Συμπεράσματα και προβληματισμοί για τον αγώνα στον τ/σ Άλτερ

Κοινός αγώνας για συνολική ρήξη με τους εργοδότες, η μοναδική νικηφόρα διέξοδος

Ο αγώνας των εργαζομένων του τηλεοπτικού σταθμού Άλτερ, έχει περάσει στην πλέον κρίσιμη φάση του. Ειδικότερα μετά τον ορισμό προσωρινής νέας διοίκησης, τα μέλη της οποίας είναι της απολύτου εμπιστοσύνης του μεγαλομετόχου Γ. Κουρή οι προοπτικές για την εξεύρεση λύσης μόνο ως ευοίωνες δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Αφενός διότι θεωρείται δεδομένη η άρνηση της ιδιοκτησίας να ικανοποιήσει τα οικονομικά αιτήματα των εργαζομένων με την καταβολή των δεδουλευμένων, αφετέρου διότι αν τελικά υπάρξει επόμενη ημέρα με τους όρους του Γ. Κουρή, το μέλλον προδιαγράφεται εξαιρετικά ζοφερό. 

Οι μαζικές απολύσεις , οι μειώσεις μισθών με την ταυτόχρονη επιβολή ατομικών συμβάσεων εργασίας είναι στόχοι οι οποίοι έχουν εδώ και καιρό εξαγγελθεί. Συνεπώς η μάχη για την καταβολή των δεδουλευμένων δεν μπορεί να είναι ασύνδετη με το εργασιακό τοπίο της επόμενης ημέρας. Δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός και σε περίπτωση που στο τραπέζι των δ για διαπραγματεύσεων πέσουν χρήματα, εάν ταυτόχρονα δεν υπάρξουν οι απαραίτητες εγγυήσεις για το μέλλον των 650 εργαζομένων του σταθμού. Εγγυήσεις οι οποίες θα διασφαλίζουν όχι μόνο ότι δεν θα επιβληθεί καθεστώς γαλέρας σε επίπεδο μισθών και εργασιακών σχέσεων, αλλά ταυτόχρονα θα διαμορφώνουν προϋποθέσεις άσκησης εργατικού ελέγχου τόσο στις δομές του καναλιο΄΄υ όσο και στο περιεχόμενο αυτό καθαυτό της ενημέρωσης. 

Βεβαίως οι στόχοι αυτοί είναι απολύτως συνδεμένοι με το γενικότερο πολιτικό γίγνεσθαι και με την κατάσταση που επικρατεί συνολικά στο χώρο του Τύπου. Εδώ βρίσκεται και η καρδιά του ζητήματος. Για να μπορέσει να τελεσφορήσει νικηφόρα ο αγώνας τόσο στο Άλτερ όσο και στα υπόλοιπα ΜΜΕ που βρίσκονται ή θα βρεθούν σύντομα στην ίδια κατάσταση χρειάζεται η αποφασιστική και συνολική σύγκρουση με τις πολιτικές του μνημονίου. Σε έναν κλάδο της παραγωγής όπου οι ιδιοκτήτες δεν φέρουν μόνο τη διαχρονική ευθύνη για τη διαμόρφωση και τη διόγκωση των φαινομένων που οδήγησαν στη χρεωκοπία, αλλά είναι οι ίδιοι που παρέχουν αμέριστη στήριξη στην κυβέρνηση, την τρόικα και την εν γένει πολιτική της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει είναι αν μπορεί μετά από ένα τρίμηνο συνεχών κινητοποιήσεων να υπάρξει αυτή η νικηφόρα κατάληξη στον αγώνα του Άλτερ. Η αγωνιστικότητα και η διάρκεια του αγώνα δικαίως δίνουν στο Άλτερ το χαρακτηρισμό μιας «Χαλυβουργίας του Τύπου». Υπάρχει θετικό κεκτημένο καθώς από την έναρξη των κινητοποιήσεων εδώ και 22 μήνες, με τη δράση των πιο αγωνιστικών και πρωτοπόρων τμημάτων των εργαζομένων επιτεύχθηκε η ενότητα στη δράση και στη διεκδίκηση των βασικών στόχων. 

Η άρση των διαχωρισμών και των ανταγωνισμών μεταξύ δημοσιογράφων – τεχνικών – διοικητικών επιτεύχθηκε μετά κόπων και βασάνων στο έδαφος ενός κοινού αδιεξόδου και φυσικά δεν έχει παγιωθεί ακόμη ως συνολική αντίληψη. Εντούτοις όλες αυτές οι προσπάθειες έχουν ενοσχύσει σε πολύ μεγάλο βαθμό της συλλογικότητα και την εσωτερική αλληλεγγύη, γεγονός που αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για την επόμενη μέρα. 

Το σημαντικότερο ίσως θετικό στοιχείο που προέκυψε ήταν ο κοινωνικός αντίκτυπος, η «προστιθέμενη αξία» σε κοινωνικό επίπεδο που δημιούργησαν τα μηνύματα των καρτών, τα απεργιακά δελτία, το άνοιγμα της συχνότητας στους αγωνιζόμενους κλάδους και επιχειρήσεις και τα ανάλογου περιεχομένου βίντεο που παίζουν όλο αυτό το διάστημα αποκαλύπτουν πτυχές της νέας βαρβαρότητας του μνημονίου στους εργασιακούς χώρους του Τύπου αλλά και πολύ πέραν αυτού. Η διαδικασία αυτή πραγματικά κινήθηκε σε πρωτοποριακό επίπεδο πρωτοφανές για τα ελληνικά ηλεκτρονικά ΜΜΕ και αποτελεί την «τροχιοδεικτική βολή» για ένα μέλλον στο οποίο οι εργαζόμενοι θα κατέχουν τα μέσα παραγωγής και θα τα διαχειρίζονται οοι ίδιοι. 

Εξίσου σημαντική πλευρά συνδεμένη σε μεγάλο βαθμό με τα προηγούμενα, είναι η ανάπτυξη ενός πρωτοφανούς κύματος αλληλεγγύης και συμπαράστασης σε υλικό και ηθικό επίπεδο, γεγονός που συνέβαλε στη διάρκεια και τη μακροημέρευση της κινητοποίησης και έδωσε ένα σημαντικό παράδειγμα για το πώς πραγματώνεται στην πράξη η αλληλεγγύη σε κάθε εργατικό αγώνα. Ωστόσο όλα αυτά αποτελούν τις αναγκαίες αλλά όχι απαραιτήτως και ικανές συνθήκες για τη νικηφόρα κατάληξη του αγώνα. Αυταπάτες για επιστροφή σε μια κατάσταση με τα χαρακτηριστικά της «ευημερίας» του άμεσου παρελθόντος έστω και κάπως κουτσουρεμένα, η κόπωση και η παθητικότητα μετά από ένα τόσο μεγάλο διάστημα αγώνων αποτελούν ασφαλώς ανασχετικούς παράγοντες.

Η βασική τροχοπέδη ωστόσο εντοπίζεται στην αδυναμία των πλέον ενεργών και πρωτοπόρων δυνάμεων να δώσουν ένα συνολικό χαρακτήρα στην αντιπαράθεση με τους ιδιοκτήτες. Να κάνουν το αποφασιστικό βήμα συγκρότησης ενός μετώπου απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία ώστε να μετατραπεί ένας κατά βάση αμυντικός αγώνας σε αγώνα προοπτικής με σαφή χαρακτηριστικά ενίσχυσης των εργατικών θέσεων. Σε έναν αγώνα που θα διαμηνύει σε εκδότες και καναλάρχες ότι όπως θα υπάρχουν ΜΜΕ την επόμενη ημέρα έτσι θα υπάρχουν και οι εργαζόμενοι ως προυπόθεση για τη λειτουργία των ίδιων των Μέσων. Εργαζόμενοι οι οποίοι δεν θα είναι μίας χρήσης, ανασφαλείς και ελαστικά απασχολούμενοι, αλλά εργαζόμενοι με πλήρη δικαιώματα και αξιοπρεπείς μισθούς. 

Σε ένα δεύτερο επίπεδο χρειάζεται άμεσα και αποφασιστικά το άνοιγμα του αγώνα και ο συντονισμός με τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους κλάδους και φυσικά όσα ΜΜΕ βρίσκονται σε αγωνιστικό αναβρασμό για την ανακοπή της επίθεσης από κυβέρνηση και τρόικα. Το κρίσιμο και ζητούμενο από τις επαναστατικές δυνάμεις του χώρου είναι να μπορέσουν να δώσουν σε αυτή τη μάχη εκτός από συνολικά χαρακτηριστικά το πνεύνα της ολικής ρήξης και ανατροπής τόσο στο μερικό των χώρων εργασίας όσο και στο γενικό που αφορά τους συνολικούς πολιτικούς συσχετισμούς. Ως προς αυτήν την κατεύθυνση υπάρχει πολύς δρόμος να διανυθεί και πολλές αδυναμίες και λάθη να διορθωθούν. Αξίζει τον κόπο πάντως να κάνουμε την προσπάθεια σε μια εποχή όπου όλα τα επίδικα κοινωνικά ζητήματα είναι ανοιχτά και ζητούν ρηξικέλευθες απαντήσεις.

Μάκης Γεωργιάδης

Δημοσιογράφος, εργαζόμενος στο Άλτερ

Από το 7ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί

Ραούλ Βανεγκέμ - Γιάννης Γιουλούντας: Για την υποστήριξη του αγώνα του ελληνικού λαού και την άμεση απελευθέρωση των διαδηλωτών

Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό, δεν είναι μια καταστροφή. Είναι επίσης μια ευκαιρία. Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει, για πρώτη φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής, σχολαστικής και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και σε μια χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής, στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου, και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν.

Ο έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι, ούτε θα σκύψει δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν. Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια. Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού. Καίει μια τράπεζα όταν δεν του αφήνουν πλέον την πολυτέλεια να ψήσει στην παραδοσιακή του ψησταριά. Ο έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη. Και ο έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, στο τέλος πάντα σηκώνεται.

 
Ναι, η Ευρώπη της οικονομίας ήθελε να δημιουργήσει ένα παράδειγμα. Αλλά μες τον εκνευρισμό της να χτυπήσει τη χώρα που φαινόταν η πιο αδύναμη στη ευρωζώνη, μέσα στην υπερβολική της βία, η μάσκα της έπεσε. Είναι τώρα περισσότερο από ποτέ, η ώρα να καταδείξουμε το αληθινό της πρόσωπο: αυτό του ολοκληρωτισμού. Γιατί πρόκειται πραγματικά περί αυτού. Και υπάρχει μόνο μία απάντηση στον ολοκληρωτισμό: ο αγώνας, επίμονος και ανυποχώρητος, μέχρι τη μάχη, αν χρειαστεί, καθώς διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη. Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή, και αξίες να υπερασπιστούμε. Παντού στους δρόμους, είναι τα αδέλφια μας, οι αδελφές μας, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι οποίοι έχουν πληγεί μπροστά στα μάτια μας, ακόμα και αν είναι μακριά. Πεινάμε, κρυώνουμε και πονάμε μαζί τους. Όλα τα χτυπήματα που δέχονται μας τραυματίζουν εξίσου. Κάθε παιδί στην Ελλάδα που λιποθυμά στο σχολείο του, μας καλεί στην αγανάκτηση και στην εξέγερση.

Για τους έλληνες, είναι καιρός να πούνε όχι, και, για όλους εμάς, ήρθε ο καιρός να τους υποστηρίξουμε. Επειδή ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται της μάχης κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία, απειλεί την καθημερινή επιβίωση, διαδίδει την απόγνωση, το φόβο και την αποχαύνωση μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.

 
Πέρα από έναν συναισθηματικό θυμό που εκτονώνεται με την καταστροφή των συμβόλων της καταπίεσης, αναπτύσσει έναν διαυγή θυμό, των αγωνιστών που αρνούνται να στερηθούν την ίδια τους τη ζωή προς όφελος της τραπεζικής μαφίας και της λογικής της, αυτής του “τρελού χρήματος”. Με τις συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας, το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής, το κίνημα “Δεν πληρώνω" και τις πρώτες εμπειρίες της αυτοδιαχείρισης, μια νέα Ελλάδα αναδύεται αυτή τη στιγμή, που απορρίπτει την τυραννία της αγοράς για λογαριασμό των ανθρώπων. Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από την εθελοντική δουλεία τους, αλλά είναι βέβαιο ότι, αντιμετωπίζοντας τη γελοιότητα της πελατειακής πολιτικής, των διεφθαρμένων δημοκρατιών, τον τραγελαφικό κυνισμό του κράτους των banksters (τραπεζική μαφία), θα έχουμε μόνο την επιλογή -ενάντια σε κάθε εκβιασμό- να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας εμείς οι ίδιοι.

Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας.

Είναι επίσης το μέλλον μας.

Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της!

Το 2012 ας γίνουμε όλοι έλληνες!

Μετάφραση: Δ.Κ.

Κείμενο των Ραούλ Βανεγκέμ και Γιάννη Γιουλούντα που δημοσιεύτηκε στη Liberation,  
στις 20/02/2012

Πρωτότυπο κείμενο: http://www.liberation.fr/monde/01012390932-grece-berceau-d-un-autre-monde

Σκέψεις με αφορμή τους εργοστασιακούς αγώνες της περιόδου

ΚΡΙΣΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ  

Αυτό που στη σημερινή πραγματικότητα έχει αναδειχθεί και το βιώνουμε πλέον όλο και πιο έντονα είναι η αντίφαση ανάμεσα στην ωρίμανση των αντικειμενικών–υλικών συνθηκών, που μας επιτρέπουν να περάσουμε σε μία κοινωνία της ελευθερίας και στην καθυστέρηση του υποκειμενικού παράγοντα που μας καθηλώνει σε ένα κοινωνικό σύστημα σάπιο, που μαζί του καταστρέφονται ο πλανήτης και η ανθρωπότητα.

Έτσι δεν οξύνεται η ταξική πάλη και δεν ωριμάζει η επαναστατική μας συνείδηση. Αντιθέτως μέχρι τώρα βάθαινε η ενσωμάτωσή μας σε τέτοιο βαθμό που μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι ήμασταν μια τάξη χωρίς ταυτότητα, με αδυναμία να αρνηθούμε τον εαυτό μας ως τάξη στη δικαιοδοσία του κεφαλαίου και να κινηθούμε εναντίον του.

Στην ιστορική περίοδο που διανύουμε αυτό που επίσης συμβαίνει είναι ότι σε παγκόσμιο επίπεδο το κεφάλαιο δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί επαρκώς την εργατική τάξη και συνεπώς η ίδια η εκμεταλλευτική σχέση δεν αναπαράγεται. Λιγοστεύουν οι κερδοφόρες επενδύσεις, δεν επανατοποθετούνται τα κέρδη στην παραγωγή και μοιραία προκύπτει αδυναμία αναπαραγωγής και της ίδιας της εργατικής τάξης.

Αυτή η αδυναμία προκάλεσε και την αποδέσμευση του μισθού από την κατανάλωση. Έτσι μπόρεσε και χρησιμοποιήθηκε το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο για την υποθήκευση του μέλλοντος με τα καταναλωτικά δάνεια. Δεν είναι τυχαίο που η κρίση πρωτοεμφανίστηκε ως κρίση χρέους των νοικοκυριών στις ΗΠΑ. Μετατράπηκε στη συνέχεια σε κρίση χρέους κρατών για να σωθούν οι τράπεζες και κατά τα φαινόμενα έχουμε κρίση νομισμάτων.

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΦΑΥΛΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΡΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ

Στη συνέχεια, η όλη κατάσταση αναγκάζει το κεφάλαιο να συνεχίσει να εφαρμόζει την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού ως μοναδική απάντηση στην κρίση. Για να διατηρήσει σε υψηλό επίπεδο το ποσοστό κέρδους, δεν έχει άλλη επιλογή από το να επιτεθεί στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και στην περιουσία του κράτους. Αυτή όμως η κερδοφορία είναι πρόσκαιρη, δεν αναπαράγεται η εκμεταλλευτική σχέση μακροπρόθεσμα και καθολικά παρά σε περιπτώσεις που μπορεί ακόμη να εξασφαλίζεται ο ανταγωνισμός.

Το αποτέλεσμα δεν αργεί να είναι η γενίκευση της αναδιάρθρωσης του κεφαλαίου και το βάθεμά της λόγω φαύλου κύκλου. Προκύπτει μεγαλύτερη μείωση μισθού, περισσότερη ανεργία, λιγότερη επιδότηση, λιγότερο κοινωνικό κράτος. Κάποια στιγμή θα εμφανιστεί και το όριο της ιστορικής φάσης της αναδιάρθρωσης που διανύουμε, και την επέκταση αυτού του ορίου χρονικά θα μπορούν πλέον να αναλάβουν μόνο οι δυνάμεις καταστολής.

Στη χώρα μας βρισκόμαστε ακριβώς σε αυτό το σημείο και όλοι παρακολουθούν τι θα κάνουμε οι εργαζόμενοι, πώς θα αντιδράσουμε, για να εκτιμήσουν διεθνώς την κατάσταση. Οι δε τοκογλύφοι ανταγωνίζονται για το ποιος θα αναλάβει την εκμετάλλευση της χώρας και των εργαζομένων.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ;

Βλέπουμε καθαρά την απογύμνωση της πραγματικότητας από το μανδύα της πολιτικής και του συνδικαλισμού. Οι κοινοβουλευτικοί δρόμοι και οι επιλογές της Αριστεράς αναδεικνύουν απλά και μόνο το αδιέξοδο. Από δω και ύστερα με τους αγώνες μας θα διεκδικούμε την αναπαραγωγή της ζωής μας, όπως στην πραγματικότητα συμβαίνει και με τους Χαλυβουργούς στον Ασπρόπυργο. Οι μέχρι τώρα πολιτικές και συνδικαλιστικές μεσολαβήσεις έχουν αποδειχθεί ανεπαρκείς, και αναγκαστικά οι εργαζόμενοι θα στραφούμε σε άμεσες δράσεις.

Πιθανόν ο αγώνας μας να διεθνοποιηθεί και με τους άλλους λαούς της Ευρώπης και να καταργήσουμε την ΕΕ και να πορευτούμε καθαρά σε μια άλλη κατεύθυνση αντικαπιταλιστικού περιεχομένου. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η κρίση του κεφαλαίου θα συνεχιστεί και οι συνέπειες για μας θα είναι όπως αυτές ενός παγκοσμίου πολέμου. Σαν μόνη λύση για την ανθρωπότητα σήμερα προβάλλει η αναπαραγωγή της ζωής με προοπτική την αμφισβήτηση του πυρήνα του συστήματος που είναι η καταναγκαστική εργασία και η εμπορευματοποίηση των πάντων.

Δηλαδή ο άμεσος αγώνας μας να συνδεθεί και με ένα όραμα μίας μελλοντικής κοινωνίας για λογαριασμό δικό μας και όλης της ανθρωπότητας. Η διεκδίκηση της ζωής μας να σημαίνει αγώνας από σήμερα για να επέλθει το τέλος της αποξένωσης και της αλλοτρίωσης, της οικονομίας και των τάξεων, του κράτους και των εθνοτήτων, μα κυρίως της καταναγκαστικής εργασίας.

ΜΕ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΕΙΣ Ή ΧΩΡΙΣ;

Στην παρούσα φάση βλέπουμε ότι το κεφάλαιο για να συνεχίσει να υπάρχει επιλέγει να εγκαταλείψει την λογική της ενσωμάτωσης, αναιρεί τους οικονομικούς και ιδεολογικούς όρους που την εξασφάλιζαν και επιτίθεται στο ψαχνό. Το ερώτημα που προβάλει είναι αν αυτή η επιλογή του αρκεί για την αφύπνιση της εργατικής τάξης και την ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα χωρίς τις γνωστές μεσολαβήσεις.

Είναι αλήθεια ότι ο συνδικαλισμός από την αντιπολίτευση και μετά πήρε όλες τις δυνάμεις της κοινωνίας και τις πρόσφερε στις κυβερνήσεις, στα κόμματα ή στην εργοδοσία. Δεν αγωνιστήκαμε ποτέ σαν συνδικαλιστικό κίνημα υπέρ του πραγματικού εργατικού δικαιώματος. Έχουμε αποδεχθεί τον όρο της υπεραξίας του προϊόντος αλλά ποτέ την εργατική τάξη ως κεφαλαιούχο, αφού κατέχει τόσο χειρωνακτικό όσο και πνευματικό κεφάλαιο που χωρίς τη συμμετοχή του καμία παραγωγή δεν μπορεί να προκύψει. Είναι αθέμιτη, λοιπόν, η θεσμοθέτηση του εργοδοτικού δικαιώματος, όπως και η ιδιοποίηση της παραγόμενης αξίας από τον εργοδότη, αλλά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν προσανατολίζονται ποτέ από αυτό.

Οι γραφειοκράτες και τα κόμματά τους μας αφήνουν συνειδητά στο παρασκήνιο, καταστρέφουν την ιστορική συνέχεια των αγώνων, μας προσφέρουν αποξένωση, αλλοτρίωση, και η έλλειψη εμπειρίας είναι χαρακτηριστική.

Σήμερα μπορούμε σιγά-σιγά να αυτοδραστηριοποιηθούμε και με βασικό μέσο τη δημοκρατία των Γενικών Συνελεύσεων να αναχαιτίσουμε το συνδικαλιστικό κατεστημένο. Σαν κατεστημένο θα πρέπει να χαρακτηρίζεται ό,τι προβαίνει σε ενέργειες που εμποδίζουν την ελεύθερη κίνησή μας και ό,τι αντικαθιστά την ελεύθερη δραστηριότητά μας με προκατασκευασμένες στάσεις των συνδικαλιστικών παρατάξεων και των κομμάτων τους.

Πρέπει επιτέλους να αφεθεί, ή να βοηθηθεί εν μέρει, η εργατική τάξη, ώστε να παίξει στο προσκήνιο της ζωής. Από εδώ ξεκινάει και ο υποβοηθητικός ρόλος της Αριστεράς στο βαθμό που είναι απαλλαγμένη από λογικές πρωτοπορίας, καθοδήγησης μαζών και χειραγώγησης της κοινωνίας. Μιας Αριστεράς που οι ιδέες και οι αξίες της αναδεικνύονται μέσα στους αγώνες και που στοχεύουν στην αποδυνάμωση της ιδεολογικής ηγεμονίας της αστικής τάξης, κάτι που λόγω κρίσης γίνεται πιο εύκολα.

Εν κατακλείδι, πρέπει να προτάξουμε την πρωτοβουλία μας και τη δραστηριότητά μας μέσα στα εργοστάσια με σκοπό να προκύψουν νέα όργανα εκπροσώπησης, ανακλητά και ελεγχόμενα ,να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να κατακτήσουμε τη δυνατότητα να αποφασίζουμε και να πράττουμε τα δέοντα από θέση χειραφέτησης με συλλογικές προσπάθειες και για λογαριασμό όλης της κοινωνίας.

Να καταργήσουμε κάθε σχέση εκμετάλλευσης και καταναγκαστικής εργασίας.

Ο δρόμος για την κοινωνία της απόλυτης ελευθερίας έχει ήδη ανοίξει.

 
Ν.Π., εργαζόμενος στο Θριάσιο
Από το 7ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί

Κάλεσμα Γάλλων διανοουμένων: Να σώσουμε τον ελληνικό λαό από τους σωτήρες του

Τη στιγμή που ένας στους δύο Έλληνες νέους είναι άνεργος, 25.000 άστεγοι περιπλανώνται στους δρόμους της Αθήνας, το 30% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας, χιλιάδες οικογένειες υποχρεούνται να βάλουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα προκειμένου να μην πεθάνουν από την πείνα και το κρύο, νεόφτωχοι και πρόσφυγες δίνουν μάχες για τους σκουπιδοτενεκέδες στους δημόσιους χώρους, οι «σωτήρες» της Ελλάδας, υπό το πρόσχημα ότι οι Έλληνες «δεν καταβάλουν αρκετές προσπάθειες», επιβάλλουν ένα νέο σχέδιο βοήθειας που διπλασιάζει τη χορηγούμενη θανατηφόρα δόση. Ένα σχέδιο που καταργεί το εργατικό Δίκαιο και καταδικάζει τους φτωχούς σε ακραία ένδεια, εξαφανίζοντας παράλληλα τις μεσαίες τάξεις.

Ο στόχος δεν είναι σε καμία περίπτωση η «σωτηρία» της Ελλάδας: όλοι οι οικονομολόγοι που είναι άξιοι του ονόματός τους συμφωνούν επ’ αυτού. Το ζητούμενο είναι να κερδηθεί χρόνος προκειμένου να σωθούν οι πιστωτές ενώ παράλληλα η χώρα οδηγείται σε μια προδιαγεγραμμένη χρεοκοπία. Πρωτίστως, το ζητούμενο είναι να μετατραπεί η Ελλάδα σε εργαστήριο μιας κοινωνικής μεταλλαγής που θα γενικευθεί, σε έναν δεύτερο χρόνο, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το μοντέλο που δοκιμάζεται πάνω στους Έλληνες είναι εκείνο μιας κοινωνίας χωρίς δημόσιες υπηρεσίες, στο πλαίσιο της οποίας τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τα ιατρικά κέντρα κατεδαφίζονται, η υγεία καθίσταται προνόμιο των πλουσίων, οι ευπαθείς πληθυσμοί προορίζονται για μια προγραμματισμένη εξόντωση, ενώ όσοι εξακολουθούν να έχουν μια εργασία καταδικάζονται σε ακραίες μορφές εργασιακής επισφάλειας και οικονομικής εξαθλίωσης.

Προκειμένου όμως αυτή η αντεπίθεση του νεοφιλελευθερισμού να πετύχει τον στόχο της χρειάζεται να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς που καταργεί τα πλέον στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Με διαταγή των σωτήρων, βλέπουμε λοιπόν να εγκαθίστανται στην Ευρώπη κυβερνήσεις τεχνοκρατών που περιφρονούν τη λαϊκή κυριαρχία. Πρόκειται για ένα σημείο καμπής όσον αφορά στα κοινοβουλευτικά καθεστώτα στο πλαίσιο των οποίων βλέπουμε τους «αντιπροσώπους του λαού» να εξουσιοδοτούν εν λευκώ τους ειδικούς και τους τραπεζίτες, απαρνούμενοι την υποτιθέμενη εξουσία τους να αποφασίζουν. Ένα είδος κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος, το οποίο προσφεύγει, μεταξύ άλλων, και σε ένα διευρυμένο κατασταλτικό οπλοστάσιο απέναντι στις λαϊκές διαμαρτυρίες. Έτσι, από τη στιγμή που οι βουλευτές επικύρωσαν την διαμετρικά αντίθετη με την εντολή που είχαν λάβει σύμβαση που τους υπαγόρευσε η Τρόικα (Ευρωπαϊκή Ένωση, Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), μια εξουσία στερούμενη δημοκρατικής νομιμότητας υποθήκευσε το μέλλον της χώρας για τα επόμενα τριάντα ή σαράντα χρόνια.

Παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζεται να δημιουργήσει έναν δεσμευμένο τραπεζικό λογαριασμό στον οποίον θα κατατίθεται απευθείας η βοήθεια προς την Ελλάδα προκειμένου να χρησιμοποιείται αποκλειστικά προς όφελος του χρέους. Τα έσοδα της χώρας οφείλουν να αφιερώνονται κατά «απόλυτη προτεραιότητα» στην εξόφληση των πιστωτών και, εφόσον παραστεί ανάγκη, να κατατίθενται απευθείας σε αυτόν τον λογαριασμό την διαχείριση του οποίου έχει αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Σύμβαση υπαγορεύει ρητά ότι κάθε νέα υποχρέωση που θα προκύπτει στο πλαίσιό της θα διέπεται από το αγγλικό δίκαιο, το οποίο απαιτεί υλικές εγγυήσεις, ενώ οι διενέξεις θα εκδικάζονται από τα δικαστήρια του Λουξεμβούργου, με την Ελλάδα να έχει αποποιηθεί εκ των προτέρων κάθε δικαίωμα προσφυγής ενάντια σε όποια κατάσχεση αποφασίσουν οι πιστωτές της. Για να ολοκληρωθεί η εικόνα, οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν ανατεθεί σε ένα Ταμείο υπό τη διαχείριση της Τρόικας στο οποίο θα κατατίθενται οι τίτλοι ιδιοκτησίας των δημοσίων αγαθών. Εν συντομία, έχουμε να κάνουμε με μια γενικευμένη λεηλασία, χαρακτηριστικό γνώρισμα του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού που προσφέρει εν προκειμένω στον εαυτό του μια θεσμική καθοσίωση. Στο βαθμό που πωλητές και αγοραστές θα κάθονται στην ίδια πλευρά του τραπεζιού, δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι το εν λόγω εγχείρημα ιδιωτικοποιήσεων αποτελεί πραγματικό συμπόσιο για τους αγοραστές.

Όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί έως τώρα είχαν ως μοναδικό αποτέλεσμα την εμβάθυνση του ελληνικού εθνικού χρέους το οποίο, με τη βοήθεια των σωτήρων που δανείζουν με τοκογλυφικά επιτόκια, έχει κυριολεκτικά εκτοξευθεί στα ύψη προσεγγίζοντας το 170% ενός ακαθάριστου εθνικού προϊόντος σε ελεύθερη πτώση, ενώ το 2009 δεν αντιπροσώπευε παρά το 120%. Μπορεί κανείς να στοιχηματίσει ότι αυτός ο εσμός σχεδίων σωτηρίας -τα οποία παρουσιάζονται κάθε φορά ως «τελικά»- δεν στόχευε παρά στο να εξασθενίσει ολοένα και περισσότερο τη θέση της Ελλάδας ούτως ώστε, στερούμενη κάθε δυνατότητας να προτείνει από μόνη της τους όρους μιας ανασυγκρότησης , να εξαναγκαστεί να εκχωρήσει τα πάντα στους πιστωτές της υπό τον εκβιασμό «καταστροφή ή λιτότητα». Η τεχνητή και καταναγκαστική επιδείνωση του προβλήματος του χρέους χρησιμοποιήθηκε σαν όπλο εφόδου για την άλωση μιας κοινωνίας στο σύνολό της.

Σκόπιμα χρησιμοποιούμε εδώ όρους που ανήκουν στη στρατιωτική ορολογία: πρόκειται σαφώς για έναν πόλεμο που διεξάγεται με τα μέσα της οικονομίας, της πολιτικής και του δικαίου, έναν πόλεμο ταξικό εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας. Και τα λάφυρα που η χρηματοπιστωτική τάξη υπολογίζει να αποσπάσει από «τον εχθρό» είναι τα κοινωνικά κεκτημένα και τα δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά αυτό που διακυβεύεται σε τελική ανάλυση είναι η δυνατότητα για μια ανθρώπινη ζωή. Και η ζωή εκείνων που δεν παράγουν ή δεν καταναλώνουν αρκετά σε σύγκριση με τις στρατηγικές μεγιστοποίησης του κέρδους, δεν πρέπει να διατηρηθεί.

Έτσι, η αδυναμία μιας χώρας πιασμένης στη μέγγενη της χωρίς όρια κερδοσκοπίας και των καταστροφικών σχεδίων σωτηρίας, γίνεται η μυστική πόρτα από την οποία εισβάλλει βίαια ένα μοντέλο κοινωνίας σύμφωνο προς τις απαιτήσεις του νέο-φιλελεύθερου φονταμενταλισμού. Μοντέλο που προορίζεται για ολόκληρη την Ευρώπη και πέραν αυτής. Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα, και γι αυτό η υπεράσπιση του ελληνικού λαού δεν είναι συρρικνώσιμη σε μια χειρονομία αλληλεγγύης ή αφηρημένης ανθρωπιάς: διακυβεύεται το μέλλον της δημοκρατίας και η τύχη των ευρωπαϊκών λαών. Παντού η «επιτακτική αναγκαιότητα» μιας «οδυνηρής αλλά σωτήριας» λιτότητας θα μας παρουσιαστεί ως το μέσον για να αποφύγουμε τη μοίρα της Ελλάδας, ενώ οδηγεί κατευθείαν σε αυτήν.

Μπροστά σε αυτή την οργανωμένη επίθεση ενάντια στην κοινωνία, μπροστά στην καταστροφή και των τελευταίων νησίδων της δημοκρατίας, καλούμε τους συμπολίτες μας, τους γάλλους και ευρωπαίους φίλους μας να εκφρασθούν σθεναρά. Δεν πρέπει να αφήσουμε το μονοπώλιο του λόγου στους ειδήμονες και στους πολιτικάντηδες. Το γεγονός ότι το αίτημα κυρίως των γερμανών και των γάλλων ιθυνόντων είναι η απαγόρευση πλέον των εκλογών στην Ελλάδα μπορεί να μάς αφήνει άραγε αδιάφορους; Ο στιγματισμός και η συστηματική δυσφήμηση ενός λαού δεν θα άξιζε άραγε μια απάντηση; Είναι δυνατόν να μην υψώσουμε την φωνή μας ενάντια στη θεσμική δολοφονία του ελληνικού λαού; Και μπορούμε άραγε να σιωπούμε μπροστά στην καταναγκαστική εγκαθίδρυση ενός συστήματος που θέτει εκτός νόμου ακόμη και την ίδια την ιδέα της κοινωνικής αλληλεγγύης;

Βρισκόμαστε σε ένα σημείο μη επιστροφής. Είναι επείγον να δώσουμε τη μάχη των αριθμών και τον πόλεμο των λέξεων για να αναχαιτίσουμε την ακραίο-φιλελεύθερη ρητορική του φόβου και της παραπληροφόρησης. Είναι επείγον να αποδομήσουμε τα μαθήματα ηθικής που συσκοτίζουν την πραγματική διαδικασία που εκτυλίσσεται μέσα στην κοινωνία. Είναι κάτι περισσότερο από επείγον να απομυθοποιήσουμε τη ρατσιστική εμμονή περί ελληνικής «ιδιαιτερότητας» που φιλοδοξεί να αναγάγει τον υποτιθέμενο εθνικό χαρακτήρα ενός λαού (τεμπελιά ή κατά βούληση πονηριά) σε πρωταρχική αιτία μιας κρίσης η οποία στην πραγματικότητα είναι παγκόσμια. Αυτό που μετρά σήμερα δεν είναι οι ιδιαιτερότητες, πραγματικές ή φαντασιακές, αλλά τα κοινά: η τύχη ενός λαού που θα επηρεάσει και τους άλλους.

Πολλές τεχνικές λύσεις έχουν προταθεί για να βγούμε από το δίλημμα «ή καταστροφή της κοινωνίας ή πτώχευση» (πράγμα που σημαίνει, το βλέπουμε σήμερα: «και καταστροφή και πτώχευση). Όλες οι λύσεις πρέπει να εξεταστούν σαν στοιχεία στοχασμού προκειμένου να οικοδομήσουμε μιαν άλλη Ευρώπη. Αλλά κατ’ αρχάς πρέπει να καταγγείλουμε το έγκλημα, να αναδείξουμε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ελληνικός λαός, εξ αιτίας των «σχεδίων βοήθειας» τα οποία έχουν συλληφθεί από και για τους κερδοσκόπους και τους πιστωτές. Τη στιγμή που ένα κίνημα υποστήριξης υφαίνεται σε όλο τον κόσμο, όπου τα δίκτυα Ιντερνέτ βουίζουν από πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, οι γάλλοι διανοούμενοι θα ήταν άραγε οι τελευταίοι που θα ύψωναν τη φωνή τους υπέρ της Ελλάδας; Χωρίς να περιμένουμε περισσότερο, ας πολλαπλασιάσουμε τα άρθρα, τις παρεμβάσεις στα μέσα, τις συζητήσεις, τις εκκλήσεις, τις διαδηλώσεις. Γιατί κάθε πρωτοβουλία είναι καλοδεχούμενη, κάθε πρωτοβουλία είναι επείγουσα. Σε ό,τι μας αφορά, ιδού τι προτείνουμε: να προχωρήσουμε τάχιστα στη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής επιτροπής διανοουμένων και καλλιτεχνών για την αλληλεγγύη προς τον ελληνικό λαό που αντιστέκεται.

Αν δεν είμαστε εμείς, ποιος θα είναι;

Αν δεν είναι τώρα, πότε θα είναι;

Βίκη ΣΚΟΥΜΠΗ, Αρχισυντάκτρια του περιοδικού αλήthεια, Αθήνα.

Michel SURYA, Διευθυντής του περιοδικού Lignes, Παρίσι.

Δημήτρις Βεργέτης, Διευθυντής του περιοδικού αλήthεια.

Και

Daniel ALVARO

Alain BADIOU

Jean-Christophe BAILLY

Etienne BALIBAR

Fernanda BERNARDO

Barbara CASSIN

Bruno CLEMENT

Danièle COHEN-LEVINAS

Yannick COURTEL

Claire DENIS

Georges DIDI-HUBERMANN

Roberto ESPOSITO

Francesca ISIDORI

Pierre-Philippe JANDIN

Jèrôme LEBRE

Jean-Clet MARTIN

Jean-Luc NANCY

Jacques RANCIERE

Judith REVEL

Elisabeth RIGAL

Jacob ROGOZINSKI

Avital RONELL

Ugo SANTIAGO

Beppe SEBASTE

Michele SINAPI

Enzo TRAVERSO

Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΥΓΕΙΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ!

ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ

Οι εργαζόμενοι στην Ψυχική Υγεία και την Ειδική Αγωγή έχουμε καταλάβει το Υπουργείο Υγείας για 11η μέρα. Στη Συνέλευση της Κυριακής 19/02 αποφασίσαμε τη συνέχιση της κατάληψης για 4 ακόμα ημέρες, μέχρι την 48ωρη απεργιακή κινητοποίηση την Τετάρτη 22 και Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου.

Η κατάληψη του υπουργείου έχει αποτελέσει πλέον σημείο αναφοράς και αγώνα για όλο το χώρο της Υγείας και όχι μόνο. Το κάλεσμα για Πανυγειονομικό Συντονιστικό έχει μεγάλη απήχηση, δεδομένης της αυξανόμενης υποβάθμισης της ποιότητας των υπηρεσιών μας και της μη καταβολής των δεδουλευμένων των εργαζόμενων για μήνες. Ήδη συμμετέχουν στην κατάληψη και στις Συνελεύσεις συνάδελφοι και απολυμένοι από δεκάδες χώρους και σωματεία, στηρίζοντας τη μάχη που δίνουμε για έναν ευρύτερο συντονισμό των εργαζόμενων. Τη 48ωρη απεργία στηρίζουν και τα σωματεία των Νοσοκομείων Άγιος Σάββας, Θριάσιο, Γεν. Κρατικό Νίκαιας και Δαφνί, ενώ τις επόμενες ημέρες αναμένεται να τη στηρίξουν και άλλα σωματεία. Την ίδια στιγμή, επιδιώκουμε τη μεγαλύτερη μαζικοποίηση της κατάληψης, καλώντας γονείς και λήπτες των υπηρεσιών μας να συμμετάσχουν.

Απαιτούμε:
Να παρθεί πίσω η περικοπή του 55% που καταδικάζει τις δομές μας σε κατάρρευση, εμάς τους ίδιους στην ανεργία και πετάει στον δρόμο τους λήπτες των υπηρεσιών μας.
Καμία απόλυση, περικοπή μισθών, εντατικοποίηση της δουλειάς μας, να παρθούν πίσω όλες οι απολύσεις γιατί κανένας δεν περισσεύει - Άμεση καταβολή των δεδουλευμένων μας.
Κάτω τα χέρια από τις συντάξεις και τα επιδόματα των ψυχικά ασθενών και των αναπήρων - Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη υπηρεσίες αποκατάστασης για όσους τις έχουν ανάγκη.
Χρηματοδότηση του συνόλου των πραγματικών αναγκών στην ψυχική υγεία και την ειδική αγωγή από τον κρατικό προϋπολογισμό, στην προοπτική ένταξής τους σε ένα ενιαίο σύστημα υγείας πραγματικά δημόσιο και δωρεάν που θα ανταποκρίνεται στις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες της κοινωνίας.
Να παραιτηθεί άμεσα η ηγεσία του υπουργείου Υγείας.
Κάτω η πλήρως απονομιμοποιημένη κυβέρνηση της Τρόικας και του Μνημονίου.

Αποφασίζουμε:

Συντονισμένη 48ωρη απεργία στο χώρο της Υγείας, στις 22-23/02

 Την Τετάρτη καλούμε σε συγκέντρωση στο υπουργείο Υγείας στις 11.00 και την Πέμπτη 11.00 συγκέντρωση στο υπουργείο Υγείας και πορεία προς τον ΟΕΚ, τη Βουλή και τη ΓΣΕΕ

Πανυγειονομική Συνέλευση μέσα στο κατειλημμένο υπουργείο Υγείας μετά την πορεία στις 23/02
Συμμετέχουμε και παρεμβαίνουμε στο Συντονιστικό των Νοσοκομείων τη Δευτέρα 20/02 στις 16.00 στον Άγιο Σάββα, στη Συνέλευση των εργαζόμενων στο υπουργείο Υγείας την Τρίτη 21/02 και στην παράσταση διαμαρτυρίας για τη δίωξη του αγωνιστή του Ερυθρού Π. Χασαπάκη.
Συμπόρευση με τον Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΥΓΕΙΑΣ

ΟΛΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΜΑΖΙΚΗ 48ΩΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ 22-23/02

ΠΑΝΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 23/02 ΣΤΙΣ 11.00πμ

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥΣ!


Συντονισμός Σωματείων Ψυχικής Υγείας και Ειδικής Αγωγής
www.syntergpsyex.blogspot.com
www.pomeea.blogspot.com

Το ρήγμα βαθαίνει – Να τα πάρουμε όλα στα χέρια μας!

Από το Δεκέμβρη του 2008, και κυρίως τα δύο τελευταία χρόνια, η επιθετική πολιτική του κράτους και των αφεντικών (ντόπιων και διεθνών) απέναντι στην κοινωνία έχει έρθει αντιμέτωπη με πρωτοφανείς σε μαζικότητα κινητοποιήσεις. Από τις μαζικές πορείες την περίοδο υπογραφής του πρώτου μνημονίου, μέχρι τις συγκεντρώσεις στις πλατείες το περασμένο καλοκαίρι, ζούμε την αναβάθμιση και την ένταση των κοινωνικών αντιστάσεων, τόσο σε επίπεδα μαζικότητας όσο και σε επίπεδο αυτοοργάνωσης και χειραφετικών προταγμάτων.

Η Κυριακή 12 Φλεβάρη θα μπορούσε να είναι μια ακόμη μέρα σε αυτή την ακολουθία. Όμως δεν ήταν έτσι. Αν το Σύνταγμα το καλοκαίρι ανέδειξε το ζήτημα του ποιος αποφασίζει και για ποιον, στρεφόμενο έτσι ενάντια στην κυβέρνηση και στο κοινοβούλιο, την Κυριακή είχαμε ρήξη με όλο το κατεστημένο, το οποίο συντηρεί, στηρίζει και εν τέλει αναπαράγει ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα, αποτυχημένο, καταστροφικό, και ανεπιθύμητο.

Η συμμετοχή που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, και κυρίως η συγκρουσιακότητα, αποφασιστικότητα και επιμονή που επέδειξαν χιλιάδες κόσμου απέναντι στην κρατική τρομοκρατική επίθεση, έδειξε ότι έχουμε περάσει σε μια νέα φάση της κοινωνικής πάλης όπου η διαμαρτυρία δίνει τη θέση της σε μια πιο επιθετική και αποφασιστική στάση.

Η δολοφονική επίθεση της αστυνομίας με ξύλο, συλλήψεις και δακρυγόνα στο συγκεντρωμένο πλήθος προκάλεσε τη δυναμική του αντίδραση. Δεν μπόρεσαν, επί ώρες, να διαλύσουν τον κόσμο, αντιμετωπίζοντας μια εξαιρετικά μαζική και εκτεταμένη λαϊκή αντι-βία.

Ξεχωριστή θέση στον εσμό που μας κυβερνά φιλοδοξεί να έχει ο δήμαρχος Καμίνης, δήμαρχος των ΜΑΤ, των ρατσιστικών πογκρόμ, της κοινωνικής αναλγησίας, ο οποίος έσπευσε να δικαιολογήσει το ρόλο του ως ...συνήγορος της εξουσίας στέλνοντας να συλλάβουν και κάνοντας μήνυση στους καταληψίες του δημαρχείου της Αθήνας.

Η απροκάλυπτη προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας από τα ΜΜΕ και από όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος, η τρομοκρατία στην οποία επιδόθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα, παρουσιάζοντας την “βιβλική καταστροφή” που θα μας περίμενε αν δεν υπογράφαμε, ενέτειναν αντί να σιγάσουν την λαϊκή οργή. Η εξόφθαλμη απόκρυψη της μαζικότητας της συγκέντρωσης και τα γκαιπελίστικα ψέμματά τους για τα επεισόδια και το κάψιμο κτιρίων, διέλυσαν και την τελευταία ψευδαίσθηση περί ενημέρωσης και έδειξαν ξεκάθαρα ότι αποτελούν οργανικό μέρος της κυριαρχίας.

Όσοι έσπευσαν να αντιμετωπίσουν τη μαζική λαϊκή οργή με όρους “προβοκατορολογίας”, όπως και το Δεκέμβρη του 2008, είτε στηρίζουν και αναπαράγουν απροκάλυπτα την κυβερνητική επιχειρηματολγία, είτε προσπαθούν να κρύψουν τις δικές τους ανεπάρκειες και την απόσταση που τους χωρίζει από την πραγματική κοινωνική κίνηση και τις απιτήσεις της. Σε κάθε περίπτωση, συνδράμουν με τον τρόπο τους στο βασικό ζητούμενο του καθεστώτος που είναι η “επιστροφή στην ομαλότητα”, είτε διαμέσου των εκλογικών αυταπατών, είτε διαμέσου των συνηθισμένων “συντεταγμένων” λιτανειών -παρελάσεων. Ήδη, ο παραμορφωτικός και υποκριτικός εστιασμός στις καταστροφές που προκάλεσαν οι δήθεν προβοκατόρες, προλειαίνει το έδαφος για ακόμη πιο σκληρή καταστολή και περαιτέρω περιστολή δικαιωμάτων, στοχεύοντας όσους αντιδρούν.

Τα 199 “ναι” δεν μπορούν να επισκιάσουν τα εκατομμύρια “όχι” που ακούστηκαν την Κυριακή. Εμείς δεν υπογράψαμε, και γι' αυτό το λόγο συνεχίζουμε. Όμως, δεν αρκούν οι “Κυριακές”. Αποφασιστική κλιμάκωση του αγώνα σημαίνει να αναπτυχθούν και να διαχυθούν οι μορφές αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης στους χώρους εργασίας, οι καταλήψεις δημοσίων και κυβερνητικών κτηρίων, το μπλοκάρισμα της καπιταλιστικής παραγωγής και κατανάλωσης, οι οριζόντιες αντιιεραρχικές συνελεύσεις παντού, που θα κάνουν εφικτή την άμεση δημοκρατία και την αυτοθέσμιση.

Με συλλογικούς αδιαμεσολάβητους αγώνες, θα επανακτήσουμε όλο τον κοινωνικό πλούτο που μας ανήκει.

Τώρα μπορούμε να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, είμαστε πολλοί, είναι λίγοι και ανεπιθύμητοι.

'Η αυτοί ή ΕΜΕΙΣ!

Απελευθέρωση και παύση κάθε δίωξης των συλληφθέντων στις κινητοποιήσεις.

Αθώωση στους συλληφθέντες της κατάληψης του δημαρχείου Αθηνών.

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 19/2 ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ – ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ

εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

Ευρώ ή Δραχμή; Εκκενώνοντας το πολιτικό νόημα των καιρών μας

Το δίλημμα και η από τα πάνω επιβολή του

Όλο και συχνότερα ακούμε από επίσημα χείλη και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι η κοινωνία μας έρχεται σήμερα αντιμέτωπη με ένα ιστορικό δίλημμα και πρέπει να επιλέξει μεταξύ της παραμονής στο Ευρώ και στην ΕΕ ή της εξόδου και της επιστροφής στη δραχμή, αν δεν συναινεί σε κάθε νέο γύρο κρατικών μέτρων εξαθλίωσης και υποταγής. Στους καιρούς της κατάργησης κάθε προσχήματος κοινωνικής συναίνεσης, το σύστημα εξουσίας, εγχώριο και διεθνές, έχει επινοήσει αυτή τη μέθοδο εκβιασμού, για να επιβάλλει τις επιλογές του, να ορίζει το πλαίσιο του δημοσίου διαλόγου και της λήψης των πολιτικών αποφάσεων και να αποδίδει πολιτικό νόημα στις σημερινές κρίσιμες κοινωνικές συνθήκες.

Το δίλημμα «Ευρώ/ΕΕ ή Έξοδος από ΕΕ/δραχμή», όπως επιβάλλεται από τα πάνω στην κοινωνία, δεν είναι τυχαίο αλλά αντανακλά τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις απέναντι στις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η αστική τάξη της χώρας και τις απαντήσεις που αυτή καλείται να δώσει για τη διαιώνιση της κυριαρχίας της. Έτσι λοιπόν, το κυρίαρχο κομμάτι της αστικής τάξης της χώρας, κυρίως το πιο εξωστρεφές και ισχυρό, δεν έχει σταματήσει να ταυτίζει τα συμφέροντά του με την πρόσδεση της χώρας στο άρμα της ΕΕ, ακόμη και αν κάτι τέτοιο φέρνει στα όριά του την κοινωνική αναπαραγωγή. Ένα άλλο κομμάτι, που μεγεθύνεται διαρκώς, αυτό της κρατικοδίαιτης και εσωστρεφούς επιχειρηματικότητας, που ανάβλυσε από τη σήψη της μεταπολίτευσης, αντιλαμβάνεται πλέον ως όρο επιβίωσης την περιχαράκωση στο οικονομικό παρελθόν της μεταπολιτευτικής περιόδου. Συγκροτεί λοιπόν συμμαχίες με την πολιτική ελίτ της χώρας και ετοιμάζει τη διάδοχη κατάσταση της κοινωνικής αναπαραγωγής σε μία αντεστραμμένη εικόνα της μεταπολίτευσης, όπου τα ποντίκια της εξουσίας θα πάρουν τις παλιές τους θέσεις, εντούτοις ο κόσμος της εργασίας και η κοινωνική πλειοψηφία θα έχουν απολέσει κάθε δημοκρατικό δικαίωμα και αξιοπρέπεια.

Η Θέση της Αριστεράς

Η Αριστερά, κοινοβουλευτική ή μη, ανακυκλώνει ανάμεσα στις τάξεις της, με επαναστατικό περιτύλιγμα, το παραπάνω δίλημμα του αστικού συστήματος εξουσίας και το αναδεικνύει σε δήθεν κεντρική πολιτική επιλογή των καιρών μας, αναλισκόμενη σε κοκορομαχίες παλαιού τύπου που δεν αφορούν πλέον κανέναν. Τα στελέχη της αντιλαμβάνονται ότι η έξοδος από το Ευρώ δεν είναι μόνο όρος για τη διάσωση της καπιταλιστικής οικονομικής αναπαραγωγής της χώρας αλλά και απαραίτητος όρος και για την επιβίωση και ανασύσταση του συστήματος εξουσίας που γέννησε η μεταπολίτευση. Το σύστημα αυτό εξουσίας συνήθισε να απολαμβάνει τη διαρκώς διογκούμενη οικονομική φούσκα της μεταπολίτευσης σε βάρος της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας, εξασφαλίζοντας μία σχετική κοινωνική συναίνεση μέσα από τον αθρόο διορισμό της μικροαστικής τάξης στο δημόσιο και την αντίστοιχη διόγκωση του κρατικού μηχανισμού αλλά και μέσα από την προώθηση ψίχουλων της πίτας, με τα δίκτυα πελατειακών σχέσεων που διέθετε μέσα στο κοινωνικό σώμα.

Η σημερινή Αριστερά, με πραγματικά ελάχιστες εξαιρέσεις, αντιλαμβάνεται ακόμη τη θέση της μέσα στον κοινωνικό σχηματισμό της μεταπολίτευσης. Είναι λοιπόν επόμενο να θέτει ως κεντρικό πολιτικό ζήτημα των καιρών το εκβιαστικό δίλημμα του συστήματος εξουσίας, η απάντηση στο οποίο γι' αυτή μεταφράζεται ως αναγκαία προϋπόθεση για την αναπαραγωγή της μεγάλης εγχώριας μικροαστικής τάξης και της τεράστιας κάστας των δημοσίων υπαλλήλων. Οι συζητήσεις περί του παραπάνω διλήμματος επενδύονται με τον ψευδεπίγραφο μανδύα των απαραίτητων δόσεων επαναστατικής ρητορικής, μπας και αποκρύψουν από τον αδαή θεατή την απουσία πολιτικού νοήματος και περιεχομένου που το διακατέχει.

Μεταπολίτευση τέλος - Το διακύβευμα για την κοινωνία σήμερα

Ένα τέτοιο, όμως, δίλημμα είναι τελείως ξένο σε σχέση με τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις προθέσεις της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας. Η επιστροφή στο σάπιο καθεστώς της μεταπολίτευσης, με την κοινωνία τσακισμένη και τα δίκτυα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας ανέπαφα, ευτυχώς δεν συγκινεί κανέναν.

Το διακύβευμα σήμερα δεν είναι ο αγώνας για την επιστροφή σε κάποιο ηττημένο παρελθόν. Αντιθέτως, το διακύβευμα σήμερα είναι να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, απαντώντας στις κεντρικές αντιφάσεις των ριζοσπαστικών κινημάτων (βλ. κρατικό ≠ δημόσιο, πρωτοπορία ≠ κίνημα, γραφειοκρατία ≠ δημοκρατία), με πρωτόγνωρους τρόπους που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες και στις επιθυμίες μας. Να τσακίσουμε παντού τα δίκτυα εξουσίας της μεταπολίτευσης, από τα κόμματα εξουσίας και τα στεγανά στο δημόσιο, μέχρι τα ΜΜΕ και την ταξική πάλη στην οικονομία. Και να φτιάξουμε δομές άμεσης δημοκρατίας στην παραγωγή, στις κοινωφελείς υπηρεσίες, στα κοινωνικά εγχειρήματα, να προχωρήσουμε στον ριζοσπαστικό εκδημοκρατισμό της κοινωνικής ζωής. Μετά το τέλος των καπιταλιστικών υποσχέσεων και την πτώση του κρατισμού το διακύβευμα σήμερα είναι να ζήσουμε πλέρια και με αξιοπρέπεια.

Σε αυτά τα πλαίσια, η έξοδος από το Ευρώ και την ΕΕ μπορεί να ιδωθεί μόνο ως δευτερεύων στόχος τακτικής για την πάλη μας από καλύτερες θέσεις μέσα στον κοινωνικό ανταγωνισμό και ως μία από τις αναγκαίες συνθήκες για να λάβουν χώρα ριζοσπαστικοί κοινωνικοί μετασχηματισμοί.

Στρατηγικές για την καταστροφή του έθνους κράτους

Η συζήτηση περί εξόδου από το Ευρώ και την ΕΕ στους κόλπους της Αριστεράς φλερτάρει έντονα και με τις λογικές της επιστροφής στο έθνος-κράτος ως απαραίτητου μοχλού για την εξασφάλιση μίας σχετικής εθνικής κυριαρχίας και μίας αναζωπύρωσης του κοινωνικού κράτους της Βόρειας Ευρώπης των περασμένων δεκαετιών (που στην Ελλάδα, ούτως ή άλλως, δεν ήρθε ποτέ).

Η επιστροφή στο έθνος-κράτος για εργαλειακούς σκοπούς είναι άλλη μία επένδυση σκουριασμένων μυαλών στις παραστάσεις του παρελθόντος. Ο παγκόσμιος, όμως, καπιταλισμός του σήμερα δεν είναι αυτός της δεκαετίας του ’60. Τα προβλήματα απέναντι στα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η ανθρωπότητα περισσότερο από ποτέ σήμερα δεν γνωρίζουν σύνορα. Από οικονομική σκοπιά, η ταξική πάλη έχει σπάσει τα σύνορα των κρατών, με την αστική τάξη να χρησιμοποιεί κάτι τέτοιο ως το κύριο επιθετικό της όπλο. Από οικολογική σκοπιά, ένας καινούργιος κύκλος ταξικής πάλης, που στην καλή περίπτωση θα έφερνε τον κόσμο της εργασίας στο επίπεδο της δεκαετίας του ’60, δεν θα τον φέρει ποτέ, καθώς η καπιταλιστική ανάπτυξη έχει εξαντλήσει τις αντοχές της βιόσφαιρας. Εκτός αυτού, η επιστροφή στο έθνος-κράτος ως στρατηγική είναι ένα πολύ ωραίο δώρο στο φασισμό, που σε τέτοια περιβάλλοντα παίζει στο φυσικό του γήπεδο. Το έθνος-κράτος ιστορικά δεν έφερε ποτέ περισσότερη δημοκρατία αλλά πολέμους, αποπροσανατολισμό του κόσμου της εργασίας και ολοκληρωτισμό.

Την ίδια ώρα που κάποιοι συζητούν με τέτοιες λογικές, μαζικά κοινωνικά κινήματα με κοινό χαρακτηριστικό την άμεση δημοκρατία, την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη σπάνε τα κελύφη των εθνών-κρατών και αλλάζουν τους συσχετισμούς δύναμης σε παγκόσμιο επίπεδο. Τώρα περισσότερο από ποτέ γίνεται φανερό ότι η οικονομική παγκοσμιοποίηση φέρνει και μία παγκόσμια κοινή συνείδηση αντικαπιταλιστικής αντίστασης και ότι το μέλλον είναι στους κοινούς από τα κάτω αγώνες σε παγκόσμια κλίμακα.

Αντώνης Μπρούμας

Από το 7ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

Η δημόσια πολιτική σφαίρα άλλαξε. Η κοινωνία βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση και κινητοποίηση. Σε αυτή τη διαδικασία δεν είναι όλοι παρόντες.

Παρόν είναι το κράτος, που έχει οργανωθεί για κάθε ενδεχόμενο, κηρύσσοντας τον πόλεμο ενάντια στην κοινωνία. Η επίθεση των ΜΑΤ την Κυριακή ήταν χαρακτηριστική.

Παρούσα είναι η κοινωνία, που παρέμεινε στο δρόμο και υπέμεινε την καταστολή και τον χημικό πόλεμο.

Απών, όχι μόνο την Κυριακή, αλλά και όλο αυτό το διάστημα του κοινωνικού αναβρασμού, είναι ο Δήμος Αθηναίων. Ο Δήμος Αθηναίων, που επιδεικνύει υπερβολική κοινωνική αναλγησία, όχι μόνο στα προβλήματα της ορθολογικής διαχείρισης σκουπιδιών, της περίθαλψης των αστέγων, της σίτισης, αλλά και σε ζητήματα που αφορούν την κοινωνία ευρύτερα. Βρισκόμαστε στο ζενίθ της κρίσης, κοινωνικής και οικονομικής και με την εσκεμμένη απάθειά του αποκόπτει την συμμετοχή των Αθηναίων πολιτών στη δημόσια σφαίρα.

Επιλέξαμε λοιπόν αυτή τη συμβολική δράση στο δημαρχείο για να καλέσουμε την κοινωνία της Αθήνας να αποφασίσουμε μαζί για μια αλλαγή προοπτικής. Την αυτοοργάνωση, την αυτοθέσμιση και την άμεση δημοκρατία, δημιουργώντας σε κάθε πολυκατοικία, σε κάθε γειτονιά, συμμετοχικές εστίες.

Προς αυτό το σκοπό, πορευτήκαμε ειρηνικά στο δημαρχείο, δίχως κανενός είδους εξοπλισμό, εισήλθαμε χωρίς το παραμικρό ίχνος βίας , αφήνοντας ακόμη και τις πόρτες ανοιχτές και δίχως βεβαίως να δημιουργηθεί η παραμικρή φθορά.

Αντίθετα με αυτά που διαλαλούν τα παπαγαλάκια της εντεταλμένης δημοσιογραφίας περί αίματος και βίας, θεωρούμε την επιλογή μας συνεπή στο μέτρο των κοινωνικών αξιών.

Αντίσταση - Αλληλεγγύη - Αξιοπρέπεια

Νέες καταλήψεις - Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται…

Κατάληψη δημαρχείου Αγίας Παρασκευής

Σήμερα, 14 Φλεβάρη 2012 αποφασίσαμε συλλογικά να καταλάβουμε το δημαρχείο. Η αιτία είναι η καθημερινή εξαθλίωση των ζωών μας, που εντείνεται περισσότερο μετά την ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης, και η δολοφονική καταστολή κάθε μορφής αντίστασης, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την πορεία της Κυριακής 12 Φλεβάρη, αποτέλεσμα της οποίας ήταν δεκάδες τραυματίες και συλληφθέντες. Ανάμεσα τους και ένα μέλος της Ανοιχτής συνέλευσης κατοίκων Αγίας Παρασκευής, που συμμετείχε στο οργανωμένο μπλοκ της συνέλευσης που διαλύθηκε από τα χημικά στο Σύνταγμα.

Είμαστε άνεργοι-ες, επισφαλείς εργαζόμενοι-ες, φοιτητές-τριες, κάτοικοι της περιοχής. Μετατρέπουμε το Δημαρχείο της πόλης σε κέντρο αγώνα ενάντια στον ολοκληρωτισμό που επιβάλλουν τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά.

Καλούμε όλους-ες, τους/τις κατοίκους της Αγίας Παρασκευής σε ανοιχτή συνέλευση, σήμερα στις 6.30 μμ στο κατειλημμένο δημαρχείο για να συνδιαμορφώσουμε τους όρους της ζωής μας με δομές αλληλεγγύης και αντίστασης και να αποφασίσουμε μαζί για τη συνέχιση του αγώνα.

Άμεση απελευθέρωση-Παύση κάθε δίωξης των συλληφθέντων

Αντίσταση-Αυτοοργάνωση-Αλληλεγγύη σε κάθε γειτονιά

Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας

ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ, ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΣΕ ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ, ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 18.30 ΣΤΟ ΚΑΤEIΛHΜΜΕΝΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ

Ανοιχτή Λαϊκή συνέλευση Αγίας Παρασκευής

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΑΛΙΟΥ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ - ΚΕΠ ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ

Μια πρωτοβουλία αγωνιζόμενων ανθρώπων απ’ το Χαλάνδρι, αποφασίσαμε σήμερα 13/2 να καταλάβουμε το κτίριο του κεντρικού Κ.Ε.Π. Χαλανδρίου – Παλιό Δημαρχείο, με σκοπό να δείξουμε έμπρακτα ότι η αντίσταση σ’ αυτούς που καθημερινά μας κλέβουν τη ζωή δεν καταστέλλεται αλλά εντείνεται και δυναμώνει.

Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που κατέκλυσαν χθες το κέντρο της Αθήνας αλλά και άλλων πόλεων και συγκρούστηκαν για ώρες με τις δυνάμεις καταστολής, αποδεικνύουν ότι δεν θα επιτρέψουν άλλο την εξαθλίωση της ζωής τους.

Τα μέτρα τα οποία ψηφίστηκαν όχι μόνο δεν έχουν την κοινωνική συναίνεση, αλλά η ισχύς τους αρχίζει και τελειώνει μέσα στο κοινοβούλιο της υποταγής, στις ορέξεις του Ευρωπαϊκού αλλά και παγκόσμιου κεφαλαίου όπως αυτές επιβάλλονται από τους συγκεντρωτικούς μηχανισμούς μιας ελίτ (Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ. κ.α.)

Τίποτα δεν τελείωσε -Όλα συνεχίζονται…

Ήδη πολλά δημόσια κτίρια σε ολόκληρη τη χώρα τελούν υπό κατάληψη ως κέντρα αντίστασης και αντιπληροφόρησης ( Δημαρχείο Χολαργού, Υπουργείο Υγείας, Περιφέρεια Θεσσαλίας, Νομαρχία Φθιώτιδας κ.α.).

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΔΕΛΤΙΑ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ……

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΟΥ 3ΗΜΕΡΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ 10-12/2

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ – Κ.Ε.Π. ΔΕΥΤΕΡΑ 13/2 ΣΤΙΣ 19.00

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΑΝ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ-ΘΡΑΚΗΣ

ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ

Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από την υπαγωγή της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης, δύο χρόνια τα οποία οδήγησαν όπως όλοι ξέρουμε στην κοινωνική εξαθλίωση και τη σταδιακή κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, με υποτιθέμενο στόχο την «σωτηρία» της χώρας. Ανεργία, μειώσεις μισθών-συντάξεων, χαράτσια, ελαστικές σχέσεις εργασίας, εργοδοτική τρομοκρατία έχουν οδηγήσει την κοινωνία σ` ένα παρατεταμένο αναβρασμό, ο οποίος χθες (Κυριακή 12.2.2012) εκδηλώθηκε με μίαπρωτοφανή κοινωνική έκρηξη, με αφορμή την υπερψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης από τη Βουλή. Μαζικές διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα, συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής (με δεκάδες συλλήψεις), στοχευμένες επιθέσεις σε καπιταλιστικούς στόχους (π.χ. τράπεζες, πολυεθνικές) και καταλήψεις διοικητικών κτιρίων (υπουργεία, περιφέρειες, δημαρχεία κλπ.) συνθέτουν την εικόνα μιας χώρας που φλέγεται και μιας κοινωνίας που αντιστέκεται.

Η κοινωνία αυτή έχει υπάρξει τον τελευταίο καιρό στόχος μιας καθολικής προπαγάνδας και τρομοκρατίας, ώστε να ακολουθήσει το «σωστό» δρόμο στο ψευδοδίλλημα που της έχει τεθεί: Μνημόνιο ή Χρεοκοπία. Η πραγματικότητα όμως φανερώνει την ανυπαρξία ουσιαστικού διλήμματος, αφού τα μέχρι τώρα μέτρα έχουν ήδη οδηγήσει τις ζωές μας στην εξαθλίωση. Ο κατώτατος μισθός 450€, οι ανύπαρκτες συντάξεις, το 20% ανεργίας, η γενικευμένη μαύρη εργασία θεωρούνται ότι απέχουν πολύ από τις συνθήκες χρεοκοπίας; Το μόνο πράγμα που επιτυγχάνεται με την παράταση της πολιτικής των μέτρων και των Μνημονίων είναι η διαιώνιση της εξάρτησης από τις οικονομικές ελίτ και η εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Αυτό που μάλιστα έγινε χθες φανερό είναι ότι το ίδιο το αντιπροσωπευτικό σύστημα έφτασε στα όριά του, αφού τη στιγμή που χιλιάδες διαδηλωτές έδειχναν την αντίθεσή τους, η πολιτική ελίτ υπερψήφιζε το πρόγραμμά της χωρίς τη λαϊκή νομιμοποίηση.

Η κοινωνία δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα απάντησης αυτών των εκβιασμών αλλά να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Πρέπει να δημιουργήσουμε παντού εστίες αγώνα οι οποίες θα αποτελέσουν τον πυροκροτητή ευρύτερων κοινωνικών ανατροπών και αυτοθεσμίσεων. Πρέπει να δοθεί μια ολοκληρωτική μάχη μέσα στους χώρους εργασίας στις γειτονιές στις πλατείες και σε κάθε κοινωνικό χώρο. Στο πλαίσιο αυτό καταλάβαμε το κτίριο της Περιφερειας Ανατ. Μακεδονίας και Θράκης και καλούμε την τοπική κοινωνία να συσπειρωθεί και να προχωρήσει σε νέες κινητοποιήσεις. Ο αγώνας δεν τελείωσε εδώ οι εργαζόμενοι οι άνεργοι και η νεολαία πρέπει να προχωρήσουν σε μια καθολική επίθεση ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Κάτι που μπορεί να γίνει μέσω συνελεύσεων σε γειτονιές και εργασιακούς χώρους, με γενικές απεργίες διαρκείας και καταλήψεις. Καλούμε όλους να στηρίξουν την κατάληψη της περιφέρειας ώστε να μαζικοποιηθεί.

· ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ 12-2-2012

· ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΝΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

· ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΑΜ-Θ

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΑΝ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ-ΘΡΑΚΗΣ

Συνεχίζεται η κατάληψη της Αντιπεριφέρειας Χανίων

Είμαστε και εμείς ένα κομμάτι των αγωνιζόμενων ανθρώπων που κατέβηκαν στον δρόμο για τις 48ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις και την μαζική διαμαρτυρία της Κυριακής ενάντια στην υποτίμηση της εργασίας μας και την εξαθλίωση των ζωών μας.
Από την Παρασκευή 10/02 μετά την απεργιακή πορεία καταλάβαμε το κτήριο της Αντιπεριφέρειας Χανίων. Η κατάληψη λειτουργεί ως κέντρο συνάντησης και συντονισμού μιας συλλογικής προσπάθειας να οργανώσουμε τον αγώνα μας για μια ζωή με αλληλεγγύη αντίσταση και αξιοπρέπεια.
Μπλοκάροντας την λειτουργία ενός κεντρικού διοικητικού κτηρίου ασκούμε πολιτική πίεση ενάντια στην εφαρμογή των πρόσφατων αποφάσεων των ξένων και ντόπιων εκμεταλλευτών. Μιλάμε για την ψήφιση του Μνημονίου ΙΙ και των νέων μέτρων σύμφωνα με της επιταγές της Τρόικας και του κεφαλαίου.
Χαιρετίζουμε τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που τις τελευταίες μέρες με αποκορύφωμα την Κυριακή μάχονται ενάντια στην βαρβαρότητα και την καταλήστευση των βασικών κοινωνικών αγαθών όπως υγεία, εκπαίδευση, ρεύμα και νερό. Είμαστε ένα κομμάτι των δεκάδων καταλήψεων δημοσίων διοικητικών κτηρίων εκπαιδευτικών και εργασιακών χώρων που εξαπλώθηκαν τις τελευταίες μέρες πανελλαδικά. Απέναντι σε μια λογική εκτόνωσης και ηττοπάθειας μετά την ψήφιση νομοσχεδίων συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια σε ψευδοδιλλήματα του τύπου « χρεοκοπία ή συναίνεση».
Καλούμε τα πρωτοβάθμια σωματεία των εργαζομένων των Χανίων να λάβουν αποφάσεις στην κατεύθυνση της Γενικής Απεργίας Διαρκείας. Καλούμε όλους τους κατοίκους των Χανίων, της πόλης και της υπαίθρου, εργαζόμενους και ανέργους, μετανάστες, φοιτητές και μαθητές να συνδιαμορφώσουμε με τις ιδέες, τις αγωνίες και την δημιουργικότητα τους.

Να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια της εργασίας και της ανθρώπινης ζωής.

Καμία δίωξη στους συλληφθέντες του απεργιακού τριημέρου.

Αλληλεγγύη – Νίκη στην απεργία της Ελληνικής Χαλυβουργίας Α.Ε. και σε όλους τους εργατικούς αγώνες.

Εμπρός για Γενική Απεργία Διαρκείας

Καλούμε καθημερινά στην δημόσια ανοιχτή συνέλευση στις 20.00 στην κατειλλημένη Αντιπεριφέρεια Χανίων στην πλατεία Δικαστηρίων και συμμετοχή στις δράσεις που θα συναποφασίζουμε. Τις τελευταίες μέρες στις αποφάσεις των συνελεύσεων της κατάληψης συμμετέχουν εκατοντάδες άνθρωποι.

►Ποδηλατοπορεία – Τετάρτη 15/02 σημείο συνάντησης στην πλατεία δικαστηρίων.

►Διαδήλωση – πλατεία δημοτικής Αγοράς Παρασκευή 17/02

Η συνέλευση της 4ης μέρας της κατειλλημένης Αντιπεριφέρειας Χανίων

Κατάληψη στο Δημαρχείο της Αθήνας - Συλλήψεις

Έγινε κατάληψη στο Δημαρχείο της Αθήνας.
Ακολούθησε επέμβαση των ΜΑΤ.
Υπάρχουν συλληφθέντες που έχουν μεταφερθεί στη ΓΑΔΑ.
Αναγκαία η άμεση αλληλεγγύη, όπως και προς όλους τους συλληφθέντες.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ, ΔΕΥΤΕΡΑ 13/2, 9:00 π.μ., ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ, κτίριο 9

Ανακοίνωση της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης

Σήμερα 12/2/2012 η κοινωνία κατέκλεισε τους δρόμους της Αθήνας απαντώντας στην ολέθρια επίθεση από τα κοράκια του διεθνούς κεφαλαίου (Δ.Ν.Τ., Ε.Κ.Τ κτλ), από τους απρόσωπους και αυθαίρετους οργανισμούς. Όλοι αυτοί με τους λακέδες τους, την ακόμη πιο αυθαίρετη σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδος, επιχειρούν να θέσουν σε ισόβια ομηρία έναν ολόκληρο λαό.

Ενώ το πολιτικό σύστημα συνΕδρίαζε στη Βουλή αποφασίζοντας τους όρους ομηρίας, το κέντρο της Αθήνας γονάτιζε μπροστά στη λαϊκή οργή, αφήνοντας πίσω τα αποκαϊδια των συμβόλων της οικονομικής και κρατικής εξουσίας.

Η Αντιεξουσιαστική Κίνηση γύρω στις 10 μ.μ. κατέλαβε το δημαρχείο της Αθήνας ως μια πολιτική πράξη ενάντια στα λόμπι της εξουσίας, στη μεγαλύτερη αντικοινωνική επίθεση που εξαπέλυσαν από τη μεταπολίτευση ως σήμερα.

Η κοινωνία έδειξε για ακόμη μια φορά ότι μπροστά στο δόγμα της μηδενικής ανοχής που επιβάλεται από την κυριαρχία ορθώνει το ανάστημά της σπάζοντας το κλίμα του φοβικού.

Απέναντι σε ένα καθεστώς πλήρως απονομιμοποιημένο που κυβερνά με διατάγματα, δόθηκε μια αποφασιστική απάντηση για τη δύναμη των από τα κάτω, για το ότι εάν το αποφασίσουν μπορούν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους.

Το πολιτικό σύστημα καταρρέει ενώ ένα νέο αναδύεται μέσα από κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής. Η κανονικότητα που προσπαθούν να μας επιβάλουν είναι έξω από τον πραγματικό κοινωνικό χρόνο.

Όσο μας αφορά δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι θα συμμετέχουμε στους αγώνες της κοινωνίας για ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Τίποτα για εμάς
Όλα για όλους

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΑΘΗΝΑΣ

Καταλήψεις κτιρίων, δημαρχείων και περιφερειών σε όλη τη χώρα [ενημερώνεται]

Δημαρχείο Χολαργού

Κατάληψη στο Ολύμπιον στη Θεσσαλονίκη

ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥΣ

ΠΡΙΝ ΥΠΟΓΡΑΨΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ !

Ανυποχώρητη σύγκρουση, ξεσηκωμός, λουκέτο παντού, να διώξουμε Κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ

Να πάρουμε τον αγώνα στα χέρια μας, σε κάθε πλατεία, σε κάθε γειτονιά, να κατακλύσουμε τους δρόμους της πόλης κι όλοι μαζί, ορμητικό ποτάμι, να δώσουμε τη μάχη για να αποτρέψουμε την ψήφιση.

Για να μην πούμε αύριο πως “από φόβο χάσαμε” κατεβαίνουμε στους δρόμους και δεν φεύγουμε αν δεν φύγουν

Όλοι στην απεργία και τα συλλαλητήρια σε κάθε πλατεία, σε κάθε πόλη και γειτονιά.

Όλοι/όλες την Κυριακή στην προσυγκέντρωση της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ, ΤΣΙΜΙΣΚΗ και ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ 4 μ.μ.

Συμμετέχουμε στη λαϊκή συγκέντρωση στην πλατεία ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ

ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ

.ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ

Συνεχίζεται η κατάληψη του υπουργείου Υγείας - Κάλεσμα σε συνέλευση την Κυριακή στις 12.00

Οι εργαζόμενοι και απολυμένοι της Ψυχικής Υγείας και της Ειδικης Αγωγής συμμετέχουμε στην 48ωρη απεργία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και αποφασίζουμε τη συνέχιση της κατάληψης του υπουργείου Υγείας.

Καλούμε όσους πλήττονται από τις μνημονιακές πολιτικές εξαθλίωσης και διάλυσης του κοινωνικού ιστού να στηρίξουν τον αγώνα μας.

Απευθύνουμε κάλεσμα σε όλους τους εργαζόμενους και τα σωματεία στους χώρους της Υγείας, της Πρόνοιας και της Εξάρτησης σε νέα Συνέλευση την Κυριακή στις 12.00 το μεσημέρι στο υπουργείο Υγείας για να αποφασίσουμε τη συνέχιση των κινητοποιήσεών μας.

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη κινητοποίηση στο χώρο μας - Όλοι μαζί μπορούμε, η κατάληψη χρειάζεται την υποστήριξη όλων μας!
Διαδώστε το σε όλους τους εργασιακούς χώρους!

Κατάληψη των σωματείων στην Περιφέρεια Ν. Αιγαίου

Το Συντονιστικό Σωματείων και Εργαζομένων στις Κυκλάδες προχώρησε σε κατάληψη του κτιρίου της Περιφέρειας Ν. Αιγαίου και καλεί όλο τον εργαζόμενο κόσμο και τη συριανή κοινωνία σε παλλαϊκό ξεσηκωμό για να μην ψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση και το απεχθές Μνημόνιο που τη συνοδεύει. Γενικός ξεσηκωμός παντού για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση, για τη διαγραφή του χρέους και για την ανατροπή του ευρωενωσιακού μονόδρομου.

Τώρα είναι η ώρα της κλιμάκωσης του λαϊκού αγώνα. Τώρα είναι η ώρα που οι εργαζόμενοι πρέπει να υπερβούν τις συμβιβασμένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ, συγκροτώντας απεργιακές επιτροπές σε κάθε εργασιακό χώρο στην προοπτική της γενικής πολιτικής απεργίας από την ερχόμενη εβδομάδα.
Ο αγώνας στα χέρια των εργαζομένων

Με κέντρο αγώνα την κατάληψη στην Περιφέρεια Ν. Αιγαίου καλούμε :

Το Σάββατο 12:00 σε πανσυριανό απεργιακό συλλατήριο έξω από την περιφέρεια Ν. Αιγαίου
Την Κυριακή 17:00 σε συγκέντρωση -συναυλία στις 17:00 στην πλατεία Μιαούλη
Τη Δευτέρα 19:00 στο Πνευματικό Κέντρο σε πανεργατική συνέλευση συντονισμού δράσης για κλιμάκωση του αγώνα .

Να μην φύγουμε αν δεν φύγουν


Κατάληψη στην Περιφέρεια Πάτρας

Με απόφαση του συντονιστικού των πρωτοβάθμιων Σωματείων Αχαΐας (συμμετέχει και η Α ΕΛΜΕ Αχαΐας) η πορεία που ξεκίνησε από το εργατικό κέντρο κατευθύνθηκε στη διορισμένη μείζονα Περιφέρεια (Κορίνθου και Τσαμαδού) στην Πάτρα. Πραγματοποιήθηκε λειτουργική κατάληψη έως νεωτέρας.

Καταλήχθηκαν τα εξής:

1) Παραμένει αντιπροσωπεία του συντονιστικού στην κατάληψη.

2) Αποφασίστηκε απογευματινή συγκέντρωση εκεί στις 6.00 μμσήμερα Παρασκευή και πορεία στους δρόμους της Πάτρας.

3) Αύριο Σάββατο συγκέντρωση εκεί στις 11.0 πμ και πορεία στους δρόμους της Πάτρας.

4) Πορεία την Κυριακή με συγκέντρωση πιθανά στην πλ. Γεωργίου στις 5.30 μμ.

5) ¨Άλλες δράσεις μπορούν να αποφασιστούν ανάλογα με τις πολικές εξελίξεις και τη διαθεσιμότητα.

Κατάληψη στο δημαρχείο Χολαργού

ΟΞΩ ΡΕ!!

Τα ψέματα τελείωσαν αδέλφια...

Αγωνιστήκαμε, σθεναρά πολλές φορές, συγκρουστήκαμε μέχρι και με τον εαυτό μας, όμως

η λαίλαπα των μισανθρώπων φάνηκε πιο αποφασιστική...

Η ζωή μας υποβαθμίσθηκε, τα όνειρά μας έσβησαν, η ψυχή μας βιάσθηκε...

Κι εμείς;

Καθως πρέπει, σκεπτικιστές και πράοι;

Είναι το ραντεβού με την ευθύνη μας.

Απέναντι στην ιστορία, απέναντι στις γενιές που έρχονται.

Ήρθε η ώρα να τους στείλουμε στο διάολο!

Να υπερχειλίσει ο χείμαρρος και να τους πνίξουμε!

Και δε φταίνε τα νερά του ποταμού που είναι ορμητικά αδέλφια...

Είναι οι όχθες που τα περιορίζουν!

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ 2ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ!

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ, ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ, ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ!

ΕΤΟΙΜΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ!

ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΧΟΛΑΡΓΟΥ-ΠΑΠΑΓΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΥΣ, ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΙΣ 18:00 ΣΤΟ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΧΟΛΑΡΓΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΜΑΣ.

ΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΔΗΜΑΡΧΕΙΑ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ!!!

ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΧΟΛΑΡΓΟΥ-ΠΑΠΑΓΟΥ

Κατάληψη στην Περιφερειακή Ένωση Ημαθίας, Βέροια

Πραγματοποιούμε σήμερα 10/2 από τις 11 πμ κατάληψη στην περιφερειακή ενότητα Ημαθίας, στο πλαίσιο του γενικευμένου αγώνα ενάντια στην εξαθλίωση, που επιβάλλουν από τη χούντα των τραπεζιτών σε συνεργασία με την ντόπια πολιτική οικονομική ελίτ.

Δεν διεκδικούμε επιστροφή στο χθες που οδήγησε στο σήμερα. Αγωνιζόμαστε για την πλήρη ανατροπή του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, που στηρίζεται στην εξατομίκευση, την κατανάλωση, την παραίτηση από τη συλλογική ζωή, τον εγκλωβισμό μας στη δημοψηφισματική ολιγαρχία μιας δήθεν δημοκρατίας.

Αγωνιζόμαστε για μία κοινωνία αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας.

Δημιουργούμε μέσα από την αυτοοργάνωση θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, για την ικανοποίηση των καθημερινών αναγκών και επιθυμιών κάθε πολίτη.

Αλληλεγγύη – Αξιοπρέπεια- Αυτοοργάνωση

Η συνέλευση της κατάληψης της Περ. Ενότητας Ημαθίας

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ

Κερκυραίες, Κερκυραίοι,

Αυτή τη στιγμή το κτίριο της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων (πρώην Νομαρχίας) τελεί υπό κατάληψη.

Σας καλούμε να έλθετε να συμμετάσχετε κι εσείς!

Τα κρατικά κτίρια είναι δικά μας!

Η χώρα είναι δική μας!

Μόνο εμείς οι πολίτες, όλοι μαζί, χωρίς διαχωρισμούς, μπορούμε να τους σταματήσουμε!

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΡΑ!!!

Με αυτό το κάλεσμα οι άνθρωποι που από το πρωί έχουν καταλάβει το κτίριο της πρώην νομαρχίας της Κέρκυρας ζητούν από τους συμπολίτες τους να πουν ένα δυνατό ΟΧΙ στα όσα αποφασίζονται από Κυβέρνηση - ΕΕ -ΔΝΤ εις βάρος του λαού της χώρας.

Λαϊκή Συνέλευση Πλατείας Αξιοπρέπειας

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ

Μετά τη μαζική πορεία που πραγματοποιήθηκε στη Λάρισα σήμερα Παρασκευή 10/2/2012 στις 11:00 το πρωί, με πρωτοβουλία της Επιτροπής Αγώνα Ενάντια στα Χαράτσια και συνδικαλιστών εκπροσώπων της ΔΕΗ καταλήφθηκε το κτίριο της αιρετής Περιφέρειας Θεσσαλίας, ώστε να αποτελέσει κέντρο αγώνα για τη μάχη που έχουμε μπροστά μας..

Η συγκυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ συμφώνησαν στην ψήφιση του δεύτερου υπερμνημονίου που θα περιλαμβάνει το ευρωσύμφωνο, τη νέα δανειακή σύμβαση, για να προχωρήσει το περιβόητο PSI που περιλαμβάνει:

· τη ληστεία των εισφορών των εργαζόμενων και τη διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων

· την περικοπή των συντάξεων

· τη μείωση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, του επιδόματος ανεργίας και την κατάργηση επί της ουσίας των κλαδικών συμβάσεων

· τις άμεσες και μαζικές απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων

· τη δραστική μείωση των κονδυλίων για υγειονομικές και κοινωνικές παροχές

Συμφωνήθηκε ακόμη, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών για λογαριασμό των μεγαλομετόχων και των τραπεζιτών

Η αλήθεια είναι μία: ΤΑ ΔΙΝΟΥΝ ΟΛΑ, για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των δανειστών, των τραπεζιτών και του ΣΕΒ, βυθίζοντας ακόμη περισσότερο στην εξαθλίωση και τη φτώχεια τους εργαζόμενους.

Με απίστευτο κυνισμό Ε.Ε.-ΔΝΤ και το μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ στήνουν για μια ακόμη φορά σκηνικό ωμού εκβιασμού σε συνθήκες κατάλυσης της δημοκρατίας: Αποδοχή των νέων μέτρων ή ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.

Επειδή αυτά τα μέτρα θα μας οδηγήσουν σίγουρα στη χρεοκοπία, το πραγματικό δίλημμα είναι: Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ.

Μπροστά σε αυτή τη λαίλαπα ο λαός δεν έχει άλλο δρόμο. Να ανατραπεί τώρα η κυβέρνηση με τους αγώνες μας.

Σήμερα καταλάβαμε το κτίριο της Περιφέρειας. Δεν θα σταματήσουμε εδώ. Δεν φεύγουμε αν δεν φύγουν.

Καλούμε όλο το λαό να κατέβει στους δρόμους και να ενωθεί μαζί μας.

Όλοι στην κατάληψη του κτιρίου της Περιφέρειας (πλατεία Νομαρχίας).

Αύριο Σάββατο στις 10:30 π.μ. και Κυριακή στις 17:00 μ.μ. όλοι στην πλατεία Νομαρχίας.

Δεν υπάρχει άλλος χρόνος. Ή τώρα ή ποτέ.

Συνέλευση της κατάληψης

Κατάληψη στο δημαρχείο Ρεθύμνου

Κατάληψη γίνεται από το πρωί (10/2) στο δημαρχείο Ρεθύμνου. Απόφαση είναι η κατάληψη να διαρκέσει.

Κατάληψη Περιφέρειας Χανίων

Οι μέρες που ζούμε είναι κρίσιμες.

Η επίθεση στη ζωή και την εργασία μας φαίνεται να μην έχει τέλος.

Μέσα στις επόμενες μέρες θέλουν να ψηφίσουν το νέο μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση. Αν τους αφήσουμε θα είναι μια ¨ταφόπλακα” για τις κατακτήσεις και τις ζωές όλων των εργαζομένων και των ανέργων.

Όλοι μαζί μπορούμε να τους ανατρέψουμε. Να φύγει η κυβέρνηση, η τρόϊκα και οι πολιτικές τους. Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

-Αξιοπρέπεια, ταξική και κοινωνική αντεπίθεση

- Όλοι στους δρόμους, να ανατρέψουμε τους εκμεταλλευτές.

Να γράψουμε την ιστορία με τη συμμετοχή μας.

Συμμετέχουμε:

Σάββατο, 11 π.μ. στο συλλαλητήριο - διαδήλωση στην Πλατεία Αγοράς.

Σάββατο, 8 μ.μ. ανοιχτό συντονιστικό – συνέλευση στην κατειλημμένη περιφέρεια.

Κυριακή, 6 μ.μ. Να πλημμυρίσουμε την Αγορά και τους δρόμους των Χανίων, προσυγκέντρωση στην πλατεία αγοράς.

Η κατειλημμένη περιφέρεια θα λειτουργήσει ως κέντρο αγώνα και θα γίνονται εκδηλώσεις.

Η συνέλευση της κατειλημμένης περιφέρειας Χανίων

Παραγωγή και παραγωγοί χωρίς αφεντικά

«Τόλμησε να αγωνιστείς, τόλμησε να νικήσεις!»

Σήμερα η εργασία είναι μια πραγματική τρομοκρατία των αφεντικών και του κράτους, που χτίζουν το κοινωνικό συμβόλαιο-κανιβαλισμό του «αποδέξου ή ψόφα». Οι απολυμένοι, οι νεόφτωχοι, οι απλήρωτοι, οι περιθωριοποιημένοι είναι το αποτέλεσμα αυτής της μορφής μονοπωλιακής βίας των καταπιεστών και του κράτους, που την υφίστανται συνολικά τα κοινωνικά υποκείμενα σε όλο το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων.

Στον αντίποδα, ο σύγχρονος κοινωνικός ανταγωνισμός που αναπτύσσεται ενάντια στη βίαιη προλεταριοποίηση εργαζομένων, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, είναι ένα «ένστικτο ζωής», μια διαρκής σύγκρουση που πηγάζει από την αντίθεση κράτους-κοινωνίας και βρίσκεται στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης και όλων των αντιπαραθέσεων. Αλλά με όρους διαφορετικούς από το παρελθόν, που έχουν να κάνουν κυρίως με τη βίαιη ανάπτυξη της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Δεν έχει να κάνει με το σικ «ριζοσπαστισμό» αυτών που στα σαλόνια της εξουσίας παραχαράσσουν την ανεξαρτησία και αυτονομία του κόσμου της εργασίας, φωνασκώντας υπέρ της κρατικής πολιτικής. Ούτε έχει να κάνει απλά με την ανεξαρτησία και αυτονομία από τα κόμματα και τον κρατικό συνδικαλισμό, αλλά αντικατοπτρίζει το κίνημα απελευθέρωσης και χειραφέτησης του ίδιου του κόσμου της εργασίας.

Πρόκειται για μια μαχόμενη διαδικασία ρήξης με την πολιτική εξουσία (κράτος, κόμματα, δικαστήρια, φυλακές), με τα κρατικά συνδικάτα, με τους καπιταλιστικούς μηχανισμούς παραγωγής-διανομής, με τους καθεστωτικούς πολιτιστικούς και κανονιστικούς θεσμούς. Μια πολιτική απειλητική διαδικασία, όπου οι πολιτικά αδύναμοι είναι οι επιτιθέμενοι απέναντι στους κρατούντες και όπου οι εξεγερμένοι-ανυπότακτοι είναι οι δημιουργοί κυτταρικών δομών αντιεξουσίας-ζωνών ελευθερίας στην παραγωγή και στην κοινωνική ζωή, χωρίς αφεντικά.

Κι επειδή οι «αιώνιες» αλήθειες και τα δογματικά πολιτικά τροπάρια τελείωσαν, η αναζήτηση και το νόημα του άμεσου κοινωνικού μετασχηματισμού και της θεώρησής του, βρίσκεται όχι μόνο εκτός των ορίων του συστήματος, αλλά και σύμπασας της αριστεράς των διακηρυκτικών πολιτικών φλυαριών και των ανώδυνων διαδηλώσεων-περιπάτων. Ούτε υπάρχει, ούτε εξαντλείται στις όποιες ενδοαριστερές πολιτικές αντιθέσεις τους που χρησιμοποιούνται για τη διαίρεση του κόσμου της εργασίας, τον ιδεολογικισμό και τον αγωνιστικό αφοπλισμό των εργαζόμενων. Διότι ριζοσπαστική ρήξη με το σύστημα και αντικαθεστωτική κοινωνική πολιτική των από κάτω, σημαίνει μαζική αντεπίθεση στην καρδιά της εξουσίας, στις εμπροσθοφυλακές των αφεντικών που δεν καταβάλλουν τα δεδουλευμένα, στους υπεύθυνους των μαζικών απολύσεων και της ολοένα μεγαλύτερης εξαθλίωσης, στους υπεύθυνους για την αυξανόμενη κρατική τρομοκρατία σε διαδηλωτές, απεργούς, μετανάστες, νεολαία, στους κρατικούς αξιωματούχους για τα πολιτικά και οικονομικά εγκλήματα που διαπράττουν σε βάρος της κοινωνίας.

Ο «ξεκρέμαστος» κόσμος της εργασίας

Ακόμα και τα πιο μαζικά συλλαλητήρια ή συγκεντρώσεις δεν μπορούν να απαντήσουν στον ολοκληρωτικό χαρακτήρα της κρατικής πολιτικής και στη βίαιη μετατροπή των εργαζομένων σε εξαθλιωμένη μάζα. Συνεπώς, τα διδάγματα και η εμπειρία των προηγούμενων αγώνων και της εξέλιξής τους, πρέπει να ενώνονται ολικά με την ανάπτυξη της άμεσης συλλογικής δράσης και την αποφασιστικότητα του κόσμου της εργασίας να απαλλαγεί από τους μαγαζάτορες και τους καντηλανάφτες όλων των πολιτικών ιερατείων. Σε κάθε ζωντανή χειραφετημένη κίνηση του κόσμου της εργασίας είναι επιτακτικό να σπαστεί το πολιτικό εμπόριο των μεν και οι λιτανείες των δε, για να επαναδημιουργηθεί η οργανική σχέση θεωρίας και δράσης. Είναι περισσότερο η θέληση για αυτενέργεια και χειραφετημένη δράση όλων αυτών των εργαζομένων που είναι «ξεκρέμαστοι» και που στην πραγματικότητα είναι οι εν δυνάμει φορείς του κοινωνικού μετασχηματισμού. Όχι με την έννοια του εργάτη-πρωτοπορία ή του εργάτη-μάζα, αλλά του «φτωχοποιημένου» εργαζόμενου, ως κοινωνικού υποκειμένου που πλήττεται από την κοινωνική και οικονομική κρίση.

Είναι προφανές ότι η ανασυγκρότηση των αγώνων του κόσμου της εργασίας δεν μπορεί να γίνει με τις ίδιες αγωνιστικές και οργανωτικές μεθόδους του παρελθόντος. Ακόμα χειρότερα, αυτές οι μέθοδοι γίνονται τροχοπέδη που επιδεινώνουν περισσότερο την κοινωνικοοικονομική ανασφάλεια και τη ζωή των εργαζομένων. Πιο συγκεκριμένα, ο κόσμος της εργασίας δεν θα κινηθεί σε ριζοσπαστική κατεύθυνση μόνο μέσα από μια διαδικασία απεργιών ή εξαιτίας μιας ανατρεπτικής συνδικαλιστικής πολιτικοποίησης γενικώς, αλλά κυρίως σε συνδυασμό με την ανάπτυξη σε μαζική κλίμακα της άμεσης συλλογικής δράσης και συνολικά της αντιπαράθεσης με το καθεστώς της κοινωνικής βαρβαρότητας, γκρεμίζοντας τα εμπόδια και τα όρια του κομματικού και κρατικού συνδικαλισμού που στέλνουν ακατάπαυστα τους αγώνες μέσα στο πλαίσιο και στους κανόνες του καθεστώτος.

Ρωγμή στον κόσμο του κέρδους

Βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο. Παρά την ένταση της κρίσης, η παραγωγικότητα είναι υψηλή, το ίδιο και οι εξαγωγές προϊόντων, ενώ η υπερεκμετάλλευση στέλνει εκ περιτροπής τον κόσμο της εργασίας από την εργασιακή ανασφάλεια, στην εφεδρεία και από εκεί στο ταμείο ανεργίας και στην εξαθλίωση. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τόσο κραυγαλέος βίαιος διαχωρισμός ανάμεσα στα συσσωρευμένα πλούτη και τη φτώχεια, το αποτέλεσμα της οποίας είναι οι «στρατοί» των απολυμένων, των απλήρωτων, των αστέγων και των απόκληρων, που αποτελούν τη σημερινή κοινωνική πλειοψηφία.

Ωστόσο, η αγωνιστική και δημιουργική μορφή του κοινωνικού ανταγωνισμού θα ’πρεπε να είναι στην ίδια αντικαθεστωτική ταχύτητα. Ενώ δημιουργούνται συνεχώς κυτταρικές δομές και μορφές κοινωνικής αντιεξουσίας (τοπικά ανταλλακτικά συστήματα, τράπεζες χρόνου και δίκτυα παραγωγών-καταναλωτών, συνεργατικές ενώσεις, ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι, φυσικές καλλιέργειες, αυτοοργανωμένες καλλιέργειες, κ.λπ.), η αγωνιστική μορφή παραμένει ακόμα στο επίπεδο της απλής διαμαρτυρίας, της λειτουργικής συμβολικής κατάληψης και των πορειών χωρίς αντίκρισμα, ακόμα και στην θεαματική-συμβολική συγκρουσιακή μορφή τους. Προφανώς οι λόγοι είναι πολλοί. Ο πιο σημαντικός, όμως, είναι ότι η πραγματική αγωνιστική και δημιουργική μαζική σύγκρουση απαιτεί ανάληψη ευθύνης και κυρίως υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα.

Ένα παράδειγμα αγώνα που θα μπορούσε να υπερβεί τα εσκαμμένα και εξακολουθεί να έχει μεγάλη απήχηση είναι η απεργία των Χαλυβουργών. Θα μπορούσε να μετεξελιχθεί σε ανοιχτή αντιπαράθεση και πραγματική σύγκρουση με τον Μάνεση, αν υπήρχε η στοιχειώδης ριζοσπαστική πολιτική βούληση, να καταλάβουν οι εργαζόμενοι το εργοστάσιο και να επανακινήσουν την παραγωγή σε κοινωνική βάση, χωρίς αφεντικά. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι εργαζόμενοι χαλυβουργοί αποφασίζουν στις συνελεύσεις τους τη συνέχιση της απεργίας τους και με τον ίδιο τρόπο έμπρακτης κινηματικής αλληλεγγύης, υποστήριξης και συμπαράστασης, όχι μόνο από το Θριάσιο, αλλά απ’ όλο το πανελλήνιο.

Τώρα είναι που ο κόσμος της εργασίας πρέπει να μπλοκάρει την κρατική μηχανή, να επανακτήσει τον κοινωνικό πλούτο, να καταλάβει την παραγωγή, τα εργοστάσια και τις «δημόσιες»-κρατικές υπηρεσίες. Να μετασχηματίσει το περιεχόμενο και την ίδια την παραγωγική διαδικασία με μη κρατικούς, μη καπιταλιστικούς όρους. Με αντιεραρχικές συλλογικές μορφές διεύθυνσης, χωρίς αφεντικά. Με δωρεάν σε όλους δημόσια κοινωνικά αγαθά, που παράγονται και διαχειρίζονται στο πλαίσιο της συνεργασίας, της ισοτιμίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Καταστρέφοντας τις εμπορευματικές σχέσεις και το κέρδος, με κοινωνικά δίκτυα παραγωγής-διανομής, ώστε να καλυφθούν όλες οι κοινωνικές ανάγκες.

Η εποχή επιτάσσει τη δημιουργία ζωνών ελευθερίας, όπου η κοινωνική ζωή θα ορίζεται στη βάση της χειραφέτησης και της αμεσοδημοκρατικής συμμετοχής και η υπεράσπισή της θα γίνεται στο πλαίσιο της κοινωνικής αυτοάμυνας. Ας σηκώσουμε τη σημαία του πραγματικού αγώνα και ας προχωρήσουμε από την απόγνωση στην ελπίδα.

Θοδωρής Θεοδωρόπουλος 

Από το 7ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί