Κατάληψη «Αντιβίωση»: Μπορεί να γίνει αλλιώς;

Στη φωτογραφία είναι η εστία ανομίας που εξάρθρωσε η αστυνομία του Δένδια, βλέπετε και το φονικό μαχαίρι...

του Δημήτρη Αργυρού

Με υπουργούς τον Α. Γεωργιάδη και Ν. Δένδια, την πιο λάιτ εκδοχή της ακροδεξιάς, ήταν αναμενόμενο η κατάληψη της Αντιβίωσης- που ανήκε στο νοσοκομείο Χατζηκώστα και κατά συνέπεια στο υπουργείο υγείας- να έμπαινε στο στόχαστρο των δυνάμεων της τάξης και της ευνομίας, και των στρατοπέδων του Ξένιου Δία. Ξέρετε αυτές τις δυνάμεις που στοχοποιούν τους ταλαίπωρους μετανάστες, τις καταλήψεις και τα στέκια του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού χώρου. Φέροντας εις πέρας την ακροδεξιά και βαθιά συστημική ατζέντα της ΧΑ, ικανοποιώντας το θυμικό και καλύπτοντας την ανασφάλεια των πιο συντηρητικών νοικοκυραίων.

Παγκόσμια σεισάχθεια με αποανάπτυξη!

των Γ. Κολέμπα 

και Γ. Μπίλλα

Οι σημερινοί μας πολιτικοί «ηγέτες» και τα κόμματα εξουσίας κάνουν πως δε βλέπουν ότι η ελληνική κρίση είναι η «εξτρέμ» έκφραση της παγκόσμιας κρίσης, στην οποία βρίσκεται το καπιταλιστικό σύστημα υπό την ηγεσία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Η σχέση πραγματικών αξιών (πρώτες ύλες, πηγές ενέργειας, καταναλωτικά προϊόντα, υπηρεσίες κ.λπ.) προς χρηματικές αξίες(διάφορες μορφές χρήματος-χάρτινες ή ηλεκτρονικές- που κυκλοφορούν από τους κατέχοντες) είναι 1: 10 (πολλές εκτιμήσεις την ανεβάζουν στο 1: 15 ή 1:17).

Πρωτοβουλία για τον Συντονισμό Σωματείων Βάσης, Εργαζομένων, Ανέργων και Συλλογικοτήτων (Θεσ/νίκης): Κάλεσμα σε ανοιχτή συνέλευση

H επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη, μέσω των κυβερνήσεων του και της τρόικα συνεχίζεται. Στο στόχαστρο τώρα βρίσκονται οι εργαζόμενοι του δημοσίου και ευρύτερου δημοσίου τομέα με πρώτους τους τομείς της Υγείας και της Παιδείας αλλά και τις τελευταίες κρατικές παραγωγικές μονάδες που έχουν απομείνει στην χώρα όπως η ΛΑΡΚΟ, η ΕΛΒΟ και η ΕΑΣ. Η επίθεση αυτή πέραν του ότι έρχεται να προσθέσει μερικές δεκάδες χιλιάδες ανέργους στους ήδη 1,7 εκατομμύρια υπάρχοντες, δεν αφορά μόνο όσους εργάζονται στο δημόσιο αλλά αφορά όλη την εργατική τάξη καθώς έρχεται να πλήξει ακόμη περισσότερο την ήδη περιορισμένη πρόσβαση των κατώτερων κοινωνικά στρωμάτων σε περίθαλψη και μόρφωση.

Η ποινικοποίηση της αντιφασιστικής δράσης δεν θα περάσει!

Ανακοίνωση της συλλογικότητας 

της εργατικής εφημερίδας Δράση

για τη δίωξη του Σάββα Μιχαήλ

Η προκλητική δίωξη του γραμματέα του ΕΕΚ Σάββα Μιχαήλ, μετά από μήνυση ναζιστών της Χρυσής Αυγής, για μια πολιτική αντιφασιστική προκήρυξη της οργάνωσής του, αποτελεί καινοφανή απόπειρα ποινικοποίησης του αντιφασιστικού λόγου και “προληπτικής καταστολής” της αντιφασιστικής δράσης.

Μετά τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις, τις απεργίες, η “δημοκρατία” βάζει τώρα στο στόχαστρο και την ίδια τη διατύπωση και διακίνηση των ιδεών, επιχειρώντας να λογοκρίνει ακόμη και πολιτικές ανακοινώσεις και να θέσει εκτός νόμου τον αντιφασιστικό λόγο.

Φεστιβάλ Άμεσης Δημοκρατίας: Από την κατάσταση εξαίρεσης στην συντακτικότητα των κινημάτων

Η οικονομία ως πρώτη και κύρια αξία του καπιταλισμού και της ζωής στον καπιταλισμό,βάζει νέους όρους εκμετάλλευσης. Η εκμετάλλευση μέσα από την παραγωγή βρήκε διέξοδο απ’ την εκμετάλλευση μέσα από το χρέος.
Η μαζική περιθωριοποίηση και απαξία μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας μέσα σε ελάχιστο χρόνο καλλιέργησε ένα κλίμα φόβου που το συνόδευε η τρομοκρατία της έκπτωσης. Η απόγνωση και η απελπισία μπήκαν στην καθημερινότητα και σε ημερήσια διάταξη.
Το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν η πρώτη κάθετη απόπειρα του φόβου ως όπλο πολιτικής διαχείρησης απ το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης.Η εκτός συνόρων αντίδραση έδωσε μια ανάσα στην εντός συνόρων αντίσταση , αλλά η ατζέντα παραμένει ανοικτή.
Ήταν ο κατάλληλος χρόνος για να επιταχυνθούν όλοι οι σχεδιασμοί που δειλά-δειλά και κομματιασμένα έκαναν την εμφάνισή τους όλο το προηγούμενο διάστημα.

Οι εκκενώσεις των καταλήψεων ως επαναφορά της ισοτοπίας

του Νικόλαου Μιτζάλη*

Ο Λεφέμπρ[1] το είχε αντιληφθεί αλλά και διατυπώσει μοναδικά εδώ και δεκαετίες: Η ετεροτοπία των χώρων και πρακτικών της πόλης βρίσκεται σε διαρκή ένταση με την ισοτοπία της χωρικής ευταξίας τής εξουσίας. Οι ετεροτοπίες, ως παρεκκλίσεις της κανονικότητας που το κράτος επιβάλλει -κυρίως για την εύρυθμη λειτουργία των καπιταλιστικών σχέσεων και συσχετισμών-, συγκροτούν χώρους ανομίας που τελικά συνήθως ανακτώνται από την εξουσία. Και αυτό γιατί ό,τι είναι διαφορετικό στις κυρίαρχες πρακτικές είναι αυτομάτως ανατρεπτικό, ή δυνάμει ανατρεπτικό, για αυτές. Οι ετεροτοπίες, για τους μη μυημένους, είναι χώροι του έτερου, της διαφορετικότητας, εναλλακτικοί χώροι και τόποι έκφρασης, δημιουργίας, κουλτούρας, αλλά και κατοίκησης.
Ετεροτοπία μπορεί να είναι ένα αστικό κενό που μετατρέπεται λ.χ. σε πίστα πατινάζ (βλ. ταινία «Paranoid Park») εκπληρώνοντας μια συγκεκριμένη ανάγκη ατομικοτήτων και συλλογικοτήτων, ετεροτοπία μπορεί να είναι και μια κατάληψη ενός εγκαταλειμμένου κτιρίου και η μετατροπή του σε αυτοοργανωμένο χώρο ελεύθερης και εναλλακτικής έκφρασης (Αγορά Κυψέλης, Βίλα Αμαλίας κ.λπ.).

Ισχύς και εξουσία. Επανεπινοώντας την επανάσταση

του Amador Fernández-Savater

Πώς είναι δυνατόν πενήντα άνθρωποι να μπορούν να σταματήσουν μια βίαιη έξωση; Όχι μόνο μία φορά, αλλά ξανά και ξανά (μέχρι και εξακόσιες φορές). Αυτή την ερώτηση έχω στο μυαλό μου για ένα διάστημα. Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων 25-S στη Μαδρίτη¹, είδαμε ότι η αστυνομία μπορεί να εκδιώξει οποιοδήποτε αριθμό διαδηλωτών από οπουδήποτε. Έτσι, τι είδους ισχύς επιτρέπει σε αυτά τα πενήντα άτομα να σταματήσουν μια έξωση κατάσχεσης; Τι σημαίνει να έχουν ισχύ, αν δεν είναι ακριβώς το ίδιο με το να έχουν εξουσία (σωματική, ποσοτική, οικονομική, θεσμική, κλπ.); Το κείμενο αυτό είναι η δική μου απόπειρα απάντησης, που, σε καμία περίπτωση, δεν εξαντλεί πλήρως το ζήτημα. Υπάρχει χώρος για περισσότερες απαντήσεις και, πάνω απ 'όλα, για να συνεχίσουμε να θέτουμε την ερώτηση - αυτό, πιστεύω, είναι το πιο σημαντικό.

Για ένα εισιτήριο αφαιρούν ζωές του κράτους τα τσιράκια μπάτσοι και ελεγκτές

Κείμενο της Συνέλευσης Περιστερίου ενάντια στις κρατικές δολοφονίες και την καταστολή

Την Τρίτη 13 Αυγούστου του 2013, Ο Θανάσης, ένας 19χρονος περιστεριώτης, βρίσκεται πεταμένος από το τρόλεϊ στο δρόμο χτυπημένος θανάσιμα… Λίγο πριν είχε δεχτεί τη βία του κεφαλοκυνηγού ελεγκτή και του οδηγού «που ασκούσαν με ζήλο το καθήκον τους»… Ο λόγος του τραμπουκισμού ήταν ότι ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ.
Με τη ζωή του πλήρωσε το τίμημα ότι ήταν προλετάριος, άλλο ένα θύμα ενός πολύπλευρου ταξικού πολέμου, που εδώ και χρόνια έχει κλιμακωθεί εναντίον μας από τα αφεντικά και το κράτος τους.
Ο θάνατός του δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, είναι δολοφονία και αποτέλεσμα των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων και της άγριας καταστολής (με μπάτσους και ελεγκτές), που μας επιβάλλουν.

18 χρονών νεκρός για ένα εισιτήριο!

Ανακοίνωση από τη Συνέλευση ενάντια στις δολοφονίες κράτους & αφεντικών

Την Τρίτη 13 Αυγούστου ένας νέος άνθρωπος, ο 18χρονος Θανάσης Καναούτης, αφήνει στο δρόμο την τελευταία του πνοή, μετά από τραμπούκικη επίθεση ελεγκτή. Σ’ ένα σύστημα που αξιολογεί τα πάντα με όρους κόστους και κέρδους, η ζωή του Θανάση ουσιαστικά άξιζε όσο κι ένα εισιτήριο.
 
Ο Θανάσης δεν ξεψύχησε λόγω ατυχήματος, ωθήθηκε στο θάνατο από τους κεφαλοκυνηγούς. Οι διώκτες του θα μπορούσαν να είναι πολλοί: μπάτσοι, τραπεζίτες, σεκιουριτάδες, αφεντικά, εφοριακοί. 

Ας πεθαίνουν οι φτωχοί…

του Θάνου Ανδρίτσου

Στις 13 Αυγούστου το βράδυ, ο 19χρονος Θανάσης Καναούτης έχασε τη ζωή του καθώς πήδηξε από το εν κινήσει τρόλεϊ στο οποίο επέβαινε, για να γλιτώσει από τον έλεγχο εισιτηρίων.
Κάποιος μπορεί να σκεφτεί: Μα καλά κι αυτός πήδηξε από λεωφορείο; Χαζός είναι; Για μαγκιά το έκανε; Και στην τελική, γιατί δεν έκοψε το εισιτήριο; Τι σόι τζαμπατζής είναι; Όχι κανένας αδίστακτος δολοφόνος με τρία χέρια, αλλά η –υποτίθεται- προοδευτική συγγραφέας, Λένα Διβάνη, αναφώνησε πρώτη, χωρίς καμία ενοχή ή δεύτερη σκέψη, την άποψή αυτή. Δεν έχει πολιτική, κοινωνική σημασία το γεγονός, είναι ένα ατυχές περιστατικό, που βασίζεται στην προσωπική απερισκεψία.
Το πώς αντιδρά ο καθένας σε αυτή την είδηση, το τι συμπεράσματα και σκέψεις κάνει με βάση αυτή, είναι ένα σημαντικό τεστ. Τεστ όχι μόνο συνείδησης και ανθρωπιάς αλλά και ιστορίας.

Γη & Ελευθερία στα βουνά της νοτιοανατολικής Πελοποννήσου, Βασσαράς, Πάρνωνας, Λακωνία 16-17-18 Αυγούστου

Γη κι Ελευθερία

δυο λέξεις
μια κραυγή
ένα φτερούγισμα
Η Ιστορία
Το Ψωμί
Οι Ιδέες
Η Χαρά της Ζωής
στο 1ο Ορεινό Φεστιβάλ Γη κι Ελευθερία
στις 16-17 και 18 Αυγούστου
στο Βασσαρά – Πάρνωνας – Βόρεια Λακωνία

Καθημερινά θα υπάρχουν

Συζητήσεις – Το Νερό – Οι Σπόροι – Η Γεωπολιτική – Οι Άνθρωποι …….
Εικαστικά – Εκθέσεις Ζωγραφικής και Φωτογραφίας
Προβολές
Βιβλίο – Παρουσιάσεις και Βιβλιοπωλείο
Δρώμενα – Graffiti – Πινγκ Πογκ – Μονοπάτια – Φύση …….
Φαγητό – Οινοποσία – DJ
Συναυλίες

Ούτε φοβόμαστε, ούτε κλαίμε. Τίποτα δεν τελείωσε.

Ανακοίνωση του Ράδιο Κατάληψη 93,7 fm για τις εκκενώσεις στην Πάτρα.

Την Δευτέρα 5 Αυγούστου στις 6.30 το πρωί το κράτος επέλεξε να επιτεθεί σε τρεις κατηλειμένους χώρους στην Πάτρα. Την κατάληψη Παραρτήματος, την κατάληψη Μαραγκοπούλειο και το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι των Τ.Ε.Ι (κατάληψη Ν.Γύζη). Αρχικά διμοιρίες με τη συνδρομή της πυροσβεστικής εισβάλουν στη κατάληψη του Μαραγκοπουλείου (στην οποία στεγάζεται το «συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης Πέρασμα» και ταυτόχρονα λειτουργεί και σαν κατάληψη στέγης) και συλλαμβάνουν πέντε συντρόφους που βρίσκονται στο χώρο τη στιγμή εκείνη. Λίγη ώρα αργότερα μηχανανές δίας και μια διμοιρία εγκλωβίζουν και προσαγάγουν έντεκα συντρόφους που κατευθύνονταν στην κατάληψη. Σχεδόν ταυτόχρονα διαφόρων ειδών αστυνομικές δυνάμεις εισβάλουν και στις άλλες δύο καταλήψεις. Και στους τρεις χώρους οι μπάτσοι σε πλήρη συνεργασία με δημοτικούς υπαλλήλους αρχίζουν αρχικά να καταστρέφουν και να κατάσχουν πράγματα και στη συνέχεια να χτίζουν τα παράθυρα και να σφραγίζουν τις πόρτες των κτιρίων.

Πορεία στον Κάκαβο - Άμεση απελευθέρωση των 4 προφυλακισμένων, καμία δίωξη στους αγωνιζόμενους ενάντια στα μεταλλεία χρυσού

Κείμενο – Πολιτικό πλαίσιο της επιτροπής αλληλεγγύης στους διωκόμενους του αγώνα ενάντια στην εξόρυξη

Η επιτροπή αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους και διωκόμενους κατοίκους της Χαλκιδικής συγκροτείται (και φιλοδοξεί να πλαισιωθεί περαιτέρω) από πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες, συνελεύσεις και άτομα που δραστηριοποιούνται ενάντια στην εγκατάσταση των μεταλλείων στη β.α. Χαλκιδική.
Οι διαφορετικές οπτικές και αφετηρίες μας θεωρούμε ότι μπορούν να προσδώσουν, μία συνολικότερη εικόνα της κατάστασης και μία πλούσια και πολύμορφη δράση, σε αμφίδρομη σχέση με την αγωνιζόμενη τοπική κοινωνία, με σχέση ισοτιμίας που επιβάλλει ο κοινός αγώνας και έξω από μικροπολιτικές σκοπιμότητες.
Κοινός μας τόπος επίσης είναι ότι η διαδικασία του αγώνα δε μπορεί παρά να είναι κινηματική, δηλαδή σε ευθεία αντιπαράθεση με την επένδυση και αυτούς που την υποστηρίζουν, με διαδικασίες δημοκρατικές όπου συμμετέχουν ισότιμα οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι. 

NO TAV: Σημείο αναφοράς για τη μάχη ενάντια στην καταστροφή των “μεγάλων έργων”

της Έφης Πανοτοπούλου

Το έργο των τρένων υψηλής ταχύτητας (TAV) αρχίζει στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και αφορά όλους εκείνους που προπαγάνδισαν ανοικτά μια οικονομική και περιβαλλοντική καταστροφή, αναγκάζοντας μια ολόκληρη κοινότητα να υποστεί τις επιπτώσεις, αρκεί τα κέρδη να παραμείνουν στα χέρια αυτών που διαχειρίζονται το συγκεκριμένο έργο.
Σε αυτό έχουν εμπλακεί μεγάλοι επενδυτικοί όμιλοι, πολιτικά κόμματα, ομοσπονδιακά συνδικάτα, η οργανωμένη μαφία, οι οποίοι προσπαθούν να πείσουν τις τοπικές κοινωνίες να συναινέσουν στη διέλευση των νέων φαραωνικών γραμμών.