Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Η Νέα Εποχή των Επαναστάσεων έφτασε


Του Simone Cicero*


Η θεμελιώδης στιγμή κατά την οποία ο σχεδιασμός γίνεται πολιτικό εργαλείο έχει φτάσει. Όπως κι αν επιλέγουμε να ονομαστεί -P2P πολιτισμός, κίνημα ομότιμης παραγωγής, ανοιχτός P2P σχεδιασμός- θα είμαστε σε θέση να βρούμε ένα νέο νόημα συνεργατικά; Θα είμαστε σε θέση να συμμετάσχουμε με πεποίθηση στην επανάσταση που βρίσκεται μπροστά μας;


"Οικονομολόγοι και θεωρητικοί της καινοτομίας, όπως ο Jeremy Rifkin, ο Yochai Benkler, ο Michel Bauwens, και αρκετοί άλλοι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η τρίτη βιομηχανική επανάσταση είναι μπροστά μας'', είναι οι πρώτες λέξεις μιας πρόσφατα δημοσιευμένης έρευνας από το Statistical Studies of Peer Production.

Είναι πράγματι δύσκολο να μη σημειωθεί με ικανοποίηση η επιτυχία και η αυξανόμενη αναγνώριση της ομότιμης παραγωγής -η αποκεντρωμένη εναλλακτική στη μεγάλης κλίμακας βιομηχανική παραγωγή θεωρητικοποιήθηκε το 2006 από τον καθηγητή Yochai Benkler στο βιβλίο του The Wealth of Networks (Ο πλούτος των Δικτύων)- στη σκηνή του δικτύου και στην πραγματικότητα.

Ο Economist έχει αφιερώσει μια ολόκληρη έκθεση για το φαινόμενο. Εμπειρογνώμονες, όπως ο Michel Bauwens (ιδρυτής του P2P Foundation) έχουν προσκληθεί να μιλήσουν για το θέμα ακόμη και στην Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών του Βατικανού. Για πρώτη φορά, είχα από πρώτο χέρι την εμπειρία του έντονου ενδιαφέροντος για το θέμα, όταν δημοσιεύθηκε πρόσφατα διάλεξή μου για τη συνεργατική παραγωγή και το P2P, και έλαβα περίπου τριάντα χιλιάδες επισκέψεις σε μόλις δύο ημέρες.

Ωστόσο, πέρα από την αξιολόγηση του πώς αυτό το παράδειγμα διεισδύει στη σημερινή πραγματικότητα, ίσως θα πρέπει να σκεφτούμε περισσότερο για το ποια φαίνεται να είναι τα αδυσώπητα γεγονότα που οδήγησαν σε τέτοια ξαφνική και μεγάλη επιτυχία.

Ο πολιτισμός του μαζικού σχεδιασμού, της μόδας, της μεγάλης κλίμακας παραγωγής έχει δημιουργήσει μια κοινωνία δομημένη από αποφάσεις που λαμβάνονται από πάνω προς τα κάτω, που αποτελείται από σύνθετες δομές (παραγωγή, εκπαίδευση, εργασία...) και προκαθορισμένες διαδρομές. Σήμερα, η εκπαίδευση μάς προετοιμάζει για να εκτελέσουμε μια εργασία -μερικές φορές οποιαδήποτε εργασία- που μας πληρώνει όσον αφορά του τι μπορούμε να κατέχουμε και να καταναλώνουμε ή, με άλλα λόγια, για τα αγαθά που ο σχεδιασμός και η μαζική παραγωγή θεωρούν ότι είναι για την ικανοποίησή μας - τουλάχιστον μερικώς.

Έχουμε παράγει τεχνητές ανάγκες για χρόνια υπό αυτό το μάντρα, δημιουργώντας σχεδόν ανύπαρκτες αναγκαιότητες που είναι άμεσα διαθέσιμες και εύκολο να περιγραφούν, αντί για διερεύνηση των προβλημάτων και των πραγματικών αναγκών των ανθρώπων και των κοινωνιών. Η καινοτομία και το νόημα έχουν περιοριστεί, παγιδευτεί και πνιγεί από μηχανισμούς προστασίας, μονοπώλια, διπλώματα ευρεσιτεχνίας και πνευματικά δικαιώματα.

Η μετριότητα είναι παρωχημένη

Η ανταγωνιστική κοινωνία και η βιομηχανική παραγωγή έχουν παράγει μετριότητα. Σήμερα, η μεγάλη είδηση είναι ότι η μετριότητα είναι παρωχημένη. Η ριζική, συστημική κρίση όσον αφορά το κεφάλαιο και, τελικά, το χρήμα, βασίζεται σε αυτό το πολιτιστικό υπόβαθρο. Το χρήμα έχει γίνει παράλογα περιορισμένο, μη διαθέσιμο και ανίκανο να διαμορφώσει τις ανταλλαγές που χρησιμεύουν για να δοθεί προτεραιότητα στη νέα λειτουργία της, χωρίς αποκλεισμούς και περισσότερο ισότιμης, συνεργατικής παραγωγής.

Η θεμελιώδης στιγμή κατά την οποία ο σχεδιασμός γίνεται πολιτικό εργαλείο έχει φτάσει. Μπορεί να ονομαστεί P2P πολιτισμός, κίνημα ομότιμης παραγωγής, ανοιχτός P2P σχεδιασμός. Όπως κι αν επιλέξουμε να ονομαστεί, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι κάτι θεμελιώδες συμβαίνει, και η προσδοκώμενη τρίτη βιομηχανική επανάσταση προορίζεται να είναι επίσης μια κοινωνική και πολιτιστική επανάσταση.

Τώρα που η ανάγκη για μεγάλης κλίμακας παραγωγή υποχωρεί λόγω του κρυσταλλικού εκδημοκρατισμού των μέσων παραγωγής -τώρα μόνο συνδέεται με τον παράγοντα χρόνο ο οποίος συμπιέζεται ραγδαία κάθε μέρα- η συνεργατική επανάσταση που βρίσκεται σε εξέλιξη έχει τοποθετήσει τους ανθρώπους, ως δρώντες στις κοινότητές τους, στο κέντρο της πράξης της παραγωγής, εξανθρωπίζοντάς την.

Το DIY (Do It Yourself) και το P2P είναι εκδηλώσεις ανεξαρτησίας από το κεφάλαιο, από εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς, από την αγορά. Είναι πρόσκληση για ένα ρόλο πρώτου προσώπου και παραδοχή της ευθύνης του ατόμου ως δρων μαζί με τη φυλή του.

Ο σχεδιασμός ο ίδιος είναι “φυλετικοποιημένος”. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα φανταστικό post που τα λέει όλα, καθαρά, με λίγα απλά λόγια: “Αν είστε τυχεροί θα έχετε χρήστες, όχι πελάτες. Οι πελάτες είναι σχεδόν ανύπαρκτοι στον δημιουργικό κόσμο τώρα.” Σε ανταπόκριση προς τον ενσυναίσθητο σχεδιασμό, η κατασκευή θα γίνει ρευστή και εκτυλισσόμενη σε πραγματικό χρόνο. Παραγωγή θα γίνεται μόνο όταν υπάρχει ζήτηση -και όχι μια στιγμή πριν-, απλώς επειδή δεν είναι περισσότερο απαραίτητη.

Ποια υποδομή;

Ενώ δεν μπορούμε να μην παραδοθούμε με ενθουσιασμό σε αυτή την επανάσταση που περιστρέφεται γύρω από το νόημα -από διαφορετικές οπτικές γωνίες-, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την τεράστια αλλαγή που πρέπει να συμβεί ώστε να αδράξουμε αυτήν την ευκαιρία.

Χρειαζόμαστε μια νέα πολιτισμική υποδομή, έναν πλούτο κοινής γνώσης, κάτι που έχει αρχίσει να έρχεται στο προσκήνιο σε έργα όπως το Global Village Construction Set από το Open Source Ecology ή σε διαδικασίες όπως το Extreme Manufacturing, μία ευέλικτη, μερικές φορές εθελοντική και συνεργατική διαδικασία κατασκευής που αναπτύσσεται για να εξυπηρετήσει το κοινό όφελος.

Ένα νέο κατανεμημένο δίκτυο χώρων πολιτισμικής και απτής παραγωγής πρέπει να εδραιωθεί. Το δίκτυο θα προέλθει από εργαστήρια κατασκευής (fablabs) και χώρους δημιουργίας (makerspaces και hackerspaces) -τα νέα εργοστάσια- σε όλο τον κόσμο, ή από φιλόδοξα σχέδια όπως το ιταλικό Bottega 21: πρωτοβουλίες που ενώνουν την υπάρχουσα πολιτιστική κληρονομιά τόπων και παραδόσεων με τις διαθέσιμες σήμερα τεχνολογίες.

Αλλά αυτό δεν θα είναι αρκετό. Θα είναι επίσης απαραίτητο να αναπτυχθεί μια νέα σύλληψη της εφοδιαστικής αλυσίδας. Η έρευνα θα μας δώσει νέα υλικά -ευπροσάρμοστα, ανοικτά υλικά, άμεσα διαθέσιμα και ανακυκλώσιμα σε τοπικό επίπεδο- ενώ ο ίδιος ο σχεδιασμός πρέπει να είναι ανεξάρτητος από ειδικά υλικά, κάτι που συνεπάγεται τοπική παραγωγή, με βάση τοπικές πρώτες ύλες και πόρους.

Ακόμη πιο ενδιαφέρον τα επόμενα χρόνια θα είναι να αναλύσουμε τις επιπτώσεις που ο επανασχεδιασμός της παραγωγής σε ένα κατανεμημένο και P2P μοντέλο θα έχει σε τέτοιες σφαίρες όπως η εκπαίδευση, η κατάρτιση ή η εργασία. Σε μια κατάσταση όπου η διαθεσιμότητα των παραδοσιακών βιομηχανικών θέσεων εργασίας μειώνεται, θα έχουμε περισσότερο χρόνο να αφιερώσουμε στην εναλλακτική οικονομία -που βασίζεται στην ανταλλαγή και την κοινωνική εμπιστοσύνη- από την οποία θα λαμβάνουμε και θα συνεισφέρουμε τους πόρους μας, την εργασία μας και τη δέσμευσή μας.

Νέες δεξιότητες θα χρειαστούν για να επανατοποθετήσουμε τη νέα και ανεξάρτητη παραγωγή. Θα χρειαστεί να διδάξουμε ένα νέο τρόπο σχεδιασμού που είναι σπονδυλωτός και ανοιχτός στην καινοτομία και την αλλαγή. Θα χρειαστούμε ανθρώπους που μπορούν να διαχειριστούν άτυπους χώρους παραγωγής ως συντονιστές. Θα διδάξουμε τους μαθητές να ερευνήσουν, να ανακαλύψουν και να δημιουργήσουν εργασίες, προϊόντα και υπηρεσίες που χρειάζεται η κοινότητα, αντί να ακολουθήσουμε απλώς οποιοδήποτε παλαιό πρόγραμμα σπουδών περιμένοντας ένα "φάντασμα"-αγορά εργασίας για να το διεκδικήσουν.

Ο Douglas Rushkoff έγραψε πριν από ένα σχεδόν χρόνο: "Αυτό που πρέπει να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε δεν είναι πώς θα απασχοληθούν όλοι οι άνθρωποι που καθίστανται άνευ αντικειμένου από την τεχνολογία, αλλά πώς μπορούμε να οργανώσουμε μια κοινωνία γύρω από κάτι άλλο εκτός της εργασίας; Μπορεί το πνεύμα της επιχείρησης που σήμερα συνδέεται με την "καριέρα" να μετατοπιστεί σε κάτι εντελώς πιο συνεργατικό, εμπρόθετο, και ακόμη πλήρες νοήματος;"

Ίσως τότε, η πιο σημαντική ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί είναι η εξής: τώρα που έχουμε τα εργαλεία, θα είμαστε σε θέση να βρούμε ένα νέο νόημα συνεργατικά; Θα είμαστε σε θέση να συμμετάσχουμε με πεποίθηση στην επανάσταση που που βρίσκεται μπροστά μας;

*Δημοσιογράφος και στρατηγικός αναλυτής

Μετάφραση: Κ.Χ.

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Τις 100 ημέρες φτάνει η απεργία των εργαζομένων στη Phone Marketing - Συγκέντρωση διαμαρτυρίας, Παρασκευή 29/6, 18:00, έξω από την εταιρεία


Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
Εμείς οι εργαζόμενοι στη Phone Marketing εδώ και 99 μέρες δίνουμε μια μάχη για τις ίδιες μας τις ζωές. Αρνηθήκαμε να εργαστούμε με εκ περιτροπής εργασία για ένα 8ωρο την εβδομάδα με 140€ μισθό το μήνα, όπως και την υποχώρηση να εργαστούμε με σύναψη ατομικών συμβάσεων και με μειώσεις μισθών. Κάθε μέρα ερχόμαστε αντιμέτωποι με την εργοδοσία και τα τερτίπια της, δυνάμεις που χτυπάνε την Επιτροπή μας και το Σωματείο μας αλλά και με τους νόμους του κράτους που έχουν ψηφιστεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και σήμερα μας φέρνουν σε αυτή την θέση.
Παρότι και οι καιρικές συνθήκες δεν βοηθούν, από το πρωί μέχρι το βράδυ 99 μέρες τώρα, έχουμε αποδείξει πως με την αποφασιστικότητά μας, με τη συσπείρωση γύρω από το Σωματείο μας, το ΣΕΤΗΠ που είναι στο πλευρό μας μπορούμε να αντέξουμε. Έχει φανεί ότι ο εργοδότης μας πιέζεται πολύ με τον αγώνα μας. Τον έχουμε αναγκάσει δύο φορές να κάνει πίσω, να σπάσει την αδιαλλαξία του.

ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ

O εργοδότης χρησιμοποιεί άλλοτε το μαστίγιο φέρνοντας την αστυνομία, τρομοκρατώντας μας και προσπαθώντας να μας διαχωρίσει. Άλλοτε με το καρότο, πατά πάνω στις αντικειμενικές δυσκολίες που έχουμε και προσπαθεί να εκβιάσει τη συμφωνία μας στις μειώσεις μισθών. Δυσκολίες που οφείλονται στην κίνηση της εργοδοσίας να μας επιβάλλει την εκ περιτροπής εργασία, μα κύρια γιατί εμείς πάντα παράγαμε τεράστιο πλούτο με τη δουλειά μας ενώ μας πετάγανε ψίχουλα και καρπωνόντουσαν τα περισσότερα.
Η μάχη αυτή είναι πρωτόγνωρη για όλους μας, μέσα σε συνθήκες οξυμένων προβλημάτων στις ίδιες μας τις ζωές. Παρόλα αυτά ο αγώνας που δίνουμε σήμερα είναι μονόδρομος για εμάς. Το μέλλον που διαγράφεται μπροστά μας είναι δύσκολο. Αν εμείς σήμερα δεχτούμε να δουλέψουμε με διαλυμένα δικαιώματα, τα παιδιά μας σε τι συνθήκες θα εργάζονται; Αν τώρα υποκύψουμε, αργότερα τι θα έρθει;
Μέσα στις 99 αυτές μέρες ανακαλύψαμε τη δύναμή μας. Και αυτή πηγάζει από την οργάνωσή μας. Είμαστε ενωμένοι σα μια γροθιά για αυτό δε μπορούν να μας λυγίσουν. Γνωρίζουμε ότι όλο το προηγούμενο διάστημα που ήμασταν μόνοι μας, ο εργοδότης μπορούσε να μας λυγίσει, να μας χειραγωγήσει. Όχι πια!

ΕΧΟΝΤΑΣ ΩΣ ΦΑΡΟ ΤΟΝ ΗΡΩΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΩΝ, ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΛΥΓΙΖΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ

Στην τελευταία μας συνέλευση αποφασίσαμε να παραστούμε ως επιτροπή, σε κοινή συνάντηση, με πρωτοβουλία του ΣΕΤΗΠ, με όλα τα σωματεία στου κλάδου για το πώς θα οργανώσουμε καλύτερα την πάλη μας ενάντια στην επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι εργοδότες στις ζωές μας. Σε μια πρώτη κουβέντα με τα σωματεία που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Σωματείου μας, φάνηκε έντονη η ανάγκη για συντονισμό και κοινή οργάνωση. Για το λόγο αυτό και με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 ημερών απεργίας καλούμε σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας όλα τα σωματεία και εργαζόμενους του κλάδου, έξω από τη Phone Marketing την Παρασκευή 29/06/2012 και ώρα 18:00, καθώς και οποιονδήποτε θέλει να συμπαρασταθεί στην πάλη μας. Ο αγώνας μας αφορά όλους και η νίκη μας θα είναι νίκη όλης της εργατικής τάξης. Καλούμε και τους κατοίκους της Νέας Ιωνίας και των γύρω περιοχών να συμπαρασταθούν στο δίκαιο αγώνα μας, καθώς όλοι μας βιώνουμε και στο σπίτι και στη δουλειά την αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση.
ergazomenoi.phonemarketing@hotmail.gr

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Από δω και πάνω τραγουδώ για τη φωτιά* (πώς να νικήσουμε την Μέδουσα, χωρίς να μας παγώσει το δολοφονικό της βλέμμα)


Του Κώστα Σβόλη
«Στρατιώτη μου, τη μάχη θα κερδίσει,
όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει.
Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει,
στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει»
Ι. Καμπανέλλης

Βρισκόμαστε μέσα στο μάτι του κυκλώνα, το πύκνωμα του ιστορικού χρόνου που διανύουμε πολλές φορές μας εγκλωβίζει σε μια παραλυτική ακινησία. Με δέος παρακολουθούμε τα γεγονότα να εγγράφονται πάνω στο σώμα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού προσαρμόζοντάς το στις νέες επιταγές της καπιταλιστικής αναδόμησης. Άλλοτε πάλι τρομαγμένοι απλά χώνουμε το κεφάλι μας στην άμμο ελπίζοντας να ξημερώσει κάπου αλλού. Οι πιο θαρραλέοι ίσως σκεφτούν να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους. Η βαριά σκιά της βαρβαρότητας πέφτει πάνω μας απειλητικά και προμηνύει νέα που δεν θέλουμε να ακούσουμε. Απέναντι όμως στην βαρβαρότητα υπάρχει πάντα ένα Ή. Στην εποχή της η Ρόζα Λούξεμπουργκ το περιέγραψε με την λέξη σοσιαλισμός, στην εποχή μας ίσως αυτό το Ή να έχει πολλά ονόματα και πολλαπλές αποχρώσεις, αλλά παραμένει το μεγάλο Ή απέναντι στην βαρβαρότητα, παραμένει ο δρόμος/ οι δρόμοι προς την κοινωνική χειραφέτηση και την απελευθέρωση από την κυριαρχία και την εκμετάλλευση.

Ο χρόνος είναι τώρα και εδώ, είναι ένας χρόνος που επειδή τρέχει με μεγάλες ταχύτητες είναι συνέχεια καρφωμένος σε αυτήν αναγκαιότητα του τώρα και εδώ, ό, τι πρέπει να κάνουμε πρέπει να το κάνουμε τώρα και εδώ, πρέπει να ξεκινήσει εδώ και τώρα. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε έναν άλλο τόπο, δεν μπορούμε να περιμένουμε έναν άλλο χρόνο, δεν υπάρχει κανένας πέρα από εμάς που να μπορεί να εκτοξεύσει αυτό το Ή ως ατσάλινη σφήνα ενάντια στην βαρβαρότητα. Δεν πρόκειται για ένα αμυντικό Ή, που σαν περίκλειστο κάστρο θα προσπαθήσει να διαφυλάξει τις ψευδαισθήσεις των παλιών καιρών, πρόκειται για ένα επιθετικό Ή, που εμπεριέχει τους γόνιμους σπόρους ενός νέου κόσμου.

Σ’ αυτή την καταλυτική στιγμή αγνώστου διάρκειας, απέναντι στα πολλαπλά πρόσωπα της βαρβαρότητας πρέπει να αντιτάξουμε την υπεράσπιση της ζωής, όχι της γυμνής ζωής, της απλής ύπαρξης, αλλά της κοινωνικής ζωής, των κοινωνικών σχέσεων και των κοινωνικών δεσμών που την συγκροτούν. Πρέπει να έχουμε πολλά να χάσουμε για να νικήσουμε και αυτό απαιτεί την επανεφεύρεση μιας κοινωνικής ζωής όπου οι κοινωνικές σχέσεις και οι κοινωνικοί δεσμοί θα ανασυσταθούν μέσα από τα δικά μας χειραφετητικά προτάγματα και θα συγκροτηθούν γύρω από τα κοινά αγαθά, ως τόπο και τρόπο ανασύστασης της κοινωνικής ζωής. Εννοούμε σχέσεις που θα νοηματοδοθούν μέσα από την ελευθέρια, την ισότητα, την αυτονομία και την αλληλεγγύη, το ακατάβλητο δημιουργικό πράττειν . Μονάχα τότε θα έχουμε πολλά να χάσουμε για να μπορέσουμε να νικήσουμε. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πρώτα να νικήσουμε και μετά να δημιουργήσουμε τον νέο κόσμο, δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε τον νέο κόσμο χωρίς να νικάμε. Πρέπει να νικάμε δημιουργώντας και να δημιουργούμε νικώντας.
Απέναντι στο δολοφονικό βλέμμα της βαρβαρότητας και το παραλυτικό δηλητήριο του φόβου και της απόγνωσης, δεν μπορούμε να αποστρέψουμε το βλέμμα μας, ελπίζοντας ότι θα μείνουμε ανέγγιχτοι από τον ζόφο που κυκλώνει τα πάντα γύρω μας. Όμως για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την βαρβαρότητα χωρίς να μας καθηλώσει η βία και το εύρος των μέσων που αυτή μπορεί να μεταχειριστεί ενάντια στην ίδια την ανθρώπινη μας υπόσταση, έχουμε ανάγκη ένα κάτοπτρο. Ένα κάτοπτρό μέσα από το οποίο θα μπορέσουμε να αποδομήσουμε την φαινομενική παντοδυναμία του καπιταλισμού. Ένα κάτοπτρο μέσα από το οποίο θα γίνουν ορατά τα αδύνατα σημεία, οι θρυμματισμένες αρθρώσεις του καπιταλιστικού συστήματος, που, για μια ακόμα φορά, καταφεύγει στα δεκανίκια του φασισμού για να μπορέσει να επιβάλει την κυριαρχία του.

Χρειαζόμαστε ένα κάτοπτρο για να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε τις ρωγμές πάνω στο σώμα της καπιταλιστικής κυριαρχίας, χωρίς να μας εμποδίσει η φυσικότητα την οποία ως κοινωνία αποδίδουμε στις καπιταλιστικές σχέσεις μετά τρεις αιώνες και κυριαρχίας και επέκτασής τους. Το υλικό αυτού του κάτοπτρου δεν μπορεί παρά να είναι οι ίδιοι οι αγώνες, τα κοινωνικά κινήματα και οι κοινωνικές αντιστάσεις. Αν κοιτάξουμε μέσα από αυτά τον καπιταλισμό θα μπορέσουμε να δούμε πώς να αρθρώσουμε αυτό το Ή ενάντια στην βαρβαρότητα του.

Την στιγμή, αυτή την καταλυτική στιγμή αγνώστου διάρκειας, που η φτωχοποίηση των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων συνοδεύεται με την προσπάθεια χειραγώγησής τους μέσα από τον εκφασισμό της κοινωνίας και την μετατροπή του ρατσισμού σε βασική μορφή της διαχείρισης των «από κάτω», την στιγμή που η απόγνωση που γεννάει η επίθεση του κεφαλαίου συναντάει την φασιστική βία και την τελετουργία του εξαγνισμού του καπιταλισμού μέσα από την εξόντωση και την απανθρωποποίηση των μεταναστών, αυτό το Ή δεν μπορεί να συγκροτηθεί στο αφηρημένο πεδίο της ιδεολογίας, της επίκλησης των ανθρωπιστικών αξιών και του ανορθολογισμού της φασιστικής ιδεολογίας, στην ελπίδα μιας μελλοντικής επανάστασης. Αυτή την καταλυτική στιγμή αγνώστου διάρκειας, που όμως είναι εδώ και τώρα, αφού αυτός είναι ο χωρόχρονος της, αυτό το Ή χρειάζεται έδαφος για να υπερασπισθεί και ταυτόχρονα να συγκροτηθεί.

Σε αυτό το υπό συγκρότηση έδαφος, στο οποίο θα υπερασπιζόμαστε την αναδημιουργούμενη κοινωνική ζωή των νέων χειραφετητικών κοινωνικών σχέσεων και δεσμών, μπορούμε να ανασυστηνόμαστε ως ένας νέος λαός, πέρα από εθνικούς, φυλετικούς, θρησκευτικούς, έμφυλους διαχωρισμούς και ταυτότητες. Ένας λαός που θα συγκροτείται μέσω μιας διαρκούς συντακτικής διαδικασίας, ο λαός του κομμουνισμού και της ελευθερίας. Στο έδαφος της νέας κοινωνικής ζωής μέσα από τις νέες κοινωνικές σχέσεις και δεσμούς του κομμουνισμού και της ελευθερίας, εκεί είναι που μπορούμε να δώσουμε την μάχη και να νικήσουμε γιατί αυτά που θα έχουμε να χάσουμε θα είναι πολλά, γιατί θα λαχταράμε τόσο πολύ αυτή τη ζωή, που δεν θα αφήσουμε τίποτα να την καταστρέψει.

Αυτή την νέα ζωή, αυτό το νέο έδαφος, αυτό το νέο λαό δεν μπορούμε παρά να τα δημιουργήσουμε με την υπεράσπισή τους, εδώ και τώρα, τώρα και εδώ. Απέναντι στα φασιστικά τάγματα εφόδου, να αντιτάξουμε της ταξιαρχίες της λαϊκής αυτοάμυνας αυτού του νέου λαού. Όμως για να υπάρξουν οι ταξιαρχίες αυτοάμυνας πρέπει να υπάρξει ο λαός και για να υπάρξει ο λαός πρέπει να υπάρχουν οι ταξιαρχίες, αυτά τα δύο δεν μπορούν παρά να γίνουν ταυτόχρονα.

Το νέο έδαφος δεν είναι μια φανταστική ουτοπία, δεν είναι μια επίκληση ιδεολογικών αρχών, δεν είναι μια νέα γη της επαγγελίας. Είναι το έδαφος των σχέσεων αλληλεγγύης, είναι το έδαφος των δομών παραγωγής των δυνατοτήτων και των ικανοτήτων να υπάρξουμε ως κοινωνία, ως λαός ενάντια και πέρα από τον κυριαρχία του εμπορεύματος και την εκμετάλλευση της αφηρημένης εργασίας, είναι το έδαφος αυτοπροσδιορισμού των κοινωνικών αναγκών και επιθυμιών μας. Είναι το έδαφος να πολεμήσουμε το ζόφο και το έρεβος του φασισμού. Είναι ένας κόσμος να φτιάξουμε καθώς τον υπερασπιζόμαστε, είναι ένας κόσμος που τον υπερασπιζόμαστε καθώς τον φτιάχνουμε.
Μόνο έτσι θα νικήσουμε!

*από τραγούδι του Γ. Αγγέλακα

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Για τα “τύποις απεργιακά” φύλλα της Ελευθεροτυπίας - Πώς να έχετε και την απεργία ολόκληρη και το αφεντικό χορτάτο


Της Αφροδίτης Πολίτη*

Γίνεται ένα απεργιακό φύλλο να εξυπηρετεί συμφέροντα της εργοδοσίας; Μιας εργοδοσίας που δεν πληρώνει ούτε αποζημιώνει 800 και πλέον εργαζόμενους και απολυμένους επί σχεδόν ένα χρόνο; Γίνεται οι υπέρμαχοι ενός ούλτρα-μνημονιακού μπίζνες-πλαν που προβλέπει πετσόκομμα θέσεων και μισθών κατά 50% να βαφτίζονται όψιμα απεργοί-αγωνιστές, υπογράφοντας αντιμνημονιακούς θούριους στο πλευρό της συγκεκριμένης «εναλλακτικής» κατά τα άλλα εργοδοσίας; Γίνεται να κυκλοφορεί απεργιακή εφημερίδα με την ευγενή αρωγή, συναίνεση και ενθάρρυνση του αφεντικού, που έξαφνα ανοίγει διάπλατα πόρτες, κομπιούτερ και λοιπές υποδομές, που ως τώρα κρατούσε ερμητικά κλειδαμπαρωμένες;
Γίνεται, σε αυτή την πρωτοφανή επίδειξη οργουελιανής αντιστροφής των εννοιών «απεργία» και «εργατικός αγώνας» να συμπαρίστανται άνθρωποι «της τέχνης και του πνεύματος», προσωπικότητες της αριστεράς και της προόδου, διαφόρων ηλικιών και αποχρώσεων ριζοσπαστικότητας, με πιο τρανταχτή τη συγχαρητήρια επιστολή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα;

Φυσικά γίνεται. Για όσους δεν γνωρίζουν για τι ακριβώς μιλάμε, δεν οφείλουν άλλωστε, πρόκειται για τα δύο τελευταία «απεργιακά» φύλλα της Ελευθεροτυπίας που κυκλοφόρησαν 16/6 και 23/6. Οι εργαζόμενοι της Χ.Κ. Τεγόπουλος απεργούν από το Δεκέμβριο, διεκδικώντας δεδουλευμένα και αποζημιώσεις που ξεπερνάνε τα 7,5 εκατομμύρια ευρώ (βλ. απόφαση 704/2012 του Πρωτοδικείου Αθηνών, δημοσιοποιήθηκε στις 25/5/2012). Ο αριθμός των 800 περίπου εργαζομένων έχει μειωθεί σημαντικά. Πάνω από 100 αποχώρησαν, και περισσότεροι συνεχίζουν να αποχωρούν κατά δεκάδες, χωρίς αποζημίωση ούτε εξόφληση δεδουλευμένων, μην αντέχοντας την ομηρία της «απληρωσιάς» που σε λίγο κλείνει χρόνο.
Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουν ακόμα και οι καλοπροαίρετοι αναγνώστες είναι ότι πολλοί εξ όσων υπογράφουν τα «τύποις απεργιακά» και ελπίζουν ότι θα παραμείνουν στην εταιρεία με όποια μορφή ξανανοίξει, προσυπέγραψαν την αίτησή της για υπαγωγή στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα, που απορρίφθηκε από το δικαστήριο σε μια πρωτοφανή φιλεργατική απόφαση.
Το σκεπτικό του δικαστηρίου είναι ότι με την υπαγωγή στο άρθρο 99, απλώς κερδίζει χρόνο και χρήμα η ιδιοκτησία προκειμένου «να αποξενωθεί των σημαντικότερων περιουσιακών στοιχείων», αφήνοντας την εταιρεία ένα άδειο κουφάρι, οδηγώντας τη στην πτώχευση δυο-τρία χρόνια αργότερα, ενώ «μόνοι κερδισμένοι από αυτό το σενάριο είναι τελικά οι τράπεζες». (βλ. περίληψη της δικαστικής απόφασης: http://anasigrotisi.blogspot.gr/2012/06/7042012-99.html).

Σε αυτό το μαραθώνιο του «ποιος θα φαγωθεί» συναίνεσαν υπογράφοντας υπέρ του άρθρου 99 περίπου 110 εργαζόμενοι (έναντι 400 που τέθηκαν κατά).
Αρκετοί, αλλά όχι όλοι, από τους εργαζόμενους που συμμετέχουν επωνύμως στα «τύποις απεργιακά» έχουν υπογράψει επιστολές αποποίησης της συμμετοχής τους ή/και καταγγελίας των δύο προηγούμενων απεργιακών φύλλων, που σε αντίθεση με τα τωρινά αντιμετωπίστηκαν ως «εχθρική ενέργεια» από την εργοδοσία, η οποία κινήθηκε εναντίον τους με εξώδικα και ασφαλιστικά μέτρα.

Είναι άχαρο, εσωστρεφές και μίζερο, να διαφωνείς με ψηφισμένες αποφάσεις συναδέλφων, υποστηρίζοντας πως έστω και με καλές προθέσεις εξυπηρετούν το αφεντικό, όχι τα κοινά σας συμφέροντα. Ακόμα πιο άχαρο, σχεδόν συνωμοσιολογικό είναι να καταγγέλλεις ένα φύλλο που κρεμιέται στα μανταλάκια γράφοντας «απεργιακό» στην ούγια, και να επιμένεις ότι μόνο απεργιακό δεν είναι. Είναι άχαρο και αντιδημοφιλές να υποστηρίζεις – κόντρα στην ντόπια αφρόκρεμα αριστεράς και διανόησης - ότι το φύλλο που κυκλοφορεί ως απεργιακό λειτουργεί ως πρόπλασμα για να ασκήσει η εταιρεία έφεση, ζητώντας εκ νέου υπαγωγή στο άρθρο-99, απαλλαγμένη από τα βάρη αλλά και από τους «φωνακλάδες εργαζόμενους» της παλιάς εφημερίδας, με μαγιά αλλά όχι και μοναδικό πλήρωμα, τον σκληρό πυρήνα των πιστών στην εργοδοσία.

Κι όμως, όσο κι αν είναι άχαρο, κάποιος πρέπει να το κάνει. Όχι μόνο για τον αγώνα που χάνεται όταν δεν δίνεται αλλά κι όταν τον εγκαταλείπουμε στον αυτόματο πιλότο αναζητώντας «συνεταιριστικές» σωσίβιες λέμβους εκτός Τιτανικού, αλλά και για τη χαμένη τιμή της αριστεράς. Μιας αριστεράς που στη συγκεκριμένη περίπτωση όχι μόνο δεν ήξερε, αλλά και δεν ρώταγε.
Έστω ότι ο διορατικός κατά τα άλλα Αλέξης Τσίπρας, δεν ήξερε ότι το φύλλο το οποίο χαιρέτιζε θερμά, μια μέρα πριν τις κρίσιμες εκλογές της 17ης Ιουνίου, ευλογώντας το στη συνείδηση των αριστερών αναγνωστών, είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα πρωτόγνωρο υβρίδιο «απεργιακού-φύλλου-με-τη-συναίνεση-της-εργοδοσίας» και στη χειρότερη ένα φιλο-εργοδοτικό όχημα μετάβασης στην επόμενη φάση. Δεν ρώταγε όμως; Τόσο κόσμο έχει στο επιτελείο του, όχι μόνο ανάμεσα στους απεργούς, αλλά και από όσους ανοιχτά σαμποτάρισαν τις απεργίες και φιγουράρισαν κατόπιν ως υποψήφιοι στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Αναφέρομαι στον πρώην διευθυντή της Ελευθεροτυπίας Γιώργο Παπαδόπουλο-Τετράδη και στον σκιτσογράφο Στάθη Σταυρόπουλο, που πλέον εργάζεται στη Real News, οι οποίοι στις γενικές μας συνελεύσεις τους πρώτους μήνες της «απληρωσιάς», καταψήφιζαν τις προτάσεις για απεργία, στο όνομα του «δημοσιογραφικού λειτουργήματος» για το καλό της αντιμνημονιακής ενημέρωσης. Κατόπιν, όπως άλλοι, αποχώρησαν με ελαφρά πηδηματάκια και μπράβο τους, αλλά όσο μας τιμούσαν με την παρουσία τους καταψήφιζαν τις απεργίες - ο Τετράδης μάλιστα ψήφιζε για το δικαίωμα της απλήρωτης εργασίας των άλλων από την προνομιακή θέση του συνταξιούχου διευθυντή.

Επειδή αδυνατώ να πιστέψω ότι όσα προβεβλημένα στελέχη της αριστεράς υποστήριξαν επωνύμως τα «τύποις απεργιακά» φύλλα είναι απλώς παραπλανημένα «θύματα μιας πλαστής εικόνας» (βλ. άρθρο του Δ. Ψαρρά στην Αυγή της Κυριακής 24/6/2012, σελ. 53), δυστυχώς τείνω να συμπεράνω ότι απλά επιβεβαιώνουν τη γενική γραμμή περί εργασιακών σχέσεων που και η πλειοψηφούσα αριστερά υπηρετεί. Και αυτή δεν είναι άλλη από τη γραμμή του πολιτικού καιροσκοπισμού και της γραφειοκρατικής διαμεσολάβησης, η γραμμή «και με τους εργάτες, και με τις γραβάτες» ή έστω με τα σουέντ τζάκετ της εναλλακτικής εργοδοσίας και των εκλεκτών της, και χωρίς μνημόνιο και με το ευρώ, και η απεργία ολόκληρη και το αφεντικό χορτάτο. Μόνο που αν αυτή η γραμμή μπορεί να φέρνει κουκιά στις κάλπες, με προοπτική να σχηματίσει «αριστερή κυβέρνηση», δεν μπορεί δυστυχώς να πείσει όσους συμμετέχουν στις πραγματικές ταξικές και εργασιακές συγκρούσεις, από αυτές που έχουν πραγματικούς θύτες και θύματα, νικητές και ηττημένους, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, κόκκινες γραμμές που δεν θολώνουν όσο αντιμνημονιακό ροζ και αν πέφτει στα «υβριδικά» πρωτοσέλιδα που γεφυρώνουν (;) το φαινομενικά ασυμφιλίωτο χάσμα απεργών και εργοδοτών.

Για περισσότερες πληροφορίες, σε ένα ούτως ή άλλως αντιδημοφιλές και για τους αριστερούς θέμα βλ:

1)http://www.themediaproject.gr/mediadetails.php?id=22955 ρεπορτάζ της Ματίνας Παπαχριστούδη, παρατίθενται επιστολές εργαζομένων για τα «τύποις απεργιακά» φύλλα.
2)http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/oligi-apo-eleytherotypia-tis-antas-psarra Άρθρο της απολυμένης, χωρίς καταβολή δεδουλευμένων και αποζημίωσης, συντάκτριας της «Ε» Άντας Ψαρρά.
3)http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=697032 Αυγή της Κυριακής 24/6/2012, σελ. 53, «Η «Ελευθεροτυπία» των εργαζομένων και των εργοδοτών». Άρθρο του απολυμένου, χωρίς αποζημίωση και καταβολή δεδουλευμένων, συντάκτη της «Ε» Δημήτρη Ψαρρά.
4) http://ekprosoposeleftherotypias.blogspot.gr/ Το μπλογκ του εκπροσώπου της «Ε» Πάνου Σώκου


*άλλη μια απολυμένη χωρίς αποζημίωση και καταβολή δεδουλευμένων από την “Ελευθεροτυπία”

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Ο αγώνας των ανθρακωρύχων στην Ισπανία - Μadreñazu στο σύστημα!


Συνήθως, συσχετίζεται με τους κατοίκους της περιοχής εξόρυξης άνθρακα ένα θετικό στοιχείο μαχητικότητας και των υπόλοιπων κατοίκων της Αστούριας· αυτή η λανθασμένη εντύπωση ότι εάν η περιοχή εξόρυξης άνθρακα κινηθεί τότε θα κινηθεί επίσης και το υπόλοιπο της Αστούριας. Νομίζουμε ότι ήρθε η ώρα για αυτή τη γενιά των νέων της περιοχής να κάνουν κριτική στο μύθο που μας είπαν όταν ήμασταν νεότεροι για το ένδοξο κίνημα του συνδικάτου που μπορεί να κάνει τα πάντα... Την ίδια στιγμή που ως κίνημα αντιμετωπίζουμε παγκόσμια προβλήματα υπάρχουν και άλλα σε οποιοδήποτε τόπο.

Η πραγματικότητα στη Nalón Valley απέχει πολύ από τον Κήπο της Εδέμ που οι οργανώσεις των εργαζομένων προσπάθησαν να μας πουλήσουν κατά τη δεκαετία του 1990:

Οι ανθρακωρύχοι αγγίζουν τον πάτο...
Επανεκπαίδευση... ούτε έχουμε ούτε πρόκειται να δούμε.
Σήμερα η εργασία για την Hunosa (μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες εξόρυξης άνθρακα) είναι η καλύτερη επιλογή για πολλούς νέους της περιοχής.

Ένα υπέροχο τοπίο βιομηχανικής αρχαιολογίας και μολυσμένου εδάφους, με μουσεία όπου κανείς δεν πηγαίνει...

Αλλά είναι εντάξει! Είμαστε τουλάχιστον αυτοί που πίνουν περισσότερο μηλίτη και αυτό είναι ό,τι εξάγουμε από την Κουένκα (όπως λέμε εδώ την περιοχή εξόρυξη άνθρακα).

(Αυτό ήταν ένα αστείο, καθώς στην Αστούριας ο μηλίτης και τα μήλα αποτελούν κύριο στοιχείο του πολιτισμού μας).

Η καταστροφή εξυπηρετεί τις εταιρίες που δημιουργήθηκαν για να παρέχουν απασχολήσεις, τις οποίες χάσαμε πριν κλείσουν τα ανθρακωρυχεία τα ίδια....

Τα συνδικάτα είναι πολύ μακριά από τις ιστορικές συνελευσιακές οριζόντιες καταβολές τους, μακριά από τη βάση τους και από την εσωτερική δημοκρατία· προσβλέπουν στην άλλη πλευρά, με αισχρές απάτες που διαπράττονται με δημόσιο χρήμα.

Αποτελούν μέρος του προβλήματος, επειδή δεν είναι μέρος της λύσης...

Ήρθε η ώρα να επισημανθούν ως απαραίτητοι συνεργάτες στην κοινωνική καταστροφή της περιοχής.

Για την αποστράτευση των εργαζομένων και για την ανοχή των πολιτικών απασχόλησης, των διαβρωμένων από τη δική τους ...ώθηση.

Πολιτικές που τον μόνο που ωφελούν είναι μια κατηγορία τοκογλύφων διαχειριστών που κλείνουν τους πάγκους ή τα περίπτερά τους όταν χάνουν τη δημόσια βοήθεια.

Για αυτό στις 15 Μαΐου, πήραμε τους δρόμους για να φωνάξουμε στους τέσσερις ανέμους...

Δεν είμαστε εμπορεύματα στα χέρια των πολιτικών και των τραπεζιτών!

Δεν είμαστε εμπορεύματα!

Μadreñazu στο σύστημα!

...(Madreña είναι ένα, τυπικό της Αστούριας, παπούτσι από ξύλο...)

Χιχόν, 19η Ιουνίου του 2011

Με αυτά κατά νου, πρέπει να ξέρετε ότι είμαστε από τις φτωχότερες περιοχές της Ισπανίας και ότι το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανθρακωρύχων είναι ζωτικής σημασίας για την περιοχή μας. Έτσι, ο αγώνας για την προάσπιση των ανθρακωρύχων είναι αναγκαίος, αλλά έχοντας συνεχώς στο μυαλό μας τη διαφθορά των συνδικάτων.

Αυτές τις μέρες μπλοκάρουμε αυτοκινητόδρομους· για όσους δεν το γνωρίζουν, στην Αστούριας έχουμε μόνο έναν κύριο αυτοκινητόδρομο που μας συνδέει με την υπόλοιπη Ισπανία, οπότε αν τον μπλοκάρουμε είμαστε απομονωμένοι - ο άλλος δρόμος είναι ένα ορεινό πέρασμα.

Οι ανθρακωρύχοι αλλάζουν τακτική: τις πρώτες μέρες χρησιμοποίησαν το μπλοκάρισμα των αυτοκινητοδρόμων, και με τις πρώτες ταραχές, η απάντηση τις επόμενες ημέρες ήταν να πάνε στο κοντινό δάσος και να κάνουν μια "μικρή αντίσταση". Χρησιμοποιούν, επίσης, μια άλλη τακτική, "μικρά μπλοκαρίσματα" σε πολλούς δρόμους, ενώ μερικοί από αυτούς ''κατέλαβαν'' τα ορυχεία.

Και ένα από τα κύρια χωριά της περιοχής έγινε ένα είδος «αστυνομικού κράτους», με πολλές εξακριβώσεις από τη μυστική αστυνομία όλη την ημέρα.

Γεγονός είναι ότι χωρίς τα χρήματα του Ευρωπαϊκού Ταμείου είμαστε καταδικασμένοι σε ένα είδος αυτοκτονίας, σε μια περιοχή περίπου 1 εκατομμυρίου κατοίκων, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι ηλικιωμένοι, ενώ οι νέοι πρέπει να πηγαίνουν εκτός περιοχής για να εργαστούν ...λόγω των παράλογων πολιτικών της περιφερειακής κυβέρνησης. Το αποτέλεσμα είναι ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση χωρίς "τυπική κυβέρνηση'' από πέρυσι, και το 2012 το 45% των ανθρώπων δεν ψήφισε...

Μετάφραση: Δ.Κ.


Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Κατσουράνη, βάλε αυτογκόλ!


Ναι, το ξέρουμε πως η ελληνική κοινωνία, όντας βυθισμένη στην οικονομική, πολιτική και πνευματική μιζέρια, έχει ανάγκη από συλλογικές χαρές. Ναι, καταναλώσαμε κι εμείς δεκάδες μπύρες κολλημένοι στην οθόνη το 2004, ανεχόμενοι τον υστερικό σχολιαστή που κραύγαζε για το “πειρατικό”. Ναι, είμαστε κι εμείς μέρος της κοινωνίας του θεάματος, όσο κι αν παλεύουμε ν΄ απεξαρτηθούμε απ’ αυτό. Ναι, πράγματι, η πολιτική της Γερμανίας είναι αυτή τη στιγμή ο πιο σκληρός εκφραστής του Νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη. Ναι, συμμετέχουμε κι εμείς στην διαδικασία της αποδόμησης της ιδεολογίας αυτής που προτάσσει ως βασικό της γεγονός τη διάκριση ανάμεσα σε διευθυντές κι εκτελεστές, σε αφεντικά και υπαλλήλους, σε ολιγάρχες κι υπηκόους• της ιδεολογίας που προωθεί τον ατομικισμό, την διάλυση της κοινωνίας με την φτωχοποίησή της, ανάβοντας λαμπάδες στην “Ανάπτυξη” που δεν είναι τίποτα άλλο από δείκτες που μετρούν την παραγωγή πλαστικών σκουπιδιών. Ναι, μας τη σπάει η Μέρκελ, το ίδιο όμως και ο εθνικιστής Σαμαράς ή ο νεοναζί Μιχαλολιάκος. Ναι, τσατιζόμαστε όταν οι αυτόκλητοι οίκοι αξιολόγησης των χωρών μάς στέλνουν χαράτσια με ραβασάκια, το ίδιο όμως παθαίνουν κι οι αυτόκλητοι σεκιουριτάδες της Χρυσής Αυγής που μαχαιρώνουν με γνώμονα το χρώμα, την “τάξη” και την α-πολιτική άποψη. Αλλά αυτοί, οι τελευταίοι, όταν ακούν τον εθνικό ύμνο βλέποντας τα σώβρακα του Κατσουράνη, ηδονίζονται. Δεν ξέρουμε γιατί… αλλά εκεί είναι μια ακόμα διαφορά μας.

Ναι, θέλουμε κι εμείς να υψώσουμε μια σημαία, αυτήν που θα συμβολίζει την κοινωνική επανάσταση για την ατομική και συλλογική αυτονομία κι όχι μια σταυροφόρα γαλανόλευκη που άλλοι καθόρισαν για μας, κι άλλα συμβόλιζε γι΄αυτούς. Δεν μισούμε την Ελλάδα, αντιθέτως αγαπούμε κάθε νοηματοδότηση που χουμε δώσει στον τόπο που μας έλαχε να γεννηθούμε και να ζήσουμε (όπως αγαπάμε κάθε τόπο που ζούμε κι ας μην γεννηθήκαμε εκεί), δίνουμε όμως προτεραιότητα στους ανθρώπους που συμβαίνει να ζουν δίπλα μας, και όχι στους πασάλους στο χώμα, που στήθηκαν με μόνο σκοπό να διαχωρίζουν και να αναζωπυρώνουν εθνικισμούς κάθε φορά που η εκάστοτε τοπική εξουσία κινδυνεύει.

Δεν αντιπαθούμε τον πολίτη της Γερμανίας, όπως ούτε της Τουρκίας, του Πακιστάν ή της Τανζανίας. Δεν θα αισθανθούμε εθνικά υπερήφανοι αν 11 ποδοσφαιριστές (είτε εκατομμυριούχοι είτε όχι) με σκούρες μπλε στολές κερδίσουν 11 ποδοσφαιριστές με ασπρόμαυρες στολές. Ούτε εθνικά ντροπιασμένοι αν συμβεί το αντίθετο. Δεν θέλουμε καμία νίκη, ούτε ήττα, καμία “εκδίκηση” απέναντι σε κανένα λαό, είτε αυτό συμβεί σε μάχη με μπάλες, είτε σε μάχη με οπλοπολυβόλα.

Ο μόνος αγώνας για τον οποίο θα δώσουμε την ψυχή μας, η μόνη νίκη για τον οποία θα αγωνιστούμε, και δεν θα στηθούμε στις οθόνες δίνοντας το χρίσμα σε αντιπροσώπους κανενός έθνους-κράτους-κοινωνίας, είναι η κατάρρευση κάθε θεσμού καταπίεσης, το ξεπέρασμα του καπιταλισμού, το πέρασμα στην αυτονομία. Η πραγματική μας νίκη είναι η κοινωνία εκείνη στην οποία τα μέλη της ξέρουν πως ό,τι είναι να γίνει, πρέπει να το κάνουν αυτά τα ίδια και να το προσφέρουν στον εαυτό τους και στο κοινωνικό σύνολο. Η κοινωνία που αμφισβητεί, όμως όχι για την ευχαρίστηση της αμφισβήτησης. Που επαναστατεί, όχι για την εναλλαγή των τάξεων στην εξουσία, αλλά για τη συνεχή της εξέλιξη και δημιουργία.

Οπότε, Κατσουράνη, αν θέλεις βάλε γκολ, αν θέλεις αυτογκόλ ή κάνε πως σε πονάει το πόδι σου και κάτσε στα αποδυτήρια. Δεν έχει σημασία…

Αναδημοσίευση από http://eagainst.com

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Ψηφιακός πολιτισμός και Βιωσιμότητα – Ένας νέος πολιτισμός του μοιράσματος και της συνεργασίας γεννιέται


Του Michel Bauwens*


Η εντολή της διάσκεψης Ρίο+20 αναγνωρίζει τρεις πυλώνες της βιώσιμης ανάπτυξης - οικονομικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό. Ωστόσο, η διαδικασία δεν αμφισβητεί τη θεμελιώδη τοξικότητα του σημερινού λειτουργικού συστήματος, και αγνοεί το γεγονός ότι ένα τέτοιο “ελαττωματικό” DNA έχει ισχυρές πολιτισμικές ρίζες.

Τι εννοούμε; Τα ακόλουθα δεν βασίζονται στα δηλωμένα ιδανικά του Ρίο+20 αλλά στην πραγματική πρακτική του υπαρκτού οικονομικού συστήματος.

Το σημερινό παγκόσμιο σύστημα βασίζεται σε τρεις λανθασμένες παραδοχές:

1. Η πρώτη παραδοχή είναι ότι η φύση είναι μία ανεξάντλητη πηγή ενέργειας που μπορεί να αξιοποιηθεί χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η αναγεννητική ικανότητά της.

Τα αποτελέσματα αυτού του πολιτισμού εκμετάλλευσης της φύσης είναι καταστροφικά. Το 2009, ο Johan Rockström και μια ομάδα κορυφαίων επιστημόνων πρότειναν εννέα θεμελιώδεις διαδικασίες που επηρεάζουν τη συνολική υγεία του πλανήτη (όπως η χρήση του γλυκού νερού, η ρύθμιση του κλίματος, και ο κύκλος του αζώτου), και αφού υπολόγισαν την ασφαλή ζώνη λειτουργίας για καθεμία από αυτές, συμπέραναν ότι η ανθρωπότητα έχει υπερβεί τα όριά της σε τουλάχιστον τρεις από αυτές. Η υπερβολική πίεση σε αυτές τις κρίσιμες διαδικασίες θα μπορούσε να οδηγήσει σε σημεία απότομων και μη αναστρέψιμων περιβαλλοντικών αλλαγών, επιπλέον των καλά μελετημένων επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. Το 2010, η έκθεση Living Planet διαπίστωνε ότι ήδη χρησιμοποιούμε 1,5 πλανήτη και προβλέπεται να χρησιμοποιούμε 2 πλανήτες σαν τη Γη μέχρι το 2030, σε συνθήκες “business as usual”. Συνδυάζοντας αυτά τα στοιχεία, και υπολογίζοντας την αλληλεπίδρασή τους (για παράδειγμα: λιγότερο πετρέλαιο σημαίνει λιγότερα λιπάσματα, που σημαίνει λιγότερη γεωργική παραγωγή), ο Graham Turner και μια ομάδα επιστημόνων του MIT παρήγαγαν σειρά από υπολογιστικά μοντέλα που οδηγούν σε ανησυχητικά συμπεράσματα και σε σαφές χρονοδιάγραμμα: Το business-as-usual σενάριο εκτιμά ότι εάν τα ανθρώπινα όντα συνέχιζαν να καταναλώνουν περισσότερο από ό,τι η φύση είναι σε θέση να παρέχει, μια παγκόσμια οικονομική κατάρρευση και μια απότομη μείωση του πληθυσμού θα μπορούσε να συμβεί μέχρι το 2030.

2. Τεχνητή σπάνις

Η δεύτερη αρχή του σημερινού λειτουργικού συστήματος είναι ότι το μοίρασμα της καινοτομίας είναι βασικά παράνομη δραστηριότητα. Οι επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις έχουν ιδιωτικοποιηθεί μέσω διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας και πνευματικών δικαιωμάτων, τα οποία συχνά μονοπωλούνται από μεγάλες εταιρείες που μπορούν να έχουν προστατευόμενο από το νόμο συμφέρον στην επιβράδυνση της τεχνολογικής καινοτομίας που τους απειλεί. Νέοι και ηλικιωμένοι άνθρωποι είναι υπό διωγμό από τα δικαστήρια και την αστυνομία για το μοίρασμα πολιτιστικών εκφράσεων, ακόμη και αν εκείνοι που τις μοιράζονται αποτελούν επίσης τους καλύτερους “πελάτες” της πολιτιστικής βιομηχανίας. Πολλές πτυχές του μοιράσματος είναι παράνομες. Η Jane Orsi από το Κέντρο για το Δίκαιο της Βιώσιμης Ανάπτυξης, στο Σαν Φρανσίσκο, έχει δώσει παραδείγματα για το πόσα πολλά οι ΗΠΑ απαγορεύουν: 1) την κηπουρική μπροστά από το σπίτι, 2) τη συλλογή βρόχινου νερού, 3) το στέγνωμα των ρούχων στον ήλιο, 4) την παραγωγή μαρμελάδας για τους γείτονες. Το σύστημα είναι εξοπλισμένο ενάντια στο μοίρασμα.

3. Κοινωνική ανισορροπία

Η πρώτη και η δεύτερη πτυχή συνδυάζονται με πλήρη περιφρόνηση για την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη, η οποία αυξάνεται, δεν μειώνεται. Για παράδειγμα, η Oxfam υπολόγισε ότι από τα 11 κοινωνικά θεμέλια για τη βιωσιμότητα της ανθρώπινης κοινωνίας, τα 8 έχουν επιδεινωθεί.

Ένα τέτοιο ριζικά αντι-φυσικό και αντικοινωνικό λειτουργικό σύστημα χρειάζεται ριζική αναδιάρθρωση, με βάση μια αντιστροφή των αξιών η οποία μπορεί να στηριχτεί μόνο σε νέες πολιτισμικές πρακτικές.

Έχει συμβεί στο παρελθόν. Στο τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η πολιτιστική επανάσταση που ωθήθηκε από τις χριστιανικές κοινότητες ενσωμάτωσε εκ νέου το ανεξέλεγκτο σύστημα ισχύος στην ηθική αρχή μιας πνευματικής κοινότητας. Το 1789, τα φεουδαρχική προνόμια καταργήθηκαν σε μία μόνο ημέρα, καθώς είχαν γίνει ανάθεμα για τη νέα ευαισθησία.

Σήμερα βλέπουμε τη γέννηση ενός νέου πολιτισμού του μοιράσματος και της συνεργασίας, που δεν καθιστά κοινή μόνο τη γνώση, αλλά και υλικούς πόρους, και έχει ως στόχο να γυρίσει “ανάποδα” το λειτουργικό σύστημά μας, σε ένα νέο σχηματισμό όπου οι εξωτερικότητες της φύσης γίνονται σεβαστές, το μοίρασμα του πολιτισμού, της επιστήμης και της καινοτομίας γίνεται ο κανόνας, και οι δύο αυτές αλλαγές δημιουργούν μια πιο δίκαιη κοινωνική τάξη.

Αυτή η νέα πολιτιστική επανάσταση παίρνει πολλές διαφορετικές μορφές. Στη συνεργατική παραγωγή γνώσης, όπως αυτή επιτυγχάνεται από τη Wikipedia· στο μοίρασμα του κώδικα λογισμικού, όπως επιβεβαιώνεται από το λειτουργικό σύστημα Linux, καθώς και από το μοίρασμα του ανοιχτού σχεδιασμού για κατανεμημένη παραγωγή, όπως με το Wikispeed και το Arduino. Ο νέος πολιτισμός γεννιέται μέσα από την οριζόντια κοινωνικοποίηση που πραγματοποιείται μέσω του διαδικτύου, και οδηγεί σε φυσική συνεργασία γύρω από τη δημιουργία κοινής αξίας.

Για τον νέο αυτό πολιτισμό, είναι τα πνευματικά δικαιώματα που είναι κλοπή, καθώς αφαιρούν την απόλαυση ενός άφθονου αγαθού. Για εμάς, είναι ανήθικο να παρακρατούνται φάρμακα από τους φτωχούς ανθρώπους που δεν μπορούν να πληρώσουν τα υπερκέρδη που προέρχονται από την πνευματική ιδιοκτησία. Για εμάς, είναι ανήθικο να παρακρατούνται από τον κόσμο και τη φύση τα οφέλη από ένα σχέδιο για ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο, ή μια ηλιακή γεννήτρια. Ο νέος πολιτισμός και οι αναδυόμενες παραγωγές οικοδομούν επιχειρηματικά μοντέλα και επιχειρησιακές μορφές που σέβονται τα όρια της φύσης και προωθούν το μοίρασμα των καινοτομιών. Καμία ανοιχτή κοινότητα σχεδιασμού δε θέλει να σχεδιάσει για κάτι που είναι προγραμματισμένο να αχρηστευθεί.

Όλη αυτή η δραστηριότητα δεν στηρίζεται στην πίεση των οικονομικών λογικών, αλλά σε έναν πολιτισμό και μια πρακτική μοιράσματος, που συνδέονται στενά με την πολιτιστική ζωή μας. Μαζικά κινήματα όπως το Occupy και οι Indignados, είναι μια άμεση έκφραση του πολιτισμού του μοιράσματος μέσω των social media· και το γερμανικό Κόμμα των Πειρατών, το οποίο εκτιμάται ότι θα πάρει το 10% των ψήφων στις επόμενες εκλογές, έχει άμεσες ρίζες στις κοινότητες μοιράσματος μουσικών αρχείων στη Σουηδία. Στη Βραζιλία, το Fora do Eixo είναι ένα παράδειγμα ενός επιτυχημένου καλλιτεχνικού δικτύου του οποίου οι οικονομικές πρακτικές απορρέουν από τις νέες αξίες του μοιράσματος και της συνεργασίας.

Οι νέες μας πολιτικές, τα νέα οικονομικά μας, γεννιούνται από έναν πολιτισμό μοιράσματος, καθώς και από νέες μορφές κοινωνικοποίησης και δημιουργίας κοινού νοήματος και κοινής αξίας.

Κάθε προσέγγιση που αρνείται ότι μια πολιτιστική επανάσταση είναι προϋπόθεση για πιο ριζικές αλλαγές, αρνείται την αξία της ανθρώπινης προθετικότητας και κοινωνικότητας, και είναι καταδικασμένη να αποτύχει στις φιλοδοξίες της για αλλαγή. Γι' αυτό ο πολιτισμός είναι ο απολύτως απαραίτητος τέταρτος πυλώνα της βιωσιμότητας. Δεν αποτελεί κάτι πρόσθετο, αλλά την πηγή από την οποία οι άλλες αλλαγές προχωρούν. Είναι μέσω του πολιτισμού που έχουμε αλλάξει την ενόρασή μας για τον κόσμο, τόσο τον υπάρχοντα, ο οποίος ολοένα και περισσότερο προσβάλλει τις ηθικές ευαισθησίες μας, όσο και αυτόν που συν-δημιουργούμε για να τον αντικαταστήσει.


*Ο Michel Bauwens είναι θεωρητικός, συγγραφέας και ιδρυτής του P2P (Peer-to-Peer) Foundation

Μετάφραση: Κ.Χ.

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

John Holloway: Η επαναστατική πρόκληση είναι να προωθήσουμε τη σύγκλιση των εξεγέρσεων που υπάρχουν μέσα σε όλους μας



Μια επίκαιρη συνέντευξη του John Holloway στην εφημερίδα La Jornada (10/6/2012)


Ο μόνος τρόπος για να συλλάβει κάποιος μια “αντικαπιταλιστική επανάσταση” είναι με όρους δημιουργίας, επέκτασης, πολλαπλασιασμού “ρωγμών ή διαρρήξεων” στον ιστό της κυριαρχίας του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή είναι μία από τις κεντρικές προσεγγίσεις του βιβλίου του John Holloway Ρωγμές στον Καπιταλισμό.

"Καπιταλισμός και ανθρωπισμός είναι ασύμβατες έννοιες ως ασυμβίβαστες. Ο ανθρωπισμός είναι ένας αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό", λέει ο καθηγητής κοινωνιολογίας και συγγραφέας πολλών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένου του Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία.

Ερωτηθείς σχετικά με τη “θεωρία της κοινωνικής αλλαγής”, δήλωσε σε μια συνέντευξη:

"Με ενδιαφέρει κυρίως η ριζική αλλαγή. Φαίνεται να είμαστε παγιδευμένοι μέσα στον καπιταλισμό, μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης που οδηγεί στην καταστροφή της ανθρωπότητας. Είναι ακόμα εφικτό να σπάσει αυτό το μοτίβο της καταστροφής; Πώς; Ή, για να χρησιμοποιήσω ένα πιο παραδοσιακό λεξιλόγιο: πώς μπορούμε να συλλάβουμε μια κομμουνιστική επανάσταση; Είναι περισσότερο επιτακτική από ποτέ, αλλά θα πρέπει να ξανασκεφτούμε τόσο τον όρο “επανάσταση” όσο και τον όρο “κομμουνιστική”.''

Με το Ρωγμές στον Καπιταλισμό, ο Holloway έχει ως στόχο την "ενδυνάμωση της εξέγερσης", και υπενθυμίζει ότι στο Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία, το παράδειγμα αναπτύχθηκε και αρθρώθηκε γύρω από το κίνημα των Ζαπατίστας και από πολλά άλλα σύγχρονα αντικαπιταλιστικά κινήματα.

"Η κατάληψη της κρατικής εξουσίας δεν είναι το κλειδί για να πραγματοποιηθεί μια επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας. Η αντίδραση πολλών σε αυτή τη διαπίστωση είναι “εντάξει, εντάξει, αλλά πώς; Τι κάνουμε;” Στο τελευταίο βιβλίο μου προσπαθώ να δώσω μια απάντηση που είναι περισσότερο μια ερώτηση. Προτείνω ότι ο μόνος τρόπος για να συλλάβουμε μια αντικαπιταλιστική επανάσταση αφορά στη δημιουργία, επέκταση, και πολλαπλασιασμό ρωγμών ή διαρρήξεων στον ιστό της καπιταλιστικής κυριαρχίας."


Τι εννοείτε όταν λέτε “ρωγμή” ή “αδυναμία του καπιταλισμού”;

Περισσότερο από μια αδυναμία είναι μια απόρριψη, μια εξέγερση, αξιοπρέπεια. Ένα “Όχι”, αλλά ένα “Όχι” το οποίο θα ανοίξει το δρόμο σε ένα άλλο πράττειν. Μια άρνηση-δημιουργία. Συνεχώς εξεγειρόμαστε ενάντια στην επιθετική λογική του κεφαλαίου, προσπαθώντας να δημιουργήσουμε χώρους ή στιγμές όπου κάνουμε αυτό που θεωρούμε απαραίτητο ή επιθυμητό, και το οποίο δεν μας επιβάλλεται από τη λογική του χρήματος.

Η εξέγερση των Ζαπατίστας είναι ένα λαμπρό παράδειγμα, αλλά μπορούμε επίσης να σκεφτούμε το κίνημα των αγανακτισμένων και του Occupy τον τελευταίο χρόνο, όπου οι άνθρωποι προσπάθησαν να δημιουργήσουν έναν άλλο τρόπο για να κάνουμε κάποια πράγματα, να σκεφτούμε τη δημοκρατία από τα κάτω, συλλογικά, όπως στους αγώνες ενάντια στην εμπορευματοποίηση του νερού, ή έναν απλό καθημερινό αγώνα για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Ο κόσμος είναι γεμάτος από αυτές τις ρωγμές.


Είναι πιθανό οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο να πειστούν ότι πρέπει να συμβάλουν σε αυτό το έργο;

Σχεδόν όλες και όλοι δεχόμαστε την επίθεση του καπιταλιστικού συστήματος, σχεδόν όλοι και όλες αντιστεκόμαστε με κάποιο τρόπο, προσπαθούμε να κινηθούμε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν θέλω να πείσω κανέναν, θέλω μόνο να αναγνωρίσουμε ότι ο αντικαπιταλισμός είναι το πιο κοινό πράγμα στον κόσμο, το να είσαι αντικαπιταλιστής είναι αποτέλεσμα της εμπειρίας του να ζούμε κάτω από την καπιταλιστική επιθετικότητα.


Τι εννοείτε όταν κάνετε την υπόθεση ότι στις ατομικές και συλλογικές δράσεις για την κοινωνική αλλαγή δεν υπάρχει "καθαρότητα" και ότι "είμαστε αντιφατικοί" στη ζωή μας σε μια καπιταλιστική κοινωνία;

Ζούμε σε μια κοινωνία ανταγωνιστική, και αυτοί οι ανταγωνισμοί μάς διαπερνούν. Μπορεί να δηλώνουμε αντικαπιταλιστές, αλλά έχουμε το κεφάλι μας γεμάτο ιδέες που παράγονται από τον καπιταλισμό. Ή μπορεί να δηλώνουμε υπερασπιστές του καπιταλισμού, αλλά στην καθημερινή μας πρακτική με κάθε τρόπο αγωνιζόμαστε ενάντια στην επιθετικότητα του χρήματος και προσπαθούμε να κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά. Η ύπαρξή μας είναι μια αντιφατική ύπαρξη και η πάλη ενάντια στον καπιταλισμό πρέπει να αναγνωρίζει και να διαχειρίζεται αυτές τις αντιφάσεις, να μην επιδιώκει μια επαναστατική καθαρότητα η οποία δεν μπορεί να υπάρξει. Η αναζήτηση για την καθαρότητα μπορεί πολύ εύκολα να αποκλείσει όσους δεν συμμερίζονται την προοπτική μας με ακρίβεια. Η επαναστατική πρόκληση είναι μάλλον να προωθήσουμε τη σύγκλιση των εξεγέρσεων που υπάρχουν μέσα σε όλους μας.


Τι εννοείτε όταν λέτε ότι το σκοτάδι στο οποίο βρισκόμαστε (αυτοκαταστροφή της ανθρωπότητας και του περιβάλλοντος) μπορεί να είναι το κατώφλι μιας νέας κοινωνίας, δίκαιης και έντιμης;

Ο κόσμος έχει δύο όψεις. Η κυρίαρχη πλευρά προσβλέπει στην πλήρη υποταγή της ανθρώπινης ζωής στη λογική του χρήματος, του κέρδους, και μας οδηγεί προς την ολοκληρωτική καταστροφή της ανθρώπινης ζωής. Η άλλη πλευρά είναι αυτή της εξέγερσης, την απαρτίζουν όλες αυτές οι εξεγέρσεις που εκρήγνυνται παντού, όλα αυτά τα πειράματα, τρελά ή όχι και τόσο τρελά, τα οποία επιδιώκουν να δημιουργήσουν μια κοινωνία που να βασίζεται στην αμοιβαία αναγνώριση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και σε έναν άλλο τρόπο συνύπαρξης με μη-ανθρώπινες μορφές ζωής.


Το εκλογικό και κοινωνικό κίνημα με επικεφαλής τον Αντρές Μανουέλ Λόπεζ Ομπραδόρ στο Μεξικό δεν προτείνει ρωγμές στον καπιταλισμό, αλλά επιδιώκει την κοινωνική δικαιοσύνη, τη μείωση της βίας, την εκπαίδευση, την αξιοπρέπεια. Θα τον εξαιρούσατε από τα προοδευτικά κινήματα του κόσμου;

Η αναπαραγωγή του κεφαλαίου είναι μία σταθερή επίθεση κατά της ανθρωπότητας. Όλοι οι πολιτικοί που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν θέλουν να προωθήσουν την αναπαραγωγή του κεφαλαίου: δεν μπορεί να είναι διαφορετικά, αφού το κράτος είναι μια μορφή οργάνωσης αφοσιωμένη στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Ως εκ τούτου, με αυτό τον τρόπο συμμετέχουν στην επίθεση κατά της ανθρώπινης ζωής (και της μη ανθρώπινης). Έτσι, είμαι ενάντια σε μια τέτοια πολιτική, το σημαντικό είναι η άλλη πολιτική, δηλαδή οι μορφές δράσης που στοχεύουν στη ρήξη με τη λογική του συστήματος και αναζητούν έναν τρόπο για να καθορίσουν αυτό που έρχεται από τα κάτω.

Λέγοντας αυτό, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν τρόποι προώθησης της καπιταλιστικής επίθεσης πιο βάναυσοι και λιγότερο βάναυσοι και θα μπορούσε να έχει νόημα για εμάς να ψηφίσουμε για μια κυβέρνηση και όχι για μια άλλη, αλλά μόνο αν είμαστε σαφείς ότι το σημαντικό για την ανθρωπότητα είναι οι αγώνες αντίστασης και εξέγερσης ενάντια σε κάθε αναπαραγωγή του συστήματος.


Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας σχετικά με την άνοδο στην εξουσία κοινωνικών κινημάτων και αριστερών κομμάτων σε χώρες της Λατινικής Αμερικής όπως η Βενεζουέλα, η Βολιβία και η Βραζιλία; Δεν αντιπροσωπεύουν κάποιου είδους ρωγμές, ή συνθήκες που ευνοούν τις κοινωνικές αλλαγές;

Η ανάπτυξη των εξεγέρσεων και των αγώνων αντίστασης στη Λατινική Αμερική τα τελευταία 15 ή 20 χρόνια είναι ζωτικής σημασίας για όλο τον κόσμο. Η Λατινική Αμερική έχει γίνει ένας φάρος ελπίδας. Φυσικά, αυτή η έκρηξη μπορεί να θεωρηθεί ως εκρηκτική συμβολή πολλών ρωγμών, πολλών αγώνων για αξιοπρέπεια. Μερικά από αυτά τα κινήματα έχουν επικεντρώσει τις προσπάθειές τους εντός του Κράτους και θα πρέπει να ρωτήσουμε ποιες είναι οι συνέπειες της υιοθέτησης κρατικών μορφών οργάνωσης;

Είναι δύο σημαντικές. Πρώτον, συνεπάγεται την υιοθέτηση ιεραρχικών μορφών οργάνωσης που αποκλείουν τη δυνατότητα κινητοποίησης των ίδιων των ανθρώπων, τη δική τους εξέγερση. Δεύτερον, αναπόφευκτα επιδιώκουν τη συμφιλίωση των εξεγέρσεων με την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, αφού το εισόδημα και η ύπαρξη του κράτους ως οργανωτική μορφή εξαρτάται από τη συσσώρευση του κεφαλαίου. Αυτό κάνουν τα κράτη, συμπεριλαμβανομένων αυτών που αναφέρατε.

Θα μπορούσαν να πετύχουν μερικές σημαντικές αλλαγές στον τομέα της δικαιοσύνης και της αναδιανομής του εισοδήματος, δεν υπάρχει αμφιβολία, ούτε το απεύχομαι. Νομίζω ότι σε αυτές τις χώρες, όντως έχουν πετύχει μια αξιοσημείωτη αναδιανομή. Αλλά αυτή η ανακατανομή μπορεί να επιτευχθεί μόνο εντός των ορίων που καθορίζονται από την ανάγκη να προωθήσουν την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, και δεν περιορίζουν καθόλου την επιθετικότητά του, η οποία καταστρέφει τον κόσμο. Αυτό που διακυβεύεται είναι κάτι μεγαλύτερο από την αναδιανομή του εισοδήματος: είναι το μέλλον της ανθρωπότητας.

Μετάφραση Μ.Χ.

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

9 θέσεις για τη Χρυσή Αυγή, τον επελαύνοντα μεταμοντέρνο ολοκληρωτικό καπιταλισμό και το κίνημα αποκατάστασης της ζωής και της αξιοπρέπειας


1. Καταρχήν, ο αγώνας ενάντια στον (ολοκληρωτικό) εθνικισμό-ρατσισμό είναι αγώνας ενάντια στον (αυταρχικό) υπαρκτό φιλελευθερισμό του Έθνους, του Κράτους, της Αγοράς και του Δικαίου και κατ' επέκταση ενάντια στον (ολοκληρωτικό) καπιταλισμό.

2. Η Χ.Α. είναι μέρος των υπερπατριωτικών-εθνικιστικών εκείνων δυνάμεων που θα αποτελέσουν τη βάση για την επιστροφή του κεφαλαίου και των καπιταλιστών σε εθνικές λύσεις εκτός ευρώ και ε.ε., αν οδηγηθούν εκεί τα πράγματα στο εγγύς μέλλον (ήδη όπου βρεθούν κι όπου σταθούν μιλούν για ελληνικές ΑΟΖ, για πετρέλαια και φυσικά αέρια, για εθνική ανάπτυξη κλπ, στο βαθμό και στο μέτρο βέβαια που αυτή η ανάπτυξη θα είναι εφικτή στα πλαίσια ενός καπιταλισμού σε βαθύτατη κρίση).

3. Η Χ.Α. συνδυάζει την ηγεμονία του εθνικού στοιχείου με αυταρχικά φιλελεύθερες θέσεις και όχι με σοσιαλιστικές όπως έκαναν οι γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές.

4. Οι κατηγορίες του Συστήματος περί νεοναζισμού γρήγορα θα πέσουν στο κενό, τα πλυντήρια του Θεάματος θα ξεπλύνουν ταχύτατα το «βρώμικο και ύποπτο παρελθόν» της Χ.Α., και έτσι θα εξιλεωθεί και θα γίνει ισότιμος συνομιλητής στη βουλή, στα μίντια, παντού, ως υπεύθυνη πατριωτική δύναμη με κάπως «υπερβολικές ευαισθησίες» και βίαιη ρητορική σε κάποια «καυτά» θέματα. Οι όποιες φιλελεύθερες αντιδράσεις στις ακραίες και παράνομες συμπεριφορές μελών της Χ.Α. θα κοπάσουν κάτω από την πίεση αφενός «της έκτακτης ανάγκης και της σωτηρίας της πατρίδας» (salus patriae suprema lex) και αφετέρου της δημοκρατικής «εκπροσώπησης» μιας διόλου αμελητέας μάζας ψηφοφόρων από τη Χ.Α.

5. Η Χ.Α. είναι ένα από τα οχήματα (το αν θα είναι ο κεντρικός τροχός της αμάξης θα φανεί στο μέλλον, σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες που δεν μπορούμε εκ των προτέρων να συνυπολογίσουμε, π.χ. μερική και ίσως πρόσκαιρη ανάκτηση της εμπιστοσύνης ενός μέρους των υποτελών από νέα πολιτικά μορφώματα, ισχυρές αντιστάσεις των από-κάτω) πάνω στα οποία ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός (με τα νεοφιλελεύθερα κράτη έκτακτης ανάγκης που του προσιδιάζουν) θα προσπαθήσει να επαναρυθμίσει την κοινωνία με ευνοϊκούς για τη λειτουργία του Συστήματος όρους, να την εκφασίσει και να τη στρατιωτικοποιήσει εθίζοντάς τη στη βία και την ασχήμια, να την οδηγήσει στην πλήρη βιοπολιτική επιτήρηση, να χειραγωγήσει τις αντιστάσεις των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων προς εξωτερικούς και εσωτερικούς (μετανάστες, εξαθλιωμένους, τεμπέληδες, τσαμπατζήδες, απεργούς, αντιφρονούντες: οι νέοι asozialen) εχθρούς.

6. Η Χ.Α., με την αντισυστημική ρητορική, την παθιασμένη στράτευση, τον ακτιβισμό, τα μεροκάματα στα «παλικάρια» που θα τη στελεχώνουν και «το κοινωνικό έργο» (που θα ενισχυθεί στο μέλλον -βλ. π.χ. «συσσίτια μόνο για έλληνες»- με τη χρηματοδότηση που θα λάβει ως κόμμα του κοινοβουλίου), είναι απαραίτητη στο Σύστημα στους καιρούς της άγριας μετάβασης και των ταραχών γιατί αυτή τη στιγμή τα υπόλοιπα κόμματα του νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού και του βιοπολιτικού ελέγχου έχουν απωλέσει την κοινωνική τους νομιμοποίηση, δεν έχουν κοινωνικά ερείσματα και ούτε πρόκειται να αποκτήσουν σύντομα γιατί δεν υπόσχονται πια τίποτα πέρα από την αυτοκρατορία του μικρότερου κακού, ούτε μπορούν πλέον, ως άμεση συνέπεια του πρώτου, να εμπνεύσουν μαζικά ακροατήρια (δεν είναι τυχαίο το ότι μετατρέπονται σε κόμματα απολύτως προσωποπαγή· είναι ο Βενιζέλος κι όχι το ΠΑΣΟΚ, ο Σαμαράς κι όχι η Ν.Δ., ο Καμμένος κι όχι οι Ανεξ. Έλληνες, ο Κουβέλης κι όχι η ΔημΑρ, που έχουν σημασία, ή σωστότερα η μιντιακά διαμεσολαβημένη εικόνα τους και ο βαθμός που αυτή ανταποκρίνεται στις προσδοκίες - αυταπάτες των υποτελών για έναν Πατέρα - Προστάτη). Η Χ.Α. είναι το πεδίο απο-ταύτισης με το Σύστημα, το πεδίο παραβίασης του Συστήματος, που το ίδιο παράγει σ' αυτή την κρίσιμη συγκυρία για να δώσει στους αγανακτισμένους και οργισμένους υποτελείς την ψευδαίσθηση της αντίστασης στις προσταγές του Κεφαλαίου και να μπορέσει να αναπαραχθεί αποτελεσματικά χωρίς τον κίνδυνο της ριζικής αμφισβήτησης: ένα πεδίο όπου νομίζει κανείς ότι ξεφεύγει από τον ιστό της αράχνης αλλά στην ουσία πρόκειται για τον άλλο πόλο του ίδιου Συστήματος.

Μια αναγκαία παρένθεση: Το ίδιο (πεδίο απο-ταύτισης με το Σύστημα) μπορεί να ειπωθεί και για τον ΣΥΡΙΖΑ σαν βασικό πλέον παίχτη του Συστήματος -παρόλο που προφανώς τον χωρίζει άβυσσος από τη Χ.Α. σε επίπεδο ιδεολογίας, κουλτούρας και αξιών-, με την κρίσιμη διαφορά ότι αυτός και η αριστερή διαχείριση της εξουσίας αργά ή γρήγορα θα καούν ή θα ξεφουσκώσουν γιατί η κυβερνώσα αριστερά, παρά τον κρατικισμό, τον πραγματισμό, τον μεταρρυθμισμό και τον πατριωτισμό της, δεν φαίνεται να είναι στην παρούσα συγκυρία η κύρια στρατηγική του Κυρίου, ενώ η Χ.Α. -ή όποιο άλλο μόρφωμα με παρόμοια χαρακτηριστικά προκύψει στο μέλλον- ήρθε για να μείνει, ακριβώς γιατί πρόκειται για σημαντική συνιστώσα της στρατηγικής («επίθεση-επίθεση-επίθεση») που ο Κύριος έχει αποφασίσει να ακολουθήσει στα χρόνια που έρχονται. Για να δώσουμε δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα: πρώτον, η «δημοκρατική αστυνομία» και ο «εξανθρωπισμός του σωφρονιστικού συστήματος» που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από το προφανές ότι πρόκειται και στις δύο περιπτώσεις για αντίφαση εν τοις όροις, απέχουν πολύ από την αστυνομία και το σωφρονιστικό σύστημα που έχει ανάγκη το Σύστημα στη φάση που βρίσκεται· η ποινικοποίηση ή η αδιαφορία («ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν») για τη φτώχεια, το μάντρωμα του περιττού πληθυσμού (βλ. φυλακές αλλά και κέντρα κράτησης μεταναστών), η κερδοφόρα αστυνομικοδικαστική μηχανή ποινικών διώξεων σε βάρος μικροπαραβατών, οι παράλληλες και αλληλοτροφοδοτούμενες πορείες επίσημου κράτους και οργανωμένου εγκλήματος, η στελέχωση του οργανωμένου εγκλήματος με απόκληρους που «εκπαιδεύονται» στις φυλακές, οι στενές σχέσεις πληθώρας αστυνομικών σε όλη την επικράτεια με μαφίες και η ιδεολογική ταύτισή τους με φασιστικά κόμματα, η εκ των υστέρων διαχείριση και όχι η αποτροπή της εγκληματικότητας, η διασπορά του φόβου και της ανασφάλειας, ο εθισμός στην εικόνα της στρατιωτικοποιημένης αστυνομίας είναι κομμάτια ενός παζλ που μεθοδεύεται και οργανώνεται αποτελεσματικά εδώ και χρόνια. Δεύτερον, η επαναφορά του μισθού και του επιδόματος ανεργίας (και μάλιστα για δύο χρόνια) στα προηγούμενα επίπεδα και η μείωση της ανεργίας ακούγονται ανακουφιστικά και ελπιδοφόρα σε πολλά αυτιά, μόνο που σκοντάφτουν στο σχέδιο του Κυρίου να εξοντώσει (Παλαιά Διαθήκη) και όχι να ελεήσει (Καινή Διαθήκη). Για να τελειώνουμε λοιπόν, τις επιλογές και τις κατευθύνσεις του επελαύνοντος ολοκληρωτικού καπιταλισμού δεν μπορεί να τις αναχαιτίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι αν έχει τις καλύτερες συστημικές προθέσεις. Η στρατηγική του Κυρίου δεν αλλάζει επειδή ένα εκατομμύριο (που στην πλειοψηφία του στήριζε το ΠΑΣΟΚ μέχρι πρότινος, με ό,τι αυτό σημαίνει) απλά ψήφισε έναν πολιτικό σχηματισμό που υπόσχεται την επιστροφή σε έναν πιο ήπιο και λιγότερο μαφιόζικο καπιταλισμό. Χρειάζονται πολλά περισσότερα. Και βέβαια, μην έχουμε αυταπάτες ότι τα αφεντικά δεν θα πριμοδοτήσουν μια κυβερνώσα αριστερά όταν αυτό καταστεί αναγκαίο στο μέλλον. Ο άσος της ενσωμάτωσης, της αφομοίωσης και της επαναπρόσδεσης στο κρατικο-καπιταλιστικό φαντασιακό με ραφιναρισμένους τρόπους θα βγει απ' το μανίκι μόνο όταν τα αφεντικά αναγκαστούν από τους από-κάτω να αλλάξουν στρατηγική και βρεθούν σε θέση άμυνας στον κοινωνικό πόλεμο· προς το παρόν, η μη-κυβερνώσα αριστερά χρειάζεται μόνο για να τους προσανατολίζει σε εναλλακτικούς (και λιγότερο οδυνηρούς για τους ίδιους) τρόπους επανεκκίνησης της καπιταλιστικής μηχανής που έχει φρακάρει και για να τους πουλάει ελπίδα. Έτσι κερδίζει χρόνο το Σύστημα. Τέλος της αναγκαίας παρένθεσης.

7. Το «κόμμα - κίνημα» της Χ.Α. θα έχει το ένα πόδι (ως επίσημο κόμμα της βουλής – ο Κασιδιάρης με κοστούμι να χαριεντίζεται με την Έλλη Στάη και ο Μιχαλολιάκος να χαμογελά με νόημα στον ευαίσθητο δημοκράτη Σταύρο Θεοδωράκη) στη νεοφιλελεύθερη τάξη και ορθολογικότητα (το άτομο ως επιχειρηματίας του εαυτού του, αρχές του ατομικού ανταγωνισμού και της αποτελεσματικότητας, ξήλωμα των εργασιακών δικαιωμάτων, περιστολή των απεργιών και των διαδηλώσεων, περιττοί και αναλώσιμοι άνθρωποι, ηθικοφροσύνη και εθνική αναμόρφωση κλπ) και το άλλο (ως κίνημα – οι οπαδοί/τα πειθήνια όργανα του Κασιδιάρη και του Μιχαλολιάκου με τσεκούρια) στον κλιμακούμενο αυταρχισμό, το νταβατζηλίκι και τη βία στις γειτονιές και το πεζοδρόμιο. Πάνω και γύρω απ' αυτό το «κόμμα-κίνημα» (ή ό,τι άλλο με αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά προκύψει στο μέλλον) θα γίνει απόπειρα να χτιστούν στο άμεσο και κυρίως στο απώτερο μέλλον οι κοινωνικές και κατ' επέκταση οι ιδεολογικοπολιτικές συμμαχίες, πάνω στην «πάταξη της εγκληματικότητας και της παράνομης μετανάστευσης», πάνω στη διαχείριση του φόβου, της (αν)ασφάλειας, της απελπισίας, της καθαρ(ι)ότητας, της υγείας και της υγιεινής, της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας, με κεντρικό άξονα περιστροφής την «επιστήμη της αστυνομίας» (μην μας διαφεύγει άλλωστε ότι οι μπάτσοι ως φυσικά πρόσωπα ψήφισαν μαζικά Χ.Α.) ή αλλιώς το σύμπλεγμα δημόσιας τάξης και ασφάλειας. Παράλληλα, το επίσημο κράτος θα αφήσει ολόκληρες περιοχές (οικονομικές και γεωγραφικές) στα νύχια της μαφίας, του κρατικοποιημένου εγκλήματος και των ιδιωτικών εταιριών σεκιούριτι, με τους οποίους η Χ.Α. έχει άμεσες διασυνδέσεις, και των οποίων τα συμφέροντα θα προωθήσει ακόμα αποτελεσματικότερα ως κόμμα του κοινοβουλίου.

8. Ήδη διαφαίνεται η σύμπλευση απόψεων της Χ.Α. με τους υπόλοιπους (πλην ΣΥΡΙΖΑ) παίχτες του Συστήματος, πέρα από το ζήτημα της μετανάστευσης («ανακατάληψη των πόλεων από τους λαθρομετανάστες»), και στο ζήτημα της -πάνω στα κουφάρια του εργατικού δικαίου και της λεηλατημένης φύσης- εθνικής οικονομίας και ανάπτυξης, και σε αυτό της επίθεσης στην υποτιθέμενη ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς μετά τη μεταπολίτευση. Όταν λένε επίθεση στην ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, δεν εννοούν βέβαια επίθεση στο σταλινισμό του ΚΚΕ ούτε στη σοσιαλδημοκρατία (με ισχυρές δόσεις φιλελευθερισμού) του ΣΥΡΙΖΑ -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα επιδοθούν και σ΄αυτό το σπορ στις αρένες του Θεάματος, που θα τους καλούν στο εξής οι ευαίσθητοι φιλελεύθεροι και δημοκράτες, στο όνομα βεβαίως βεβαίως της ελευθερίας του λόγου και της αυταξίας του διαλόγου-, αλλά πρωτίστως επίθεση στην κριτική σκέψη και την έμπρακτη αμφισβήτηση των κυρίαρχων αξιών και του κυρίαρχου πολιτισμού· επίθεση στο τρίπτυχο αντίσταση - αλληλεγγύη - αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζει ακόμα μέρος της ελληνικής κοινωνίας, και κυρίως της νεολαίας, που έχει παραμείνει ευαίσθητη, σκεπτόμενη, ριζοσπαστική -ακόμα και συντηρητικά ριζοσπαστική με την έννοια της υπεράσπισης αξιών και αρχών που στέκονται εμπόδιο στην επέλαση του φιλελεύθερου κυνισμού και του εκσυγχρονιστικού ωφελιμισμού-, και δεν έχει γίνει κυνική, χυδαία, αγοραία και κανιβαλική· με άλλα λόγια, εννοούν προληπτική αντιεξέγερση, και με μακροπρόθεσμους όρους προληπτική αντεπανάσταση.

9. Όσοι ενδιαφέρονται να αποτρέψουν τις παραπάνω -ζοφερές ομολογουμένως- 
εξελίξεις, πρέπει γρήγορα να σταματήσουν να εστιάζουν στη νεοναζιστική ιδεολογία της Χ.Α. (που εύκολα αποφεύγουν ως ψόγο οι νομότυποι πλέον και με βουλευτική ασυλία πρώην μαχαιροβγάλτες) και να την ξεμπροστιάσουν (ιδίως στην άνεργη νεολαία) ως απολύτως συστημικό κόμμα, ως κόμμα της αστυνομίας και του στρατού, ήτοι των κατασταλτικών πυλώνων του Συστήματος και άρα του βαθέος κράτους, ως κόμμα της πειθάρχησης των εργαζομένων και της νεολαίας, του βιοπολιτικού κράτους έκτακτης ανάγκης και της πλήρους υπαγωγής στις προστακτικές του κεφαλαίου, ως κόμμα τέλος της απανθρωποποίησης, του κανιβαλισμού και της εθελοδουλείας.

Όσοι κραυγάζουν ενάντια στον πνιγηρό καπιταλισμό, οι απελπισμένοι και οι κολασμένοι (που συνεχώς θα αυξάνονται τα χρόνια που έρχονται, ενώ παράλληλα θα υπάρχουν εργαζόμενοι που θα δουλεύουν μέχρι τελικής πτώσεως και θα διασκεδάζουν μέχρι τελικής πλήξεως, γιατί το Σύστημα δεν πρόκειται να υποκύψει, τουλάχιστον όχι αναίμακτα αφού πρόκειται για βασική προϋπόθεση αναπαραγωγής του, σε πιέσεις για μείωση του χρόνου εργασίας με παράλληλη διατήρηση του μισθού στο ίδιο επίπεδο), πρέπει πάση θυσία να μην προσδεθούν στο άρμα της Χ.Α. και κατ' επέκταση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, πρέπει να καταλάβουν και κυρίως να νιώσουν ότι ο αγώνας για τη ζωή και την αξιοπρέπεια ενάντια στο Σύστημα που μας τις κλέβει δεν έχει καμία σχέση με τους εθνικιστές και τους ρατσιστές υπηρέτες του.

Πρέπει να δουν και να βιώσουν στα μάτια, τα μυαλά, τις καρδιές και τις πράξεις των Δυνάμεων της Ζωής το αντίπαλο «Δέος», την Αρχή της Ελπίδας, την οργάνωση της αδιαλλαξίας της ανθρωπιάς, το υπαρξιακό δυναμικό της εξέγερσης, το πάθος και το ήθος της «στράτευσης», την common decency και την αλληλεγγύη, την ευρύτητα του πνεύματος, τη δημιουργικότητα της φαντασίας, την ποιότητα της κραυγής-άρνησης, το Πάθος για ελευθερία, για απο-αλλοτρίωση, για απο-φετιχοποίηση, για αποκατάσταση της μοναδικότητας του προσώπου, για τσάκισμα του κυνισμού, της έλλειψης αυτοπεποίθησης και αυτοσεβασμού, του επιβεβλημένου καθεστώτος απομόνωσης και μοναξιάς, για μια ζωή γεμάτη πραγματικό νόημα και αυθεντικές επιθυμίες, και βέβαια ένα εναλλακτικό σχέδιο κοινωνικής οργάνωσης στην πράξη. Όσον αφορά το κρίσιμο ζήτημα της βίας, ένα τέτοιο κίνημα δεν θα πρέπει να υπακούει στη διαλεκτική μέσων και σκοπών, στη διαλεκτική δικαίου και βίας, διότι αυτή είναι η λογική του Κυρίου. Εφόσον δεν θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, αρκεί η ίδια του η ζωντανή ύπαρξη ως η ενσάρκωση της λαχτάρας για ανθρώπινη χειραφέτηση, ως η μήτρα που εγκυμονεί το «μη-είναι-ακόμη». Η βία του συνεπώς πόρρω θα απέχει από τη ροβεσπιερική τρομοκρατία, και πιο πολύ θα μοιάζει με μια μη βιαίη βία («βία θανάσιμη αναίμακτα») που ούτε θα συντηρεί ούτε θα θέτει Δίκαιο, αλλά «θα καταστρέφει τη μυστηριώδη δύναμη που υποτάσσει τους ανθρώπους και τα πράγματα στο νόμο από τον οποίο πηγάζει κάθε εντολή και διανομή».

Με άλλα λόγια, πρέπει επειγόντως να συγκροτηθεί εκείνο το παθιασμένο και λυσσασμένο κίνημα που θα τους εμπνεύσει, που θα τους κάνει να νιώσουν ξανά ζωντανοί μέσα σε ένα απομαγευμένο κόσμο, που θα αποτρέψει την υποδούλωσή τους στα κελεύσματα του μεταμοντέρνου «φασισμού» (σε εισαγωγικά γιατί «ο φασισμός που έρχεται δεν θα λέγεται πια φασισμός»).

Οι εξεγερμένοι και οι επαναστάτες πρέπει να καταλάβουμε ότι οι άνθρωποι δεν πράττουν πάντα με βάση ορθολογικές επιλογές, ότι όσα λογικά επιχειρήματα και να αραδιάσουμε δεν θα βρίσκουμε πάντα ευήκοα ώτα. Όντας παιδιά του Διαφωτισμού έχουμε υποτιμήσει τη σημασία του βιώματος, των συναισθημάτων, των παθών, της διαίσθησης, της υπαρξιακής αγωνίας, έχουμε απαγορεύσει καταστατικά τις εντάσεις και τις αντιφάσεις ενώ θα έπρεπε να τις δεξιωνόμαστε, και έχουμε ταυτίσει τα αντιδιαφωτιστικά ρεύματα με την εναντίωση στην κριτική σκέψη και τη γνώση (ενώ πολλά απ' αυτά, όπως π.χ. οι αντινομιστές, καταδίκαζαν συγκεκριμένα το είδος της κωδικοποιημένης γνώσης που συνυφαίνεται με το νόμο και ήταν μέρος μιας αντι-ηγεμονικής λαϊκής κουλτούρας και σκέψης που αντιστεκόταν στην ηγεμονία των παντοδύναμων ελίτ), χαρίζοντάς τα έτσι απλόχερα στους αντιδραστικούς, τους πολιτικά συντηρητικούς, τους μισάνθρωπους, τους ελιτιστές αριστοκράτες, τους φασίστες. Κάνοντάς το αυτό όμως παραδίδουμε και τους ανθρώπους γενικά, που είναι όντα πολυδιάστατα, αντιφατικά, «ορθολογικά» και «ανορθολογικά» ταυτόχρονα, γεμάτα αγωνίες και φόβους, ως βορά στους παραπάνω.

Η αποστολή ενός Κινήματος αποκατάστασης της ζωής και της αξιοπρέπειας δεν μπορεί να είναι άλλη από τη «θεϊκή» παρέμβαση στο κρίσιμο σταυροδρόμι όπου βρισκόμαστε, ώστε η εμπειρία του καταπιεστικού παρόντος να αρθρωθεί με τρόπους και σε δρόμους χειραφετητικούς. Αν δεν τα καταφέρουμε, αν δεν σηκώσουμε «οδοφράγματα» σ' αυτή την επέλαση κι αν δεν δημιουργήσουμε καινούρια μονοπάτια για το μέλλον επανανοηματοδοτώντας το παρελθόν και το παρόν, η κοινωνία αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να διολισθαίνει σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Μπορεί να μην λέγεται πια καπιταλισμός, αλλά να είμαστε σίγουροι ότι θα είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, ολοκληρωτικός, σάπιος, απάνθρωπος, ανήθικος, χωρίς πνεύμα και ψυχή, χωρίς ζωή.

Η μοίρα μας είναι στα χέρια μας, όχι όμως για πολύ ακόμα.


Να μετουσιώσουμε τις χιλιάδες κραυγές όλων εμάς, των από-κάτω.

Να απελευθερώσουμε τις χιλιάδες δυνατότητες του κοινωνικού πράττειν.

Να χιμήξουν χιλιάδες διάβολοι ενάντια στους θεολόγους του χρήματος, του ωφελιμισμού, του ατομικού ανταγωνισμού, της αλλοτρίωσης, της κυριαρχίας και της ιεραρχίας.

Να σταθούμε αντάξιοι των ιστορικών καιρών που μας έλαχαν.

Να ξαναζωντανέψουμε στη μνήμη μας τους αμέτρητους αγώνες των συντρόφων μας στο παρελθόν. Να εκδικηθούμε για τους προγόνους μας κρατώντας ψηλά τη σημαία της Ελπίδας γι' αυτούς που έρχονται.

Υ.Γ. 1

Μια επίκαιρη παραλλαγή της 11ης μαρξικής θέσης για τον Φόυερμπαχ:

Δεν χρειάζεται να κατανοήσουμε τους «νόμους» της κίνησης του κόσμου για να τον αλλάξουμε.
Αρκεί να αφεθούμε να νιώσουμε βιωματικά και διαισθητικά το πόσο ζοφερός είναι, και να 'χουμε μια καλή ιδέα για το πώς θα θέλαμε να είναι.
Με άλλα λόγια, δεν μας λείπει η γνώση και η ερμηνεία του υπάρχοντος, αλλά η ζωντάνια του βιώματος και της διαίσθησης, η ευρύτητα του πνεύματος, η δημιουργικότητα της φαντασίας, η ποιότητα της κραυγής-άρνησης, η χειραφετητική μετουσίωση των δυνατοτήτων μας.
Από κει και πέρα, ή ίσως και παράλληλα, είναι ζήτημα επιθυμητικής βούλησης και απόφασης.

Υ.Γ. 2
«Η ελπίδα είναι το αντίθετο της ασφάλειας, της αφελούς αισιοδοξίας. Η κατηγορία του κινδύνου ενυπάρχει πάντα μέσα της. Η ελπίδα δεν είναι βεβαιότητα. Αν δεν μπορούσε να είναι απογοητευτική, δεν θα ήταν ελπίδα. Η ελπίδα δένει μια σημαία στο κατάρτι, ακόμη και μέσα στην παρακμή, με την έννοια ότι δεν δέχεται την παρακμή, ακόμη και όταν αυτή η παρακμή είναι ισχυρή».
Ernst Bloch

λάμπε ρατ
Aθήνα, Mάιος - Iούνιος 2012