Κάτω η νέα Χούντα - Διαρκής αγώνας για την ελευθερία!

του Θοδωρή Θεοδωρόπουλου

«Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει τη ζωή. Έξω οι δρόμοι αναπνέουν, διψασμένοι, ανοιχτοί !»

Οι αναθυμιάσεις από το σάπιο πολιτικό σύστημα, της Λίστας Λαγκάρντ, των διεφθαρμένων κυβερνητικών, κρατικών, πολιτικών αξιωματούχων που κλέβουν και ξεπουλούν τον κοινωνικό πλούτο, γεμίζουν καθημερινά τη Βουλή, τα υπουργεία και τις κρατικές υπηρεσίες. Με τις συνεχείς πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τα διατάγματα και τους νόμους καταλύονται και τα τελευταία ψήγματα εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, ελέγχονται οι επιλογές και το περιεχόμενο που εκφράζουν αντιστεκόμενες δυνάμεις και καταστέλλονται οι κοινωνικές αντιστάσεις με αθρόες τρομοκρατικές συλλήψεις αγωνιστών (Σκουριές), με επιστρατεύσεις απεργών (ενίοτε και προληπτικά όπως έγινε με τους καθηγητές), με κρατική βία και φίμωση.

Ο πόλεμος που έχουν κηρύξει τα εγχώρια και διεθνή αφεντικά συγκυβέρνησης-τρόικα στον κόσμο της εργασίας, δημιουργεί τριτοκοσμικές συνθήκες στην κοινωνική ζωή, στραγγαλίζει τις εργατικές και κοινωνικές ανάγκες, τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις. Πρόκειται για ένα πόλεμο με τον οποίο η σύγχρονη κοινοβουλευτική, οικονομική και πολιτική χούντα κράτους και κεφαλαίου, επεκτείνει τις ζώνες κυριαρχίας της με καταστολή, κρατική τρομοκρατία, διασπορά του φόβου. Για το σκοπό αυτό, άρει λειτουργικά και αυτήν ακόμα την αστική νομιμότητα, αυξάνει τις αρμοδιότητες και την ισχύ της εκτελεστικής εξουσίας, θωρακίζει τους κρατικούς μηχανισμούς, εκχωρεί το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στα επιτελικά ολοκληρωτικά κέντρα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας των κεφαλαιοκρατών, τεχνοκρατών, γραφειοκρατών.

Στη βάση αυτή, οι κρατούντες επαναοριοθετούν σε νέα βάση τη σύγκρουση με την κοινωνική πλειοψηφία, υψώνοντας τα νέα τείχη του πολεμικού/«αντιτρομοκρατικού» καπιταλισμού και του αγοραίου κρατισμού, για να ελέγξουν τους κοινωνικοπολιτικούς και εργατικούς αγώνες των σύγχρονων κοινωνικών και εργατικών αναγκών, που έρχονται σε ανοιχτή ρήξη μαζί τους και ξεφεύγουν από τη δικαιοδοσία τους. Μ’ αυτή την έννοια, η ταυτότητα του εχθρού της αστικής δημοκρατίας γενικεύεται και επεκτείνεται στην ίδια την κοινωνία: στους εργαζόμενους, στους φοιτητές, στους απεργούς, στους κοινωνικά αποκλεισμένους, στους μετανάστες. Σε καθέναν που διαμαρτύρεται.

Όλοι οι καθεστωτικοί μηχανισμοί κυριαρχίας και εξουσίας (επιστημονικοί τεχνοκρατικοί φορείς, δικαιοσύνη, αστυνομία, εταιρείες επικοινωνίας και δημοσκοπήσεων, αργυρώνητα ΜΜΕ) στήνουν σενάρια διαχείρισης των εκάστοτε κοινωνικών διαμαρτυριών, ώστε να μετατεθούν στο εκάστοτε ευνοϊκό για τους κυρίαρχους πεδίο – πολιτικό, οικονομικό, επικοινωνιακό, θεαματικό και στρατιωτικό – προκειμένου να τις αφυδατώσουν και να αποτρέψουν μια γενικευμένη κοινωνική εξέγερση των κυριαρχούμενων. Φοβούνται την αναδυόμενη κοινωνία της χειραφέτησης, ότι μπορεί να πάρει στα δικά της χέρια το μέλλον της.

Η συντονισμένη επίθεση των κυβερνώντων και του συστήματος προς πιο αυταρχικές λύσεις, που θυμίζουν τη χούντα, όπως ο εκφασισμός της κοινωνικής ζωής και τα εκάστοτε τρομοκρατικά διαγγέλματα-διατάγματα, δεν μπορεί παρά να είναι στιγμές της συστημικής διαχείρισης για έναν νέο τρόπο οργάνωσης της παραγωγής- κατανάλωσης, αλλά και της επικοινωνίας με σκοπό το καπιταλιστικό κέρδος και την επανεκκίνηση του συστήματος μέσω μίας νέας διαδικασίας πρωταρχικής συσσώρευσης.

Η Παιδεία, η Υγεία, τα κοινωνικά αγαθά, η κοινωνική δημόσια περιουσία, η γνώση, η πληροφορία και η εργασία είναι στο επίκεντρο αυτής της επίθεσης αφού αυτά αποτελούν τους βασικούς πυλώνες παραγωγής υπεραξίας. Αποτελούν λιπαντικό μέσο της κρατικής μηχανής, των κεφαλαίων και της διακίνησής τους.

Κεντρική πολιτική επιλογή και μοναδικός στόχος τους είναι η πλήρης εξαθλίωση και η κοινωνική/πολιτική υποταγή των εργαζομένων για χάρη των αφεντικών, των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων.

Διαρκής αγώνας για την ελευθερία!

Ωστόσο ένας νέος κόσμος αναδύεται έξω από τα όρια της παραδοσιακής ταξικής πάλης (πολέμου) του κόσμου της εργασίας, που ξεπερνά τον εγκλωβισμό μεταξύ του συστήματος της κοινωνικής βαρβαρότητας (συγκυβέρνησης-τρόικα, κράτους, κεφαλαίου, ΔΝΤ, Ε.Ε.) και του ξεπουλημένου στα συμφέροντα της πολιτικής εξουσίας κρατικού, κομματικού συνδικαλισμού ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ - διαμεσολαβητή και αποσυμπιεστή των κοινωνικών αγώνων και της εργατικής διαμαρτυρίας.

Ό,τι κινείται πάνω και έξω από τα όρια συγκυβέρνησης-τρόικα και συστήματος, αναδύεται από τις πολύμορφες κοινωνικές αντιστάσεις, τις νέες συνελευσιακές μορφές οργάνωσης του κόσμου της εργασίας, τους κοινωνικούς χώρους και τα προωθημένα σε ανατρεπτικό περιεχόμενο πρωτοβάθμια σωματεία εργαζομένων, που αγκαλιάζουν ένα ευρύ φάσμα αγωνιζόμενων. Ο συντονισμός όλων των αγωνιζομένων κομματιών, εργασίας-ανεργίας-επισφάλειας, που αποτελούν μια μεγάλη κοινωνική δεξαμενή και ένα εκρηκτικό μείγμα, για τη δημιουργία νέων κωδικών επικοινωνίας, νέων σχέσεων στην καθημερινή ζωή, συλλογικού κοινωνικού οράματος χειραφέτησης και απελευθέρωσης πέρα κι έξω από το υπάρχον βάρβαρο πολιτικό σύστημα της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στον χειραφετημένο ανατρεπτικό αγώνα.

Είναι προφανές ότι η ελευθερία για τον κόσμο αυτό δεν είναι μία υπόσχεση για το μέλλον, αλλά ένας καθημερινός, διαρκής ενωτικός αγώνας ζωής, που αναδύεται μέσα από τις αντιστάσεις και τις συγκρούσεις ενάντια σε κάθε ολιγαρχία, σε κάθε εμπόδιο που θέτει η εξουσία και οι αρχές της, που ριζώνει, ζει και αναπνέει μέσα στις οριζόντιες συνελεύσεις και στις αντικαθεστωτικές κοινωνικές δομές, στα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, στη συλλογική και ατομική πράξη των δικών μας αναγκών. Γιατί μόνο η απελευθέρωσή μας από το βάρβαρο σύστημα της κοινωνικής λεηλασίας και βαρβαρότητας θα βάλλει φραγμό στην εξαθλίωσή μας, καθώς οι κοινωνικές ανάγκες απελευθερώνονται μέσα από τη χειραφετημένη κοινωνική δράση και δημιουργία.

Ο κόσμος του χειραφετημένου αγώνα, αναδύεται ως μία νέα συλλογική έκφραση ταξικού πολέμου μέσα στο χάος που προκαλούν η βάρβαρη πολιτική των κρατούντων και οι υπερεθνικοί μηχανισμοί διακυβέρνησης, αναδεικνύοντας ένα πολλαπλό επίπεδο της καθημερινής πάλης, πέρα κι έξω από τα στεγανά της παραδοσιακής πολιτικής, εργατικής και κοινωνικής οργάνωσης. Αυτός ο κόσμος δε διεκδικεί απλά δημόσια παιδεία, υγεία, ασφάλιση, αλλά τη ριζική αλλαγή των λειτουργιών, των μεθόδων και του περιεχομένου τους, στη βάση της κοινωνικής αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, των δημόσιων κοινωνικών αναγκών και της απελευθέρωσής τους από τη δικτατορία της συγκυβέρνησης-τρόικα, του ΔΝΤ, της Ε.Ε., κράτους και κεφαλαίου.

Από το 11ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας Δράση