Εκδήλωση για τη δημιουργία Επιτροπής Αλληλεγγύης στους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗΣ

Οι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής αγωνίζονται να κάνουν πράξη πως εμείς οι εργαζόμενοι μπορούμε χωρίς αφεντικά. Αγωνιζόμαστε μαζί τους για να αποδείξουμε πως όλοι μαζί μπορούμε,να τα καταφέρουμε

Η εργατική εφημερίδα Δράση στηρίζοντας ενεργά τον αγώνα των εργαζομένων στη Βιομηχανική Μεταλλευτική καλεί σε εκδήλωση – συζήτηση την Τετάρτη 1/8, στις 8:30 μ.μ., στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Nosotros (Θεμιστοκλέους 66-Εξάρχεια), για τη δημιουργία Επιτροπής Αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους εργάτες.

Στην εκδήλωση θα παραβρεθεί και θα μιλήσει ο πρόεδρος του σωματείου των εργαζομένων.

Ο αγώνας των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής είναι και δικός μας αγώνας και θα νικήσει με τη συμπαράσταση όλων μας.

εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

Η θέσμιση της εργασίας μέσα στην σύγχρονη κοινωνία και οι προοπτικές μιας ριζικής κριτικής της

Του Δημήτρη Μαρκόπουλου

Η εργασία υπό την κουλτούρα της κατανάλωσης

Αντί να σκεφτόμαστε την κατανάλωση ως αντίθετο της εργασίας, λες και οι δύο αυτές δραστηριότητες απαιτούν τελείως διαφορετικές νοητικές και συναισθηματικές ιδιότητες, πρέπει να τις δούμε ως δύο πλευρές της ίδιας διαδικασίας...Ο καταναλωτισμός είναι μόνον η άλλη όψη της υποβάθμισης της εργασίας -η εξάλειψη του παιγνιώδους στοιχείου και της δεξιοτεχνίας από τη διαδικασία της παραγωγής.

Κρίστοφερ Λας¹

Ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν υποστηρίζει ότι έχουμε εδώ και καιρό περάσει από την κοινωνία των παραγωγών σε αυτήν των καταναλωτών². Θα μπορούσαμε να προεκτείνουμε αυτό το σκεπτικό λέγοντας ότι: αν κάποτε το κυρίαρχο φαντασιακό επέβαλε την «απεριόριστη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων»³, οι συνθήκες του δεύτερου μισού του 20^ού αιώνα προώθησαν το μοτίβο της «απεριόριστης ανάπτυξης των καταναλωτικών δυνατοτήτων». Αυτός ο μετασχηματισμός, που εξυπηρετήθηκε εκπληκτικά από την εξάπλωση της μαζικής κουλτούρας, τη διαφημιστική βιομηχανία και την αντίστοιχη προσαρμογή των εκπαιδευτικών θεσμών, έχει τεράστιας σημασίας συνέπειες για την εργασιακή ζωή των ανθρώπων.

Μπορεί μια τέτοιου είδους συζήτηση να ξεκινά από τα επαγγέλματα που έχουν σχέση με τις διαφημίσεις, το νέο μάνατζμεντ, τις εταιρίες υπηρεσιών ή προώθησης του σύγχρονου life style κ.λπ., ωστόσο θα δούμε ότι ορισμένα από αυτά τα στοιχεία αλλοτρίωσης καθίστανται κυρίαρχα -με μια νέα σημασία τώρα- σε ολοένα και περισσότερα κομμάτια της κοινωνίας. Κατ’ αρχάς, το ίδιο το παραγωγικό προϊόν εξυπηρετεί σήμερα κυρίως τις βραχυπρόθεσμες ορέξεις ενός αδηφάγου καταναλωτικού κοινού. Είτε πρόκειται για προϊόντα υψηλής τεχνολογίας (gadgets) είτε για παροχή υπηρεσιών, η παραγωγική διαδικασία σέρνεται πίσω από την ουρά των συνεχώς -και με (εκ)πληκτική ταχύτητα- κατασκευαζόμενων επιθυμιών. Σήμερα, έχουμε ξεπεράσει την καθιερωμένη στον καπιταλισμό ξένωση των ανθρώπων που προκύπτει από τις μεθόδους εργασίας και τον έλεγχο της παραγωγής. Πλέον και το ίδιο το περιεχόμενο και το αντικείμενο της παραγωγής πολλές φορές αποσυντίθεται. Στους τομείς της τεχνολογίας αιχμής και της καινοτομίας, μια επιχείρηση μπορεί πλέον να μην ορίζεται από το τι παράγει αλλά από το ποιον τομέα αναγκών ή επιθυμιών επέλεξε να καλύψει με τις «υπηρεσίες» της. Δε μετράει πια το τι προσφέρει αλλά το να μπορεί να ανταποκρίνεται στις νέες επιθυμίες όταν αυτές γεννιούνται ή προπαγανδίζονται. Σε αυτό το περιβάλλον, ένας εργαζόμενος ξεκινά πολλές φορές να εργάζεται κάπου χωρίς να μπορεί να ελέγξει τι θα κάνει μετά από λίγο καιρό ή να φανταστεί την εξέλιξή του σε ένα εργασιακό περιβάλλον. Έτσι, δύσκολα μπορεί να αφοσιωθεί στη «τέχνη του επαγγέλματος» ή να αποκτήσει ένα δεσμό με αυτό που κάνει. Αντί αυτού, του ζητείται να είναι προσαρμόσιμος στα νέα δεδομένα και να είναι σε θέση να αφομοιώνει συνεχώς νέες δεξιότητες. Η έννοια της μαστοριάς, της ομαδικότητας, της συναδελφικότητας, καθώς και η υπόσχεση για μια εργασιακή ταυτότητα υποχωρούν μπροστά στην κουλτούρα της «ευελιξίας»⁴.

Οι συνθήκες που επιβάλλει η ικανοποίηση των αναλώσιμων ανθρώπινων επιθυμιών διαμορφώνουν και την ποιότητα των προϊόντων ή των υπηρεσιών. Το σύγχρονο εταιρικό περιβάλλον του «βραχυπρόθεσμου κέρδους» επιβάλλει μια αντίστοιχη βραχυπρόθεσμη χρήση των αγαθών και των υπηρεσιών. Μια ανούσια τεχνολογική -ή ακόμα και αισθητική- λεπτομέρεια θα διαφημιστεί επιτυχώς ως η επιθυμητή καινοτομία ενώ τα προϊόντα κατασκευάζονται με τρόπο που να φθείρονται γρήγορα, ώστε να ανακυκλώνεται η παραγωγή. Πλέον η παραγωγική διαδικασία δε χρειάζεται επιμελή εργατικά χέρια να δουλέψουν με μεράκι αλλά πιο πολύ μια εφευρετική και πετυχημένη διαφημιστική προβολή για τα τυποποιημένα προϊόντα που κατασκευάζονται μέσω της αυτοματοποιημένης τεχνολογίας. Γι’ αυτό και η κατασκευαστική προχειρότητα και η τυποποίηση δεν προσφέρουν παρά «σκουπίδια» και αυξανόμενη ανεργία.

Παράλληλα, με την υποχώρηση της ηθικής της εργασίας και την επικράτηση των γρήγορων ρυθμών ζωής και της λατρείας του εφήμερου, οι άνθρωποι χάνουν το δεσμό με το αντικείμενο εργασίας τους ως μια συλλογική διαδικασία. Η εργασία παύει σιγά σιγά να προσφέρει το λεγόμενο κοινωνικό κύρος ως αναγνώριση της μαστοριάς και ανάδειξη της δημιουργικότητας -ακόμα και μέσα στα πλαίσια της γραφειοκρατικής πυραμίδας των επιχειρήσεων- και λειτουργεί περισσότερο ως μέσο για την απόκτηση μιας μισθολογικής αμοιβής που θα προσφέρει τη δυνατότητα κατανάλωσης. Η έννοια της καριέρας υποβαθμίζεται σε μια διαδικασία υπερνίκησης του άγχους της ανεργίας και εξασφάλισης μιας σχετικά ασφαλούς απασχολησιμότητας.

Η «απο-κοινωνικοποίηση» του εργασιακού βίου

Η σημαντικότερη, όμως, επίπτωση όλων αυτών είναι ότι η εργασία ολοένα και δυσκολεύεται να λειτουργήσει ως θεσμός μιας συνεκτικής κοινωνικοποίησης μεταξύ των συναδέλφων. Οι χώροι δουλειάς αδυνατούν να υλοποιήσουν την υπόσχεση μιας κοινωνικής ένταξης σε ένα σταθερό σύνολο. Οι άνθρωποι εισέρχονται σε -και εξέρχονται από- ένα εργασιακό περιβάλλον με επιφανειακό τρόπο, περιοριζόμενοι σε μια προσωπική τους υλική και ψυχική εξασφάλιση, χωρίς να δημιουργούν σχέσεις συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Ακόμα και στις μικρομεσαίες ή πιο πολυπληθείς επιχειρήσεις, όπου η ύπαρξη διαχωρισμένων ρόλων των μισθωτών και των διευθυντών σε μεγάλη κλίμακα θα μπορούσε να λειτουργήσει ως παράγοντας για την ανάδυση μια κοινής ταυτότητας ή μιας πολιτικής συνείδησης, δε δημιουργείται στις περισσότερες περιπτώσεις καμία ατμόσφαιρα συλλογικότητας ούτε αναπτύσσεται κάποια κοινή στάση απέναντι στα προβλήματα που εμφανίζονται. Και το σημαντικότερο: από τη στιγμή που η εργασία θεσμίζεται και αξιολογείται σύμφωνα, όχι με τα προσόντα, τη μαστοριά ή την γνωσιακό επίπεδο, αλλά με την κινητικότητα και την εκμάθηση δεξιοτήτων, οι εργαζόμενοι δε διαθέτουν πια κάτι σταθερό να πουλήσουν ως εργασιακή δύναμη και να διαπραγματευτούν τις συνθήκες στις οποίες θα δουλεύουν.

Έκφανση αυτής της ανθρωπολογικής αδυναμίας να κοινωνικοποιηθούν θετικά οι εργαζόμενοι, αποτελεί και η συντριπτική -αλλά ομιχλώδης ιδεολογικά- κριτική στις παραδοσιακές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Γιατί, μπορεί τα τελευταία χρόνια να έχει αναδυθεί εδώ στην Ελλάδα μια σωστή πολιτική κριτική από τα κάτω στη γραφειοκρατία και να έχουν δημιουργηθεί πρωτοβάθμια σωματεία και αντίστοιχες οριζόντιες συλλογικότητες που κάνουν σημαντική δουλειά, ωστόσο για ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων η απόρριψη των συνδικαλιστικών ενώσεων δε στηρίζεται σε κάποια δημοκρατικού περιεχομένου πολιτικά επιχειρήματα, αλλά περισσότερο συμβαδίζει με τη γενικότερη απαξίωση -είτε αυτή εκδηλώνεται ρητά είτε όχι- κάθε έννοιας συλλογικότητας και με την υποχώρηση της ανάγκης να ασχολούνται καθημερινά με τα κοινά.

Γι’ αυτό και σήμερα η αφήγηση της καθημερινής ζωής αντιστοιχεί πιο πολύ σε ένα άθροισμα και μια συλλογή ατομικών εμπειριών. Υπό αυτήν την έννοια, η εικόνα από τους χώρους δουλειάς αποκτά χαρακτηριστικά που παραπέμπουν πιο πολύ σε χώρους μαζικής κατανάλωσης (όπως π.χ. τα εμπορικά κέντρα και τα ψώνια του ανώνυμου πλήθους), όχι μόνο όσον αφορά στους πελάτες αλλά και στο προσωπικό που εργάζεται σε αυτούς. Επόμενο είναι ότι στις νέες αυταρχικές συνθήκες, οι εργαζόμενοι βιώνουν τις επιθέσεις των κυβερνήσεων και των εργοδοτών περισσότερο ως μισθολογική απώλεια και προσωπική δυστυχία, παρά ως ένα συνολικότερο δομικό μετασχηματισμό των δικαιωμάτων τους και των εργασιακών σχέσεων. Νιώθουν εύθραυστοι και απροστάτευτοι, αδυνατώντας να προτάξουν μια σοβαρή συλλογική αντίσταση. Αντί να σκεφτούν και να δράσουν συλλογικά, εσωτερικεύουν τα αδιέξοδα αναπαράγοντας την απόγνωση και την ανασφάλεια. Πράγματι, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δε συναντάμε ούτε τα στοιχειώδη αντανακλαστικά για τη δημιουργία ενός συλλογικού αγώνα που θα προασπίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων, όπως για παράδειγμα την καταβολή των δεδουλευμένων ή την εξασφάλιση της πλήρους (και με ασφάλιση) απασχόλησης. Στην καλύτερη περίπτωση θα βρούμε πραγματικά αγωνιστικές διαθέσεις μόνο κατά την ύστατη στιγμή των μαζικών απολύσεων ή του κλεισίματος μιας εταιρίας, όταν δηλαδή το παιχνίδι έχει ήδη χαθεί.

 

1 Κρίστοφερ Λας, Ο ελάχιστος εαυτός, μτφρ. Β. Τομανάς, Νησίδες, Θεσσαλονίκη, 2006, σ. 21.

2 «Ο λόγος που αυτός ο παλιότερος τύπος κοινωνίας αποκλήθηκε “κοινωνία των παραγωγών” ήταν ότι τα μέλη της συνέπρατταν σε αυτήν πρωτίστως ως παραγωγοί...Ο τρόπος που η παρούσα κοινωνία πλάθει τα μέλη καθορίζεται κατά κύριο λόγο από την ανάγκη να διαδραματίσουν αυτό το ρόλο του καταναλωτή, και ο κανόνας που η κοινωνία μας επιβάλλει στα μέλη της είναι αυτός της ικανότητας και της βούλησής τους να διαδραματίσουν αυτόν τον ρόλο» (Ζ. Μπάουμαν, Η εργασία, ο καταναλωτισμός και οι νεόπτωχοι, μτφρ. Κ. Γεώρμας, Αθήνα, Μεταίχμιο, 2002, σ. 77.

3 Είτε στη φιλελεύθερη είτε στη μαρξιστική του εκδοχή.

4 «Η λέξη-κλειδί είναι “ευελιξία”. Αυτή η έννοια, που γίνεται όλο και πιο πολύ του συρμού, αναφέρεται σε ένα παιχνίδι πρόσληψης και απόλυσης με ελάχιστους κανόνες να το καθορίζουν αλλά και με την εξουσία της μονομερούς αλλαγής των κανόνων και ενώ το παιχνίδι βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη...η προοπτική να οικοδομηθεί μια δια βίου ταυτότητα επί τη βάσει της εργασίας είναι, για την πλειονότητα των ανθρώπων, πέραν του κόσμου ετούτου» (Ζ. Μπάουμαν, Η εργασία, ο καταναλωτισμός…, ό. π., σ. 87).

Απόσπασμα από κείμενο που δημοσιεύεται στο 4ο τεύχος του περιοδικού Πρόταγμα που κυκλοφορεί

Με κοινωνικές αντιστάσεις απαντάμε στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου

Οι εκπρόσωποι της τρόικας, στην πρώτη τους επίσκεψη μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, έσπευσαν να δημοσιοποιήσουν τη δυσφορία τους για τα προβλήματα που υπάρχουν και τα εμπόδια που δημιουργούν οι προσφυγές και οι άλλες νομικές ενέργειες κατά της εκποίησης δημόσιας γης και υποδομών, καθώς και των φυσικών πόρων της χώρας. Προφανώς, δεν αρκέστηκαν στις διαβεβαιώσεις που πήραν από τους εκπροσώπους της νέας κυβέρνησης. Γι αυτό, επιδίωξαν και πραγματοποίησαν συνάντηση και με την ηγεσία του ΣτΕ, τη Δευτέρα 9/7.

Όπως προκύπτει από σχετικά δημοσιεύματα, το ενδιαφέρον της τρόικας επικεντρώθηκε σε υποθέσεις εκδίκασης ασφαλιστικών μέτρων και στην απλοποίηση των διαδικασιών για τη σύναψη δημοσίων συμβάσεων, που αφορούν σε μεγάλα έργα, και για την έκδοση αποφάσεων περιβαλλοντικής αδειοδότησης. Από την πλευρά τους, οι δικαστές έδωσαν διαβεβαιώσεις για γρήγορη εκδίκαση των υποθέσεων και για αποσυμφόρηση των εργασιών του ΣτΕ, με τη μεταφορά μιας σειράς υποθέσεων στα διοικητικά εφετεία.

Θεωρούμε ότι το γεγονός αυτό δεν μπορεί να περάσει ασχολίαστο. Ιδιαίτερα, όταν γνωρίζουμε ότι η έκβαση μιας σειράς σοβαρών υποθέσεων κρίνεται και από τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Στο μεγάλο αυτόν κατάλογο περιλαμβάνονται υποθέσεις, όπως οι εξορύξεις χρυσού στη Χαλκιδική (υπάρχει προσωρινή διαταγή αναστολής εργασιών), η εκποίηση του Ελληνικού, η μεταβίβαση στο ταμείο αξιοποίησης της ιδιωτικής περιουσίας του δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) πλήθους ακινήτων, επιχειρήσεων και υποδομών του δημοσίου, η δημοπράτηση έργων διαχείρισης απορριμμάτων με κριτήριο το επιχειρηματικό όφελος, η υλοποίηση πληθώρας έργων βιομηχανικών ΑΠΕ σε δασικές εκτάσεις, η εφαρμογή των ειδικών χωροταξικών σχεδίων (βιομηχανίας, τουρισμού, ΑΠΕ) κ.λπ.. Υπάρχουν δύο σημαντικές πτυχές, που οφείλουμε να υπογραμμίσουμε:

• Αφ’ ενός, την ωμή παρέμβαση, που συνιστά η απροκάλυπτη άσκηση πίεσης στην, υποτίθεται, ανεξάρτητη δικαστική εξουσία, εξωθεσμικών παραγόντων όπως είναι η τρόικα και οι εκπρόσωποί της
• Αφ’ ετέρου, την παθητική στάση της ηγεσίας του ΣτΕ, που φαίνεται να αποδέχεται την παρέμβαση και να θεωρεί φυσικό γεγονός και υποχρέωσή της την παροχή εξηγήσεων και διαβεβαιώσεων

Ξέρουμε πολύ καλά ότι οι δεσμοί ανάμεσα στη δικαστική και στην πολιτική εξουσία, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο ισχυροί, δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν. Αυτό δεν μας εμποδίζει να διεκδικούμε το δικαίωμα του κάθε πολίτη, συλλογικότητας ή φορέα στην απροκατάληπτη απονομή της δικαιοσύνης και στην ανεμπόδιστη εφαρμογή εκείνων των ρυθμίσεων, που έχουν ταυτιστεί με οικουμενικές αξίες και αποτελούν προϊόν μακρόχρονων, μεγάλων κοινωνικών αγώνων. Ούτε μπορούμε να σιωπήσουμε μπροστά σε φαινόμενα κραυγαλέων εξωθεσμικών παρεμβάσεων στο δημόσιο βίο, που στερούνται της στοιχειώδους κοινωνικής νομιμοποίησης, ακόμη και της τυπικής συνταγματικής νομιμοποίησης.

Είναι απολύτως σαφές ότι τις πολιτικές προϋποθέσεις τέτοιου είδους «εκτροπών» τις έχει δημιουργήσει η ίδια η κυβέρνηση, η οποία, ακολουθώντας τα βήματα των προηγουμένων, έχει προτάξει την εκπλήρωση των μνημονιακών δεσμεύσεων, όποιο κι αν είναι το τίμημα: στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, στην υγεία και στην απασχόληση, στο επίπεδο ζωής και στο περιβάλλον κ.λπ.. Γι' αυτό και η δουλοπρεπής στάση της δεν περιορίζεται στην ανοχή της στις παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη. Η ίδια δέχεται αγόγγυστα κάθε είδους πιέσεις για την υλοποίηση συγκεκριμένων επενδυτικών σχεδίων από μεγάλους οικονομικούς ομίλους.

Είναι χαρακτηριστική η παρέμβαση του Καναδού πρέσβη για την απρόσκοπτη υλοποίηση των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων χρυσού στη Β. Ελλάδα, όπως και αυτή του ευρωπαίου επιτρόπου για την άμεση δημοπράτηση των φαραωνικών εργοστασίων επεξεργασίας απορριμμάτων. Όπως, επίσης, χαρακτηριστική είναι και η προσαρμοστικότητα της ελληνικής κυβέρνησης. Διότι, προφανώς, δεν είναι άσχετη ούτε η απόρριψη των ασφαλιστικών μέτρων για διακοπή των εργασιών στο ΧΥΤΑ Γραμματικού (με το ΥΠΕΚΑ σε ρόλο πρωταγωνιστή), ούτε η θετική προκαταρκτική περιβαλλοντική εκτίμηση και αξιολόγηση για το έργο της μεταλλουργίας χρυσού στις Σάπες της Ροδόπης, που δημοσιοποιήθηκαν τις τελευταίες μέρες.

Όσοι-ες έτρεφαν την ελπίδα υποψίας, έστω, αντίστασης, από τη μεριά της κυβέρνησης, στον οδοστρωτήρα της ισοπέδωσης των όποιων κοινωνικών δικαιωμάτων και αξιών αντιλαμβάνονται ότι έχουν διαψευστεί με παταγώδη τρόπο. Είναι, πλέον, φανερό ότι η επίθεση σε ότι έχει συνδεθεί με στοιχειώδη δημόσια και κοινωνικά χαρακτηριστικά θα ενταθεί. Η κοινωνία και οι πολίτες οδηγούνται σε συνθήκες εξαθλίωσης, τα δημόσια αγαθά λεηλατούνται και το περιβάλλον βιάζεται. Με ορατό τον κίνδυνο της περαιτέρω ενίσχυσης ακραίων φασιστικών αντιλήψεων, αλλά και φαινομένων «ανθρωποφαγίας» στις τάξεις των εργαζομένων. Στο όνομα της διεκδίκησης μιας θέσης εργασίας, θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε κάθε έννοια κοινωνικής αλληλεγγύης και ικανούς να ποδοπατήσουμε το διπλανό μας. Τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στο «μέτωπο του χρυσού» στη ΒΑ Χαλκιδική, (όπου η «Ελληνικός Χρυσός ΑΕ» δε διστάζει να χρησιμοποιήσει τους εργαζόμενους σε αυτήν σαν ιδιωτικό στρατό ενάντια στους κατοίκους της περιοχής, δημιουργώντας κλίμα εμφυλίου πολέμου, υποσχόμενη, παράλληλα, «ανάπτυξη» και «θέσεις εργασίας»), είναι αδιάψευστος μάρτυρας αυτής της προοπτικής.

Σε αυτές τις συνθήκες, οι πρωτοβουλίες και οι κινηματικές δράσεις των πολιτών πιστεύουμε ότι έχουν να παίξουν το δικό τους αναντικατάστατο ρόλο:

• ενισχύοντας τις κοινωνικές αντιστάσεις σε τοπικό ή θεματικό επίπεδο, σε κρίσιμους τομείς, όπως οι εξορυκτικές δραστηριότητες, η διαχείριση απορριμμάτων, η ενέργεια, η υπεράσπιση του δημόσιου πλούτου κ.λπ..
• στηρίζοντας τις τοπικές κοινωνίες, με την ανάπτυξη συλλογικών δράσεων και την καταπολέμηση της λογικής των ατομικών λύσεων και της ανάθεσης
• διαμορφώνοντας, όπου αυτό είναι δυνατό, προτάσεις εναλλακτικών λύσεων με κοινωνικά χαρακτηριστικά, στον αντίποδα των πολιτικών της πλήρους εκχώρησης φυσικών και ανθρώπινων πόρων στο μεγάλο κεφάλαιο
• αναζητώντας τρόπους κοινής έκφρασης και κοινών δράσεων όλων των επιμέρους ρευμάτων κοινωνικής έκφρασης, στη βάση της αλληλεγγύης, της αμφισβήτησης της κατεστημένης αντίληψης για την ανάπτυξη και της προσπάθειας απαλλαγής από το πλέγμα των αντιλαϊκών δεσμεύσεων και ρυθμίσεων (πριν και μετά τα μνημόνια)

20/7/2012

Επιτροπή αγώνα για το μητροπολιτικό πάρκο Ελληνικού

Επιτροπή αλληλεγγύης στη Χαλκιδική

Πρωτοβουλία συνεννόησης για τη διαχείριση των απορριμμάτων

Με αφορμή τις 114 μέρες απεργία στη Phone Marketing

Στις 21 Μαρτίου εμείς οι εργαζόμενοι στη Phone Marketing προχωρήσαμε σε μια σκληρή απεργία διαρκείας ενάντια στο μέτρο της εκ περιτροπής εργασίας που προσπάθησε να μας επιβάλλει η εργοδοσία (δηλαδή να δουλεύουμε με ένα 8ωρο την εβδομάδα για 140 ευρώ το μήνα ).

Στη διάρκεια αυτών των 114 ημερών περιφρουρήσαμε σε καθημερινή βάση την απεργία μας, στήνοντας μικροφωνική αντιπληροφόρησης για να διαβάζονται τα κείμενα μας αλλά και όλα όσα μας έστελναν όσοι συμπαραστέκονταν σε αυτόν τον αγώνα. Πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις στην επιθεώρηση εργασίας, στο υπουργείο εργασίας και συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το χώρο εργασίας μας.

Δίπλα σε αυτόν τον αγώνα στάθηκαν αρκετές δεκάδες αλληλέγγυοι φορείς: κλαδικά-επιχειρησιακά σωματεία, σωματεία βάσης καθώς και σύλλογοι εργαζομένων, λαϊκές και τοπικές επιτροπές των γύρω περιοχών, συλλογικότητες και αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι αλλά και πολλοί μεμονωμένοι άνθρωποι στηρίζοντας αυτόν τον αγώνα με καθημερινή φυσική και ηθική παρουσία, όπως και οικονομική στήριξη γεγονός που μας βοήθησε αρκετά για να αντέξουμε σε αυτόν τον δύσκολο αγώνα δίνοντάς μας κουράγιο για τη κάθε παρά πέρα μέρα ύπαρξης σε αυτόν.

Καταφέραμε να αρθεί η αρχική πρόταση του εργοδότη για 1 μέρα εργασίας την εβδομάδα, με αποδοχή από τη πλευρά μας, μιας νέας συμφωνίας με σαφώς δυσμενέστερους όρους από την αρχική κατάσταση. Για τους επόμενους 3 μήνες μπαίνουμε σε καθεστώς ημιαπασχόλησης, δηλαδή 4ωρης πενθήμερης εργασίας με 15% μείωση των αποδοχών μας (στα πλαίσια όμως των παλιών συλλογικών συμβάσεων όσο αφορά το μισθολογικό) και στα μέσα Οκτώβρη επιστρέφουμε στα ωράριά μας με 15% μείωση.

Σίγουρα δε βελτιώθηκαν ούτε διατηρήθηκαν οι αρχικές συλλογικές συνθήκες εργασίας, αλλά αυτό δε πρέπει να μας πτοεί καθώς αυτός ο αγώνας θα συνεχιστεί και μέσα στο χώρο εργασίας. Ιδίως μετά την ίδρυση του επιχειρησιακού σωματείου μας, και πόσο μάλλον ενώ κατά τη διάρκεια αυτού του αγώνα αντλήσαμε εμπειρία αναγνωρίζοντας τη δύναμη του συλλογικού με διάφορες μορφές αντίστασης, που μας έδωσαν την δυνατότητα να μπορούμε εμείς να καθορίσουμε το πεδίο μάχης ενάντια στα νέα μέτρα του κράτους και των αφεντικών για τη δημιουργία σκλάβων.

Η εξέλιξη ίσως και να ήταν διαφορετική αν όλοι οι εργαζόμενοι συμμετείχαμε ενεργά στα συλλογικά μας όργανά από την αρχή ,με στόχο να παίρνονται οι αποφάσεις από τα κάτω, και οι ζυμώσεις που θα προέκυπταν να ήταν ικανές να συνδέσουν τους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες πριν ακόμα βρεθούμε και εμείς σε αυτή τη θέση.

Επίσης, κατά την διάρκεια της απεργίας, θα μπορούσαμε, δίχως φόβο ,να πραγματοποιήσουμε δυναμικότερες και περισσότερες παρεμβάσεις, συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες και πορείες έξω από την εταιρεία καθώς και στο κέντρο της μητρόπολης μαζί με όλους όσους βιώνουν τις ίδιες απάνθρωπες συνθήκες επιβίωσης έτσι ώστε να ενωθούν οι επιμέρους αγώνες που εξελίσσονται καθημερινά αλλά και να εξαπλωθεί η ανάγκη για αντίσταση στην κοινωνία συνολικότερα.

Σε αυτό το κρίσιμο σημείο της ιστορίας που διανύουμε, η επίθεση των αφεντικών δεν έχει όρια, καταργώντας εργατικά κεκτημένα και δικαιώματα, κάνοντας μειώσεις σε συντάξεις, μισθούς και επιδόματα, έχοντας αποδημήσει το σύστημα υγείας και περίθαλψης και επιβάλλοντας σαν μόνη πραγματικότητα για εμάς την επισφάλεια και την ανεργία. Το αποτέλεσμα είναι η απόγνωση και η εξαθλίωση να σαρώνουν τον κοινωνικό ιστό, ενώ αυτή η επίθεση δεν θα σταματήσει να εντείνεται όσο τους δίνουμε χώρο.

Άρα δε μπορούμε να μιλήσουμε για νίκη ή για ήττα.

Είναι και αυτή μια στιγμή του αγώνα. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο καθένας από εμάς ξεχωριστά είναι ικανός να πάρει τη ζωή στα χέρια του μέσα και έξω από τους χώρους εργασίας, δρώντας συλλογικά και σεβόμενος τη διαφορετική αντίληψη, παίρνοντας αποφάσεις και συμμετέχοντας σε δυναμικές δράσεις, μέσα από οριζόντιες αδιαμεσολάβητες διαδικασίες μακριά από παραταξιακές και κομματικές λογικές, που περιχαρακώνουν τους κοινωνικούς και κατ’ επέκταση εργασιακούς αγώνες.

Άλλωστε έτοιμες συνταγές αγώνα και φόρμουλες κατάκτησης αξιοπρεπών συνθηκών επιβίωσης δεν υπάρχουν. Αυτές θα τις κατακτήσουμε από κοινού αρκεί να νικήσουμε το φόβο παίρνοντας τις ζωές μας στα χεριά μας για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα...

ΧΑΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕ ΔΟΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Μέσα και έξω από τη δουλειά…

Ε.Κ (Απεργός-Εργαζομένη στη Phone Marketing)

Εισβολή των ΜΑΤ στη Χαλυβουργία - Όλοι στην πύλη - Αλληλεγγύη στους απεργούς

Εισβολή των ΜΑΤ νωρίς το πρωί, ξύλο και συλλήψεις απεργών.

Συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στην πύλη του εργοστασίου.

Υπενθυμίζεται πως οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας βρίσκονται σε απεργία για περίπου εννέα μήνες. Η απεργία είχε ξεκινήσει το Νοέμβριο του 2011, με τους εργαζόμενους να αντιδρούν σε μείωση των αποδοχών τους και μειωμένο ωράριο. Κατόπιν η διοίκηση προχώρησε σε απολύσεις 120 εργαζομένων επί συνόλου 360. Πάγιο αίτημα των εργαζομένων για τον τερματισμό της απεργίας αποτελούσε η επαναπρόσληψη του συνόλου των απολυθέντων.

«Μειώνοντας» τις αποστάσεις μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών

Ζούμε σε μια εποχή που, τα φυτοφάρμακα, τα λιπάσματα, τα υβρίδια και τα μεταλλαγμένα έχουν μπει ολοκληρωτικά στην διατροφή μας. Η αγνή καθαρή ποιοτική τροφή σπανίζει και για να βρει κανείς πραγματικά ανόθευτη και φυσική τροφή πρέπει να ψάξει πολύ και να την πληρώσει ακριβά, καθώς το εμπόριο βιολογικών προϊόντων έχει μπει και αυτό για τα καλά στο παιχνίδι της κερδοφορίας.

Μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες διακινούν επικίνδυνες ουσίες και μη φυσικούς σπόρους ελέγχοντας την παγκόσμια αγορά της τροφής. Διεφθαρμένες κυβερνήσεις ψηφίζουν νόμους που ευνοούν την κυριαρχία αυτών των πολυεθνικών. Από την άλλη η πλειονότητα των καταναλωτών αγνοεί ή και ακόμα χειρότερα αδιαφορεί για την υγεία του που διακυβεύεται προς όφελος της μαζικής παραγωγής και της συμπίεσης του κόστους.

Οι αγρότες και οι απανταχού μικροκαλλιεργητές δουλεύουν για ένα κομμάτι άνοστου και επικίνδυνου ψωμιού, γίνονται έρμαια στα χέρια των πολυεθνικών, των εμπόρων, αλλά και των τραπεζών που τους δανείζουν με ληστρικά επιτόκια. Οι γεωργικοί συνεταιρισμοί που αντιστέκονταν, είναι πια στην ιστορία ή αναφέρονται ως θεωρητικές λύσεις.

Η βιολογική γεωργία, η οικολογία, το αλληλέγγυο εμπόριο και τα υποστηρικτικά τους κινήματα, αποδεικνύονται προσωρινά αναχώματα όταν αυτά εντάσσονται στο ισχύων οικονομικό σύστημα. Θεωρούμε ότι η όποια λύση θα έρθει, με την δημιουργία νέων μικρών, ευέλικτων και αλληλέγγυων δομών και φυσικά με την μαζική απαίτηση, διεκδίκηση και συμμετοχή των περισσοτέρων από μας.

Οι άνθρωποι που ξεκινήσαμε το μικροπρατήριο συντροφία κατανοώντας την άμεση σχέση των επιλογών μας να καταναλώνουμε οικολογικά προϊόντα και των προοπτικών που αυτό δημιουργεί για οικολογική παραγωγή και άρα βιώσιμους τρόπους διαχείρισης των πόρων, θέλαμε να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπάνω. Να αποδείξουμε ότι αυτό επιτυγχάνεται ουσιαστικότερα μέσα από την συνεργασία ομάδων αποκαταναλωτών και παραγωγών με πυξίδα την αυτοοργάνωση, την ισονομία και την αλληλεγγύη.

Το μικροπρατήριο συντροφία ξεκίνησε επίσημα την φετινή Πρωτομαγιά και στοχεύει να διανύσει μεγάλο διάστημα, συσπειρώνοντας παραγωγούς, αποκαταναλωτές και εργαζόμενους. Δεν εμπορευόμαστε, αλλά συνεργαζόμαστε και αλληλοϋποστηριζόμαστε. Δημιουργούμε μια δομή ανθρώπινη, δίκαιη, έντιμη και καθαρής τροφής. Δεν κερδίζουμε εις βάρος των παραγωγών, αλλά δημιουργούμε θέσεις εργασίας και χτίζουμε σχέσεις εμπιστοσύνης με τους παραγωγούς.

Όλοι έχουμε δικαίωμα στην εργασία και στην φυσική τροφή. Απορρίπτουμε τις σχέσεις εκμετάλλευσης είτε από την μεριά του παραγωγού είτε από την μεριά του καταναλωτή και διαμορφώνουμε τις τελικές τιμές κατοχυρώνοντας μια δίκαιη τιμή για τον παραγωγό και προσθέτοντας ένα ποσοστό 10% για την πληρωμή αυτών που εργάζονται για την λειτουργία του πρατηρίου. Στοχεύουμε τα προϊόντα του πρατηρίου να είναι καθαρά, τοπικά, παραγόμενα με σχέσεις αξιοπρέπειας και όχι εκμετάλλευσης. Τα προϊόντα μας είναι πιστοποιημένα με σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης και όχι με αμφιβόλου αξίας πιστοποιήσεις.

Το μικροπρατήριο συντροφία είναι μια αφορμή και για να γνωριστούμε. Να γνωριστούν οι παραγωγοί μεταξύ τους, να γνωρίσουμε οι αποκαταναλωτές τους παραγωγούς των καθαρών προϊόντων που αγοράζουμε, τον τρόπο παραγωγής που επέλεξαν καθώς και το τι ήταν αυτό που τους ώθησε προς αυτήν την κατεύθυνση. Θέλουμε να αιτιολογήσουμε ότι δεν χρειάζονται μεσάζοντες και έμποροι. Θέλουμε να μειώσουμε τις αποστάσεις μεταξύ μας.

Από το φθινόπωρο θα ακολουθήσουν και άλλες πιο εξειδικευμένες συναντήσεις και εργαστήρια, με πιο μικρούς χειροπιαστούς σκοπούς αλλά με ένα μεγάλο στόχο, να διαχυθεί το μοντέλο της αυτοοργάνωσης των αναγκών μας σε όλη την πόλη .

Σήμερα λοιπόν γνωριζόμαστε και δράττουμε την ευκαιρία να καταθέσουμε μια ιδέα: Οι μεταποιητές παραγωγοί να οργανωθούν και να αναζητήσουν την μαζική παραγγελία πρώτων υλών που θα φέρει μικρότερο κόστος και άρα χαμηλότερη τιμή των προϊόντων τους. Είναι απλώς μια ιδέα και καλό είναι να ακουστούν και άλλες. Όσο για τους αποκαταναλωτές ελπίζουμε να ζεσταθούμε ακόμη περισσότερο τώρα που θα γνωρίσουμε τους παραγωγούς και να στηρίξουμε ακόμη περισσότερο αυτή την δομή.

Συνεταιρισμός αποκαταναλωτών Συντροφία

Συνέλευση κάθε Δευτέρα στις 8.00μμ – Μικρόπολις

http://www.micropratirio.gr

Το κείμενο αυτό είναι η εισήγηση του συνεταιρισμού Συντροφία σε συνάντηση παραγωγών και καταναλωτών που έγινε στις 9 Ιουλίου στον κοινωνικό χώρο για την ελευθερία Μικρόπολις.

Βιομηχανική Μεταλλευτική: Οι εργαζόμενοι παίρνουν το εργοστάσιο στα χέρια τους

Αν δεν μπορούν αυτοί μπορούμε εμείς from alterthess on Vimeo.

Καλοκαίρι 2012 στην Θεσσαλονίκη του Μνημονίου και της ανεργίας και ενώ η ειδησεογραφία έχει να σου πει μόνο δυσάρεστα (και άλλες αυτοκτονίες, η ανεργία σπάει νέα ρεκόρ, νέες περικοπές, η κυβέρνηση ξεπουλά τον δημόσιο πλούτο κ.α.) ξαφνικά ακούς την είδηση ότι οι 70 περίπου εργαζόμενοι του εγκαταλελειμμένου εργοστασίου Βιομηχανική Μεταλλευτική που είναι εδώ και 14 μήνες απλήρωτοι αποφάσισαν να αυτοδιαχειριστούν το εργοστάσιό τους. Αποφάσισαν ότι αντί να παρακαλούν τους εργοδότες τους να «γυρίσουν» πίσω για να τους «δώσουν» δουλειά, να διεκδικήσουν να εργαστούν ξανά οι ίδιοι χωρίς αφεντικά δίνοντας ζωή σε ένα εργοστάσιο. Ένα εργοστάσιο εγκαταλελειμμένο που σε κάθε άλλη περίπτωση θα το κηδεύαμε όπως και τα υπόλοιπα εργοστάσια που τα τρία αυτά χρόνια έκλεισαν, νεκρώνοντας όλη την Βιομηχανική ζώνη της πόλης και στέλνοντας παράλληλα στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους.

Η ιστορία του εργοστασίου αν και τυπικά δεν διαφέρει από τις ιστορίες των υπόλοιπων που έχουν κλείσει στην Θεσσαλονίκη παρουσιάζει κάποιες ιδιαιτερότητες. Η Βιομηχανική Μεταλλευτική, εργοστάσιο που παράγει δομικά υλικά, ήταν κερδοφόρα μέχρι και το 2009 με στοιχεία που αναφέρουν τα ίδια τα οικονομικά περιοδικά της πόλης. Μάλιστα από το 2000 μέχρι το 2006 παρουσίασε μια μεταβολή κερδών της τάξης του 139%.

Από το 2010 και μετά το εργοστάσιο αρχίζει να παίρνει την κάτω βόλτα με τον γνωστό τρόπο που ακολούθησαν στο παρελθόν ιδιοκτήτες και άλλων επιχειρήσεων. Η μητρική εταιρεία η Φίλκεραμ Τζόνσον χρεώνει με δάνεια την θυγατρική (1 εκ.900 χιλ.ευρώ) δηλαδή την Βιομηχανική Μεταλλευτική η οποία αποκτά ένα πλασματικό παθητικό και η εργοδοσία ξεκινά τις καθυστερήσεις στα επιδόματα, στην καταβολή μισθών κτλ. μέχρι που τον Μάιο του 2011 κηρύσσει στάση πληρωμών προς τους εργαζόμενους και εγκαταλείπει το εργοστάσιο.

Τότε αρχίζει και ο αγώνας των εργαζομένων οι οποίοι προχωρούν σε απεργίες, στάσεις εργασίας και τελικά σε επίσχεση εργασίας ζητώντας την επαναλειτουργία του εργοστασίου και τα δεδουλευμένα τους. Από τον Μάιο λοιπόν οι εργαζόμενοι ζουν με τον εξευτελιστικό ποσό των 359 ευρώ του επιδόματος επίσχεσης εργασίας, δημιουργούν ένα ταμείο αλληλοβοήθειας για να στηριχθούν οι πιο αδύναμοι οικονομικά και ξημεροβραδιάζονται στο εργοστάσιο με εναλλασσόμενες βάρδιες προκειμένου να προστατέψουν τον εξοπλισμό. Να σημειωθεί ότι παράλληλα η μητρική εταιρεία Φίλκεραμ Τζόνσον απολύει σταδιακά το σύνολο των εργαζομένων στη βιομηχανία κεραμικών πλακιδίων και καταθέτει αίτηση για πτώχευση, πράγμα που δεν έκανε για την Βιομηχανική Μεταλλευτική την οποία απλά εγκαταλείπει.

Η απόφαση

Κατά τη διάρκεια του αγώνα αυτού και συγκεκριμένα των συνελεύσεων που πραγματοποιούσε το σωματείο για την οργάνωση και συνέχιση του αγώνα τέθηκε η ιδέα της αυτοδιαχείρισης. Μπορεί οι εργαζόμενοι να μην έχουν πάει στην Αργεντινή άλλα, όπως ανέφεραν, το παράδειγμα του εργοστασίου που λειτούργησε υπό τον εργατικό έλεγχο των εργαζομένων αποτέλεσε έμπνευση για αυτούς και έτσι ξεκίνησαν τις συζητήσεις και τις οικονομικές μελέτες για το πώς μπορεί αυτό να επιτευχθεί και στην πόλη μας.

Όπως δήλωσε ο πρόεδρος του σωματείου Μ. Αναγνώστου η πρόταση αυτή έτυχε μεγάλης αποδοχής μεταξύ των εργαζομένων οι οποίοι εκτιμούν ότι εφόσον το εργοστάσιο ήταν κερδοφόρο και ότι εξαιτίας της κακής διαχείρισης «έπεσε έξω» όχι μόνο μπορούν να το επαναλειτουργήσουν αλλά και ότι είναι ικανοί να παράγουν φτηνό προϊόν προσιτό στις λαϊκές οικογένειες. Ο ίδιος εξήγησε μάλιστα ότι καθ`όλη την διάρκεια των 14 αυτών μηνών που το εργοστάσιο δεν λειτουργούσε το προϊόν συνέχισε να έχει ζήτηση.

Μέσα σε λίγο διάστημα οι εργαζόμενοι κατάφεραν να διαμορφώσουν το απαιτούμενο σχέδιο έτσι ώστε να κάνουν πράξη το «πως οι εργαζόμενοι μπορούν και χωρίς αφεντικά». Για να επιτευχθεί αυτό και για να μην βρεθούν άλλα 70 άτομα στην ανεργία προϋπόθεση αποτελεί, σύμφωνα με τους ίδιους, η ικανοποίηση των παρακάτω αιτημάτων.

Να παραιτηθεί το Δ.Σ. της εταιρείας μαζί με όσα στελέχη είχαν άμεση εμπλοκή στη διοίκηση της χωρία καμία απαίτηση από την νέα εργατική διοίκηση όπως και η ιδιοκτησία να αναλάβει τις υποχρεώσεις που προκύπτουν μέχρι τώρα (τα χρέη της εταιρείας)

Να δηλωθεί το δάνειο των 1.900.00 ευρώ που πήρε η μητρική εις βάρος της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής και μέρος από το δάνειο να παραχωρηθεί σε μετοχές προς τους εργαζόμενους. Ότι υπόλοιπο μείνει να γίνει διακανονισμός για να επιστρέψει προς την θυγατρική με το προνόμιο των εργαζομένων.

Οι εργαζόμενοι για να μπορέσουν να θέσουν άμεσα το εργοστάσιο σε λειτουργία ζητούν ακόμη την επιδότηση που δίνεται από τον ΟΑΕΔ σε κάθε άνεργο που θέλει να ξεκινήσει δικιά του επιχείρηση ύψους 23.00 για τον πρώτο χρόνο καθώς και το επίδομα ανεργίας επί 14 μήνες.

Όπως αναφέρουν ακόμη οι εργαζόμενοι αν ικανοποιηθούν τα αιτήματα αυτά συγκεντρώνεται ένα αρχικό κεφάλαιο ικανό για να ξεκινήσουν άμεσα την λειτουργία του. Αυτοδιαχείριση σημαίνει επίσης για αυτούς ότι η γενική συνέλευση των εργαζομένων θα είναι το αποφασιστικό όργανο του εγχειρήματος καθώς και ότι τα μέλη του Δ.Σ. της εταιρίας όσο και τα μέλη του Δ.Σ. του σωματείου θα είναι ανακλητά.

Στην πρόταση αυτοδιαχείρισης του εργοστασίου που έχουν διαμορφώσει οι εργαζόμενοι τονίζεται επίσης ότι οι μετοχές θα μοιραστούν ισάριθμες σε όσους εργαζόμενους δεχτούν να συμμετέχουν στο εγχείρημα ενώ οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν με την προηγούμενη σύμβαση που υπήρχε προτού κλείσει το εργοστάσιο.

Τέλος ζητούν από την πολιτεία την διαμόρφωση ενός νομικού πλαισίου που θα μπορεί να καλύπτει το εγχείρημα αυτό της αυτοδιαχείρισης.

Αν δεν μπορούν αυτοί, τότε μπορούμε εμείς

Τον αγώνα των εργαζομένων μέχρι σήμερα στηρίζουν πλήθος σωματείων, εργαζομένων και ανέργων από δεκάδες εργασιακούς χώρους από τη Θεσσαλονίκη και όχι μόνο. Προχθές στην συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο Εργατικό Κέντρο μετά από κάλεσμα του σωματείου συγκροτήθηκε η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης και στήριξης του αγώνα για αυτοδιαχείριση του εργοστασίου, ως μόνη λύση για να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας και τα δεδουλευμένα των εργαζομένων.

«Στηρίζουμε το σωματείο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής που μέσα από δύσκολες συνθήκες, απλήρωτοι από τον Μάιο του 2011 και σε επίσχεση εργασίας με μεγάλα προβλήματα επιβίωσης, παλεύουν να διατηρήσουν το εργοστάσιο ζωντανό και τους εργαζόμενους με αξιοπρέπεια και ανορθωμένο το ανάστημα απέναντι στη λαίλαπα του ντόπιου και του ξένου κεφαλαίου.

Οι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής αγωνίζονται να κάνουν πράξη πως εμείς οι εργαζόμενοι μπορούμε χωρίς αφεντικά. Αγωνιζόμαστε μαζί τους να αποδείξουμε πως αν δεν μπορούν αυτοί, τότε εμείς μπορούμε χωρίς αυτούς, και θα τα καταφέρουμε!» σημειώνεται συγκεκριμένα στην σχετική ανακοίνωση ενώ παράλληλα η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης καλεί όλα τα σωματεία, όλες τις εργατικές κινήσεις και σχήματα, τις συνελεύσεις γειτονιάς, όλους τους εργαζόμενους και τους ανέργους της πόλης να στηρίξουν με κάθε μέσο τον δίκαιο αγώνα των εργατών και να πλαισιώσουν την πρωτοβουλία αυτή.

Τέλος η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης καλεί σε νέα γενική συνέλευση την Τετάρτη και ώρα 19.00 στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης (Ολύμπου & Αριστοτέλους) για να αποφασιστούν τα επόμενα βήματα του αγώνα.

Πηγή: http://www.alterthess.gr

Ρεπορτάζ Σ. Πουλημένη

Οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι ως μικρές αυτόνομες κοινότητες μέσα στον αστικό ιστό

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΕ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ

Η στέγαση, η διατροφή και η περίθαλψη αποτελούν ήδη τις μεγάλες πληγές του πλήθους που τίθεται ολοταχώς εκτός επίσημης κοινωνίας. Το κράτος, ως εγγυητής της κοινωνικής αναπαραγωγής, έχει αποχωρήσει απ' το συλλογικό το οποίο ιεραρχούσε και κανονικοποιούσε, και έχει μεταθέσει τις ευθύνες στον καθένα ατομικά και σ' όλους μαζί ταυτόχρονα. Έχεις-μπορείς, δεν έχεις-δεν μπορείς, κι αυτό χωρίς καμία πίστωση. Το συλλογικό έχει μεταφερθεί στην ευθύνη των από τα κάτω, γι' αυτό η κρίση πέρα από τα αντικαταθλιπτικά και την απελπισία έχει και την όψη της εξέγερσης.

Ο χαρακτήρας της εξέγερσης, με βαρόμετρο την κοινωνική απελευθέρωση, προαπεικονίζεται ήδη με θετικό και αρνητικό πρόσημο. Οι εικόνες από το μέλλον αποτυπώνονται στην πραγματική ζωή στον Άγιο Παντελεήμονα και στην Πειραϊκή Πατραϊκή, με αρνητικό πρόσημο. Είναι οι κινήσεις που αναλαμβάνουν να υποκαταστήσουν το κράτος στον τομέα της τάξης και της ασφάλειας και επεκτείνονται στον τομέα της οικονομίας, με χαρακτηριστικά συμμορίας. Όσο η κρίση θα βαθαίνει και τα αδιέξοδα θα μεγεθύνονται, άλλο τόσο υπάρχει ο κίνδυνος πύκνωσης, διεύρυνσης και σύνδεσης αυτών των κινήσεων προς την εμφυλιοπολεμική βαρβαρότητα. Αυτήν την εκδοχή εξέφρασε πολιτικά η Χρυσή Αυγή, που φάνηκε όχι μόνο στο δις επαναλαμβανόμενο ποσοστό της, αλλά και στη διασπορά των ψήφων της σ' όλες της εκλογικός περιφέρειες. Απ' την άλλη, το θετικό πρόσημο αποτυπώνεται στην πληθώρα οριζόντιων και αλληλέγγυων κινήσεων που έχουν σχέση με την οικονομία, τη διατροφή, τους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, την υγεία, τα κοινωνικά αγαθά, το περιβάλλον, την εργασία, κ.λπ. Είναι οι κινήσεις που κυοφορούν σπερματικά ή ρητά τη μεγάλη έξοδο απ' τον καπιταλισμό και απ' την νομιμοποιητική ισχύ του κράτους ως ρυθμιστή της κοινωνικής αναπαραγωγής.

Όσο το επίσημο κράτος και το πολιτικό προσωπικό του θα χάνει το έδαφος κάτω απ' τα πόδια του, κι όσο οι φυγόκεντρες κοινωνικές δυνάμεις θα το αποσυντονίζουν, άλλο τόσο θα συστοιχίζεται με την εκδοχή της βαρβαρότητας, γιατί εκεί έχει και ρόλο και δομές για να στηρίξουν αυτόν το ρόλο.

Ο χαρακτήρας της εξέγερσης θέτει ως προϋπόθεση την ήττα της μιας εκδοχής σε βάρος της άλλης.

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΩΣ ΜΙΚΡΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΣΤΙΚΟ ΙΣΤΟ

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι μπορούν να αποτελέσουν το εμπράγματο κυτταρικό παράδειγμα της μικρής αυτόνομης κοινότητας. Είναι μιας πρώτης τάξεως δυνατότητα για να δημιουργηθούν νέες συνθέσεις πάνω στην υλική βάση της αναπαραγωγής του κοινωνικού ιστού στην κατεύθυνση του ριζικού απελευθερωτικού μετασχηματισμού.

Μια τέτοια κοινότητα, για να μπορέσει να αποτελέσει αναφορά και εστία αντίστασης αλλά και πρότασης, πρέπει να πληροί ορισμένες προϋποθέσεις.

Πρώτο: Πρέπει να υπάρχει ένα έδαφος, ένας τόπος και μια ακτίνα δράσης πάνω στα οποία μπορεί να αναπτύξει η κοινότητα τη λειτουργία της. Οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι έχουν εκ των πραγμάτων και τα τρία .Το έδαφός τους μπορεί να τελεί υπό κατάληψη, είτε να είναι με ενοίκιο. Το ζήτημα αυτό δεν είναι αξιακό ούτε αντιφατικό, γιατί αυτό που προέχει σήμερα είναι η απαλλοτρίωση της απελευθερωτικής χρήσης των κτιρίων (συνήθως της αχρηστίας τους) μέσα από την οποία δημιουργούνται οι όροι του ριζικού μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων που συναρθρώνονται μέσα σε αυτά.

Δεύτερο: Πρέπει η κοινότητα να εγγυάται τη σταθερότητα των μέσων (δομές) και των σχέσεων αναπαραγωγής της. Για να μπορέσουν οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι να αναπαραχθούν ως κοινότητα, πρέπει να ξεπεράσουν το πολιτικό και πολιτιστικό βάρος που τους δημιούργησαν, όχι φυσικά για να το αφυδατώσουν ή να το καταργήσουν, αλλά για να το επεκτείνουν στον τομέα της παραγωγής, της διάθεσης προϊόντων και υπηρεσιών, και στις εργασιακές σχέσεις που προκύπτουν μέσα από αυτήν τη δραστηριότητα.

Η εγγύηση της σταθερής αναπαραγωγής της κοινότητας απαιτεί, οι ελεύθεροι χώροι να ενσωματώνουν δομές παραγωγής και διάθεσης προϊόντων/υπηρεσιών. Ανάλογα με το μέγεθος των κτιρίων, αυτές οι δομές μπορεί να βρίσκονται εντός ή εκτός τους, ή και εντός και εκτός τους.

Οι εργασιακές σχέσεις άρρηκτα δεμένες με την οριζοντιότητα, την ισότητα και την αλληλεγγύη, μπορούν να αναπτύσσονται αναλογικά, συνθετικά και ταυτόχρονα, με τρεις δυνατούς τρόπους (από όλους μαζί κι από τον καθένα ξεχωριστά): α) μέσω της αμοιβής με χρήμα, β) μέσω της ανταλλαγής με είδος, γ) μέσω της προσφοράς.

Το χρήμα μπορεί να είναι εναλλακτικό νόμισμα, μονάδα σε τράπεζα χρόνου ή ευρώ. Η αμοιβή θα πρέπει να ορίζεται από ένα κατώτατο κι από ένα ανώτατο όριο, κάθε φορά το ίδιο για όλους. Από τη μια, για να έχει ένα στοιχειώδες νόημα η δομή, κι από την άλλη, για να μην αποκτά το μοναδικό νόημα η συμμετοχή στις δομές της κοινότητας. Πρέπει να αποτιμάται και να αυτορρυθμίζεται διορθωτικά, όποτε είναι αναγκαίο, το όριο της κόκκινης γραμμής, πέρα από το οποίο αρχίζει η συσσώρευση που μπορεί να διαλύσει την ουσία της αυτόνομης κοινότητας.

Οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι (ε.κ.χ.), ως κοινός τόπος συνάντησης, διαβούλευσης και ύπαρξης των δομών της κοινότητας, ανοίγουν νέους δρόμους και νέους τρόπους για τα ζητήματα που τις αφορούν. Η συνάρθρωσή τους, οριζόντια και αμεσοδημοκρατικά, συναρθρώνει ταυτόχρονα πολλά διαφορετικά ζητήματα και δημιουργεί προϋποθέσεις και απαιτήσεις πιο ολοκληρωμένων λύσεων απ' ό,τι μπορούν να επιλύσουν οι κολεκτίβες που γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Όσο οι χώροι αυτοί θα πλαισιώνονται με νέες δομές, άλλο τόσο θα είναι αναγκαία η έξοδος από το έδαφος του κτιρίου και για άλλα εγχειρήματα, προκειμένου να καλυφθούν περισσότερες ανάγκες, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα μεγαλύτερο πλέγμα δικτύωσης και ασφάλειας. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα άτομα που συμμετέχουν στις δομές αυτές θα έχουν περισσότερα χρήματα, αλλά ότι θα έχουν μεγαλύτερη και ελεύθερη πρόσβαση σε περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες.

Τέλος οι ε.κ.χ., ως κοινότητες, χρειάζονται ένα τουλάχιστον προϊόν-υπηρεσία εκκίνησης και μια αντίστοιχη δομή. Θα μπορούσε οποιαδήποτε εργασία κι οποιοδήποτε προϊόν/υπηρεσία να αποτελέσει τη βάση απασχόλησης μέσα στην αντίστοιχη δομή, έστω κι αν πληρούνται οι όροι της εργασιακής ισότητας, οριζοντιότητας και αλληλεγγύης; Ασφαλώς όχι. Γιατί τότε τι θα μας εμπόδιζε να κάνουμε μια δομή μπράβων ή μια δομή παραγωγής φυτοφαρμάκων; Οι δομές εκκίνησης αλλά και ανάπτυξης της κοινότητας οφείλουν να απαντήσουν σε πραγματικές κοινωνικές ανάγκες, να ξαναθέσουν τα όρια μεταξύ αληθινού και ψεύτικου, κοινωνικά ωφέλιμου και κοινωνικά επιζήμιου. Κάποια προϊόντα μπορούν να ενταχθούν άμεσα στο απελευθερωτικό σχέδιο παραγωγής, και κάποια απαιτούν ένα σχέδιο μετάβασης(π.χ. παραδοσιακοί σπόροι και τοξικό έδαφος).

Γι' αυτό, μια αυτόνομη κοινότητα αν θέλει να κρατήσει το νόημά της, δεν ασχολείται με το πώς τα προϊόντα των δομών της θα μπουν ανταγωνιστικά στην αγορά, όσο αυτή υπάρχει, σαν έξυπνος επιχειρηματίας, αλλά πώς θα ανταποκριθεί στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων. Αυτές οι ανάγκες έχουν ένα όνομα: επιστροφή στα βασικά, όχι ως τιμωρία αλλά ως επιλογή, για μια λιτή και αξιοπρεπή ζωή, μια ζωή δηλαδή που αξίζει να την ζεις.

Τρίτο: Οι δομές της κοινότητας πρέπει να ορίσουν τους κανόνες και τους όρους συμμετοχής στην αναπαραγωγή της. Μαζί με με το αμεσοδημοκρατικό πλαίσιο, την οριζοντιότητα, την ισότητα, την αλληλεγγύη, την κυκλικότητα, την ανακλητότητα, τη συμμετοχή όλων στις αποφάσεις και στην εφαρμογή τους από όλους, πάντα και πριν από αυτά μπαίνει το ζήτημα ποιος αποφασίζει. Μπαίνει δηλαδή πάντα το ερώτημα ποιος είναι μέλος, ή για την ακρίβεια μέρος (όρος που εκφράζει αυτό που λέμε συλλογικό άτομο), των δομών, ποιος δεν είναι ή ποιος παύει να είναι. Αυτό δεν μπορεί να κωδικοποιηθεί, γιατί η σχέση σε μια αυτόνομη κοινότητα δεν είναι στατική αλλά δυναμική.

Ταυτόχρονα δεν μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, ή, πράγμα που είναι το ίδιο, κανένας. Με τους ε.κ.χ. υπάρχει μια πραγματικότητα στην οποία η κοινότητα δεν μπορεί παρά να στηριχτεί. Με άλλα λόγια, μέρος των δομών της κοινότητας δεν μπορεί παρά να είναι αυτός που είναι μέρος των ε.κ.χ. Αυτό, όπως ξέρουμε, αποτυπώνεται στις κοινές υποχρεώσεις του χώρου, στις δραστηριότητες, στις βάρδιες, στη φροντίδα, στην τήρηση του πλαισίου (ρατσισμός, κόμματα, σεξισμός, κλοπές, άσκηση βίας, κ.λπ.) και φυσικά στις συνελεύσεις. Συνεπώς, οι ε.κ.χ. δίνουν το στίγμα του ποιος είναι, ποιος δεν είναι και ποιος παύει να είναι μέρος των δομών της κοινότητας.

Τέταρτο: Η αυτόνομη κοινότητα πρέπει να θέσει τα όρια της ανάπτυξής της. Οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι πρέπει να παίρνουνε πάντα υπόψη τους τα όρια της ανάπτυξής τους, ή, όπως ειπώθηκε στην αρχή, τα όρια της ακτίνας δράσης τους. Ο κίνδυνος της ασφυξίας των δομών και της συγκέντρωσης είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο, επικίνδυνος, από την ατροφία ή τη μη συμμετοχή σε αυτές. Η αυτόνομη κοινότητα πρέπει να είναι μικρή για να μπορεί να λειτουργήσει, πράγμα που σημαίνει πως στο βαθμό που οι δομές της αυξάνουν σε συμμετοχή, την ίδια στιγμή ανοίγεται και το ζήτημα του πολλαπλασιαστικού παραδείγματος. Μπαίνει δηλαδή αμέσως το ζήτημα της δημιουργίας κι άλλης μικρής αυτόνομης κοινότητας, σε νέο έδαφος, με νέες ή ανάλογες δομές, και κυρίως με άλλους ανθρώπους. Τα όρια της ανάπτυξης ενός ε.κ.χ., ως κοινότητα, καθορίζονται από τον ίδιο το χώρο, και εντοπίζονται σε δυο εκδοχές. Είτε στις δομές υπάρχουν δυσανάλογα πολλοί για την παραγωγή ή τη διάθεση προϊόντων, είτε υπάρχουν δυσανάλογα πολλοί που ενδιαφέρονται για αυτά τα προϊόντα των δομών. Στην πρώτη περίπτωση, υπάρχει ο κίνδυνος της κατάρρευσης των δομών, και στη δεύτερη, ο κίνδυνος της συγκέντρωσης.

Πέμπτο: Η κοινότητα πρέπει να δημιουργεί συνεχώς στο εσωτερικό της, αλλά κυρίως έξω από αυτήν, ομόσπονδα δίκτυα αλληλεξάρτησης και αμοιβαιότητας. Η δικτύωση και οι ομόσπονδες σχέσεις καταργούν το ρόλο του μεσάζοντα και είναι ένας από τους βασικούς όρους ύπαρξής της. Αλλιώς μετατρέπεται σε νησίδα, σε εγκλεισμό του νοήματος της κοινότητας, που αργά ή γρήγορα συρρικνώνεται και πεθαίνει.

Από τη στιγμή που μιλάμε για δομές αναπαραγωγής της κοινότητας, η δικτύωση δεν μπορεί παρά να γίνεται πάνω σε συγκεκριμένα προϊόντα ή υπηρεσίες, έχοντας ως προϋπόθεση την εγγύηση, τη συνέπεια, τη διάρκεια, και τη σταθερότητα. Οι ομόσπονδες σχέσεις των δομών δεν μπορούν να στηριχτούν σε αφηρημένες υποσχέσεις φιλίας και αλληλεγγύης. Αυτό το βλέπουμε καθαρά στις δομές που ασχολούνται με τη διατροφή και τη διάθεση προϊόντων του πρωτογενούς τομέα. Η δικτύωση, ανάλογα με την εγγύτητα των ε.κ.χ., μπορεί να ορίζεται μέσα από συγκεκριμένες δομές και επιλογές συμπληρωματικής αλληλεξάρτησης και στήριξης, π.χ. ο ένας το αλεύρι, ο άλλος το ψωμί.

Από κει και πέρα ανοίγεται μια άλλη διάσταση της δικτύωσης, που προκύπτει από τα στάδια, τη σύνθεση και την οριζοντιότητα των σχέσεων παραγωγής και διάθεσης προϊόντων. Ένας μεγάλος οδηγός είναι η διατροφή που ξεκινάει από το χωράφι και καταλήγει στο πιάτο. Η ποιότητα, η τιμή, ο τρόπος παραγωγής, ο τρόπος διάθεσης, οι εργασιακές σχέσεις που διέπουν όλο τον κύκλο παραγωγής και κατανάλωσης του προϊόντος, η άμεση σύνδεση παραγωγού και καταναλωτή, όλα αυτά τα ζητήματα είναι στο κέντρο της κοινότητας. Είναι μια διαδικασία απελευθέρωσης εδάφους που ξεκινάει από το χωράφι και καταλήγει στους ε.κ.χ. Οι περιαστικές καλλιέργειες μπορούν να αποτελέσουν ένα από τα βήματα σύνδεσης της κατηλειμένης γης με τον αστικό ιστό, στον οποίο ανήκουν συνήθως οι ε.κ.χ. Το ίδιο μπορεί να γίνει και σε μεγαλύτερη κλίμακα, με συνεταιρισμούς και μικρούς παραγωγούς, που μπαίνουν σε αυτό το σχέδιο μετάβασης βήμα-βήμα, απελευθέρωσης της γης από την καταστροφή του εδάφους και των προϊόντων στο όνομα της αύξησης του κέρδους και της μέγιστης απόδοσης σε χρήμα με το μικρότερο δυνατό κόστος, και μάλιστα, με κρατική επιδότηση.

Έκτο: Οι ε.κ.χ., ως κοινότητες, πρέπει να παρεμβαίνουν στη δημόσια σφαίρα ως εστίες αντίστασης και εξόδου ταυτόχρονα. Συνεπώς, θα πρέπει να υπάρχει και ένας οργανωτικός θεσμός μέσα στον οποίο θα πραγματώνεται ο συντονισμός και η αλληλοστήριξη των δομών των ε.κ.χ. Ταυτόχρονα, ως κύτταρα του προτάγματος για έναν ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό μπορούν να συνδέσουν τις δομές τους με την πολυκατοικία και τη γειτονιά, ως εμπράγματο παράδειγμα ανατρεπτικού ρήγματος μέσα στον αστικό ιστό, στον οποίο οι ανάγκες για τα βασικά μονοπωλούνται, αλλοιώνονται και αλλοτριώνονται από αλυσίδες επιχειρήσεων.

Το κείμενο βασίζεται σε μια πρώτη συζήτηση που έγινε στο Μικρόπολις και απευθύνεται ως πρόταση προς όλους τους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους

Η επανάσταση της ζωντανής γνώσης

Του Gigi Roggero*

Ζούμε σε μια επαναστατική κατάσταση. Θα μπορούσαμε να αναδιατυπώσουμε τον κλασικό ορισμό, με τους ακόλουθους όρους: οι κυρίαρχες ελίτ του παγκόσμιου κεφαλαίου δεν μπορούν να ζήσουν όπως στο παρελθόν· οι εργαζόμενοι, οι επισφαλείς, οι φοιτητές, οι φτωχοί, η ζωντανή γνώση αρνούνται να ζήσουν όπως στο παρελθόν. Κατά την παγκόσμια κρίση, οι διεθνικοί αγώνες -από τις εξεγέρσεις στη βόρεια Αφρική έως τους acampadas στην Ισπανία ή την Πλατεία Συντάγματος, από το κίνημα των πανεπιστημίων της Χιλής έως το Occupy και την εξέγερση του Κεμπέκ- συγκροτούνται από τη σύγκλιση της υποβαθμιζόμενης μεσαίας τάξης και του προλεταριάτου του οποίου η φτώχεια είναι ευθέως ανάλογη προς την παραγωγικότητά του.

Στο πλαίσιο αυτό, το πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος-κλειδί. Όχι τόσο λόγω της παραγωγής της γνώσης: αντίθετα, όσο περισσότερο η παραγωγή γνώσης εξαπλώνεται σε όλο το κοινωνικό εργοστάσιο, τόσο λιγότερο το πανεπιστήμιο είναι μια προνομιακή τοποθεσία μετάδοσής της - ο Γυάλινος Πύργος πέφτει οριστικά. Αλλά το πανεπιστήμιο αποτελεί χώρο-κλειδί των αγώνων, των δυνατοτήτων της εδαφοποίησης και της γενίκευσης.

Η συλλογικότητα Edu-Factory έχει ορίσει αυτό το πλαίσιο ως ''διπλή κρίση'' - δηλαδή, κρίση του πανεπιστημίου και παγκόσμια οικονομική κρίση. Στην πραγματικότητα, είναι αδύνατο να κατανοήσουμε τους μετασχηματισμούς και τους αγώνες του πανεπιστημίου, χωρίς να τους συνδέσουμε με τους μετασχηματισμούς και τους αγώνες της εργασίας και της παραγωγής. Έτσι, εν συντομία, ας σκιαγραφήσουμε πέντε παγκόσμιες τάσεις της πολιτικής οικονομίας του πανεπιστημίου, και της κρίσης του. Δηλαδή, πέντε πεδία μαχών για τους διεθνικούς αγώνες.

1. Η κρίση της παραδοσιακής ιδέας της γνώσης, η οποία είναι επίσης κρίση της αριστερής μυθολογίας της γνώσης ως ένα ουδέτερο και φυσικό κοινό αγαθό που πρέπει να προστατευτεί από την εμπορευματοποίηση. Στο σύγχρονο καπιταλισμό, η γνώση -κεντρική πηγή και μέσο παραγωγής- δεν είναι μόνο εμπόρευμα, είναι κεντρικό προϊόν της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ουδετερότητα ή φυσικότητα της γνώσης: είναι πάντα ζήτημα της παραγωγής, και εντός των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων είναι επίσης μια πηγή εκμετάλλευσης.

Όταν μιλάμε για ζωντανή γνώση, προσπαθούμε να προσδιορίσουμε τη νέα σύνθεση της ζωντανής εργασίας, και την κοινωνικοποίηση της παραγωγής γνώσης. Πρόκειται για μια αμφίσημη διαδικασία: γνώση είναι αυτό που παράγεται από κοινού από τη ζωντανή εργασία, καθώς επίσης αυτό που το κεφάλαιο εκμεταλλεύεται· είναι η δυνατότητα της αυτονομίας της κοινωνικής συνεργασίας, και είναι αυτό που το κεφάλαιο κυριεύει και αξιοποιεί. Σε αυτή την αμφίσημη διαδικασία, η γνώση γίνεται κεντρικό πεδίο μάχης: το κοινό δεν υπάρχει στη φύση, αλλά πρέπει να παραχθεί.

2. Η κρίση των επιστημονικών κλάδων, δηλαδή, της σύγχρονης οργάνωσης της γνώσης. Την άνοιξη του 2009, απαντώντας σε ερώτημα που τέθηκε από τη βασίλισσα της Αγγλίας, μια ομάδα οικονομολόγων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο επιστημονικός κλάδος των οικονομικών όχι μόνο δεν ήταν σε θέση να προβλέψει τη διαφαινόμενη κρίση, αλλά ήταν επίσης απολύτως ανίκανος να καταλάβει οτιδήποτε γύρω από την οικονομία, και θα μπορούσε να θεωρηθεί υπεύθυνος για την ίδια την κρίση. Η συζήτηση στο πλαίσιο άλλων επιστημονικών κλάδων, δεν είναι πολύ διαφορετική: είναι όλο και περισσότερο ανίκανοι να εξηγήσουν τι συμβαίνει. Οι επιστημονικοί κλάδοι, όπως επίσης η ρητορική της διεπιστημονικότητας, αντιπροσωπεύουν όλο και λιγότερο μια μορφή οργάνωσης της γνώσης, και όλο και περισσότερο ένα τεχνητό μέτρο της παραγωγής της ζωντανής γνώσης - με άλλα λόγια, ένα εργαλείο εκμετάλλευσης. Στους σύγχρονους αγώνες, αυτό που διακυβεύεται είναι μια νέα και αυτόνομη οργάνωση της γνώσης, με βάση την κοινή παραγωγή της.

3. Η κρίση της παραδοσιακής φιγούρας του φοιτητή. Αφότου είναι παραγωγοί γνώσης, οι φοιτητές δεν είναι πλέον εργατικό δυναμικό για μαθητεία, αλλά άμεσα εργαζόμενοι, και επισφαλείς εργαζόμενοι. Στην πραγματικότητα, υπάρχει μια συνεχής επικάλυψη μεταξύ της αγοράς εκπαίδευσης και της αγοράς εργασίας (σκεφτείτε τη "δια βίου μάθηση" ή το σύστημα πιστοποίησης). Δεν είναι τυχαίο ότι τα θέματα της εργασίας (επισφάλεια, υποτίμηση της εργατικής δύναμης, φτωχοποίηση, κρίση, κ.λπ.) έχουν κεντρική θέση στους φοιτητικούς και πανεπιστημιακούς αγώνες των τελευταίων ετών. Και για το λόγο αυτό, οι πανεπιστημιακοί αγώνες έχουν δυνατότητα πολιτικής γενίκευσης σε όλο το εύρος της ταξικής σύνθεσης.

4. Η κρίση της σύγχρονης διαλεκτικής μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού. Ας σκεφτούμε την επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου. Αυτή δεν σημαίνει μόνο την είσοδο ιδιωτικών κεφαλαίων σε δημόσια ιδρύματα. Στο αμερικανικό και αγγλοσαξονικό μοντέλο, ο ορισμός των εταιρικών πανεπιστημίων δεν εξαρτάται τόσο από τη νομική κατάστασή τους: είναι τόσο δημόσια όσο και ιδιωτικά, και χρηματοδοτούνται τόσο από το κράτος όσο και από εταιρίες. ''Εταιρικό πανεπιστήμιο'' σημαίνει ότι το ίδιο το πανεπιστήμιο πρέπει να γίνει εταιρία - να λειτουργεί με βάση το λογισμό του κόστους-κέρδους, τον ορθολογισμό του προϋπολογισμού, και τη μείωση του κόστους του εργατικού δυναμικού, για να ανταγωνιστεί στην παγκόσμια αγορά εκπαίδευσης. Αυτό σημαίνει ένα πανεπιστήμιο πέρα από τη διαλεκτική μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού, κράτους και αγοράς. Από την άποψη των αγώνων, αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε τίποτα να υπερασπιστούμε: αυτό που διακυβεύεται είναι η συντακτική διαδικασία ενός νέου πανεπιστημίου. Αυτό το ονομάζουμε πανεπιστήμιο του κοινού.

5. Η κρίση του πανεπιστημίου ως ασανσέρ για την κοινωνική κινητικότητα. Η υπαγωγή στην επισφάλεια και το χρέος -ως μόνιμες συνθήκες ζωής- έχουν κατεδαφίσει την ιδέα ότι πας στο πανεπιστήμιο για να αποκτήσεις μια θέση υψηλότερη από την προέλευσή σου. Συνολικά, αυτό σημαίνει μια αμετάκλητη συντριβή των καπιταλιστικών υποσχέσεων προόδου, ακόμη και στις ατομικιστικές ανταγωνιστικές μορφές τους.

Καθώς διαλύεται η πρόνοια (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι τρελές αυξήσεις διδάκτρων στο Κεμπέκ), το χρέος γίνεται ένας στρεβλός τρόπος κάλυψης κοινωνικών αναγκών (στέγαση, εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη, κινητικότητα, κ.λπ.). Μπορούμε να μιλήσουμε για χρηματιστικοποίηση του πανεπιστημίου και της ζωής. Το σύστημα του χρέους λειτουργεί ως μια διαδικασία οριοθέτησης των επιλογών, ένα πειθαρχικό καθεστώς που επιβάλλεται όχι μόνο στο παρόν, αλλά πρώτα και κύρια ως υποθήκη για το μέλλον. Πρόκειται για ένα ηθικό καθεστώς εξατομίκευσης: εάν είστε σε χρέος, είστε σε ενοχή. Αλλά ακριβώς για αυτούς τους λόγους, πρέπει να αντιταχθούμε στις ηθικολογικές κρίσεις από την Αριστερά για την πρόσβαση στο πιστωτικό σύστημα, επειδή η χρήση της πίστωσης τονίζει επίσης την ανελαστικότητα των κοινωνικών αναγκών. Η καμπάνια Occupy Student Debt, και η επιδίωξή της για ένα είδος συλλογικού δικαιώματος στην πτώχευση για τους σπουδαστές, τους εργαζόμενους, τους φτωχούς, και τους επισφαλείς ανθρώπους, είναι στρατηγική: αφενός, για να επανοικειοποιηθούμε τον κοινωνικό πλούτο που παράγουμε από κοινού· αφετέρου, για να αρνηθούμε το ηθικό καθεστώς του χρηματιστικού κεφαλαίου και των εξατομικευτικών μηχανισμών του, και να δημιουργήσουμε μια συλλογική διαδικασία. Πράγματι, μπορούμε να πούμε ότι ο αγώνας γύρω από την πίστωση-χρέος στο σύγχρονο καπιταλισμό είναι το ισοδύναμο του αγώνα γύρω από το μισθό στο βιομηχανικό καπιταλισμό.

Με βάση τα παραπάνω, ας καταλήξω με δύο πολιτικά ερωτήματα που ανακύπτουν από τα διεθνικά κινήματα. Από τη μια πλευρά, πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε μια πολιτική κοινής σύνθεσης μεταξύ της υποβαθμιζόμενης μεσαίας τάξης και των προλετάριων "χωρίς μέλλον", αυτών των δύο στοιχείων που προσεγγίζουν λόγω της φτωχοποίησης και της καπιταλιστικής απαλλοτρίωσης, αλλά διαιρούνται από τους μηχανισμούς του χρηματιστικού καπιταλισμού (χρέος, εξατομίκευση, μισθολογική διαστρωμάτωση, πολιτικές της ταυτότητας, κ.λπ.); Αυτό είναι ένας κεντρικός κόμβος για την οργάνωση του κοινού.

Από την άλλη πλευρά, σήμερα το πεδίο της μάχης δεν βρίσκεται στην προάσπιση του δημόσιου (επειδή είναι ένα ιδιωτικοποιημένο δημόσιο), αλλά σε μια συντακτική διαδικασία πέρα από το σύστημα της πολιτικής εκπροσώπησης. Η κατάληψη των πλατειών, του πανεπιστημίου, και του μητροπολιτικού χώρου δεν είναι μια διαμαρτυρία, δεν υπάρχουν αιτήματα να απευθυνθούν στην κυβέρνηση. Η πρακτική αυτή υποδεικνύει την άμεση δημιουργία ενός νέου χώρου και χρόνου, μια εμβρυακή μορφή της οργάνωσης της ζωής από κοινού. Το ερώτημα είναι: πώς μπορούμε να οικοδομήσουμε μια συλλογική οργάνωση της αυτόνομης συνεργασίας μας, και να καταστρέψουμε το μηχανισμό της καπιταλιστικής αιχμαλωσίας; Πώς μπορούμε να μετατρέψουμε το πανεπιστήμιο σε ένα φορέα του κοινού;

Αν ζούμε σε μια επαναστατική κατάσταση, γνωρίζουμε επίσης ότι αυτή δεν θα οδηγήσει σε μια μηχανική κίνηση προς την επανάσταση, και το "1%" δεν θα πέσει κάτω αν δεν το πετάξουμε έξω. Αυτό είναι το καθήκον μας.

Μετάφραση: Κ.Χ.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Viewpoint Magazine

* Ο Gigi Roggero είναι κοινωνικός αγωνιστής και συμμετέχει στη συλλογικότητα Edu-Factory και στο δίκτυο UniNomade. Είναι επίσης επισφαλής ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, και συγγραφέας του The Production of Living Knowledge: The Crisis of the University and the Transformation of Labor in Europe and North America (Temple University Press, 2011).

Ο Βάτραχος κάνει το γάλα βούτυρο

Του Osvaldo Bayer*

Φθάνω στην Ευρώπη. Διαβάζω εφημερίδες. Ακούω συνεντεύξεις πολιτικών. Πηγαίνω σε πανεπιστήμια για να ακούσω τους σημερινούς διανοητές. Δεν μπορώ να καταλάβω. Μα τίποτα δεν έμαθε αυτή η σημερινή Ευρώπη; Είναι η πρώτη ερώτηση που κανένας δεν μπορεί να μου απαντήσει. Μόνο ένα ειρωνικό χαμόγελο αντί για απάντηση ή ένα ανασήκωμα των ώμων με ένα «ξέρω και γω». Θα ήθελα να συμβουλευτώ τους μεγάλους οικονομολόγους της ιστορίας οι οποίοι φυσικά δεν θα με φώτιζαν καθόλου ή θα προσπαθούσαν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα. Βρίσκομαι στη Γερμανία. Εχτές στον ύπνο μου είδα ένα όνειρο. Είχα καταφέρει να συγκεντρώσω τους δέκα από τους πιο σπουδαίους φιλοσόφους της για να μου εξηγήσουν τα γιατί της σημερινής εποχής. Ήρθαν όλοι, Kant, Schopenhauer, Hegel, Nietzsche, Marx, Adorno, Jaspers, Leibnitz, Husserl και Habermas. Φυσικά ο Φρόυντ δεν ήρθε.

Άρχισα με τον Καντ, που τον κάλεσα για περίπατο στο δάσος. Τον ρώτησα σχεδόν σε ύφος επίπληξης πώς αυτής σκέφτηκε να πετύχει την Αιώνια Ειρήνη. Είχα μέσα στις τσέπες μου ένα σωρό αποκόμματα από εφημερίδες των τελευταίων ημερών. Άρχισα μ’ αυτόν τον τίτλο: «Κι άλλα θωρακισμένα άρματα μάχης της Γερμανίας για το Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας. Ακούγεται για πώληση 600 έως 800 αρμάτων Leopard II Γερμανικής κατασκευής. Οι Άραβες προτιμούν το γερμανικό τανκ από το Αμερικάνικο M1 Abrams.”

Ρωτάω τον Καντ: Μα πώς η Γερμανία, ύστερα από την φρικτή εμπειρία του τελευταίου πολέμου όπου σκοτώθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι και οι πόλεις της καταστράφηκαν, μπορεί να πουλάει όπλα σε ένα κράτος σαν τη Σαουδική Αραβία που δεν είναι δημοκρατικό και δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα , ενώ επίσης έχει συντρίψει το δημοκρατικό κίνημα του Μπαχρέιν, το 2011; Ο Καντ μένει αμίλητος. «Την ίδια στιγμή» συνεχίζω εγώ και του διαβάζω την είδηση «Η Γερμανία πουλάει χρόνια τώρα υποβρύχια στο Ισραήλ. Υποβρύχια με πυρηνικές κεφαλές.” Η σιγή συνεχίζεται. Παίρνω μια άλλη είδηση, της 5ης Ιουνίου φέτος: “Η Γερμανία είναι η τρίτη χώρα στις εξαγωγές όπλων». Εξάγει το 11% των συνολικών πωλήσεων όπλων στον κόσμο, μετά τις ΗΠΑ (30%) και τη Ρωσία (23%). Και τώρα έρχεται η είδηση που μπορεί να επιφέρει κατάθλιψη και στον πιο αισιόδοξο του ανθρώπινου είδους: η πρώτη χώρα στις αγορές όπλων από τη Γερμανία είναι η Ελλάδα, με 15% του συνόλου. Η Ελλάδα, η πιο φτωχή χώρα της Ευρώπης, με εκατομμύρια ανέργους και με μια ανεπανόρθωτη οικονομική κρίση. Φαντασιακές δημιουργίες της πραγματικότητας.

Κοιτάζω τον Καντ που εξακολουθεί να μένει αμίλητος. Μετά πιάνω άλλα αποκόμματα πρόσφατων εφημερίδων. «Στις ΗΠΑ αυτοκτονούν κατά μέσο όρο 18 πρώην στρατιώτες που επιστρέφουν από το Ιράκ και το Αφγανιστάν». Δεκαοχτώ ζωές την ημέρα. Αληθινό δίδαγμα. Το ίδιο συνέβη με πολλούς Αργεντινούς στρατιώτες που γύρισαν από τις Μαλβίνες, προσθέτω. Συνεχίζω να διαβάζω το άρθρο για τους Αμερικανούς στρατιώτες που επιστρέφουν από το Ιράκ και το Αφγανιστάν: «Κάθε χρόνο αυτοκτονούν 6500 στρατιώτες που έχουν γυρίσει απ’ αυτούς τους πολέμους. Για κάθε έναν που σκοτώνεται στα πεδία των μαχών άλλοι 25 πεθαίνουν στα σπίτια τους, αφού επιστρέψουν. Πρόσφατα στην Καλιφόρνια ένας βετεράνος απαγχονίστηκε μπροστά στο κτίριο των γραφείων για τη μέριμνα στους στρατιώτες». Αλλά αυτά τα διδάγματα δεν επαρκούν –συνεχίζω να λέω στον Καντ–, όχι, τώρα ήρθε στη μόδα η στρατιωτίνα. .Δηλαδή, το πλάσμα που φέρνει τη ζωή εκπαιδεύεται να σκοτώνει, της φοράνε στολή όπως στους άντρες και τη βάζουν να κάνει βηματισμό και να πιέζει τη σκανδάλη. Στις 11 Ιουνίου του φετινού χρόνου οι γερμανικές εφημερίδες δημοσίευσαν ετούτη την είδηση: «Στρατός με ελάχιστες κυρίες» τίτλος της Frankfurter Rundschau). “Ο γενικός επιθεωρητής του Ομοσπονδιακού Στρατού της Γερμανίας θέλει να διπλασιάσει των αριθμό των γυναικών του στρατού, από το 9% στο 18%» . Όμως ο στρατηγός Wieker δεν είναι εντελώς ικανοποιημένος, διότι από τις 18.000 στρατιωτίνες μόνο 3400 ανήκουν σε τμήματα που είναι έτοιμα να πάνε στα μέτωπα των μαχών. Ο στρατηγός αυτός είπε ότι οι γυναίκες στρατιώτες χρειάζονται περισσότερη εμπειρία μετώπου.

Φουκαρά Καντ, σκέφτομαι. Η Αιώνια Ειρήνη και ο άνθρωπος έφτασαν σε τέτοια άκρα ώστε να θέλει να εκπαιδεύσει τη γυναίκα ως στρατιώτη. Φυσικά, οι μελέετες τονίζουν ότι οι άντρες στρατιώτες θεωρούν κακή την απόδοση των γυναικών στρατιωτών, παρότι οι εξετάσεις που γίνονται δείχνουν ότι οι στρατιωτίνες παίρνουν καλύτερους βαθμούς σε θέματα σχετικά με τις διανοητικές τους ικανότητες και σε ό,τι αφορά την επιμέλεια και την προετοιμασία των σωμάτων τους. Τελικά, ίσως να έχουν μέλλον στο στρατό.

Εδώ σταματώ και συλλογίζομαι με νοσταλγία τους αγώνες των γυναικών για την αληθινή τους απελευθέρωση. Και τις βλέπω στο μέλλον να φορούν στολή.. Ναι, και γιατί όχι; Όμως ονειρεύομαι στρατιώτες της ειρήνης, στις παρελάσεις και στις εκστρατείες έχουν λουλούδια στις κάνες των όπλων αντί για σφαίρες. Και οι φεμινιστικές οργανώσεις του κόσμου να οργανώνουν πορείες κάθε χρόνο στα σύνορα και αντί να μπήγουν σημαίες να φυτεύουν λουλούδια εκεί.

Αλλά υπάρχουν άνθρωποι που δεν το βάζουν κάτω. Οι ίδιες εφημερίδες που έγραψαν τις πολεμικές ειδήσεις στις 19 Ιουνίου θυμήθηκαν τον Carl Friedrich von Weizsäcker, το σοφό που ήταν μεταξύ όσων συνέβαλλαν στην ανακάλυψη της ατομικής ενέργειας και έπειτα έγινε ένας απόστολος της ειρήνης στον κόσμο. Όταν είδε τα αποτελέσματα των ερευνών του συνειδητοποίησε ότι μόνο η αιώνια ειρήνη –εκείνη του Καντ– θα μπορούσε να σώσει τον κόσμο και από εκείνη τη στιγμή έγινε ένας από τους πιο μαχητικούς φιλοσόφους στηην υπεράσπιση της ειρήνης στον κόσμο. Η προσωπικότητά του ήρθε στη δημοσιότητα έντονα τις τελευταίες ημέρες επειδή έκλειναν εκατό χρόνια από τη γέννησή του.

Ο αναγνώστης εκείνη τη μέρα αδυνατούσε να κατανοήσει τον κόσμο: δύο σελίδες εφημερίδας για τη μνήμη του Carl Friedrich von Weizsäcker και τρεις σελίδες εφημερίδας αφιερωμένες στις μεγάλες επιχειρήσεις πωλήσεων όπλων.

Σταματώ. Κοιτάζω τον Καντ ενώ βαδίζουμε μαζί στο δάσος. Στο βλέμμα μου υπάρχει ένα ερωτηματικό. Γιατί όλα αυτά; Διατυπώνω την ερώτηση: Μα είναι αδύνατο να υπάρξει λύση; Ο Καντ μου απαντάει: Μιας και τον ανάφερες, θα σου επαναλάβω μια απάντηση που έδωσε ο Von Weizsäcker όταν του έκαναν την ίδια ερώτηση: “’όταν ένας νέος μου λέει ότι τίποτα δεν γίνεται, του απαντώ: δεν είναι έτσι, ένας βάτραχος που χοροπηδάει πέφτει μέσα σ’ ένα κανάτι γάλα, εκεί αρχίζει να χοροπηδάει με μανία και με τόσα πηδήματα και χτυπήματα το γάλα γίνεται βούτυρο ”.

Έχουμε βγει πια από το δάσος και άξαφνα ανοίγεται μπροστά μας ένα κατάξερο λιβάδι, χωρίς χορτάρι. Ο Καντ με πιάνει από το χέρι και με οδηγεί. Σε μια στιγμή εκεί πέρα έχει φυτρώσει μια τριανταφυλλιά γεμάτη τριαντάφυλλα. Ο Καντ χαϊδεύει ένα λουλούδι, μου χαμογελάει και φεύγει.

Επιστρέφω στη συνάθροιση των φιλοσόφων. Τους μιλώ για τη σημερινή Ευρώπη. Την ανεργία και την πικρία, το ευρώ, την «λιτότητα» που επιβάλει ο καπιταλισμός, την αύξηση του ορίου ηλικίας για συνταξιοδότηση, την αύξηση των φόρων. Και τους διαβάζω την επίσημη λίστα με τα «διευθυντικά στελέχη» που κερδίζουν τα περισσότερα χρήματα στην Ευρώπη. Αυτός που κερδίζει τα περισσότερα είναι ο μάνατζερ του γερμανικού εργοστασίου αυτοκινήτων της Φολκσβάγκεν, ο Martin Winterkorn, με 17,7 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Μετά ακολουθούν: Ο Vittorio Colao (Vodafone), 14,2 εκατομμύρια’ Ο José Jiménez (Novartis) με 12,6 εκατομμύρια’ Ο Bob Dudley (BP), με 11,1’ Ο Alfredo Abad (Banco Santander), με 10,2’ Ο Andrew Witty (GlaxoSmithKline), με 9,58’ ο Josef Ackermann (Deutsche Bank), 9,35’ ο Peter Voser (Shell), 9,33’ ο Peter Walsh (Diageo), 8,9’ και ο Dieter Zetsche (Daimler), 8,6 εκατομμύρια. Δημοκρατική Ήπειρος. Με εκατομμύρια ανέργους, κυρίως νέους.

Διαβάζω την παραπάνω λίστα στους φιλοσόφους. Σηκώνονται όλοι αμίλητοι, Μόνο ο Μαρξ απλώς μουρμουρίζει: «Τελικά, δεν έπεσα έξω». Ο Νίτσε σκάει σε τρανταχτά γέλια. Εγώ κοιτάζω τα άδεια χέρια μου. Ο Ελληνικός Λαός –εκεί που έζησε ένας Σωκράτης, ένας Πλάτωνας κι ένας Αριστοτέλης-.. πριν από λίγες μέρες ψήφισε τη Δεξιά.

8/7/2012 μετάφραση Κ.Η

Από την εφημερίδα Pagina12 7-7-2012

*Ο Osvaldo Bayer είναι Αργεντινός συγγραφέας, ιστορικός, καθηγητής και μάχιμος στους αγώνες των καταπιεσμένων. Στην Ελλάδα έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο του Οι Αναρχικοί Απαλλοτριωτές σε μετάφραση Αχ.Καλαμαρά από τις εκδόσεις Ελ.Τύπος. Απ’ όσο ξέρουμε ετοιμάζεται το βιβλίο του Εξεγερμένη Παταγονία σε μετάφραση Νίκου Κοκάλα ενώ πρόσφατα προβλήθηκε στην Αθήνα η ομώνυμη ταινία του Έκτωρ Ολιβέιρα.

Θέλουν «πολυτελή κωμόπολη» στο Ελληνικό

Του Πάνου Τότσικα

«…To Eλληνικό είναι μια μοναδική έκταση σε ολόκληρη την ευρωζώνη. Είναι τεράστιο, σε κεντρικό σημείο, έχει 3 χιλιόμετρα παραλία και άριστη προσβασιμότητα. Γι’ αυτό, λοιπόν, πιστεύω ότι στο Ελληνικό πρέπει να γίνει κάτι μοναδικό…. Πιστεύω ότι η πολυτελής κατοικία πρέπει να είναι το βασικότερο στοιχείο της ανάπτυξης. Στο Ελληνικό μπορεί να γίνει μια πολυτελής κωμόπολη δίπλα στην παραλία. Να συμπληρωθεί από εμπορικά καταστήματα, κινηματογράφους, υποδομές, να γίνει μια ολοκληρωμένη γειτονιά για ανθρώπους με μεγάλες οικονομικές δυνατότητες. Σήμερα υπάρχουν 100 εκατομμύρια Κινέζοι εκατομμυριούχοι, πολλοί από τους οποίους θέλουν να αγοράσουν μια κατοικία στην Ελλάδα και όχι στην Ισπανία, γιατί νιώθουν βαθύ σεβασμό στον πολιτισμό μας…».

Ποιος τα λέει όλα αυτά; Ο γενικός διευθυντής του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (Ι.Ο.Β.Ε) και σημερινός υπουργός Οικονομικών της Κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ Γιάννης Στουρνάρας, σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή», πριν ένα χρόνο. Και βεβαίως, με την σημερινή θεσμική του θέση, έχει την δυνατότητα να προωθήσει τις απόψεις του, δεδομένου ότι αυτές συγκλίνουν ή ταυτίζονται με τις απόψεις της κυβερνητικής τρόικας . Ακόμη και η ΔΗΜΑΡ που έδειχνε να έχει αρχικά κάποιες επιφυλάξεις φαίνεται να τις ξεπερνά, βάζοντας πάνω απ΄ όλα «την σωτηρία της χώρας», όπως ισχυρίζεται.

Απέναντι στα σχέδια περί «αξιοποίησης του Ελληνικού» τα οποία νομοθετήθηκαν λίγες μέρες πριν τις εκλογές του περασμένου Μαϊου (Ν.4062/2012), ο Δήμος Ελληνικού, η «Επιτροπή Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού» και δεκάδες κοινωνικοί φορείς, υποστηρίζουν ότι δεν είναι δυνατόν να επιδιώκουμε την ανάπτυξη της χώρας ξεπουλώντας την δημόσια περιουσία και την δημόσια γη, υποβαθμίζοντας το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον, αδιαφορώντας για την ιστορία αυτής της χώρας και αυτού του λαού. Αντιπροτείνουν και προτάσσουν ένα άλλο μοντέλο αξιοποίησης και ανάπτυξης του πρώην αεροδρομίου και της παραλίας του Αγίου Κοσμά, με γνώμονα την κάλυψη πραγματικών κοινωνικών αναγκών και όχι των συμφερόντων κάποιων επενδυτών-κερδοσκόπων. Οι κοινωνικοί φορείς, εκτιμούν ότι, δεδομένου το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης του πρώην αεροδρομίου είναι ήδη δομημένο με Ολυμπιακές και άλλες εγκαταστάσεις, δεν πρέπει να δομηθούν νέα κτίρια αλλά να κατεδαφιστούν αυτά που δεν μπορούν να αξιοποιηθούν και να γίνει επανανάχρηση των υπόλοιπων για πολιτιστικές, αθλητικές και άλλες κοινωφελείς δραστηριότητες, στα πλαίσια ενός δημόσιου αυτοχρηματοδοτούμενου Μητροπολιτικού Πάρκου υψηλού πράσινου.

Ήδη, πολίτες που συμμετέχουν σε διάφορους κοινωνικούς φορείς, προσέφυγαν στις 25 Ιουνίου στο Συμβούλιο της Επικρατείας, κατά της παραχώρησης της συνολικής έκτασης του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού και της παραλίας του Αγίου Κοσμά στο λεγόμενο «Ταμείο αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου», επισημαίνοντας μεταξύ άλλων ότι «…τμήματα των επίδικων εκτάσεων (αιγιαλός, παραλία, δημόσια δάση, Ολυμπιακό ιστιοπλοϊκό Κέντρο/Μαρίνα και χερσαία ζώνη), υπάγονται στην δημόσια περιουσία του κράτους- δημόσια κτήση, η οποία είναι αναπαλλοτρίωτη…».

Επισημαίνουμε ότι οι εκπρόσωποι της τρόικα που βρίσκονται αυτές τις μέρες στη χώρα μας, εξέφρασαν την δυσαρέσκειά τους για την προσφυγή που κατατέθηκε στο ΣτΕ για το Ελληνικό καθώς και για άλλες 12 προσφυγές που κατατέθηκαν την ίδια μέρα από εργαζόμενους σε υπό εκποίηση φορείς του δημοσίου.

Είναι προφανές ότι κάποιοι βιάζονται να προχωρήσει άμεσα το ξεπούλημα του Ελληνικού και η δημιουργία «πολυτελούς κωμόπολης». Θα τους το επιτρέψουμε;