Στις 25/05/2011 εμείς οι 6 καθηγητές της interlingua που έχουμε προβεί σε επίσχεση εργασίας από τις 15/04/2011, θα πάμε σε τριμελή συνάντηση στην επιθεώρηση εργασίας (Σταδίου, 29) για να διεκδικήσουμε τα δεδουλευμένα μας.
Ακόμα και αν δικαιωθούμε και οι εργοδότες μάς πληρώσουν άμεσα, δεν ξέρω αν αυτό θα είναι μία νίκη για μας. Δουλεύουμε τόσα χρόνια έχοντας κοστολογήσει την ζωή μας με ένα ποσό που το σύστημα έχει ορίσει μέσα στo πλαίσιo “δικαιώματα των εργαζομένων”.
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί πόσο μπορεί να αξίζει η ζωή μας, η αξιοπρέπειά μας, η συμμετοχή μας. Η αριστερά ορίζει ως ελάχιστο μηνιαίο μισθό το ποσό των 1500 ευρώ. Τόσο αξίζουμε;
Στην προκειμένη περίπτωση, ο καθηγητής, στον ιδιωτικό τομέα, μπαίνει στην τάξη μέρα και βγαίνει βράδυ υπηρετώντας ένα σύστημα που βασίζεται σε δομημένες πελατειακές σχέσεις: σχολή/μαγαζάκι- καθηγητή-σπουδαστή και καλείται να το υποστηρίξει γιατί διαφορετικά απειλείται με απόλυση. Ζει σε καθεστώς τρομοκρατίας, πεπεισμένος ότι η ζωή του εξαρτάται από την εργασία του. Έρχεται, όμως, μια στιγμή που συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο σήψης και αρχίζει να φωνάζει διεκδικώντας, όχι τα δεδουλευμένα, αλλά τη ζωή του. Σε μια παρόμοια κατάσταση νοιώθω ότι βρισκόμαστε εμείς οι 6 καθηγητές.
Ζητήσαμε αλληλεγγύη και απευθυνθήκαμε στο σωματείο μας, τον «Βύρωνα», που είναι καπελωμένο από το ΠΑΜΕ. Αμέσως συνειδηποιήσαμε ότι κάποιοι θέλησαν να καπηλευτούν το πρόβλημά μας για να κάνουν διαφήμιση στο κόμμα τους. Εμείς αρχικά σιωπήσαμε, όπως κάναμε και με την εργοδοσία, γιατί προσπάθησαν να μάς πείσουν ότι είναι τα πλέον αρμόδια νομικά όργανα, προστατευμένα από τους θεσμούς του κράτους, ώστε να διεκδικήσουν για μας χωρίς εμάς. Συνεπώς θα επρέπε να νοιώθουμε ικανοποιημένοι και ευγνώμονες που υπάρχουν οι διαμεσολαβητές που θέλουν να αυτοαποκαλούνται υπερασπιστές των δικαιωμάτων μας;
Την Τετάρτη 18/05/2011 που βρεθήκαμε έξω από την Interlingua να διαμαρτυρηθούμε για τρίτη φορά εμείς οι καθηγητές, που είμαστε σε επίσχεση εργασίας, υποστήκαμε ήττα. Η πρόεδρος του σωματείου μάς έδωσε να μοιράσουμε προκηρύξεις που είχαν γράψει αυτοί για μας, χωρίς να ρωτηθούμε αν συμφωνούμε ή όχι με το περιεχόμενό τους και η ίδια με τον γραμματέα θα πήγαιναν στην εργοδοσία να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα μας. Φυσικά, δεν μοιράσαμε το κείμενο και εκ των πραγμάτων αναγκαστήκαμε να τους ακολουθήσουμε ώστε να μιλήσουμε με την διοίκηση, πράξη που θεωρούσαμε περιττή και άστοχη, γιατί γνωρίζαμε την αδιαλλαξία τους και την άρνησή τους να μας πληρώσουν.
Προσωπικά ένοιωσα έναν άλλο εκβιασμό που δεν διαφέρει από αυτόν των αφεντικών: ότι τους έχουμε ανάγκη γιατί χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσαμε κινηματικά να διεκδικήσουμε τίποτα. Έπρεπε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο επιλογές παρ’όλο που σε αυτή την περίπτωση, εγώ δεν ήθελα να έχουμε επιλογές. Διαλύσαμε την σχέση μας με την εργοδοσία έχοντας ως πρόταγμα την αξιοπρέπειά μας και δεν είμαστε διατεθειμένοι να την χάσουμε από τα θεσμικά όργανα του σωματείου μας. Πιστεύω ότι πολλοί εργαζόμενοι νοιώθουν το ίδιο με μένα αλλά δεν έχουν βρει τον τρόπο να το διεκδικήσουν με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε κάποιο σωματείο ως πελάτες.
Στόχος μας δεν ήταν να μας αντιπροσωπεύσουν κάποιοι για την διεκδίκηση των δεδουλεύμενων μας αλλά να σταθούν αλληλέγγυοι στον αγώνα μας που θεωρώ ότι είναι αγώνας όλων μας και όχι μόνο του κλάδου μας. Για μας το ζητούμενο δεν είναι αν θα πάρουμε τα χρήματά μας ― που στο υπάρχον σύστημα θεωρείται νίκη αλλά δεν πρέπει να μας αρκεί ― γιατί δεν αξιολογούμε έτσι την ζωή και τον αγώνα μας. Ωστόσο είναι μια αρχή ώστε να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας τη δύναμή της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας για να δημιουργήσουμε αυτοοργανωμένους χώρους που θα αποφασίζουμε εμείς για εμάς.
Χώρους όπου θα έχουν φωνή όλοι ώστε να μην έχουν πια λόγο ύπαρξης τα μαγαζάκια των σωματείων που θα υπάρχουν όσο υπάρχουν αφεντικά.
Φαντασίωσή μου;
Έφη Πανοτοπούλου
Εργαζόμενη στην Interlinqua
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου