Τράπεζες: Από τον γραφειοκρατικό στον επικίνδυνο συνδικαλισμό...

Επιτρέπεις στους ισχυρούς να απαιτούν τη δύναμη εν ονόματι «του ανθρωπάκου». Όμως, εσύ ο ίδιος παραμένεις βουβός. Ενισχύεις τους ισχυρούς με περισσότερη δύναμη. Επιλέγεις για εκπροσώπους ανθρώπους αδύναμους και κακοήθεις. Τελικά διαπιστώνεις πάντα, πολύ αργά, πως σ' έπιασαν κορόιδο.

Άκου ανθρωπάκο

Βίλχελμ Ράιχ

Έγινε η απώλεια συνήθεια μας και για αυτό σωπαίνουν οι εργαζόμενοι μπροστά στην καταιγίδα; Οι μάσκες όμως πέφτουν συνεχώς στο καρναβάλι της κρίσης. Μέσα σε 3 χρόνια περάσαμε με ταχύτητα από τον παθητικό και γραφειοκρατικό στον εργοδοτικό. Και τώρα πια στον επικίνδυνο συνδικαλισμό. Γιατί πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις αυτούς τους συνδικαλιστές που με περισσή θρασύτητα έρχονται και μας προτείνουν να “βάλουμε πλάτη” για να σώσουμε την τράπεζα από τον αφελληνισμό; Σε πανστρατιά συλλόγων και μελών καλούν οι αναίσχυντοι ενώ ακόμα το μελάνι δεν έχει στεγνώσει στην επιχειρησιακή του αίσχους, που εξυπηρέτησε τα συμφέροντα της εργοδοσίας. Σε μια πανστρατιά που σκοπό έχει να σώσει την τράπεζα η όποια απορρόφησε ουκ ολίγα δις από το 2008.

 Καλώς ήρθατε στην έρημο του πραγματικού

Δε μας κάνει εντύπωση βέβαια η στάση των συνδικαλιστών που καλούν τους υπάλληλους της Εθνικής να συμμετάσχουν στην επικείμενη αύξηση μετοχικού κεφαλαίου (ΑΜΚ) για να μην αφελληνιστεί η τράπεζα. Συνεπάγεται λογικά όταν πουλούσαν φούμαρα στους εργαζόμενους ότι η ανάπτυξη της τράπεζας συνεπάγεται και τη δική μας ανάπτυξη, ή ακόμα και την ανάπτυξη της κοινωνίας. Γεγονός ότι είναι ότι τη δεκαετία 1996-2006 οι τράπεζες συνολικά υπερκέρασαν, πλούτισαν, πλήθυναν, επεκτάθηκαν, εξαγόρασαν αλλά λεηλάτησαν όλο την πλούτο της ελληνικής κοινωνίας (και όχι μόνο) και κατέστρεψαν ότι είχε απομείνει σαν “αξία ανεκτίμητη”. Η πλειοψηφία των εργαζομένων στις τράπεζες δεν πλούτισε από αυτές τις πρακτικές αλλά σαν εύκολο θύμα υπερχρεώθηκε πιστεύοντας στα λόγια των κυβερνητικών συνδικαλιστών ότι αυτή η ψεύτικη ευημερία είναι και δική τους και θα κρατήσει για πάντα. Σε αυτή τη λογική συνεπικούρησε και η φθονερή λογική των bonus, που συνέβαλλε τραγικά στη διάσπαση των εργαζομένων, έχοντας όμως πάλι την πλειοψηφία αυτών έξω από το χορό των εκατομμυρίων.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι επονομαζόμενοι “συνδικαλιστές” μάς είπαν τώρα ότι πρέπει να επιτύχει η ΑΜΚ για να διατηρήσουμε την ελληνικότητα των τραπεζών αλλά και τις κατακτήσεις μας ως εργαζόμενοι!

ΛΑΘΟΣ 1ο: Δεν υπάρχει θέμα «αφελληνισμού». Εφόσον δεν υπάρχει τράπεζα που να μη συμμετέχει στο χρηματιστήριο, η αγορά μετοχών είναι ελεύθερη από όλους. Ξένα επενδυτικά κεφάλαια δεν απαγορεύθηκε ποτέ να συμμετάσχουν. Μην έχουμε αυταπάτες λοιπόν, το κεφάλαιο είναι ένα, παγκόσμιο και το αφορά μόνο το κέρδος ή καλύτερα το υπερκέρδος. Δεν υπάρχει με αυτή την έννοια εθνική τράπεζα αλλά πολυεθνική.

ΛΑΘΟΣ 2ο: Με την επέλαση των βαρβάρων, εγχώριων και μη, σε λίγο δεν θα υπάρχουν ουσιαστικά κατακτήσεις. Αντί να κόπτονται οι πουλημένοι συνδικαλιστές για την ΑΜΚ, ας κοιτάξουν τα χάλια για τα οποία αυτοί πάνω από όλους είναι υπεύθυνοι. Τα τελευταία 3 χρόνια υπέγραψαν αρκετές επιχειρησιακές με μειώσεις μισθών, συνεταιριστικές τράπεζες έκλεισαν αφήνοντας τους εργαζόμενους στο δρόμο, πολλές ατομικές συμβάσεις με τις πολλαπλές σκανδαλώδεις εξαγορές και τα ταμεία μας είναι στο κόκκινο. Καμιά απολύτως κίνηση για να οργανωθούν οι εργαζόμενοι στις τράπεζες δεν έγινε, ίσα ίσα στις περισσότερες των περιπτώσεων ακούσαμε μόνο φανφαρονίστικα λόγια και στον εκβιασμό των τραπεζιτών πέσαμε οι εργαζόμενοι με ευκολία. Ούτε διασφάλιση των θέσεων εργασίας, ούτε σχεδιασμός για την προστασία των αποθεματικών, ούτε προστασία των μισθών. Ποιος ο ρόλος τους; Την ίδια ώρα και ενώ ήδη έχουμε υποστεί μειώσεις, ούτε κλαδική έχει υπογραφεί, αλλά τελειώνει εδώ ο θεσμικός τους ρόλος με την κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης και του καθορισμού του μισθού απευθείας από την κυβέρνηση.

ΛΑΘΟΣ 3ο: Οι συνδικαλιστές δήλωσαν ότι θα συμμετάσχουν στην ΑΜΚ και οι σύλλογοι αλλά κυρίως θα επιδιώξουν να συμμετάσχουν και τα ταμεία μας. Το τζογάρισμα των εισφορών των εργαζομένων συνεχίζεται απρόσκοπτα και στην κρίση. Ωστόσο, το σοκαριστικό είναι ότι ο επικίνδυνος συνδικαλισμός πλέον, αυτός των διαδρόμων και των γραφείων, αποκτά πλέον ξεκάθαρο ρόλο δίπλα στους τραπεζίτες και όχι απέναντι τους. Είναι ακόμα και σήμερα έτοιμος να τζογάρει όλο τον κόπο των εργαζομένων προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των τραπεζιτών. Γίνεται πλέον θεσμικός επενδυτής και δεν είναι πια ο συλλογικός διαπραγματευτής καλυτέρευσης της εργατικής θέσης, αλλά de facto δήμιος των εργατικών δικαιωμάτων. Ταυτίζεται δε με τις απόψεις του αρχιεπισκόπου Άνθιμου -αυτού που όλα τα έχουμε ακούσει από το στόμα του- προτρέπει τώρα το ποίμνιο του να επενδύσει στην Εθνική, προσβάλλοντας και αυτός το κοινό αίσθημα.

Hate to say I told you so

Το θέμα καταλήγει ότι σύσσωμοι όλοι οι εκφραστές του συστήματος προσπαθούν να οδηγήσουν τους εργαζόμενους σε ψεύτικα και επίπλαστα διλήμματα. Καλούν τους εργαζόμενους σκανδαλωδώς να «σώσουν» την τράπεζα επιλέγοντας εργοδότη ενώ στην πραγματικότητα το δίλημμα είναι άμεσα ΤΧΣ (Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) ή σε λίγο. Με οποιοδήποτε εργοδότη και σε οποιαδήποτε περίπτωση το σημαντικό είναι ένα: τη νύφη και πάλι θα πληρώσουν εργαζόμενοι και αυτή τη φορά και με το παραπάνω. Ο επικίνδυνος συνδικαλισμός, αυτός που μας οδήγησε μέχρι εδώ, υπονόμευσε με τον τρόπο του τις συμβάσεις και μας εκβιάζει με τα δήθεν αδιέξοδα.

Είμαστε όμως σαν εργαζόμενοι πραγματικά σε αδιέξοδο;

Αν και η κατάσταση είναι δύσκολη και κρίσιμη (κι αυτό δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί) γεγονός είναι πως στην ώρα της κρίσης είναι που όλα μπορούν να ανατραπούν. Το σημείο κλειδί είναι ότι δεν μπορούμε πλέον να εκχωρούμε τις τύχες μας σε επικινδύνους και εργοδοτικούς συνδικαλιστές που αδυνατούν να διαπραγματευτούν πάρα μόνο εις βάρος μας. Το μέλλον δεν θα έρθει από μόνο του, λοιπόν, άλλα πρέπει εμείς να το πλάσουμε. Κανείς δεν εγγυάται «σίγουρες» λύσεις, το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δεν συγκροτηθούν οι εργαζόμενοι στις τράπεζες γύρω από γενικές συνελεύσεις οι οποίες θα αποφασίσουν τον τρόπο με τον όποιο θα αγωνιστούν αλλά και τη διάρκεια, τότε το παιχνίδι για αυτούς θα είναι από τα πριν χαμένο. Η γενικευμένη δυσαρέσκεια που επικρατεί στους τραπεζοϋπάλληλους δεν πρέπει να μείνει εγκλωβισμένη στα μυαλά τους αλλά να πάρει σάρκα και οστά μέσα σε συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς που οι αποφάσεις τους θα αμφισβητούν τη συνδικαλιστική ηγεσία που τους οδηγεί στο γκρεμό. Εάν αυτό δεν μπορέσει να γίνει άμεσα, τότε οι τραπεζοϋπάλληλοι θα οδηγηθούν πολύ γρήγορα ή σταδιακά με ορίζοντα ενός έτους σε έναν απίστευτο εργασιακό μεσαίωνα με άμεσες απολύσεις με μισθούς των 600 ευρώ, με διαλυμένα ασφαλιστικά ταμεία και με μηδενικές κοινωνικές παροχές.

Γεγονός είναι ότι ακόμα σε πολλούς τραπεζοϋπάλληλους η κατάσταση αυτή φαντάζει απίστευτη μέσα στη σκληρότητα της και για αυτό το λόγο είναι δύσκολο να κινητοποιηθούν. Πότε θα αφήσουν τη ζεστασιά της απάτης και θα κατηφορίσουν στη σκληρή πραγματικότητα;

Σε καταλαβαίνω! Κι ετούτο επειδή αντίκρισα αμέτρητες φορές γυμνό το κορμί και την ψυχή σου. Σε είδα δίχως τη μάσκα σου, την κομματική σου ταυτότητα ή την εθνική σου υπερηφάνεια. Γυμνό σα νεογέννητο, γυμνό σα στρατάρχη ξεβράκωτο. Σ' άκουσα να κλαις και να οδύρεσαι. Μου μίλησες για τα προβλήματά σου, τις αγάπες και τους πόθους σου. Σε ξέρω και σε καταλαβαίνω. Και θα σου πω τι είσαι, ανθρωπάκο, επειδή πιστεύω πραγματικά στο τρανό σου μέλλον. Μα επειδή το μέλλον σού ανήκει, αναμφίβολα σου ανήκει, ρίξε μια ματιά στον εαυτό σου. Κοίτα τον όπως είναι πραγματικά. Άκου αυτό που κανένας από τους ηγέτες και τους αντιπροσώπους σου δεν τολμά να σου πει:

Είσαι «άνθρωπος μικρός, κοινός». Συλλογίσου τη διπλή έννοια που έχουν τούτες οι λέξεις, «μικρός» και «κοινός»...

Μην το βάζεις στα πόδια! Βρες το κουράγιο να αντικρίσεις τον εαυτό σου!

Δ. Κ., εργαζόμενη σε τράπεζα