράκι να φτιάξουμε το δικό μας εργαλείο πάλης, τη δική μας συλλογικότητα.

Όπως θα λέγανε και οι προ-παππούδες μας: «Εργάτες ενωμένοι, ποτέ νικημένοι» και «Δεν έχουμε να χάσουμε παρά τις αλυσίδες μας, έχουμε να κερδίσουμε έναν ολόκληρο κόσμο». Οι εποχές δεν είναι ίδιες, όμως τελικά μήπως «τίποτε δεν έχει αλλάξει και τίποτε δεν είναι όπως παλιά». Η βαρβαρότητα είναι εδώ, όπως και τότε.

Κυριακή 20/1 10.30 π.μ. απολογιστική Γενική Συνέλευση

Τρίτη 29/1 11:00-18.30

Τετάρτη 30/1 11:00-18.30

Πέμπτη 31/1 9:30-21:30

Συμμετέχουμε στις εκλογές του συλλόγου μας

Η συνέλευση και οι εκλογές στα γραφεία του συλλόγου (Μεσολογγίου & Ανδρ. Λόντου 6, Εξάρχεια).

παρέμβαση συναδέλφων