ΑΥΤΗ Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΔΕΥΤΕΡΕΣ...

Αυτή τη Δευτέρα δεν θα ξυπνήσω στις 5:00 τα χαράματα, δεν θα μαζέψω τα τάπερ με τα φαγητά της βδομάδας, δεν θα κάνω 100 χιλιόμετρα για να φτάσω στην δουλειά μου. Γιατί δεν έχω πλέον δουλειά.
Η εταιρία μου αποφάσισε πως δεν υπάρχει πλέον θέση για μένα, με αποζημίωσε και με έστειλε στο ταμείο ανεργίας.
Θα περιμένει κανείς από έναν πρόεδρο Σωματείου όπως εγώ να πει πως τίποτα δεν πάει χαμένο, ψηλά το κεφάλι συνάδελφοι, θα βρεθούμε στους δρόμους και πως όλοι ενωμένοι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Ωραία είναι όλα αυτά αλλά εγώ θα μιλήσω για συναισθήματα, για φόβους, για συμπεράσματα. Τα άλλα θα τα γράψω σε κάποια ανακοίνωση, μπας και την διαβάσει κανείς και αποφασίσει να σηκώσει τον κώλο του και βγει στους δρόμους.
Αυτή η Δευτέρα λοιπόν δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες. Αυτή την Δευτέρα δεν θα είμαι εργαζόμενος εργάτης, αλλά άνεργος εργάτης.
Αλλά τελικά γιατί κάποιος γίνεται εργάτης?
Είναι εύκολη η απάντηση. Γιατί δεν μπόρεσε να γίνει κάτι άλλο. Ήταν η λογική κατάληξη για κάποιον που δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο ή επειδή ακολούθησε την δουλειά του πατέρα του, ή και για τα δύο μαζί.
Εκτός κι αν είσαι από μικρός μαλάκας και νομίζεις όπως εγώ, πως μόνο όποιος ζει μες την μουντζούρα μπορεί να λέει με περηφάνια πως είναι εργαζόμενος.
Αν έχεις και για πρότυπο έναν πατέρα μουντζούρη που πάντα έβριζε το «Δημόσιο» δεν θες και πολύ για να το πιστέψεις. Η αλήθεια είναι πως ο μπαμπάς έπαψε να βρίζει όλο το «Δημόσιο» από τότε που η αδερφή μου μπήκε στο «Δημόσιο».
Έτσι με άποψη και περηφάνια δήλωνα εργάτης στα 18 μου, έχοντας ως αφεντικό τον πατέρα μου και αγόραζα βιβλία του Μάρξ στα φεστιβάλ της ΚΝΕ, με επίτηδες μουτζουρωμένα χέρια για να δείχνω συνειδητοποιημένος εργάτης που μπορεί να μελετά και να καταλαβαίνει τον Μάρξ, καλύτερα από κάποιον διανοούμενο του κώλου..
Φυσικά τα βιβλία έμειναν στα ράφια αδιάβαστα γιατί και υπομονή δεν είχα αλλά ούτε και την ικανότητα να τα καταλάβω. Ίσως τώρα που θα έχω χρόνο να τα καταφέρω καλύτερα.
Εργάτης βέβαια παρέμεινα και στα 41 μου μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα γιατί από δω και μπρος κανείς δεν ξέρει. Αυτό που κέρδισα από την τελευταία μου δουλειά, εκτός της πίεσης και της αναγκαστικής χρήσης δύο χαπιών την ημέρα για να μην υπερβεί τα όρια και δεν προλάβω να δω τον Άρη πρωταθλητή, είναι η πλήρης επιβεβαίωση των όσων υποψιαζόμουν για μερικά δείγματα εργατών, αλλά πάντα ντρεπόμουν να τα εκστομίσω, γιατί η εργατική τάξη είναι και περήφανη και αθάνατη.
Επιβεβαιώθηκα λοιπόν για το τυπικότερο δείγμα εργάτη.
Τυπικό, τυπικότατο δείγμα εργάτη είναι αυτός που χορεύει όπως και δήποτε με τσιγάρο στο στόμα την μεγαλύτερη μελοποιημένη απάτη όλων των εποχών, -από τον «τραγουδιστή του λαού»- «Το μερτικό μου απ' τη χαρά μου το 'χουν πάρει άλλοι
γιατί είχα χέρια καθαρά και μια καρδιά μεγάλη». Τι απάτη θεέ μου. Να ξέρεις πως ο άλλος είναι ο ρουφιάνος του αφεντικού, λουφάρει μόνιμα και προκλητικά, έχει σκοτωθεί με τα αδέρφια του για την κληρονομιά του πατρικού του, κάθεται στο τραπέζι μόνο αν θα τον κεράσεις, σε τρελαίνει στην τράκα και παρ’ όλα αυτά διαρρηγνύει τα ιμάτια του χορεύοντας ή μάλλον χοροπηδώντας σαν κατσίκι ταυτιζόμενος με τα καθαρά χέρια και την μεγάλη καρδιά.
Χειρότερος όμως εργάτης όλων είναι εκείνος που αναλαμβάνει χρέη εργοδηγού. Εδώ μιλάμε για περίπτωση που χρήζει ψυχιατρικής ανάλυσης. Καταρχάς το δέχεται ως αποτέλεσμα της ικανότητας του στη δουλειά και ως φυσική εξέλιξη που δικαιώνει τους κόπους ετών. Συνήθως είναι ανίκανος να γράψει σωστά ακόμα και το όνομα του και όμως κρατά με μεγάλη υπευθυνότητα και κύρος τις καταστάσεις των εργαζόμενων. Αναλαμβάνει να πιέσει, να εκβιάσει και να απειλήσει όσους αντιδρούν για τις συνθήκες και επιδεικνύουν διάθεση για συνδικαλισμό. Φυσικά οι εργάτες τους μισούν και θεωρούν τους εαυτούς τους ικανότερους από δαύτους για την θέση του εργοδηγού. Βέβαια δεν ξεχνούν να γελούν με κάθε κρύο αστείο τους, να τους κερνούν καφέ ή να τους τροφοδοτούν με αυγά ή κότες από το χωριό. Αφού δεν μπόρεσαν να γίνουν το σκυλί του αφεντικού ας γίνουν τουλάχιστον το τσιμπούρι του σκύλου του αφεντικού. Και πετυχημένος σκύλος αφεντικού είναι εκείνος με τα περισσότερα τσιμπούρια. Τελικά αφεντικά χωρίς εργάτες θα υπήρχαν. Χωρίς εργοδηγούς όχι.
Έμαθα όμως και τα βασικά προσόντα ανώτερου υπαλλήλου που χειρίζεται υποθέσεις που αφορούν εργάτες και εργασιακά θέματα. Τα προσόντα αυτά είναι μόνο ένα. «Πρώην Αριστερός». Το προσόν που ανοίγει όλες τις πόρτες. Ξέρει καλύτερα από τον καθένα την ψυχολογία των εργατών, εκβιάζει και πιέζει με τον καλύτερο τρόπο και πάντα βγαίνει κερδισμένος. Ας το πάρουν υπόψιν τους οι νυν αριστεροί πως κέρδος έχεις αν είσαι «πρώην» αριστερός και όχι «νυν». Μια σοβαρή εταιρία πάντα προσέχει να προσλαμβάνει ένα τέτοιο χρήσιμο υπάλληλο στους κόλπους της.
Το άλλο που προσέχει πολύ, είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ταύτιση της με τον στρατό.
Πρώτα απ’ όλα περνάς εξετάσεις όπως και στον στρατό. Έπειτα σου κάνουν εμβόλια όπως και στο στρατό. Μετά σου παρέχουν ομοιόμορφες φόρμες, άρβυλα και κράνη, όπως και στο στρατό. Ορκίζεσαι υπακοή υπογράφοντας σύμβαση που σου απαγορεύει να διαρρεύσεις οποιαδήποτε μυστικά της εταιρείας, δικαιούσαι άδεια όπως και στο στρατό και επιβιώνεις έχοντας βύσμα και ρουφιανεύοντας όπως και στο στρατό.
Τελικά αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες. Ο φίλος μου ο Γιώργος θα πάει μόνος του για δουλειά και γω θα τρέχω στο ΙΚΑ και στον ΟΑΕΔ.
Μόνο σας παρακαλώ αν με δει κάποιος συνάδελφος απολυμένος στον δρόμο, ας μην με ξαναρωτήσει τι θα κάνουμε από δω και μπρος. Είμαι το ίδιο χεσμένος και πελαγωμένος που δεν θα μπορώ να του πω θα το παλέψουμε.
Το μόνο που θα του πω είναι πως έχουν κολλήσει στον εγκέφαλο μου οι στοίχοι του Αγγελάκα από το «ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ»,
το «Δεν είμαι μόνος, Δεν είμαι ο μόνος Όλα είναι δρόμος.»
Καιρός συνάδελφοι να αρχίσετε να ακούτε Τρύπες (φτάνει πια ο Καζαντζίδης και τα λερωμένα χέρια) και να βγείτε στους δρόμους. Πιαστείτε με κάποιον από το χέρι και μπείτε στην πορεία που θα περνά από δίπλα σας. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο όμορφοι είναι οι δρόμοι όταν τους περπατάς παρέα φωνάζοντας συνθήματα ενάντια σε όσους κατέστρεψαν τις Δευτέρες μας.
Αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες.
Αλλά από δω και πέρα καμιά Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες.
Μέχρι να έρθει το Σαββατόβραδο που θα μοσχοβολά βασιλικό κι ασβέστη.

Τσελεπής Θεόδωρος
Ηλεκτροσυγκολλητής
Πρόεδρος Σωματείου «Η ΓΑΛΑΡΙΑ»
ΑΝΕΡΓΟΣ

http://galaria2010.blogspot.com/

Η εκπομπή στο ράδιο Ένταση της θεματικής συνέλευσης άμεσης δημοκρατίας της πλατείας Συντάγματος, με θέμα άμεση δημοκρατία και οικονομία

Κατεβάστε και ακούστε την εκπομπή από εδώ:
http://www.sendspace.com/file/302tfz

Μαθαίνοντας από τον κόσμο - Occupied Wall Street Journal

Μαθαίνοντας από τον κόσμο

του Eric Ribellarsi και του Jim Weil

Από το Occupied Wall Street Journal, την εφημερίδα της Κατάληψης της Γουόλ Στριτ

Το μήνυμα που μας στέλνουν Αίγυπτος, Συρία, Τυνησία, Ισπανία και Αγγλία είναι απλό: Ακολουθήστε μας! Ξεσηκωθείτε! Η απάντησή μας πρέπει να είναι Nαι, ένα κοινό για όλους μας Nαι.

Φτάσαμε στην Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι, την ώρα που ξεσπούσαν οδομαχίες στην Αθήνα. Για μέρες η αστυνομία έριχνε δακρυγόνα στους ανθρώπους, που είχαν καταλάβει την κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας, την πλατεία Συντάγματος. Οι διαδηλωτές διασκορπίζονταν και ανασυγκροτούνταν ακριβώς μπροστά στα σκαλιά της Βουλής. Οι σταθμοί του μετρό είχαν μετατραπεί σε ιατρικά κέντρα για τους τραυματίες.

Πρόκειται για ένα παγκόσμιο κίνημα εξέγερσης και αντίστασης. Αυτό που ξεκίνησε στην Τυνησία και την Αίγυπτο κλόνισε και ανέτρεψε κυβερνήσεις. Στη συνέχεια μεταπήδησε στην Ισπανία, την Ελλάδα και την Αγγλία, και τώρα στη Νέα Υόρκη και σε όλες τις πολιτείες των ΗΠΑ.

Στην Ελλάδα, μια ολόκληρη γενιά αφυπνίζεται. Αυτοαποκαλούνται «Αγανακτισμένοι». Απορρίπτουν την παραδοσιακή πολιτική και τα παραδοσιακά κόμματα. Αρνούνται να δεχθούν τις περικοπές και τα μέτρα λιτότητας, που επιβάλλονται από τις τράπεζες και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι αποφασισμένοι, θυμωμένοι και έχουν το δίκιο με το μέρος τους.

Αντιμετώπισαν προκλήσεις. Δεξιοί υπερ-εθνικιστές προσπάθησαν να διεισδύσουν στο κίνημα. Η αστυνομία έκανε επιθέσεις. Ορισμένα κουρασμένα αριστερά κόμματα καταδίκασαν το κίνημα, υποστηρίζοντας ότι δεν επικεντρώνεται στις εκλογές ή σε ελάσσονος σημασίας μεταρρυθμίσεις.

Ένα δημοφιλές σύμβολο είναι το ελικόπτερο: ο κόσμος θέλει να φύγει η ελληνική κυβέρνηση, να παραιτηθεί, να εγκαταλείψει τη χώρα. Ή απλά να πάει στο διάολο.

Και γιατί όχι εδώ; Αν ο λαός της Αιγύπτου μπόρεσε να διώξει τον Μουμπάρακ, γιατί δεν μπορούμε και εμείς να διώξουμε τους αμερικανούς πολιτικούς που υπηρετούν τις τράπεζες και κακοποιούν το λαό;

Οι τράπεζες είναι παγκόσμιες. Έχουν παγκοσμιοποιήσει τα κάτεργα εργασίας και τις περικοπές. Εμείς θα παγκοσμιοποιήσουμε την εξέγερση.

Μια νεαρή γυναίκα, που δραστηριοποιείται στο ελληνικό κίνημα των πλατειών, μας είπε: «Δεν είχα άμεση εμπλοκή με την πολιτική μέχρι που αστυνομικοί σκότωσαν τον δεκαπεντάχρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, τρία χρόνια πριν. Μία ώρα μετά τη δολοφονία, ξέσπασαν παντού ταραχές — αν ήσουν νέος και λιγάκι δραστήριος, δεν μπορούσες παρά να συμμετέχεις. Αυτή η δολοφονία ήταν μόνο η απαρχή για τους ανθρώπους που καταπιέζονταν από το σύστημα. Μετά τη δεκαετία του 1980 τα εργοστάσια έκλειναν και η νεολαία της Ελλάδας διαπίστωσε ότι δεν είχε τίποτα. Το 2008 η ανεργία έφτασε σε κρίσιμο σημείο».

Κρίση, ανεργία, περικοπές και δολοφονία από την αστυνομία. Αυτά δεν είναι που αντιμετωπίζουμε και εδώ;

Στην Ελλάδα, μας ρωτούσαν συνέχεια: Τι συμβαίνει στις ΗΠΑ; Θα μας ακολουθήσετε; Τι κάνετε;

Τώρα μπορούμε να απαντήσουμε. Κινητοποιούμαστε και εμείς εδώ. Μαθαίνουμε. Εξαπλωνόμαστε.

Δεν είμαστε αναγκασμένοι να αποδεχθούμε τον κόσμο που μας επιβάλλουν οι τράπεζες, οι πολιτικοί και η αστυνομία. Εμείς είμαστε το μέλλον.

Πηγή: http://enthemata.wordpress.com/2011/10/23/ows-keimena/

Μετά το διήμερο 19-20 Οκτώβρη: Συνεχίζουμε όπως πριν;

Η μεγαλύτερη από τη μεταπολίτευση απεργιακή κινητοποίηση στις 19-20 Οκτώβρη ανέδειξε ακόμη πιο καθαρά το μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό ρήγμα ανάμεσα στην κοινωνική πλειοψηφία και στο σύνολο της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Το καθεστώς της κοινωνικής λεηλασίας, πλήρως απονομιμοποιημένο, στηρίζεται όλο και πιο πολύ στα μόνα όπλα που του έχουν απομείνει: την ολοκληρωτική καταστολή και τη «σανίδα σωτηρίας» που του προσφέρει ο κόσμος της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.

Το κράτος «έκτακτης ανάγκης», που μεθοδικά οικοδομούν από τα Δεκεμβριανά του 2008, δεν διαλύει μόνο με τόνους χημικών τις επίμονες συγκεντρώσεις αλλά αποτελεί μια μόνιμη δολοφονική απειλή απέναντι σε κάθε αγωνιζόμενο. Αυτό φάνηκε με δραματικό τρόπο και στην περίπτωση της δολοφονίας από τα χημικά της αστυνομίας του οικοδόμου διαδηλωτή Δημήτρη Κοτζαρίδη.

Αλλά δίπλα σε αυτό στήνουν εξίσου μεθοδικά και ένα πολιτικό σύστημα «έκτακτης ανάγκης», όπως φάνηκε στις 20 Οκτώβρη με τη χρησιμοποίηση του ΚΚΕ ως «ασπίδας προστασίας» για το κοινοβούλιο και συνολικά για την καθεστηκυία τάξη. Διαμορφώνεται ένα ευρύτερο «συστημικό τόξο», στο οποίο έσπευσαν να δηλώσουν παρόν και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, που στο όνομα της «περιφρούρησης» (από τον ανεξέλεγκτο λαό) και του «οργανωμένου» κινήματος (δηλαδή, των θεσμοθετημένων καθεστωτικών φορέων συνδικαλισμού και πολιτικής αντιπροσώπευσης), επιχειρεί να ελέγξει και να οριοθετήσει εντός των ορίων της αστικής ομαλότητας την οργή και την αγανάκτηση της κοινωνίας.

Ωστόσο, όπως έχει φανεί ήδη από την ανάδυση του κινήματος των πλατειών, έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή όπου η κηδεμονία από αυτόκλητους προστάτες, εκπροσώπους και καθοδηγητές είναι ανεκτή. Εξ ου και η μαζική αμφισβήτηση των «κόκκινων ζωνών» που επιχείρησε να στήσει, στη θέση των ΜΑΤ, το ΚΚΕ απέναντι στο πλήθος των διαδηλωτών. Αλλά εξίσου μη ανεκτή, επικίνδυνη και απαράδεκτη είναι και η θεαματική βία, που επιδιώκει καπελώματα και ηγεμονία, και στρέφεται πολλές φορές με τυφλό τρόπο ενάντια σε διαδηλωτές.

Καθώς η κρίση βαθαίνει, ο κοινωνικός πόλεμος οξύνεται και ο «πήχης» της αντιπαράθεσης με την επίθεση του συστήματος έχει ανέβει, το ζητούμενο είναι να αναμετρηθούμε με τα ερωτήματα και την αγωνία για το πώς θα ανατρέψουμε επιτέλους την κοινωνική βαρβαρότητα, οικοδομώντας συλλογικά μια νέα ζωή πάνω στα συντρίμμια όλου του παλιού κόσμου που παραπαίει μαζί με τους βαστάζους του. Το ζητούμενο είναι να βγούμε έξω από τα όρια ενός προδιαγεγραμμένου θεάματος, όπου απλώς επιβεβαιώνονται οι ρόλοι που το σύστημα και τα ΜΜΕ έχουν μοιράσει.

Βρισκόμαστε σε ένα ιστορικό μεταίχμιο. Οι δυνατότητες αντεπίθεσης και ανατροπής έχουν πια εκδηλωθεί. Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί πια πίσω από τη δήθεν παθητικότητα της κοινωνίας. Αλλά μαζί έχουν εκδηλωθεί και οι αδυναμίες και ανεπάρκειες εκείνων των δυνάμεων που δρουν στο όνομα της κοινωνικής αλλαγής και στην ουσία κρύβονται πίσω από τα λάθη και τις συστημικές επιλογές της καθεστωτικής Αριστεράς.

Είναι η ώρα το πολύχρωμο ρεύμα της αδιαμεσολάβητης, οριζόντια και αμεσοδημοκρατικά οργανωμένης, κοινωνικής ανυπακοής και αλλαγής της κοινωνίας, να χαράξει τον δικό του ανεξάρτητο και αυτόνομο δρόμο μάχης για την κοινωνική αντιεξουσία. Με τα δικά του μέσα, που δεν έχουν σχέση με στρατιωτικού τύπου αντιπαραθέσεις, ούτε με τον κοινοβουλευτισμό. Με τη δημιουργία των δικών του αντιθεσμών οργάνωσης της ζωής στη βάση της ατομικής και συλλογικής χειραφέτησης, της αλληλεγγύης, της συνεργατικής οικονομίας, της άμεσης δημοκρατίας παντού. 

Είναι η ώρα της κοινωνικής επανάστασης, για να πάρουμε πίσω την κλεμμένη ζωή μας και να την αλλάξουμε!

εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα, υπάρχει τόπος και για μένα;

Ενώ υπάρχει νεκρός διαδηλωτής από την κρατική καταστολή, σήμερα το «κίνημα» μετράει τα στενά κομματικά "οφέλη" και "ζημιές" από τα γεγονότα, αντί να ξεχυθεί ξανά στο δρόμο ενάντια στο καθεστώς που δολοφονεί.

Η χθεσινή μέρα ήταν ένα μεγάλο δώρο προς την κυβέρνηση και το καθεστώς. Το μεγαλύτερο μετά τη μεταπολίτευση, σε μαζικότητα, οργή και αποφασιστικότητα, απεργιακό διήμερο αποσυντέθηκε «εκ των έσω».

Ιστορική η ευθύνη του ΚΚΕ που λειτούργησε ανοιχτά και απροκάλυπτα ως βραχίονας του κράτους, αναλαμβάνοντας με στρατιωτικό τρόπο την περιφρούρηση της Βουλής απέναντι στα πλήθη των διαδηλωτών.

Δικαιολογημένη η οργή χιλιάδων διαδηλωτών που βρέθηκαν αντιμέτωποι, αντί με τις αλυσίδες των ΜΑΤ, με τις κρανοφόρες και καδρονοφόρες διμοιρίες του ΚΚΕ.

Αλλά λαθεμένη, εγκληματική και εξίσου «εξουσιαστική» ήταν και η επίθεση με μάρμαρα και μολότοφ στην «περιφρούρηση» του ΚΚΕ και σε πλήθος κόσμου.

Απογοητευτικά αποκαλυπτική η στάση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που έσπευσε να συνταχθεί με το ΚΚΕ, μην τολμώντας να υπερασπιστεί την, στα λόγια, πολύτιμη «αυτοτέλειά» της.

Αυτό που εκφράστηκε χθες με δραματικό τρόπο είναι η ανεπάρκεια όλων μας (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αντιεξουσιαστικού χώρου, αναρχικών, αυτονομίας) να ανοίξουμε έναν πραγματικό δρόμο ανατροπής του καθεστώτος της κοινωνικής λεηλασίας.

Κι αν για την κοινοβουλευτική Αριστερά, και όσους από την αντικαπιταλιστική Αριστερά θέλουν να της μοιάσουν, η κρίση την οδηγεί να λειτουργεί απροκάλυπτα ως προστάτης του συστήματος, για τους αγωνιστές της κοινωνικής επανάστασης και της άμεσης δημοκρατίας (όπου κι αν βρίσκονται αυτοί) η πρόκληση είναι να υπερβούν στην πράξη αυτόν τον τύπο αστικής πολιτικής, δίνοντας σήμερα «δείγματα γραφής»μιας άλλης πολιτικής της χειραφέτησης και της συλλογικής δημιουργίας.

Ας σταματήσουμε να κρύβουμε τις ανεπάρκειές μας, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι τις επιλογές και τα λάθη των άλλων.

Ας σταματήσουμε να αναπαράγουμε τους ρόλους που το θέαμα του συστήματος μας έχει μοιράσει...

Η κρίση μας ξεσκεπάζει όλους.

Ο εχθρός είναι εκεί, στην κυβέρνηση, στο κράτος, στην εκμετάλλευση και την αγορά, και πρέπει να τον στοχεύσουμε, παραμερίζοντας όχι μόνο τους τόνους των δακρυγόνων αλλά και όλο το παραπέτασμα των φετιχισμών που μας εμποδίζουν να τον πετύχουμε.

Κώστας Χαριτάκης

Ιστορία σε κίνηση... Συνεχίζουμε: Όλοι αύριο 11 π.μ. στο Σύνταγμα

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος της εφημερίδας ΔΡΑΣΗ

Η ζωή δεν ...κουρεύεται!
Θα την ξαναχτίσουμε συλλογικά

Ζούμε σε μια περίοδο όπου καθημερινά καταρρέουν με δραματικό τρόπο όλες οι μέχρι τώρα βεβαιότητες. Αυτά που χθες θεωρούνταν δεδομένα για εκατομμύρια ανθρώπους σήμερα δεν υπάρχουν πια. Τα αλλεπάλληλα σοκ των κυβερνητικών μέτρων δεν αφήνουν τίποτα όρθιο. Μόνιμη και σταθερή δουλειά, σύνταξη, κοινωνική ασφάλιση, υγεία, παιδεία, όλα κατακρεουργούνται στο βωμό και στο όνομα της σωτηρίας του καπιταλιστικού συστήματος. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που έχει ξεσπάσει με τη μορφή της κρίσης χρέους σε μια σειρά χώρες και με ιδιαίτερα έντονο τρόπο στην Ελλάδα απειλεί να συμπαρασύρει τα πάντα στο διάβα της. Γι΄ αυτό Μέρκελ, Σαρκοζί και Ομπάμα σπεύδουν εναγωνίως να διασώσουν την ελληνική οικονομία, μια οικονομία που το μέγεθός της δεν ξεπερνά το 1% των οικονομικών μεγεθών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γι΄ αυτό συζητούν ακόμα και τη διαγραφή έως και 60% του ελληνικού χρέους, όχι φυσικά γιατί υιοθετούν τα κεϋνσιανικού τύπου αιτήματα της Αριστεράς αλλά για να προστατεύσουν τα συνολικά συμφέροντα του συστήματος που εκπροσωπούν. Το ομολογούν ανοιχτά πλέον και οι ίδιοι ότι «είναι η χειρότερη κρίση που βιώνει ο καπιταλισμός, ίσως χειρότερη κι από αυτή του 1929-32».

Σ΄ αυτό το τοπίο της κοινωνικής ερημοποίησης, όπου μεγάλα τμήματα της κοινωνίας προλεταριοποιούνται βίαια, το άλλοτε «προνομιακό» δημόσιο μετατρέπεται στη μεγαλύτερη δεξαμενή νεόπτωχων και εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας οδηγούνται να ζουν μόνιμα στα όρια μεταξύ επιβίωσης και εξαθλίωσης, κάποιοι συνεχίζουν να ονειρεύονται την επιστροφή στη «προηγούμενη κατάσταση». Ξεχνούν, όμως, ότι η «προηγούμενη κατάσταση» οδήγησε στη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα της κρίσης. Ότι η ανάπτυξή τους μόλυνε τον αέρα που αναπνέουμε, δηλητηρίασε το νερό που πίνουμε, έκαψε τα δάση μας, έχτισε πόλεις τέρατα, διατάραξε ανεπανόρθωτα τη σχέση της φύσης με τον άνθρωπο, εξάντλησε τους φυσικούς πόρους, γιγάντωσε την οικονομία σε δυσθεώρητα μεγέθη παράγοντας προϊόντα άχρηστα στην πλειονότητά τους για τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Η ανάπτυξή τους τροφοδότησε με χιλιάδες τρόπους το ξέσπασμα της σημερινής κρίσης.

Η κρίση, όμως, δεν μπορεί να παραμείνει ένα «μετέωρο βήμα». Ο καπιταλιστικός κόσμος προωθεί δράσεις και ενέργειες για το ξεπέρασμα της κρίσης του, διαμορφώνει όρους και προϋποθέσεις για ένα νέο γύρο ληστρικής ανάπτυξης και εκμετάλλευσης του ανθρώπου και της φύσης.

Σήμερα, λοιπόν, κι όχι αύριο πρέπει να διαμορφωθούν από τις δυνάμεις του κινήματος οι δικοί μας όροι και προϋποθέσεις όχι για το ξεπέρασμα της κρίσης αλλά για την όξυνσή της, για τη μετατροπή της σε καθολική πολιτική και κοινωνική κρίση του καθεστώτος σε όλα τα επίπεδα. Αν πραγματικά θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να τσαλαβουτάμε στα θολά νερά της αντίστασης, των αιτημάτων και των προγραμμάτων πάλης που δήθεν θα διεκδικούν από το κράτος και το κεφάλαιο τα δικαιώματά μας, όταν σήμερα απ΄ όλους τους πόρους του συστήματος της κρίσης αναβλύζει η μόνη ρεαλιστική διέξοδος....

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Όχι φυσικά ως ένα σύνθημα ούτε πολύ περισσότερο ως μια πράξη κατάληψης κάποιας εξουσίας. Αλλά ως καθημερινές πράξεις και δράσεις που θα διαμορφώνουν θεσμούς και δομές έξω από την επικράτεια του κράτους, του κεφαλαίου, της αγοράς και του χρήματος στο σήμερα. Η κοινωνική επανάσταση δεν μπορεί παρά να είναι μια ενιαία διαδικασία, μέρος της οποίας θα είναι η επαναστατική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και το τσάκισμα του κράτους και όλων των μηχανισμών της εξουσίας του. Το «πριν» θα διαμορφώσει και τους όρους της καθολικής και αναπόφευκτης σύγκρουσης με το καθεστώς αλλά και της προϋποθέσεις για το μέλλον ενός τέτοιου εγχειρήματος που θέλει να μετασχηματίσει ριζικά την κοινωνία σε όλους τους τομείς (οικονομία-παραγωγή-παιδεία-πολιτισμός...).

Η ίδια η σημερινή πραγματικότητα μάς αναγκάζει να προσπαθήσουμε να δώσουμε πιο συνολικές απαντήσεις, να ξεπεράσουμε αγκυλώσεις, να ανοίξουμε νέους δρόμους, να πειραματιστούμε, στη βάση των νέων δυνατοτήτων που μας δίνει η εποχή μας αλλά και η συσσωρευμένη εμπειρία των επαναστατικών εγχειρημάτων των προηγούμενων αιώνων.

Τι θα πούμε σήμερα στον εργαζόμενο που μένει χωρίς δουλειά, που το εργοστάσιο ή η επιχείρηση που εργαζόταν κλείνει; Θα προτείνουμε να τα πάρουν οι εργαζόμενοι στα χέρια τους και να τα λειτουργήσουν στη βάση της αυτοδιαχείρισης και της αυτοδιεύθυνσης;

Θα μιλήσουμε σήμερα για την ανάγκη μιας αλληλέγγυας–συνεργατικής οικονομίας και παραγωγής με οριζόντια δίκτυα ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών μακριά και ενάντια στις λογικές του κέρδους και του χρήματος; Και τι πρακτικά βήματα μπορούμε να κάνουμε σ΄ αυτή την κατεύθυνση;

Θα διαμορφώσουμε εδώ και τώρα άλλες δομές αλληλεγγύης και πολιτισμού στις γειτονιές και στις πόλεις μας, μέσα από τα κύτταρα των λαϊκών συνελεύσεων και τις μαζικές καταλήψεις δημόσιων χώρων;

Θα ανοίξουμε τη συζήτηση μέσα στους χώρους δουλειάς για μια άλλου τύπου συγκρότηση και λειτουργία των εργατικών συνελεύσεων και επιτροπών σε αμεσοδημοκρατική βάση, πέρα και ενάντια στον καθεστωτικό, γραφειοκρατικοποιημένο και αστικοποιημένο, συνδικαλισμό;

Θα στηρίξουμε πολύπλευρα και θα γενικεύσουμε την πολιτική απειθαρχία κι ανυπακοή απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο με τα κινήματα «δεν πληρώνω» σαμποτάροντας στην πράξη την οικονομία και την παραγωγή τους;

Στις σημερινές συνθήκες της βαθιάς κρίσης μπορεί πραγματικά να ριζώσει σε πλειοψηφικά τμήματα της κοινωνίας ότι «μπορούμε να πάμε αλλιώς», ότι δεν έχουμε ανάγκη το κράτος, το πολιτικό τους σύστημα, τις τράπεζες και τις αγορές τους. Μια συνολική επαναστατική απάντηση μπορεί με μαζικούς-κινηματικούς όρους να συγκροτηθεί σήμερα, κι όχι σε ένα μακρινό μέλλον που επαγγέλλονται οι κάθε λογής μεσσίες της επανάστασης. Θέλουμε πίσω την κλεμμένη μας ζωή τώρα και θα την πάρουμε!

Το κύριο άρθρο του 6ου τεύχους της εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί

Αφίσα - κάλεσμα της εφημερίδας ΔΡΑΣΗ για την απεργία στις 19 Οκτώβρη

15 Οκτωβρίου: Όλος ο κόσμος μια πλατεία

Στις 15 Οκτωβρίου οι λαοί σε όλο τον κόσμο βγαίνουμε στους δρόμους και στις πλατείες. Από την Αμερική ως την Ασία , από την Αφρική ως την Ευρώπη ξεσηκωνόμαστε για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας και να δείξουμε στους πολιτικούς και την παγκόσμια οικονομική ελίτ που υπηρετούν ότι εμείς οι λαοί θ’ αποφασίσουμε για το μέλλον μας.

Δεν αναγνωρίζουμε τις κυβερνήσεις γιατί λειτουργούν για το όφελος των λίγων, αγνοώντας το ανθρώπινο και περιβαλλοντικό κόστος που πληρώνουμε όλοι.

Δεν είμαστε εμπορεύματα στα χέρια των πολιτικών και των τραπεζιτών.

Εκατομμύρια ανθρώπων συνεχίζουμε να γεμίζουμε τις πλατείες όλου του κόσμου καταγγέλλοντας το υπάρχον πολιτικό και πολιτειακό σύστημα, τη διαφθορά και την οικονομική εκμετάλλευση.

Παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας συμμετέχοντας στις λαϊκές συνελεύσεις και δείχνουμε την αντίθεσή μας στα μέτρα λιτότητας που μας επιβάλλονται, στην ακύρωση των ονείρων μας και της αξιοπρέπειάς μας.

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τώρα, είναι ο εφιάλτης που περιμένει και τις υπόλοιπες χώρες στο μέλλον.

Η αλληλεγγύη των λαών είναι το όπλο μας.

15 Οκτωβρίου 6.00 μμ, συγκέντρωση και συναυλία στο Σύνταγμα.

16 Οκτωβρίου 8.00 μμ, συνέλευση των συνελεύσεων και δικτύωση των πλατειών

19 Οκτωβρίου, συμμετοχή στην πανελλαδική και πανεργατική απεργία

11.00 πμ συγκέντρωση στο Σύνταγμα

Τώρα μιλάμε εμείς.

Λαϊκή Συνέλευση Συντάγματος

www.amesi-dimokratia.org

Ρίτσαρντ Γουλφ: Πέρα από τον εταιρικό καπιταλισμό, δημοκρατία στους χώρους δουλειάς

Το «Καταλαμβάνουμε τη Wall Street» έχει ήδη περάσει τις συνηθισμένες πρόωρες «καταιγίδες». Τα κυρίαρχα μέσα αγνόησαν τη διαμαρτυρία, αλλά αυτό δεν μπόρεσε να τη σταματήσει. Οι παρτιζάνοι της ανισότητας την κορόιδεψαν, ούτε αυτό όμως μπόρεσε να τη σταματήσει. Οι αστυνομικοί υπάλληλοι του καθεστώτος αντέδρασαν υπερβολικά, όμως και αυτό απέτυχε να την ανακόψει – αντίθετα, έριξε λάδι στη φωτιά. Εκατομμύρια άνθρωποι που παρακολουθούσαν είπαν: «Ουάου!». Και τώρα ακόμα περισσότεροι οργανώνουν τοπικές, παράλληλες διαδηλώσεις από τη Βοστώνη ως το Σαν Φρανσίσκο και σε πολλά άλλα μέρη στο ενδιάμεσο.

Επιτρέψτε μου να προτείνω στους καταληψίες να αγνοήσουν τις συνηθισμένες επικρίσεις που αντιμετωπίζουν ισχυρά κοινωνικά κινήματα στις πιο πρώιμες φάσεις τους. Ναι, θα μπορούσατε να είστε καλύτερα οργανωμένοι, με πιο προσηλωμένους στόχους, με πιο ξεκάθαρες προτεραιότητες. Όλα αυτά είναι μεν αληθή, αλλά αυτή τη στιγμή είναι άσχετα. Το κλειδί είναι το εξής: αν θέλουμε ένα μαζικό και βαθιά ριζωμένο κοινωνικό κίνημα από τα αριστερά να ξανααναδυθεί και να μετασχηματίσει τις ΗΠΑ, πρέπει να καλωσορίσουμε πολλά διαφορετικά ρεύματα, ανάγκες, επιθυμίες, στόχους, ενέργειες, ενθουσιασμούς που εμπνέουν και στηρίζουν τα κοινωνικά κινήματα. Τώρα είναι η ώρα να τα  προσκαλέσουμε, να τα καλωσορίσουμε και να τα συγκεντρώσουμε – με όλη τους την αφθονία και όλη τους τη σύγχυση. 

Το επόμενο βήμα –και δεν είμαστε ακόμα εκεί– είναι να  διαμορφώσουμε ένα πρόγραμμα και εκείνο τον οργανισμό που θα το εφαρμόσει. Είναι καλό να μιλάμε γι΄ αυτό τώρα, να προτείνουμε, να συζητάμε και να διαφωνούμε. Είναι, όμως, ανόητο και αυτοκαταστροφικό να θυσιάσουμε την πολύπλευρη ανάπτυξη του κινήματος –που τώρα βρίσκεται μέσα στις δυνατότητές μας– για χάρη του προγράμματος και της οργάνωσης. Η ιστορία της Αριστεράς στις ΗΠΑ  έχει στα σκουπίδια της πολλά τέτοια προγράμματα και οργανώσεις χωρίς ένα μαζίκό κίνημα πίσω ή στον πυρήνα τους. 

Επιτρέψτε μου, λοιπόν, σε μια προσπάθεια να τιμήσω και να συμβάλω σε αυτό το ιστορικό κίνημα, να προτείνω μια ακόμα διάσταση, ένα επιπλέον στοιχείο στην ατζένα για την κοινωνική αλλαγή. Για να πετύχουμε τους στόχους αυτού του ανανεωμένου κινήματος, πρέπει επιτέλους να αλλάξουμε την οργάνωση της παραγωγής που διατηρεί και αναπαράγει την ανισότητα και την αδικία. Χρειάζεται να αντικαταστήσουμε την αποτυχημένη δομή των επιχειρήσεων, που τώρα φέρνουν κέρδη σε τόσο λίγους, μολύνουν το περιβάλλον απ΄ το οποίο όλοι εξαρτόμαστε και διαφθείρουν το πολιτικό μας σύστημα.

Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στα χρηματιστήρια και στα συμβούλια των διευθυντών. Η ικανότητα παραγωγής των αγαθών και των υπηρεσιών που χρειαζόμαστε θα έπρεπε να ανήκει στον καθένα – ακριβώς όπως ο αέρας, το νερό, η υγειονομική περίθαλψη και η ασφάλεια, από τα οποία εξαρτόμαστε εξίσου. Χρειάζεται να φέρουμε τη δημοκρατία στις επιχειρήσεις μας. Οι εργαζόμενοι εντός και οι κοινότητες γύρω από τις επιχειρήσεις μπορούν και πρέπει να διαμορφώνουν συλλογικά το πώς οργανώνεται η δουλειά, τι παράγεται και πώς χρησιμοποιούμε τους καρπούς των συλλογικών μας προσπαθειών.

Αν πιστεύουμε πως η δημοκρατία είναι ο καλύτερος τρόπος να κυβερνάμε τις κοινότητές μας, έτσι πρέπει να κυβερνάμε και τους τόπους όπου δουλεύουμε. Η δημοκρατία στην εργασία είναι ένας στόχος που μπορεί να βοηθήσει να οικοδομηθεί αυτό το κίνημα.

Όλοι ξέρουμε πως μια κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση  θα προκαλέσει κραυγές για «σοσιαλισμό» από τις συνήθεις, προβλέψιμες πλευρές. Η κουρασμένη αυτή ρητορική επιζεί ακόμα, μολονότι εδώ και καιρό ο Ψυχρός Πόλεμος που την ενορχήστρωσε ξεθωριάζει από τη μνήμη, όσο γρήγορα εξαφανίζεται και το κοινό για μια τέτοια ρητορική. Στις ΗΠΑ έχουμε καθυστερήσει πολύ μια αυθεντική συζήτηση για το παρόν οικονομικό σύστημα. Ο καπιταλισμός έχει το «ελευθέρας» για πάρα πολύ καιρό.

Είμαστε περήφανοι που επερωτούμε, προκαλούμε, κριτικάρουμε και συζητάμε τον υγειονομικό, εκπαιδευτικό, στρατιωτικό, συγκοινωνιακό και άλλους βασικούς κοινωνικούς θεσμούς. Αμφισβητούμε το κατά πόσο οι παρούσες δομές και λειτουργίες υπηρετούν τις ανάγκες μας. Κάνουμε προσπάθειες ώστε να λειτουργούν καλύτερα. Και έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει. Παρ΄ όλα αυτά, εδώ και δεκαετίες έχουμε αποτύχει  να επερωτήσουμε, να προκαλέσουμε, να κριτικάρουμε και να συζητήσουμε με τον ίδιο τρόπο για το οικονομικό μας σύστημα: τον καπιταλισμό. Εξαιτίας ενός ταμπού πο προστάτευε τον καπιταλισμό, το να τον επευφημούμε και να τον γιορτάζουμε έγινε υποχρεωτικό. Η κριτική και οι ερωτήσεις απαγορεύτηκαν ως αιρετικές, άπιστες ή και κάτι χειρότερο. Πίσω από αυτό το προστατευτικό ταμπού, ο καπιταλισμός εκφυλίστηκε σε μια αναποτελεσματική μηχανή παραγωγής ανισοτήτων και κρίσεων, μια κοινωνική καταστροφή που τώρα όλοι φορτωνόμαστε.

Ο καπιταλισμός είναι το πρόβλημα - και η ανεργία, η έλλειψη στέγης, η ανασφάλεια και η λιτότητα που τώρα επιβάλλει παντού είναι το κόστος που πληρώνουμε. Έχουμε τους ανθρώπους, τις ικανότητες και τα εργαλεία να για παράγουμε τα αγαθά και τις υπηρεσίες που χρειαζόμαστε ώστε μια δίκαιη κοινωνία να ευημερήσει. Χρειάζεται  απλά να οργανώσουμε διαφορετικά τις παραγωγικές μας μονάδες, να πάμε πέρα από το καπιταλιστικό σύστημα που δεν υπηρετεί πλέον τις ανάγκες μας.

Η ανθρωπότητα έμαθε να ζει χωρίς βασιλιάδες, αυτοκράτορες και αφεντικά σκλάβων. Βρήκαμε το δρόμο μας προς μια δημοκρατική εναλλακτική λύση, όσο μερικό και ανολοκλήρωτο κι αν παραμένει το δημοκρατικό εγχείρημα. Μπορούμε να φέρουμε δημοκρατία στις επιχειρήσεις μας, μετασχηματίζοντάς τες σε συνεταιρικές ιδιοκτησίες που θα λειτουργούν και θα διοικούνται από δημοκρατικές συνελεύσεις, συντιθέμενες από όλους όσοι δουλεύουν σε αυτές και από όλους τους κατοίκους των κοινοτήτων που έχουν σχέσεις αλληλεξάρτησης με αυτές. 

Ας τελειώσω με ένα σλόγκαν: «Οι ΗΠΑ μπορούν καλύτερα από τον εταιρικό καπιταλισμό». Ας είναι αυτή η ιδέα και η συζήτηση που τούτο το ανανεωμένο κίνημα θα αναλάβει να διεξαγάγει. Κάνοντάς το, θα προσφέρει ένα τεράστιο δώρο στις ΗΠΑ και στον κόσμο. Θα διαρρήξει τα ταμπού, υποβάλλοντας επιτέλους τον καπιταλισμό στην κριτική και τις αντιρρήσεις που είχε παρακάμψει για πάρα πολυ καιρό - και με ένα τεράστιο κόστος για όλους μας.

Ο Ρίτσαρντ Γουλφ συμμετείχε σε ένα ολοήμερο εργαστήριο στο πλαίσιο της διαμαρτυρίας του Occupy Wall Street, στο  Zuccotti Park της Νέας Υόρκης, την Τρίτη 4 Οκτώβρη. Το άρθρο είναι βασισμένο στην παρέμβασή του εκεί.

Πηγή: Guardian
Μετάφραση: Ντίνα Τζουβάλα

http://www.rednotebook.gr/

Μήνυμα αλληλεγγύης από την "Κατάληψη της Wall Street"

Σήμερα (σ.σ. χθες 5 Οκτώβρη) στην Ελλάδα, χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους σε γενική απεργία, ενάντια στο ίδιο αντιδημοκρατικό πρόγραμμα κοινωνικών περικοπών και διάσωσης των bankster (σ.σ. παράφραση του γκάγκστερς που αναφέρεται στις τράπεζες) που αντιπαλεύουμε και εμείς στην Wall Street. Σήμερα, η δύναμη του λαού "έκλεισε" την Ελλάδα.

Η Κατάληψη της Wall Street είναι αλληλέγγυα προς το λαό της Ελλάδας. Εμπνεόμαστε από τη γενναιότητα και την αντοχή σας. Δεσμευόμαστε με σχέσεις φιλίας και αμοιβαίας υποστήριξης προς όλους τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο που αγωνίζονται για τη δημοκρατία και την οικονομική δικαιοσύνη. Σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, ο αγώνας του 99% είναι κατ' ανάγκη ένας παγκόσμιος αγώνας.

Μαζί αλλάζουμε τον κόσμο.

Αλληλεγγύη

http://occupywallst.org/article/solidaritygreece/

Βάρβαρη επίθεση των ΜΑΤ στην απεργιακή πορεία

Επίθεση των ΜΑΤ στη μαζική απεργιακή πορεία. Χτύπησαν βάναυσα κόσμο, σκόρπισαν ξανά τα χημικά τους, έκαναν προσαγωγές ακόμη και μαθητών, ενώ εισέβαλαν στο μετρό, στο σταθμό της πλατείας Συντάγματος προκαλώντας τραυματισμούς.
Η συνέχεια στους δρόμους...

Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο για το κίνημα των πλατειών: Είμαστε όλοι ίσοι στη μάχη για μια διαφορετική ζωή

Συνέλευση με θέμα: Αντιδομές αλληλέγγυας οικονομίας, αυτάρκειας στην τροφή, συνεργατικής παραγωγής, και αυτοθεσμισμένο νόμισμα

Η Λαϊκή Συνέλευση Πλατείας Συντάγματος προτείνει ως άμεση λύση στην οικονομική αλλά και ηθική κρίση που έχει ξεσπάσει την ανάπτυξη μίας κοινωνικής, αλληλέγγυας, συνεργατικής οικονομίας, όπου τα προϊόντα και οι υπηρεσίες δεν θα υπάγονται στον νόμο της υπεραξίας και του εμπορεύματος, αλλά στους νόμους που οι ίδιοι οι πολίτες θα θεσπίζουν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, αυτόνομα, ισότιμα και ελεύθερα.

Για τον λόγο αυτό καλούμε τα αλληλέγγυα και αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα που ήδη λειτουργούν με αυτές τις αρχές και αξίες να εντάξουν τον κύκλο των εργασιών τους στην υπό συνδιαμόρφωση λειτουργία του κοινού εναλλακτικού νομίσματος και της αλληλέγγυας οικονομίας.

Την Πέμπτη 6-10, στην πλατεία Συντάγματος, στις 19.00 (μέχρι τις 23.00) θα γίνει μια μονοθεματική συνέλευση με θέμα:
Αντιδομές αλληλέγγυας οικονομίας, αυτάρκειας στην τροφή, συνεργατικής παραγωγής, και αυτοθεσμισμένο νόμισμα

Επίθεση των ΜΑΤ σε μαθητές