Ενημέρωση από την εξέλιξη του αγώνα στην Interlingua: Δεν μας λυγίζουν, θα τους λυγίσουμε!

Τη Δευτέρα στις 24/9, εμείς οι έξι καθηγητές της Interlingua που παραμένουμε απλήρωτοι για δεδουλευμένα του 2011 συναντηθήκαμε με τον πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο του ομίλου, κύριο Πετρίδη Γ., στην έδρα της σχολής όπως είχε καθοριστεί την Παρασκευή 21/9. Η συνάντηση αυτή πραγματοποιήθηκε ύστερα από τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε μαζί του κατά την οποία συμφωνήθηκε ο χρόνος και ο τόπος συνάντησης καθώς και ότι θα δεσμευόταν ενυπόγραφα για την ακριβή ημερομηνία της αποπληρωμής των δεδουλευμένων μας. Στο πλευρό μας βρισκόταν συνάδελφοι του συλλόγου μας «ο Βύρωνας», του Σ.Ε.Φ.Κ. (καθηγητές στα φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης), μέλη από το σωματείο ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων (ΣΩΒΑ), από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις ΕΣΕ και ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ, από την εφημερίδα ΔΡΑΣΗ και από το Δίκτυο Επισφαλώς Εργαζομένων.

Όταν ανεβήκαμε στη σχολή στις 14.00, το διοικητικό προσωπικό αποχώρησε, κατά πάσα πιθανότητα για να μην ακούσουν τη συζήτηση, αφού παραμένουν και αυτοί απλήρωτοι. Εμείς δηλώσαμε ότι θέλουμε να είναι παρόντες.

Ο κος Πετρίδης συνοδευόταν από τον διευθυντή, κύριο Γιώτη και έναν από τους μετόχους του εν λόγω ομίλου. Ο κος Πετρίδης αρχικά μας είπε ότι είχε φέρει μόνο 2.100 ευρώ από το συνολικό ποσό των 42.000 ευρώ που μας χρωστάει, προσθέτοντας με αναίδεια πως δεν αναγνωρίζει αυτό το ποσό, παρόλο που ο ίδιος είχε υπογράψει και δεσμευτεί με συναλλαγματικές, από τις οποίες η τελευταία λήγει τον Οκτώβριο 2012. Στη συνέχεια επέμεινε πως το υπόλοιπο ποσό είναι πολύ μικρότερο των 39.900 ευρώ, αποφεύγοντας να καθορίσει το ύψος του και τον «νέο» δικό του τρόπο υπολογισμού. «Υποσχέθηκε» να μας το κοινοποιήσει την επόμενη εβδομάδα. Υποστήριξε δε ότι ήταν ανήθικο εκ μέρους μας το γεγονός ότι υπολογίσαμε τα χρήματα της υπερημερίας σύμφωνα με τις ώρες των δύο τελευταίων μηνών (Μάρτιος και Απρίλιος του 2011), ισχυριζόμενος ότι ήταν περισσότερες σε σχέση με αυτές που κάναμε τους άλλους μήνες, για να καταλήξει λέγοντας ότι η δική του υπογραφή και αυτή του συνηγόρου του στο έγγραφο συμφωνίας που συντάχθηκε κατά τη συνάντηση στο Υπουργείο Εργασίας αποσπάσθηκαν με δόλο από τον δικηγόρο μας!

Ήταν φανερό ότι ήθελε να κερδίσει χρόνο και να αποφύγει να μας πληρώσει. Ακολούθησε την πάγια τακτική του, εκείνη της αυτο-αναίρεσης. Το ίδιο έπραττε όταν μας όριζε ημερομηνίες πληρωμής που στη συνέχεια αθετούσε. Εμείς διαμαρτυρηθήκαμε έντονα, και του τονίσαμε ότι τις ώρες τις υπολόγισαν οι λογιστές σύμφωνα με τις καρτέλες των σπουδαστών και τις υπογραφές τους κάθε φορά που κάναμε μάθημα. Πριν δοθούν οι ώρες στο λογιστήριο, γινόταν έλεγχος από τον διευθυντή και υπεύθυνο για την πληρωμή μας. Τις μέτρησαν μία προς μία, παρουσία του λογιστή, του ιδίου του προέδρου του ομίλου και των δικηγόρων των δυο πλευρών.

Εμείς του εκθέταμε τα γεγονότα και αυτός προσπαθούσε να μας τρομοκρατήσει ότι αν συνεχίσουμε τις κινητοποιήσεις, θα κλείσει τη σχολή και δεν θα πάρουμε τίποτα. Η γνωστή τακτική των αφεντικών όταν δεν θέλουν να πληρώσουν. Εκβιάζουν με πτώχευση και προτάσσουν την ανεργία ως μοναδική λύση για να μας κρατούν ομήρους και να εργαζόμαστε εθελοντικά.

Ο Σεπτέμβριος και ο Οκτώβριος είναι περίοδος εγγραφών γι’ αυτό και θέλουν να παρατείνουν την ομηρία μας με συζητήσεις, αναβολές και νέες υποσχέσεις. Την Παρασκευή, στις 28/9, θα τηλεφωνήσει ο δικηγόρος τους στο δικό μας για να ανακοινώσει ποιο θα είναι το συγκεκριμένο ποσό που ο όμιλος Interlingua αναγνωρίζει και πότε θα καταβληθεί.

Απέναντι στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει, εμείς απαντάμε με το μόνο όπλο που έχουμε: την αλληλεγγύη! Ως εργαζόμενοι γνωρίζουμε ότι μόνο μέσα από τις μαζικές κινητοποιήσεις θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε το δίκιο μας και να τους αναγκάσουμε να μας πληρώσουν. Είμαστε οι πολλοί, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι μέσα από ενιαίο αγώνα και κοινούς στόχους θα μπορέσουμε να δικαιωθούμε. Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας και αυτή δεν ξεπουλιέται. Δεν μας λυγίζουν! Θα τους λυγίσουμε!

Ο αγώνας συνεχίζεται......

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ- ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ- ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Ο Κώστας θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς…

Ο Κώστας είναι ένας από τους πολλούς και πολλές που την Κυριακή 9 Σεπτέμβρη ανεβήκαμε στο δάσος των Σκουριών για να υπερασπιστούμε τη γη και την ελευθερία από το χρυσό θάνατο και το αδηφάγο τέρας των πολυεθνικών.

Ο Κώστας τραυματίστηκε από τα δεκάδες χημικά που έριχναν σε ευθεία βολή οι δυνάμεις καταστολής ενάντια στους διαδηλωτές και τις διαδηλώτριες. Δεν ήταν ο μόνος, αλλά ήταν αυτός που τραυματίστηκε βαρύτερα, καθώς υπέστη ρήξη σπλήνας και αφαίρεσή της μετά από εγχείρηση.

Ο Κώστας εξακολουθεί να νοσηλεύεται, καθώς υποβλήθηκε σε δεύτερη εγχείρηση για αφαίρεση υγρού.

Δεν περιμένουμε την «ευαισθητοποίηση» κάποιου εισαγγελέα για τη δολοφονική επίθεση με πρόθεση που συνιστούν οι συστηματικές ριπές από τις δυνάμεις καταστολής με ευθείες βολές ενάντια σε διαδηλωτές και προς το δάσος με εξοπλισμό ο οποίος από τους κατασκευαστές του αναφέρεται σαφώς ότι επιτρέπεται να χρησιμοποιείται μόνο σε βολές υπό γωνία (γιατί αλλιώς μπορεί να προκαλέσει βαρύτατους τραυματισμούς) και σε συγκεκριμένα πεδία (καθώς μπορεί να προκαλέσει πυρκαγιές).

Είναι πλέον σαφές ότι όταν ο κύριος Δένδιας έλεγε ότι στη Χαλκιδική θα επιβληθεί η νομιμότητα, εννοούσε την επιβολή του νόμου της μαφίας των πολυεθνικών. Η βία που ασκήθηκε από τις δυνάμεις καταστολής βρίσκεται σε πλήρη δυσαναλογία με οτιδήποτε συνέβαινε από την πλευρά των διαδηλωτών.

Η βία που ασκήθηκε από τις δυνάμεις καταστολής είναι ανάλογη μόνο της βίας με την οποία η πολυεθνική Eldorado θέλει να καταστρέψει ζωές και το περιβάλλον.

Ο Κώστας είμαστε όλοι εμείς

Οι πολυεθνικές και τα τσιράκια τους νομίζουν ότι με την επίδειξη του αγριανθρωπισμού τους θα κάμψουν την αντίσταση. Νομίζουν ότι είμαστε ανθρωπάκια, σαν αυτούς και το σινάφι τους. Επειδή οι θιασώτες του χρυσού θανάτου συναναστρέφονται μόνο με ομοίους τους, νομίζουν ότι κι εμείς είμαστε ανθρωπάκια που σέρνονται στη γη όπως αυτοί, «ανθρωπάκια που σέρνονται στη γη» όσο καλύπτονται από την προστασία της μαφίας των πολυεθνικών, όσο καλύπτονται από την ασυλία της δικαιοσύνης των αφεντικών, όσο καλύπτονται από τις θωρακισμένες στολές των δυνάμεων καταστολής και τις κουκούλες των σεκιουριτάδων.

Δεν καταλαβαίνουν ότι οι αγώνες για τη γη και την ελευθερία όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τη βαρβαρότητα γιγαντώνονται σε αγώνες για την αξιοπρέπεια. Αλλά δεν καταλαβαίνουν τι έχουνε απέναντί τους, γιατί δεν ξέρουν τι θα πει ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό έχουνε ήδη ηττηθεί…

Ο Κώστας είμαστε όλοι εμείς

Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης ενάντια στα μεταλλεία χρυσού

nogoldthess.espivblogs.net

Πολύ μαζική η απεργιακή πορεία

 

Το μπλοκ της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα 

των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής

Ενημέρωση από την απεργιακή πορεία

Ενημέρωση από τα γεγονότα μετά την πορεία

Κάλεσμα της εργατικής εφημερίδας Δράση για την πανεργατική απεργία

Μόνο εμείς μπορούμε!

Βρισκόμαστε σήμερα σε μια ακόμη απεργιακή κινητοποίηση, την πρώτη μετά τη μεγάλη συγκέντρωση της 12ης Φεβρουαρίου του 2012, και αφού έχει μεσολαβήσει μια εκλογική διαδικασία και μια φαινομενικά ριζική αλλαγή του κοινοβουλευτικού σκηνικού. Ωστόσο, για εμάς, το τοπίο παραμένει ασφυκτικά το ίδιο.

Τρεις μήνες μετά τις εκλογές του Ιουνίου, η νέα ολιγαρχία μάς φέρνει αντιμέτωπους με μια ακόμη πιο σκληρή πραγματικότητα, με ένα νέο πακέτο μέτρων τα οποία θα εξαθλιώσουν ακόμη περισσότερο τον κόσμο της εργασίας και της ανεργίας. Για άλλη μια φορά επιχειρείται με συντονισμένη προσπάθεια κράτους και κεφαλαίου να συρρικνωθούν περαιτέρω μισθοί και συντάξεις και να περικοπούν σε σημείο ανυπαρξίας όλα όσα οι εργατικοί αγώνες του παρελθόντος είχαν πετύχει σε ασφάλιση, υγεία, παιδεία, δικαιώματα. Συνεχίζεται παράλληλα η λεηλασία του φυσικού και δημόσιου πλούτου, στο όνομα των επενδύσεων και της πολυπόθητης καπιταλιστικής ''ανάπτυξης'', αλλά αυτή τη φορά με όρους δουλεμπόριου.

Σε αυτή την προσπάθεια έχουν και την αγαστή συνεργασία των ΜΜΕ, τα οποία στήνουν επικοινωνιακές "διαμάχες" και τηλεπαραθυρικές "ανταρσίες", ενώ παράλληλα συντονίζουν την ανάδειξη του νεοναζιστικού εκτρώματος της Χρυσής Αυγής πότε ώς "άκρο" και πότε ως "λύση", επιχειρώντας προφανώς να διοχετεύσουν την συσσωρευμένη κοινωνική οργή σε ελέγξιμα κανάλια και να αναδείξουν το μνημόνιο και την πολιτική του κεφαλαίου ως τη μόνη βιώσιμη επιλογή. Αποπροσανατολίζουν με αυτό τον τρόπο την κοινωνία από το διαρκές πρόβλημα που ταλανίζει την ανθρωπότητα, στην οποία πλέον έχει κυρήξει ανοιχτά τον πόλεμο: τον καπιταλισμό.

Απέναντι και ενάντια σε αυτή την πραγματικότητα, δυναμικά και δημιουργικά τμήματα της κοινωνίας αντιτάσσουν τη δική τους πρόταση για έξοδο από το οικονομικό και πολιτικό τέλμα. Μέρος αυτών των τμημάτων είναι και η συνέλευση των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, οι οποίοι, αφουγκραζόμενοι τη σημασία των στιγμών, αποφάσισαν να βάλουν ένα τέλος στην διαρκή ομηρία τους από τον ελληνικό καπιταλισμό και απαιτούν να περάσει η παραγωγή και η διαχείριση του εργοστασίου στα χέρια τους.

Τα τελευταία χρόνια σύσσωμη η κοινωνία βρέθηκε αντιμέτωπη με μια διαρκή σκλήρυνση της εξουσίας, αλλά και με τον ίδιο της τον εαυτό. Ο καιρός των εκλογικών αυταπατών, των κυβερνητικών εμπαιγμών και των συνδικαλιστικών παραγόντων, τελείωσε. Σήμερα γίνεται όλο και περισσότερο κατανοητό ότι μόνο εμείς μπορούμε. Αν δεν πάρουμε τώρα τη ζωή μας στα χέρια μας, και δεν δώσουμε ένα τέλος στην εξαθλίωση και στην καταρράκωση και των τελευταίων δικαιωμάτων που μας έχουν απομείνει, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το αδιανόητο.

Γι' αυτό το λόγο στηρίζουμε τον αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής που ρεαλιστικά ζητάνε αυτό που φάνταζε αδύνατο: το εργοστάσιο στα χέρια των εργατών. Να συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις να περάσει όλη η παραγωγή στα χέρια της κοινωνίας.

Καλούμε όλους και όλες στο μπλοκ της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, στο Μουσείο, 10:30 π.μ.

Στήριξη στον αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜ.ΜΕΤ.
Άμεση δημοκρατία - Αυτοδιαχείριση - Αλληλεγγύη

Εργατική εφημερίδα Δράση

Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής: Συμμετοχή στο Καραβάνι Αγώνα και Αλληλεγγύης, και στην πανεργατική απεργία (Μουσείο, 10:30)

Πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 21/9 η συνέλευση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής.

Χαιρετίζουμε την απόφαση της συνέλευσης των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής για κλιμάκωση του αγώνα με στόχο το πέρασμα του εργοστασίου στα χέρια τους, και δηλώνουμε την πλήρη στήριξη και συμμετοχή μας στο αγωνιστικό πρόγραμμα που έχουν διαμορφώσει.

Στο πλαίσιο αυτό θα συμμετέχουμε και θα στηρίξουμε το Καραβάνι Αγώνα και Αλληλεγγύης που έχει στόχο να ξεσηκώσει ένα ευρύ κίνημα συμπαράστασης και κοινού αγώνα σε όλη την Ελλάδα, με διαδηλώσεις, συναυλίες, εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες στήριξης σε πολλές πόλεις, και με κατάληξη μια μεγάλη διαδήλωση στην Αθήνα.

Η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) θα οργανώσει μια μεγάλη συναυλία για την οικονομική στήριξη των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής και του εγχειρήματος αυτοδιαχείρισης του εργοστασίου, την ημέρα που το Καραβάνι Αγώνα και Αλληλεγγύης θα φτάσει στην Αθήνα.

Θα συμμετέχει και θα στηρίξει, επίσης, τη μεγάλη διαδήλωση στην Αθήνα για την ικανοποίηση των αιτημάτων των εργαζομένων και το άνοιγμα του δρόμου για τη λειτουργία του εργοστασίου υπό τη διεύθυνση της αμεσοδημοκρατικής συνέλευσης των εργαζομένων.

Με βάση τα παραπάνω, η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής θα συμμετέχει στην πανεργατική απεργία στις 26/9 με δικό της μπλοκ, στο Μουσείο στις 10:30, με κεντρικό σύνθημα «Αυτοδιαχείριση τώρα – Μπορούμε χωρίς αφεντικά», και μοιράζοντας υλικό, για την ανάδειξη του αγώνα της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής ως αγώνα που αφορά ολόκληρη την κοινωνία, καθώς θέτει άμεσα επί τάπητος έναν δρόμο απάντησης στην κρίση και στην επίθεση του κεφαλαίου και του κράτους, ως το αναγκαίο βήμα για να πάρουμε εμείς, οι δημιουργοί του πλούτου, την παραγωγή και ολόκληρη τη ζωή μας στα χέρια μας.

Καλούμε τα σωματεία, τις εργατικές συλλογικότητες, τις συνελεύσεις γειτονιάς, όλους τους εργαζόμενους και τους ανέργους να συμμετέχουν και να στηρίξουν το Καραβάνι Αγώνα και Αλληλεγγύης, και τις πρωτοβουλίες της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης, για να υπάρξει μια θερμή αγωνιστική «υποδοχή» των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής στην Αθήνα που θα βροντοφωνάξει μαζί τους: Μπορούμε εμείς!

Η επόμενη ανοιχτή συνέλευση της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 28/9, 20:00, στα γραφεία του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου (Λόντου 6 και Μεσολογγίου, β’ όροφος, Εξάρχεια).

Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας)

στον αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής

Αναλυτικότερα η πρόταση για το Καραβάνι Αγώνα και Αλληλεγγύης εδώ

Επισχέσεις εργασίας και επισχέσεις νοητικής δραστηριότητας...

Αλλά και άλλοι διαχωρισμοί...

[...] Φυσικά δε σηκώνουν όλοι κεφάλι. Πολλοί το σκύβουν, ενώ κάποιοι προτιμούν το λύγισμα της μέσης... Και μεταξύ των τελευταίων, ίσως το πιο σιχαμένο και μάλλον το πιο επικίνδυνο είδος αποτελούν εκείνοι που ο ατομισμός τους δε συνδέεται καν με υψηλές ιδιοτελείς προσδοκίες για μια «αξιοζήλευτη» σύμφωνα με τα αστικά τους πρότυπα κοινωνική ή οικονομική θέση. Είναι όσοι διαγκωνίζονται απλώς για μια θέση στο πίσω κάθισμα του λεωφορείου, όσοι εποφθαλμιούν τη θέση του μπροστινού τους στην ουρά της ΔΕΗ και της εφορίας, την ίδια στιγμή που ονειρεύονται μια θέση έστω στο πάνω κατάστρωμα ενός «love boat».

Γράφει ο πάροικος και η συντακτική ομάδα του Διακυβέρνηση και Πολιτική

Η επιστολή-καταγγελία της Λέτας Ζωτάκη, ακτινολόγου στο Γ.Ν. Κιλκίς, γνωστής για την έντονη συνδικαλιστική της δράση με την ιδιότητα της προέδρου της Ε.Ν.Ι.Κ. (Ένωση Νοσοκομειακών Ιατρών Κιλκίς), έχει ιδιαίτερη σημασία. Περιγράφει εν συντομία τη δίωξη που υφίσταται ως εργαζόμενη στο
εν λόγω νοσοκομείο εξαιτίας της δράσης της αυτής. Αν η αιτία της δίωξης ήταν διαφορετική το ζήτημα πιθανόν να μην παρουσίαζε κανένα δημόσιο ενδιαφέρον. Αλλά η συγκεκριμένη περιπέτεια της Λ.Ζ. προφανώς ενδιαφέρει όχι μόνο τους συναδέλφους της γιατρούς αλλά και άλλους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα που τόλμησαν ή θα τολμήσουν να προβάλουν αντίσταση στην κυβερνητική αλαζονεία και βαρβαρότητα.

Οι συνδικαλιστικές πρωτοβουλίες της καταγγέλλουσας, με κορυφαία την πολυσυζητημένη ακόμα και στο εξωτερικό κατάληψη του νοσοκομείου του Κιλκίς, αποτελούν πρόκληση για τα ανδρείκελα της ιεραρχίας, εμπόδιο στα σχέδιά τους και προσβολή του γοήτρου της εξουσίας τους, επομένως έπρεπε να ληφθούν δραστικά μέτρα εναντίον της. Τα μέτρα προφανώς δεν αποσκοπούν στο να συνετίσουν την ίδια (προφανώς γνωρίζουν εδώ και πολλά χρόνια την ανυποχώρητη αφοσίωσή της στους αγωνιστικούς στόχους που θέτει) αλλά στον εκφοβισμό των συναδέλφων της και των εργαζομένων εκείνων που αρχίζουν να σηκώνουν κεφάλι.

Φυσικά δε σηκώνουν όλοι κεφάλι. Πολλοί το σκύβουν, ενώ κάποιοι προτιμούν το λύγισμα της μέσης... Και μεταξύ των τελευταίων, ίσως το πιο σιχαμένο και μάλλον το πιο επικίνδυνο είδος αποτελούν εκείνοι που ο ατομισμός τους δε συνδέεται καν με υψηλές ιδιοτελείς προσδοκίες για μια «αξιοζήλευτη» σύμφωνα με τα αστικά τους πρότυπα κοινωνική ή οικονομική θέση. Είναι όσοι διαγκωνίζονται απλώς για μια θέση στο πίσω κάθισμα του λεωφορείου, όσοι εποφθαλμιούν τη θέση του μπροστινού τους στην ουρά της ΔΕΗ και της εφορίας, την ίδια στιγμή που ονειρεύονται μια θέση έστω στο πάνω κατάστρωμα ενός «love boat».

Τα τεκταινόμενα στο χώρο της υγείας φαίνεται να αποτελούν μια σύντομη εισαγωγή στην ηθική της νέας διακυβέρνησης γενικότερα, και της εργατικής της πολιτικής ειδικότερα, μια ηθική που φαίνεται να αντλεί τα πρότυπά της από τη φάμπρικα του 19^ου αιώνα, αν όχι από τα φέουδα των προηγούμενων αιώνων. Αν είναι έτσι, οι εργαζόμενοι ίσως χρειαστεί να κάνουν μια οπισθόδρομη κοπιαστική και άχαρη ανάβαση προς το εργασιακό καθεστώς του 20^ου αιώνα το οποίο θα πρέπει να επανακτήσουν πριν επιστρέψουν στη διεκδίκηση του πραγματικού τους μέλλοντος.

Αυτή είναι η… πρόοδος του «εξορθολογισμού», του «νοικοκυρέματος», της «ανταγωνιστικότητας» και της «εξυγίανσης» που επιφυλάσσουν στο λαό και τους εργαζόμενους οι στρατηγοί του νεοφιλελευθερισμού και οι πρόθυμες ορντίναντσες τους. Σε κάθε δε πόλεμο έχει ιδιαίτερη σημασία ο ρόλος των χαμηλόβαθμων αξιωματικών. Στον πόλεμο των καπιταλιστών εναντίον της κοινωνίας η επικράτηση των πρώτων δεν εξαρτάται τόσο από τις επιθυμίες και τα σχέδια των ιδίων, όσο από τη στήριξη και την αφοσίωση που βρίσκουν στα ανθρωπάκια που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στο σωματείο, στο κόμμα, στην παρέα. Οι πλούσιοι και ισχυροί δε θα ήταν τίποτα χωρίς τους πολιτικούς τους λακέδες, κι αυτοί δε θα κατάφερναν να εξυπηρετήσουν τα αφεντικά τους χωρίς τη βοήθεια των σφέτερων στην ιεραρχία, χωρίς τους επίδοξους δερβέναγες, τους υπό παραίτηση Χατζησάββες και τους υπό αυτούς Χατζηαβάτες με εκείνη την ακόρεστη επιθυμία για αναρρίχηση, Σκόρδα στα μάτια τους….

Τώρα πλέον όταν ένας απλήρωτος εργαζόμενος κάνει μέχρι την ημέρα της εξόφλησής του επίσχεση εργασίας –όπως έχει κάθε νόμιμο δικαίωμα- κάποιος Χατζησάββας ή Χατζηαβάτης θεωρεί ότι μπορεί να του μειώνει το μισθό για τις ώρες που νομίμως βρισκόταν σε επίσχεση! Με άλλα λόγια αντί ο οφειλέτης (εδώ το κράτος) να ζητήσει συγνώμη για την καθυστέρηση των οφειλομένων ημερομισθίων, ωρομισθίων, εφημεριών κ.λπ. και να φροντίσει για την έστω καθυστερημένη εξόφλησή τους, τώρα θα μας τιμωρεί από πάνω επειδή εμπράκτως διαμαρτυρηθήκαμε!

Μέσα στη συστημική αυτή κρίση, όπως και σε κάθε μεγάλη κρίση, αρχίζουν όχι μόνο να ξεχωρίζουν καλύτερα τα όρια μεταξύ τάξεων αλλά και να αναδύονται νέα σύνορα μεταξύ κοινωνικών υποσυνόλων. Εδώ λοιπόν αντιμετωπίζουμε ένα πρόσθετο πρόβλημα αφού δεν έχουμε απλώς δια-ταξικές διαφορές αλλά και ενδο-ταξικές. Στο μέτωπο της εργασίας π.χ. δεν έχουμε μόνο την αντιπαράθεση εργαζομένου-αφεντικού αλλά και την αντιπαράθεση μεταξύ εργαζομένων. Επίσης όσοι σύντροφοι ονειρεύονται μια εργατική επανάσταση πρέπει πρώτα να απαντήσουν σε ερωτήματα σχετικά με τον ακριβή ορισμό της έννοιας της εργατικής τάξης. Στη συνέχεια πρέπει να ασχοληθούν με τις… διαβαθμίσεις της εργατικής συνείδησης. Έχουμε διαφορές στις ιδέες, στις αντιλήψεις, στις τακτικές, στην αγωνιστική συμπεριφορά. Αποδεικνύεται ότι η ιδιότητα του εργάτη ή του εργαζόμενου δεν είναι ασύμβατη με του δεξιού και του φασίστα. Έχουμε εργάτες δεξιούς και αριστερούς, σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές. Έχουμε εργαζόμενους που απεργούν και άλλους που θέλουν να δουλέψουν. Έχουμε κάποιους που βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας και άλλους που τους εναντιώνονται ευρισκόμενοι πιθανόν σε επίσχεση νοητικής δραστηριότητας.

Αλλά αν μπλέξεις με τους διαχωρισμούς και τις ομαδοποιήσεις παίζεις άθελά σου ή μη το παιχνίδι της εξουσίας. Δυστυχώς τα ανθρωποειδή και τα ανθρωπάκια δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της άρχουσας τάξης. Θα ήταν πολύ βολικό για μας τους από κάτω αν ήταν έτσι. Ανθρωπάκια υπάρχουν δίπλα μας και μέσα μας. Ποιος θα αναλάβει το διαχωρισμό;

Εμείς θα προτείναμε να ξεκινήσουμε με κάτι πιο χοντροκομμένο: ας απαλλαγούμε από το υποκοριστικό το σχετιζόμενο με την ανθρώπινη ιδιότητα. Ας μιλήσουμε απλώς για ανθρώπους που λένε ‘όχι’ και χαλάνε την πιάτσα, επικίνδυνους για την ευταξία που ονειρεύονται οι μεγαλοσχήμονες, και οι προνομιούχοι, ανθρώπους που αντιστέκονται με προσωπικό κόστος μιας και ευτύχησαν να πιστέψουν σε κάτι υψηλότερο από το προσωπικό όφελος, το βόλεμα και την αναρρίχηση πάνω στις πλάτες άλλων. Για εργαζόμενους και μη, που εννοούν να είναι πραγματικοί πολίτες και όχι φιλήσυχοι υπήκοοι, που αν διαδηλώνουν, απεργούν και προχωρούν σε επισχέσεις, καταλήψεις ή εγχειρήματα αυτοοργάνωσης και αγώνες, δεν το κάνουν απλώς διαμαρτυρόμενοι επειδή είναι οι ίδιοι απλήρωτοι, ή επισφαλείς, ούτε επειδή έτσι αποφάσισε η παράταξη ή το κόμμα τους, αλλά επειδή δεν διαχωρίζουν τα συμφέροντά τους από εκείνα της κοινωνίας που ονειρεύονται, μιας κοινωνίας με ισότητα και δικαιοσύνη, αδιαίρετης και δημοκρατικής.

Υπάρχουν και σήμερα, όπως και παλιά, αρκετοί τέτοιοι πολίτες και εργαζόμενοι που κινδυνεύουν όχι μόνο από εχθρικά αλλά και από «φίλια» πυρά, από διάφορους κατά δήλωση συνδικαλιστές, συντρόφους ή συναδέλφους, από επαγγελματίες πολιτικούς και από θανάσιμους κομματικούς εναγκαλισμούς, από την απάθεια και το φόβο των ιδεολογικά ουδέτερων. Κάποιοι από μας που δεν διαχωρίζουμε την τύχη μας από τη δική τους θα συνεχίσουμε να τους υποστηρίζουμε. Όμως αλήθεια, τι θα κάνουν οι υψηλόβαθμες συνδικαλιστικές τους ηγεσίες και τα κόμματα; Μπορούμε να περιμένουμε κάτι παραπάνω από φραστικές καταδίκες και καταγγελίες ετούτη τη φορά;

Ας περιμένουμε να το διαπιστώσουμε.

Πηγή: Διακυβέρνηση και Πολιτική

Η μεταφορά της αργεντίνικης εμπειρίας αυτοδιαχείρισης στην ΒΙΟΜΕΤ – Ο Ερνέστο Λάλο στη Βιομηχανική Μεταλλευτική

Τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο Βιομηχανική Μεταλλευτική επισκέφθηκε πριν λίγες μέρες ο εκπρόσωπος των αυτοδιαχειριζόμενων εργοστασίων στην Αργεντινή Ernesto Lalo Paret , προκειμένου να τους μεταφέρει την εμπειρία ανάκτησης των εργοστασίων στην χώρα του εν μέσω της κρίσης του 2001 καθώς και την διαδικασία οργάνωσης των εργαζομένων μέσα από ένα νέο μοντέλο «χωρίς αφεντικό». Οι εργαζόμενοι στην ΒΙΟΜΕΤ που παραμένουν εδώ και 17 μήνες απλήρωτοι, με την διοίκηση του εργοστασίου να έχει εγκαταλείψει το εργοστάσιο, προσπαθούν κόντρα σε γραφειοκρατικά ζητήματα αλλά και στην αδιαφορία της πολιτείας να κάνουν πράξη το σύνθημα «Αν δεν μπορείτε εσείς, μπορούμε εμείς». Ζητούν με αυτόν τον τρόπο να τους δοθεί η δυνατότητα να λειτουργήσουν το εργοστάσιο μόνοι τους και να μην βρεθούν ακόμη 70 άτομα στην ανεργία. Ζητούν ακόμη την δημιουργία ενός νομικού πλαισίου για συνεταιριστικές επιχειρήσεις στο οποίο θα αναφέρεται ρητά ότι οι εργαζόμενοι φέρουν ευθύνη μόνο για το αρχικό κεφάλαιο της εταιρείας και δεν δεσμεύονται για τα περαιτέρω χρέη της. Ο Ε. Λάλο συζήτησε με τους εργαζόμενους για περισσότερες από τρεις ώρες απαντώντας σε ερωτήσεις τους σχετικά με το τρόπο δημιουργίας του κινήματος αυτοδιαχείρισης των εργοστασίων, τα προβλήματα που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν αλλά και σχετικά με την γενικότερη αλλαγή που επήλθε στον τρόπο που αντιλαμβάνονται την εργασία.

Καταλαμβάνω, αντιστέκομαι, παράγω

Στην Αργεντινή η διαδικασία ανάκτησης των εργοστασίων από εργαζόμενους που «έμειναν στον δρόμο» αποτυπωνόταν στα εξής βήματα «Καταλαμβάνω, αντιστέκομαι, παράγω». Σύμφωνα με τον Λάλο το πιο δύσκολο στην διαδικασία αυτή ήταν να ξεπεραστεί η συνείδηση της εξάρτησης από το αφεντικό. «Δεν είναι εύκολο να περάσουμε από ένα μοντέλο εργασίας που κάποιος μας λέει τι να κάνουμε σε ένα άλλο που εμείς οι ίδιοι πρέπει να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε, να γίνουμε δηλαδή εμείς οι δημιουργοί της μοίρας μας. Στην Αργεντινή, όπως και στη Ελλάδα, είναι συχνό φαινόμενο οι εργαζόμενοι να μην συζητούν μεταξύ τους, να θεωρούν ότι η άποψή τους δεν είναι σημαντική. Έτσι, ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να συνεννοηθούμε μεταξύ μας και να δουλέψουμε όλοι μαζί σε έναν καινούριο τρόπο οργάνωσης της παραγωγής που σε πολλές περιπτώσεις σήμαινε ότι έπρεπε να αλλάξουμε τα πάντα στο εργοστάσιο» τόνισε συγκεκριμένα.

Σύμφωνα με τον Λάλο, ακόμη και σήμερα που πολλές επιχειρήσεις στην Αργεντινή έχουν περάσει σε καθεστώς αυτοδιαχείρισης οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με πολλούς περιορισμούς που προκύπτουν από το υπάρχον σύστημα αλλά και από την ίδια την ιδιότητα του εργάτη ως εξαρτημένου από το αφεντικό του. Σχετικά με τον πρώτο, τα εργοστάσια ακόμη δεν έχουν καταφέρει να πιστωθούν με δάνεια καθώς δεν υπάρχει το νομικό πλαίσιο για αυτοδιαχείριση. «Το μόνο που μας επιτρέπει να παράγουμε και να έχουμε το εργοστάσιο στα χέρια μας είναι ότι είμαστε ενωμένοι. Σε πολλές περιπτώσεις η ανυπαρξία νομικού πλαισίου δεν καθίσταται εμπόδιο καθώς δεν συνιστά προτεραιότητα για μας η ιδιοκτησία του εργοστασίου. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να διατηρήσουμε αυτήν την εργασιακή μας κατάσταση, τις θέσεις εργασίας και να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς από αυτήν. Η «νομιμοποίηση» που προσφέρει το γεγονός ότι είμαστε οργανωμένοι και ότι έχουμε την κοινωνία με το μέρος μας είναι ό,τι πιο σημαντικό έχουμε». Στην αρχή, όπως εξήγησε ο Λάλο, υπήρχαν πολλές αμφιβολίες σχετικά με το αν το πείραμα αυτό θα πετύχει. Οι εργαζόμενοι, όμως. γρήγορα συνειδητοποίησαν ότι σε κατάσταση κρίσης. όπου η καθεστηκυία τάξη είναι και η ίδια σε κρίση και αδυνατεί να προσφέρει θέσεις εργασίας και να παράξει πλούτο, δεν υπήρξε διάθεση από την πλευρά της να αντιταχθεί στην προσπάθειά αυτή και να προχωρήσει σε διαδικασίες έξωσης των εργαζομένων από τα εργοστάσια. «Είναι αυτό που λέτε και εσείς "Αν δεν μπορείτε εσείς μπορούμε εμείς". Σε αυτό το σύνθημα βρίσκεται το διακύβευμα και το μόνο που μπορείς να κάνεις για αυτό είναι να ρισκάρεις και να βάλεις το σώμα σου μπροστά και να δουλεύεις κάθε μέρα στο εργοστάσιο. Θα μπορούσαμε για μέρες να μιλήσουμε θεωρητικά αλλά το θέμα είναι να προσπαθήσεις να το κάνεις πράξη.» πρόσθεσε. Επίσης, συμπλήρωσε ότι σε αυτά τα δέκα χρόνια όπου το πείραμα της αυτοδιαχείρισης έχει πια εδραιωθεί πάρα πολλά εργοστάσια έχουν καταφέρει να φτάσουν στα ίδια επίπεδα παραγωγής και αποδοχών με το προηγούμενο καθεστώς εργασίας ενώ άλλα όχι.

Πρόκειται, κατά τον ίδιο, για μια πολύ δύσκολη διαδικασία που φτάνει κάποιος ως εξωτερικός παρατηρητής να αναρωτιέται «γιατί να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι αν τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα;». «Εμείς όμως ξέρουμε πολύ καλά ότι έχουμε δώσει τόση πολλή ενέργεια και κυρίως ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές. Αυτό μας κάνει να συνεχίζουμε να παλεύουμε μέχρι τέλους» κατέληξε.

Η κοινωνία έχει ρόλο στην παραγωγή

Η διαδικασία αυτοδιαχείρισης της παραγωγής και της λειτουργίας του εργοστασίου δεν αποτελεί στην Αργεντινή μόνο ζήτημα των εργαζομένων αλλά όλης της κοινότητας που στηρίζει το εγχείρημα πράγμα που, όπως είπε, ο Λάλο ήταν πρωτόγνωρο για όλους τους συμμετέχοντες. «Γιατί δεν είναι μόνο η συνέλευση στην οποία φαίνονται τα προτερήματα και τα μειονεκτήματα όλων αλλά γιατί, όταν τελειώνει η δουλειά, ο καθένας πρέπει να γυρίσει στην οικογένεια του. Η οικογένεια έχει γίνει τώρα κομμάτι αυτής της διαδικασίας.»

Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις, μέσα στα ανακτημένα εργοστάσια έχουν δημιουργηθεί δραστηριότητες που δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο εργασίας αλλά με τις οργανώσεις που συντροφεύουν την προσπάθεια αυτοδιαχείρισης. «Έτσι», όπως είπε, «μπορεί κανείς να βρει εντός των εργοστασίων πολιτιστικά και ιατρικά κέντρα, σχολεία, δομές που εξυπηρετούν το σύνολο της κοινότητας και όχι τις στενές ανάγκες του εργοστασίου…Δεν ήμασταν συνηθισμένοι να πηγαίνουμε στο εργοστάσιο και να βλέπουμε κάποιοι να χορεύουν» δήλωσε με χιούμορ και πρόσθεσε «Φαίνεται μερικές φορές σαν όλοι να γίνονται μέτοχοι της εταιρείας. Ήμασταν συνηθισμένοι σε ένα μοντέλο που σε ένα εργοστάσιο δεν παίζει ρόλο ούτε η γνώμη των εργαζομένων ούτε η κοινωνία. Έτσι δεν υπάρχει κάποιο βιβλίο που να δείχνει τι θα πρέπει τώρα να κάνει ο καθένας μας, αυτό το βιβλίο το γράφουμε όλοι μαζί κάθε μέρα που περνάει». Το σημαντικό κατά τον ίδιο είναι ότι το εργοστάσιο πλέον ως κέντρο της κοινότητας σηματοδοτεί, επίσης, ένα διαφορετικό μοντέλο κοινωνίας.

Η αυτοδιαχείριση ήταν η μόνη εναλλακτική

Όταν ένας εργαζόμενος στην Βιομηχανική Μεταλλευτική ρώτησε τον Λάλο ποιο ήταν το κίνητρο να περάσουν σε μια τέτοια δύσκολη διαδικασία ο Λάλο απήντησε: «Οι εναλλακτικές ήταν δύο ή θα κάτσεις σπίτι σου και θα περιμένεις να βρεις άλλη δουλειά, που στην Αργεντινή ήταν αδύνατο ή θα γίνεις μέρος αυτής της μετάβασης στο νέο μοντέλο διαχείρισης και εργασίας. Ήταν η ανάγκη που μας οδήγησε στο να το επιχειρήσουμε».

Επίσης αναφέρθηκε στην αντίσταση που συνάντησαν οι εργαζόμενοι από πολλές πλευρές ώστε να παραιτηθούν από την ιδέα της αυτοοργάνωσης και να κινηθούν διαφορετικά με πιο ήπια μέτρα (συμφωνία με το αφεντικό κ.α). Η αντίσταση αυτή, όπως είπε, δεν αφορούσε μόνο το κράτος μέσω της καταστολής που άσκησε σε πολλές περιπτώσεις αλλά και στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία η οποία ήταν αντίθετη στην αυτονομία των εργαζομένων.

Αναφορικά με το πώς συνταξιοδοτούνται οι εργαζόμενοι σε ανακτημένα εργοστάσια ο Λάλο τόνισε ότι αρχικά στο ζήτημα αυτό υπήρχε μεγάλη αβεβαιότητα. Σύμφωνα με τον ίδιο, το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης ήταν ήδη πολύ αδύναμο ακόμη και πριν την κρίση. Το 95% των ασφαλισμένων κατέληγε να έχει την ελάχιστη σύνταξη. Ως μέλη συνεταιρισμών οι εργαζόμενοι πέρασαν σε ένα διαφορετικό καθεστώς καθώς δεν ήταν πλέον υπάλληλοι αλλά ελεύθεροι επαγγελματίες και, όπως είπε, τότε άνοιξε και η συζήτηση αν τελικά η μετάβαση στην αυτοδιαχείριση αποτελούσε νίκη ή ήττα. Όσον αφορά την συνταξιοδότηση ο Λάλο ανέφερε ότι δημιουργήθηκαν ταμεία αλληλοβοήθειας ανάμεσα στους εργαζόμενους τα οποία συγκροτήθηκαν για τον σκοπό αυτό. Σχετικά με τον τρόπο αμοιβής των εργαζομένων εξήγησε ότι ενώ αρχικά πληρώνονταν όλοι το ίδιο, σιγά σιγά μέσα από τις συνελεύσεις των εργοστασίων αργότερα δημιουργήθηκε η ανάγκη διαφοροποίησης των αποδοχών ανάλογα με τον τομέα, την δέσμευση ή την ευθύνη κάθε εργαζομένου. Υπήρξε όμως η πρόνοια να μην ξεπερνούν οι μεγαλύτερες αποδοχές το διπλάσιο των μικρότερων. Επίσης, εκτός από την βελτίωση των προϊόντων που αποτελεί πάγιο στόχο των εργαζομένων υπήρξε η δυνατότητα καινούριας κοστολόγησης τους σε μειωμένη τιμή. «Ακούμε πολλές φορές το ΔΝΤ να λέει ότι το κόστος εργασίας ανεβάζει το κόστος του προϊόντος. Γρήγορα, όμως, μπορεί να αντιληφθεί κανείς στο μοντέλο αυτοδιαχείρισης πως το κόστος του προϊόντος πέφτει όταν δεν υπάρχει το "κόστος του αφεντικού" που κερδίζει την μερίδα του λέοντος από την παραγωγή» τόνισε ο Λάλο.

Μέχρι σήμερα έχουν ανακτηθεί εργοστάσια ποικίλης παραγωγικής ύλης. Από εργοστάσια που παράγουν παγωτό, κρυστάλλινα ποτήρια, τυριά μέχρι και τρακτέρ. Ενδιαφέρον προκαλεί ακόμη το γεγονός ότι σε επιχειρήσεις που η διαδικασία ανάκτησης δεν ολοκληρώθηκε είτε γιατί οι εργαζόμενοι δεν είχαν την υπομονή στην μακρά αυτή διαδικασία επανεκκίνησης της παραγωγής είτε για άλλους λόγους παρατηρήθηκε το φαινόμενο αναζήτησης δουλειάς σε εργοστάσια που η αυτοδιαχείριση πέτυχε.

«Η συζήτηση για το αν χάσαμε ή κερδίσαμε δεν έχει τελειώσει. Το σίγουρο είναι ότι γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε καμία ασφάλεια για το μέλλον αλλά ότι θέλουμε να φτιάξουμε κάτι καινούριο. Θα υπάρχουν πάντα αυτές οι αμφιβολίες. Ακόμα και τώρα στις συνελεύσεις υπάρχουν συνάδελφοι που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει αφεντικό και νομίζουν ότι το καινούριο αφεντικό είναι ο συνεταιρισμός. Αυτό αποτελεί κομμάτι των περιορισμών που έχουμε» επεσήμανε ο Λάλο. Το μεγάλο κέρδος από την διαδικασία αυτή ότι εκτός από τα εργοστάσια οι εργαζόμενοι κατάφεραν να ανακτήσουν σε μεγάλο βαθμό τον ίδιο τους τον εαυτό, την αυτοπεποίθησή τους.

«Ακόμα και αν κάναμε λάθος το έχουμε προσπαθήσει. Στην Αργεντινή ήταν ο μόνος δρόμος που υπήρχε και ίσως αυτός να γίνει πιο εύκολος για τα παιδιά μας. Εμείς έπρεπε απλά να βρούμε τη δύναμη να ανάψουμε το φυτίλι για το καινούριο. Είναι αυτό που στην ουσία προσπαθείτε να κάνετε και εσείς» κατέληξε απευθυνόμενος στους εργαζομένους την ΒΙΟΜΕΤ.

The Working World

Το εγχείρημα της αυτοδιαχείρισης στην Αργεντινή έγινε αρκετά γνωστό μέσα από το ντοκιμαντέρ της Ναόμι Κλαιν «The Take». Το ενδιαφέρον που προκάλεσε σε πολλές χώρες έξω από την Αργεντινή είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνο την διάδοση της ιδέας της αυτοδιαχείρισης αλλά και την δημιουργία του Working World μιας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης η οποία προσφέροντας επενδυτικό κεφάλαιο και τεχνική υποστήριξη στηρίζει το συνεταιριστικό κίνημα σε όλον τον κόσμο.

Σταυρούλα Πουλημένη

Πηγή:  http://www.alterthess.gr

Οικονομική δημοκρατία αντί της μετα-βιομηχανικής φεουδαρχίας

Του Wolfgang Hoeschele

Το κίνημα Occupy Wall Street έχει φθάσει πολύ πέρα από τις απαρχές του, με παρόμοια κινήματα να λαμβάνουν χώρα σε όλο τον κόσμο, ενώ απηχεί προηγούμενα κινήματα κατάληψης δημόσιων χώρων στην Αίγυπτο, την Ισπανία, και το Ισραήλ. Τα κινήματα αυτά έχουν σαφώς αγγίξει μια ευαίσθητη χορδή ενός τεράστιου αριθμού ανθρώπων, όχι μόνο εκείνων που παίρνουν μέρος σε καταλήψεις δημόσιων χώρων, αλλά και εκείνων που τους υποστηρίζουν με τρόφιμα και άλλες προμήθειες, καθώς και εκείνων που υψώνουν τη φωνή τους για υποστήριξη. Ποια είναι αυτή η χορδή, και ποια μπορεί να είναι τα αποτελέσματα του ερεθισμού της;

Μεταξύ των βασικών σημείων του κινήματος Occupy είναι ο ισχυρισμός ότι εκφράζει το ''99%'', δηλαδή όλους εκείνους οι οποίοι δεν ελέγχουν τις χρηματοοικονομικές υποθέσεις του κόσμου, οι οποίοι δεν μπορούν να κινήσουν τα νήματα για να χειριστούν οικονομικά θέματα σε όλο τον κόσμο, και οι οποίοι δεν μπορούν να περιμένουν να δοθεί ένα χρυσό αλεξίπτωτο εάν καταστρέψουν μια εταιρεία και ρίξουν ολόκληρες χώρες σε αποδιοργάνωση. Σε συμβολικό επίπεδο, το κίνημα Occupy έχει εμπλακεί σε καταλήψεις δημόσιων ή ημι-δημόσιων χώρων (τεχνικώς ιδιωτικούς χώρους που είναι ανοικτοί για το κοινό) ως ένας τρόπος να πει "εμείς είμαστε το κοινό!" Το "εμείς" εδώ αναφέρεται στο 99%, και αποκαλύπτει είτε ότι οι εν λόγω δημόσιοι χώροι προορίζονται για ένα πολύ επιλεκτικό και αποκλειστικό "δημόσιο", είτε ότι η δημόσια έκφραση σε αυτούς τους χώρους είναι αυστηρά οριοθετημένη. Ο ισχυρισμός ότι το 99% δικαιούται να καταλαμβάνει δημόσιους χώρους επεκτείνεται στον σχετικό ισχυρισμό ότι θα πρέπει να έχει λόγο στις δημόσιες υποθέσεις, στη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών και "της οικονομίας". Όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με αυτό που αποκαλώ βιομηχανική φεουδαρχία.

Τι είναι η βιομηχανική φεουδαρχία; Αναφέρεται στην αποτυχία της νεωτερικότητας να κρατήσει τις υποσχέσεις της για απελευθέρωση από την παλιά τάξη, ιδιαίτερα από το βασικό δομικό χαρακτηριστικό της φεουδαρχικής (ή αγροτο-φεουδαρχικής) τάξης, που ήταν ότι μερικοί φεουδάρχες έλεγχαν όλους τους παραγωγικούς πόρους. Ένα σύγχρονο εργοστάσιο μοιάζει πολύ με μια φεουδαρχική φυτεία· όπως οι δουλοπάροικοι έκαναν όλη τη δουλειά αλλά αναγκάζονταν να δίνουν το αποτέλεσμα της εργασίας τους στους ιδιοκτήτες των φυτειών, έτσι και οι εργαζόμενοι μιας εταιρείας παρέχουν τα προϊόντα της εργασίας τους "σε είδος" στους εργοδότες τους, οι οποίοι μπορούν να τα πουλήσουν στη συνέχεια στην αγορά. Και όπως ακριβώς το φεουδαρχικό σύστημα προωθούσε μια υποτακτική νοοτροπία στους δουλοπάροικους και τους υπηρέτες, έτσι και η φεουδαρχική βιομηχανική κοινωνία καλλιεργεί μια υποτακτική νοοτροπία στους εργαζόμενους και στους κυβερνητικούς αξιωματούχους ("πρέπει να ευχαριστήσουμε τους επενδυτές, διότι ποιος άλλος θα προσφέρει θέσεις εργασίας;").

Υπάρχει μια συλλογική αποτυχία της φαντασίας όταν οι άνθρωποι αποτυγχάνουν να συνειδητοποιήσουν ότι όλοι οι εργαζόμενοι μαζί μπορούν να κατέχουν μια επιχείρηση και να διαχειρίζονται δημοκρατικά τις υποθέσεις της, και ότι όλοι οι άνθρωποι που ζουν σε έναν τόπο μπορούν να διαχειριστούν δημοκρατικά και βιώσιμα τους κοινούς φυσικούς πόρους, προκειμένου να παρέχουν αρκετά για όλους (όπως και για τις μελλοντικές γενιές). Ομοίως, δεν καταφέρνουμε να αναγνωρίσουμε ότι αν διαλυθούν οι μεγάλες εταιρείες, ο καθένας μπορεί να βγάλει τα προς το ζην πουλώντας σε όλους τους άλλους σε μια πιο ισότιμη βάση από ό,τι επικρατεί σήμερα. Αδυνατούμε συνεχώς να συνειδητοποιήσουμε ότι μέσα ανταλλαγής μπορούν να δημιουργηθούν από οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων, όχι μόνο από τις τράπεζες και τις κυβερνήσεις. Αυτή η αποτυχία είναι εν μέρει αποτέλεσμα του κλεισίματος της φαντασίας από το σύνδρομο "Tina": την αίσθηση ότι ''δεν υπάρχει εναλλακτική λύση''.

Η βιομηχανική φεουδαρχία αναφέρεται επίσης στο γεγονός ότι, ενώ ακόμη στο πολιτικό επίπεδο έχουμε δημοκρατίες (όμως ατελείς) στις οποίες κάθε πολίτης έχει δικαίωμα ψήφου, οι οικονομικές δομές μας είναι ακόμη σε μεγάλο βαθμό οργανωμένες όπως τα αυταρχικά βασίλεια. Η ιδιωτική ιδιοκτησία είναι πολύ παρόμοια με την κυριαρχία του βασιλιά, ο οποίος υποτίθεται ότι έχει το θεϊκό δικαίωμα να καθορίζει τις υποθέσεις του βασιλείου, και να το μεταφέρει στους κληρονόμους του (ανεξάρτητα από το αν έχουν τα προσόντα για αυτό). Και όπως ακριβώς η δημοκρατία θεωρήθηκε απειλή διότι θα υπονόμευε την αριστοκρατία, και όπως ακριβώς υποστηρίχθηκε ότι η δημοκρατία θα εμπόδιζε την έγκαιρη λήψη αποφάσεων, η οικονομική δημοκρατία θεωρείται απειλή για τις σημερινές ελίτ, και οι συνεργατικές επιχειρήσεις απορρίπτονται ως αναποτελεσματικές. Ωστόσο, δεν μπορούμε ποτέ να έχουμε πραγματική πολιτική δημοκρατία αν δεν έχουμε, επίσης, οικονομική δημοκρατία - δηλαδή, τη δυνατότητα όλων των ανθρώπων να διαχειρίζονται από κοινού τους χώρους εργασίας τους, να συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων για το πώς χρησιμοποιούνται τα πλεονάσματα στη δημιουργία των οποίων συμβάλλουν, να διαχειρίζονται από κοινού τους τοπικούς φυσικούς πόρους στους οποίους βασίζονται, και να μοιράζονται τα οικονομικά όσο και πολιτιστικά, κοινωνικά, πνευματικά, διανοητικά και άλλα οφέλη που προκύπτουν από τους κοινόχρηστους πόρους. Όσο έχουμε μια αγορά διαιρεμένη μεταξύ εκείνων που δεν έχουν τίποτα να πουλήσουν παρά μόνο την εργασία τους και εκείνων που κατέχουν όλα τα σημαντικά περιουσιακά στοιχεία, δεν θα υπάρχει οικονομική δημοκρατία, και η πολιτική δημοκρατία θα είναι ελλιπής.

Για λίγο, στις πλούσιες βιομηχανικές δημοκρατίες από τη δεκαετία του 1950 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970, ίσως να φάνηκε σαν η φορολόγηση του πλούτου και η χρησιμοποίηση του κράτους στην αναδιανομή του εισοδήματος να μπορούσε να λειτουργήσει για τη διατήρηση κάποιου βαθμού κοινωνικής ισότητας, διατηρώντας ταυτόχρονα τη βιομηχανική ανάπτυξη. Αλλά το μοντέλο αυτό εγκαταλείφθηκε με την προώθηση του νεοφιλελευθερισμού από τη δεκαετία του 1980. Από τότε, το καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης αντιμετωπίζει επίσης όλο και πιο προφανή περιβαλλοντικά όρια, διότι βασίζεται στην ατέρμονη ανάπτυξη σε έναν πλανήτη σταθερού μεγέθους (και σε μια ατμόσφαιρα που μπορεί να απορροφήσει μόνο συγκεκριμένη ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα χωρίς να βγει εκτός ισορροπίας). Καθώς οι δυνατότητες αποκόμισης κερδών από την πώληση αγαθών και υπηρεσιών μειώθηκαν, η ''δημιουργικότητα'' των κεφαλαιούχων επενδυτών στράφηκε στην ανάπτυξη όλο και πιο αφηρημένων "παραγώγων" στις χρηματοπιστωτικές αγορές, τα οποία δημιούργησαν τελικά τη μεγάλη φούσκα που έχει εκραγεί τώρα. Ποιος, μπορούμε να ρωτήσουμε, είναι ο δρόμος προς τα εμπρός τώρα;

Αν αφήσουμε κατά μέρος την αντίληψη της πολιτικής των συντηρητικών ότι το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να πάμε πίσω στις μυθικές παλιές καλές μέρες, τότε υπάρχουν βασικά δύο εναλλακτικές διαδρομές για το μέλλον: η μία είναι η διατήρηση του καπιταλισμού καθιστώντας τον αποτελεσματικό στη διαχείριση της ενέργειας και των πόρων (πράσινος καπιταλισμός, ή ένα είδος μετα-βιομηχανικής φεουδαρχίας), ενώ η άλλη είναι να επεκταθεί η δημοκρατία από την πολιτική στην οικονομική σφαίρα (και, συνεπώς, η αναζωογόνηση της πολιτικής δημοκρατίας επίσης).

Με τι θα μπορούσε να μοιάζει ένας μετα-βιομηχανικός φεουδαρχικός κόσμος; Τα ''παγκόσμια κοινά'' (αντιμετωπιζόμενα ως ιδιοκτησία κανενός, διαθέσιμα για κατάληψη) θα συνεχίσουν να διαμελίζονται μεταξύ των μεγαλύτερων πλειοδοτών - για παράδειγμα, εκείνων που είναι πρόθυμοι να πληρώσουν περισσότερα για τα δικαιώματα εκπομπής διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Αυτό θα δημιουργούσε νέα, εξαιρετικά κερδοφόρα μονοπώλια, οδηγώντας σε "οικονομική ανάπτυξη" όπου θα πλουτίσουν λίγοι, ενώ όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να υποταχθούν στην ''πειθαρχία της αγοράς'' (δηλαδή, στις ελλείψεις που επιβάλλονται από αυτούς που ελέγχουν την αγορά). Από την άλλη πλευρά, οι εταιρείες που επιδιώκουν να ελέγξουν την αγορά αιολικής ενέργειας (για παράδειγμα) θα προσπαθήσουν για την παραγωγή ενέργειας όσο το δυνατόν φθηνότερα, κάτι που σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να γίνει με την απαλλοτρίωση των ανθρώπων που ζουν σε αυτή τη γη (δείτε μια αναφορά για το θέμα αυτό στην Ινδία, στο http://www.downtoearth.org.in/content/green-energy-takes-toll-green-cover). Ο λόγος περί έλλειψης πόρων θα μας πει ότι όλοι πρέπει να ζούμε με λιγότερα, ακόμη κι αν τα κέρδη συσσωρεύονται σε λίγους. Η μετα-βιομηχανική φεουδαρχία θα μπορούσε κάλλιστα να είναι περισσότερο βιώσιμη περιβαλλοντικά από το σημερινό καπιταλισμό, αλλά θα μπορούσε να υπονομεύσει την κοινωνική δικαιοσύνη και να οδηγήσει σε συνεχή κοινωνική αστάθεια και διαμάχη. Βασικά, αν η ιδιοκτησία συνίσταται στο δικαίωμα να αποκλείει άλλους από την απόλαυση ενός πόρου, ακόμη και οι πιο «πράσινοι» κάτοχοι ιδιοκτησίας θα προσπαθήσουν να αρπάξουν όσα περισσότερα μπορούν και να αποκλείσουν όλους τους άλλους.

Με τι θα μπορούσε να μοιάζει το μέλλον της οικονομικής δημοκρατίας; Σε ένα τέτοιο μέλλον, η "ιδιοκτησία" δεν θα είναι πλέον διευθετημένη όπως υπό τη φεουδαρχική μοναρχία, αλλά αντίθετα θα μοιάζει με δημοκρατία (ένα "κοινό πράγμα"), στην οποία κάθε πολίτης μοιράζεται τα οφέλη αυτής της ιδιοκτησίας, καθώς και την ευθύνη για τη διαχείρισή της. Κάθε "πολίτης" σημαίνει ο καθένας που είτε συμβάλλει στη δημιουργία αυτής της ιδιοκτησίας (όπως στους εργατικούς συνεταιρισμούς ή στη δημιουργία κοινών [creative commons]) ή τη χρησιμοποιεί ή την απολαμβάνει (όπως συμβαίνει με τους φυσικούς πόρους, την ατμόσφαιρα, τα υπόγεια και επιφανειακά ύδατα, την αλιεία, αλλά και την κοινή πολιτιστική κληρονομιά κάθε ομάδας ανθρώπων με κοινή ταυτότητα). Οι άνθρωποι που κατέχουν τέτοια κοινή ιδιοκτησία δεν θα έχουν μια ενσωματωμένη ορμή για επέκταση της σφαίρας της περιουσίας τους, γιατί μαζί με την μεγαλύτερη έκταση της ιδιοκτησίας τους θα υπάρξει επίσης ένας μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων με τους οποίους θα πρέπει να τη μοιραστούν. Σε ατομική βάση, κανείς δεν θα βγει μπροστά. Αντίθετα, θα ενδιαφέρονται περισσότερο για τη διατήρηση της ιδιοκτησίας σε μια κλίμακα στην οποία θα μπορεί να διαχειρισθεί επιτυχώς δημοκρατικά - για παράδειγμα, με το σπάσιμο των εργατικής ιδιοκτησίας επιχειρήσεων σε δύο αν μεγαλώνουν πέρα από ένα ορισμένο μέγεθος. Η επιτακτική ανάγκη για μεγαλύτερη παραγωγή θα σταματήσει, καθώς πέρα από ένα ορισμένο σημείο οι συνιδιοκτήτες θα θέλουν να έχουν περισσότερο χρόνο παρά περισσότερα αγαθά (η πλεονεξία ξεφεύγει από τον έλεγχο μόνο μεταξύ εκείνων που δεν χρειάζεται να εργαστούν προκειμένου να επιτύχουν περισσότερα έσοδα). Θα είμαστε σε θέση να χαλαρώσουμε περισσότερο, να απολαύσουμε τη ζωή, και να αφιερώσουμε ενέργειες για να ζήσουμε τη ζωή ως τέχνη – ζώντας τη ζωή μας με τρόπο που να εκφράζει τις αξίες και τις προσδοκίες μας, το πώς θέλουμε να ζήσουμε σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους και με τη φύση.

Ο δρόμος της οικονομικής δημοκρατίας περιλαμβάνει σημαντική επανεξέταση και ενδοσκόπηση, ακόμη και μεταξύ εκείνων από εμάς που βρίσκονται στη δομική θέση των δουλοπάροικων στην παρούσα κατάσταση. Επίσης, απαιτεί δημιουργία πολλών θεσμών, η οποία συμβαίνει σε όλη τη χώρα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Το κίνημα Occupy είναι ένα κάλεσμα στη συνείδηση της ανάγκης για το 99% να ενωθεί και να διεκδικήσει χώρο, να διεκδικήσει τη δημόσια σφαίρα, και να μετατρέψει πολλά από αυτά που είναι τώρα ιδιωτικά σε δημόσια (κοινά).

Μετάφραση: Κ.Χ.

Το πρωτότυπο κείμενο: The Future of Occupy

Ο αγώνας των καθηγητών της Interlingua συνεχίζεται μέχρι την τελική νίκη

Τον Απρίλιο του 2011 έξι καθηγητές και καθηγήτριες που εργαζόμαστε στην εταιρεία «Interlingua − Φροντιστήρια Ξένων Γλωσσών − Εκδόσεις Βιβλίων Α.Ε.» από το 1997 προβήκαμε σε επίσχεση εργασίας διεκδικώντας τα δεδουλευμένα μηνών. Το καλοκαίρι του 2010 η εταιρεία άλλαξε διοικητικό συμβούλιο με νέο πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο, τον κύριο Γιώργο Πετρίδη. Αμέσως μετά η εργοδοσία σταμάτησε να καταβάλλει μισθούς, δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα καθώς επίσης και τις εισφορές στο ΙΚΑ με αποτέλεσμα εμείς και οι οικογένειές μας να έχουμε πρόβλημα επιβίωσης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

Για μήνες μας κρατούσαν σε καθεστώς ομηρίας ορίζοντας ημερομηνίες πληρωμής που αθετούσαν στη συνέχεια, φτάνοντας σε σημείο να μας εκβιάζουν ότι, αν δεν υπογράψουμε ατομικές συμβάσεις με απάνθρωπους όρους, θα ζούσαμε την ανεργία.

Απέναντι στις απειλές τους εμείς απαντήσαμε με διαρκείς αγώνες αξιοπρέπειας. Γράψαμε κείμενα καλώντας αλληλέγγυους να στηρίξουν τα δίκαια αιτήματά μας, βρεθήκαμε δυο φορές στην Επιθεώρηση Εργασίας, κατατέθηκε επίκαιρη ερώτηση στη Βουλή από τον κύριο Μιχάλη Κριτσωτάκη στον τότε υφυπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, κύριο Ιωάννη Κουτσούκο, πήγαμε σε τριμερή συνάντηση στο Υπουργείο Εργασίας όπου εκεί ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος, κος Πετρίδης, υποσχέθηκε ότι θα μας πληρώσει χωρίς να ορίσει ημερομηνία, ζητώντας μας, όμως, να επιστρέψουμε στην εργασία μας, γιατί είχαν γίνει πολλές εγγραφές και εμείς, ως έμπειροι καθηγητές, ήμασταν οι πλέον κατάλληλοι, ώστε να γίνει η σχολή κερδοφόρα.

Παράλληλα πραγματοποιήσαμε μαζικές παρεμβάσεις έξω από τη σχολή με αλληλέγγυους από διάφορους εργασιακούς χώρους (Σύλλογος Εργαζομένων στην Ιδιωτική Εκπαίδευση Νομού Αττικής-ΒΥΡΩΝ με τις δύο παρατάξεις του [Ενωτική Πρωτοβουλία και ΑΣΚ], Σύλλογος Μεταφραστών-Επιμελητών-Διορθωτών, Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής, Σωματείο Βάσης Ανέργων [ΣΩΒΑ], Σύλλογος Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης [ΣΕΦΚ], εφημερίδα «Δράση» και πολλοί άλλοι), όπου όλοι μαζί δώσαμε μάχη αξιοπρέπειας, αλληλεγγύης και ενότητας.

Μπροστά σε αυτόν τον καταιγισμό των δράσεων η εργοδοσία αναγκάστηκε να υποχωρήσει και, ενώ πριν επέμενε ότι δεν είχε χρήματα, υπέγραψε επιταγή 15.000 ευρώ καθώς και συναλλαγματικές για την εξόφληση των δεδουλευμένων και των χρημάτων της επίσχεσης μέχρι τον Οκτώβριο 2012.

Επιστρέψαμε στην εργασία μας, γνωρίζοντας ότι ο αγώνας μας δεν είχε τελειώσει εκεί, με τους αρχικούς όρους και με τον ίδιο αριθμό ωρών διδασκαλίας. Η σύμβασή μας δήλωνε ρητά ότι η πληρωμή θα γίνεται τις 10 πρώτες ημέρες κάθε μήνα.

Αρχικά, το θεωρήσαμε μια πρώτη νίκη του κλάδου μας και του εργατικού κινήματος γενικότερα. Χωρίς να θεωρούμε τους εαυτούς μας συνδικαλιστές, αντλήσαμε δύναμη από τους αλληλέγγυους που βρίσκονταν έξω από τη σχολή κάθε φορά που κάναμε παρεμβάσεις ανταποκρινόμενοι στα καλέσματά μας, ώστε να επιβάλουμε τους δικούς μας όρους εργασίας ενάντια στα απάνθρωπα μέτρα που επιβάλλουν καθημερινά Κράτος και αφεντικά.

Δυστυχώς, όμως, σύντομα καταλάβαμε ότι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από απάτη, δόλος και μηχανορραφία της εργοδοσίας, για να δώσει τέλος στις δράσεις μας, που είναι το μόνο όπλο μας απέναντι στην τρομοκρατία των αφεντικών. Συγκεκριμένα, ενώ τους τρεις πρώτους μήνες ήταν συνεπείς στις πληρωμές, όταν θεώρησαν ότι είχαμε υποχωρήσει, άρχισαν να καθυστερούν την καταβολή των δεδουλευμένων και σταμάτησαν την εξόφληση των συναλλαγματικών, δίνοντάς μας ελάχιστες διδακτικές ώρες την εβδομάδα με τη δικαιολογία ότι για όλα έφταιγε η κρίση και κυρίως εμείς που με τις κινητοποιήσεις μας είχαμε δυσφημήσει τη σχολή.

Ανακαλύψαμε ότι ο διευθυντής σπουδών, κύριος Κωνσταντίνος Γιώτης, έκανε εγγραφές παίρνοντας 50 ευρώ προκαταβολή από κάθε υποψήφιο σπουδαστή και υποσχόμενος ότι θα τους καλούσε μόλις σχηματιζόταν τμήμα, χωρίς όμως αυτό να πραγματοποιείται. Είναι προφανές ότι αυτή η ξεδιάντροπη εξαπάτηση αποτελούσε εκδικητική συμπεριφορά εναντίον μας.

Ο δε διευθύνων σύμβουλος, κύριος Γιώργος Πετρίδης, συνέχιζε την πάγια τακτική του, να δίνει δηλαδή οριστικές ημερομηνίες αποπληρωμής που δεν τήρησε ποτέ. Όταν του προβάλλαμε τις νόμιμες διεκδικήσεις μας, μας έλεγε ότι όταν πληρωθεί αυτός θα πληρώσει και εμάς. Στο μεταξύ, όμως, άνοιγε νέα παραρτήματα τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στην Αλβανία.

Διανύουμε τη χειρότερη περίοδο επίθεσης των αφεντικών, καταργώντας κάθε εργατικό δικαίωμα που έχει κατακτηθεί με αίμα και αγώνες ανά τους αιώνες.

Στις 6/9/2012 το Europalso, διά της προέδρου του, Άννας Μπουλτούμη, και του γενικού γραμματέα της, Γεώργιου Ζηκόπουλου,υπέγραψαν με την Αρτέμιδα Κυπριώτου και την Ευγενία Φουρναράκη, που εκπροσωπούν το στημένο από την εργοδοσία «σωματείο εργαζομένων» στα κέντρα ξένων γλωσσών νομού Αττικής, ΣΣΕ με αποδοχές 3,52 ευρώ μεικτά για κάθε ώρα διδασκαλίας, 6,60 + 0,20 ευρώ μεικτά για τους καθηγητές με προϋπηρεσία από 901 έως 1880 ημερομίσθια και 6,60 + 0,40 ευρώ μεικτά την ώρα γι’ αυτούς που έχουν από 1801 έως 2700 ημερομίσθια. Με αυτόν τον τρόπο επιβάλλουν καθεστώς δουλείας ωθώντας καθημερινά τους εργαζομένους στα φροντιστήρια ξένων γλωσσών σε εξαθλίωση. Αυτή η επίθεση δε θα σταματήσει όσο εμείς τους το επιτρέπουμε.

Λαμβάνοντας υπόψη τη νέα κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, εμείς, οι έξι καθηγητές και καθηγήτριες, κρίνουμε ότι είναι επιτακτική ανάγκη να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, να απαντήσουμε με γενικευμένη ανυπακοή και να μην επιτρέψουμε σε κανέναν εργοδότη / επιχειρηματία να αποφασίζει για τη ζωή μας εκμεταλλευόμενοι το εκπαιδευτικό μας έργο. Είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε μέχρι να δικαιωθούμε.

Καλούμε όλους τους εργαζομένους της Interlingua - απλήρωτοι και αυτοί - να απαλλαγούν από τη μοιρολατρία και να έρθουν μαζί μας, γιατί ο δικός μας αγώνας είναι και δικός τους, ώστε να δημιουργήσουμε όλοι μαζί το δικό μας πεδίο αντίστασης, γιατί πιστεύουμε ότι η συλλογική δράση στους χώρους εργασίας, σεβόμενοι τη διαφορετικότητα του καθενός και έξω από κομματικές λογικές, θα οδηγήσει στη δημιουργία της ανάγκης για κοινωνική αντίσταση.

Είναι επιτακτική ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε πιο δυνατοί από οποιοδήποτε αφεντικό, εφόσον είμαστε ενωμένοι και αλληλέγγυοι και να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΡΟΜΟΙ ΑΔΙΑΒΑΤΟΙ. ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ...

Καλούμε συλλογικότητες, σωματεία και καθηγητές να συμπαρασταθούν στο δίκαιο αγώνα μας.

Η υπόθεσή μας είναι υπόθεση ολόκληρου του κλάδου και όλων των εργαζομένων.

ΣΤΕΙΛΤΕ ΜΗΝΥΜΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΟ EMAIL ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ: ilgroup@otenet.gr

Το εγχείρημα της αυτοδιαχείρισης στη Βιομηχανική Μεταλλευτική και η εμπειρία των ανακτημένων εργοστασίων στην Αργεντινή

Ο ΜΑΚΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ και ο ERNESTO "LALO" PARET στην εκδήλωση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής: Αυτοδιαχείριση -- Μπορούμε χωρίς αφεντικά, που έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου, στο Πολυτεχνείο. Ο ΜΑΚΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ είναι πρόεδρος του Σωματείου των εργαζομένων στη Βιομηχανική Μεταλλευτική. Ο ERNESTO "LALO" PARET είναι μέλος του κινήματος κατάληψης και αυτοδιαχείρισης των εργοστασίων στην Αργεντινή.

Το πρώτο συνεργατικό-αυτοδιαχειριζόμενο βιβλιοπωλείο στην Αθήνα είναι γεγονός!

Ο χώρος των Εκδόσεων των Συναδέλφων (αυτοδιαχειριστικού εγχειρήματος από εργαζόμενους στο χώρο του βιβλίου) όπου θα στεγαστούν οι δράσεις της έκδοσης, διακίνησης και πώλησης βιβλίων, άνοιξε τις πύλες του!

Με βιβλία δικά μας, αλλά και πολλά βιβλία της αριστερής, αντιεξουσιαστικής, οικολογικής σκέψης, λογοτεχνία, σπάνια βιβλία, περιοδικά και προσφορές. Με εκδηλώσεις για το βιβλίο, την πολιτική, την τέχνη και τον πολιτισμό.

Βρισκόμαστε Ερεσσού 35 στα Εξάρχεια και σας περιμένουμε Δευτέρα, Τετάρτη και Σάββατο από τις 10 το πρωί έως τις 3 το μεσημέρι και Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή από τις 10 το πρωί έως τις 8.30 το βράδυ.

Βρείτε ό,τι δεν βρίσκετε αλλού και σε πολύ καλές τιμές!

ΥΓ 1. Θα κάνουμε και επίσημα εγκαίνια στο εγγύς μέλλον. Μείνετε συντονισμένοι!

ΥΓ 2. Διαδώστε το γεγονός και στους φίλους σας!

http://ekdoseisynadelfwn.wordpress.com

David Graeber: Χρέος/κρίση/παγκόσμια επανάσταση

O David Graeber είναι σήμερα ο πιο πολυδιαβασμένος αναρχικός ακτιβιστής και επιστήμονας στον κόσμο. Ανθρωπολόγος καθηγητής με συμμετοχή στην διαμόρφωση των πολιτικών θέσεων και την εξέλιξη των αντικαθεστωτικών κινημάτων από την εποχή του κινήματος της αντι-παγκοσμιοποίησης έως το Occupy Wall Street μοιράζετε μαζί μας τις ελπίδες και τον αγώνα για την παγκόσμια κοινωνική απελευθέρωση. Με αφορμή τις ομιλίες του στο φεστιβάλ Occupy Planet Earth που διοργανώθηκε στο Πολυτεχνείο από το Κενό Δίκτυο, το περιοδικό Βαβυλωνία και την συνέλευση του BFest ο Τάσος Σαγρής συναντήθηκε και συζήτησε με τον David Graeber

1. Το χρέος είναι υποδούλωση

Τάσος Σαγρής: Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού το 2011 όλες οι κύριες πόλεις αυτού του πλανήτη αντιμετώπισαν μαζικές ταραχές και διαδηλώσεις. Σε όλη αυτή την διάρκεια το Κενό Δίκτυο διέδιδε παντού το γκράφιτι «Να μην Ζήσουμε σαν Δούλοι». Στο βιβλίο σας «Χρέος, τα πρώτα 5000 χρόνια» προσπαθήσατε να γράψετε Ιστορία για ανθρώπους χωρίς ιστορία και να παρατηρήσετε συνηθισμένα θέματα με ασυνήθιστους τρόπους. Μπορείτε να μας εξηγήσετε εν συντομία πως η Εργασία, το Χρήμα και το Χρέος είναι ιστορικοί τρόποι υποδούλωσης, εκμετάλλευσης και βίαιης κυριαρχίας όπως ήταν για χιλιάδες χρόνια τώρα;

David Graeber: Μία διαπίστωση πραγματικά με τρόμαξε, όταν έκανα έρευνα για το βιβλίο. Η διαπίστωση αυτή είναι, ότι καθ’ όλη την ανθρώπινη ιστορία, οι περισσότεροι άνθρωποι ζήσαν χρεωμένοι. Σκεφτείτε το αυτό για λίγο. Μπορεί η πλειοψηφία της ανθρώπινης φυλής να είναι σπάταλα αποτυχημένη και ανίκανη να διαχεριστεί τις υποθέσεις τις και για αυτό απλά να εξαρτάται από τους πλούσιους; Φυσικά όχι. Μάλλον, τα κράτη και οι ελίτ πάντα συνωμοτούσαν ώστε να εξασφαλίσουν ότι οι υποτελείς τους θα είναι πάντα χρεωμένοι. Το κυριότερο, επειδή το χρέος είναι ο εύκολος τρόπος να μετατρέψεις μια σχέση βίαιης ανισότητας, βίαιης απόσπασης και κλοπής, να φαίνεται όχι μόνο ηθική, αλλά και εμφανίζοντας αυτόν ο οποίος είναι ο θύτης ως το θύμα της υπόθεσης. Για αυτό το λόγο οι Μαφιόζοι πάντα παραποιούν την γλώσσα του εκβιασμού σε γλώσσα του χρέους. Αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τους κατακτητικούς στρατούς και σταδιακά φαίνεται ότι όλες οι κυρίαρχες τάξεις αρχίζουν να καταλαβαίνουν αυτό το κόλπο. Έτσι το χρέος παράγει μια μορφή δουλείας που φαίνεται εθελούσια, μιας και άλλωστε «δεν ήταν απαραίτητο να πάρεις αυτό το δάνειο για να ξεκινήσεις την δουλειά σου, έτσι δεν είναι ;» Όμως στην πραγματικότητα, η τεράστια πλειοψηφία των δανείων στην ιστορία, δεν ήταν εμπορικά δάνεια που πάρθηκαν εθελούσια, αλλά δάνεια που πάρθηκαν για επιβίωση από μικρούς αγρότες ή τεχνίτες που είχαν χάσει τα δίκτυα αμοιβαίας αλληλοβοήθειας που μπορούσαν να τους επιτρέπουν να επιβιώνουν στους δύσκολους καιρούς ή δάνεια που πάρθηκαν από ανθρώπους για να πληρώσουν φόρους ή κάποια άλλη παρόμοια κυβερνητική κλοπή. Στον αποικιακό κόσμο μπορούμε να δούμε αυτό να συμβαίνει αρκετά ξεκάθαρα, επειδή οι αποικιακές κυβερνήσεις ήταν πολύ σαφείς στο να χρησιμοποιούν την πολιτική φόρων για να χρεώνουν τους πάντες, έτσι ώστε να τους αναγκάζουν να δουλέψουν όλο και περισσότερο.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα ημερομίσθια κατά κάποιο τρόπο. Τεχνικά, τα δάνεια και τα ημερομίσθια είναι παρόμοιοι μηχανισμοί. Και οι δύο μηχανισμοί βασίζονται στην αυταπάτη της ισότητας, μιας και θα πρέπει να υποκριθούμε ότι δύο ανεξάρτητα και ισότιμα σύμφωνα με τον νόμο άτομα, υπογράφουν ένα συμβόλαιο έτσι ώστε να μην είναι πλέον ισότιμα. Στην μία περίπτωση, μπαίνεις σε αυτή την κατάσταση όντας χρεωμένος μέχρι το δάνειο να αποπληρωθεί και στην άλλη ζώντας σαν εργάτης. Προφανώς, σε κάθε περίπτωση, το χρήμα ρέει προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αλλά, όταν αρχίζεις να εξερευνείς εις βάθος τις ιστορικές προελεύσεις του καθενός από αυτούς τους μηχανισμούς καταλήγεις και στις δύο περιπτώσεις πάλι στη δουλεία. Το χρέος χρησιμοποιήθηκε σαν ο κύριος τρόπος για να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε δούλους, ή να τους αναγκάσουν να ξεπουλήσουν μέλη των οικογενειών τους σαν δούλους. Αλλά, κυρίως οι πρώτοι ημερομίσθιοι εργάτες ήταν στην πραγματικότητα δούλοι. Αυτό πράγματι συνέβαινε από τις πόλεις στην Αρχαία Ελλάδα έως τις Μεσαιωνικές πόλεις και τα λιμάνια του Ινδικού Ωκεανού. Οι ελεύθεροι άνθρωποι σχεδόν πάντα αρνούνταν να δουλέψουν για ημερομίσθια (εκτός ίσως από την δημοκρατική Αθήνα όπου οι άνθρωποι δούλευαν για το κράτος, δηλαδή για τους δήμους που εμπεριείχαν και τους εαυτούς τους). Οι πρώτοι ημερομίσθιοι εργάτες ήταν πάντα δούλοι που ενοικιάζονταν από τα αφεντικά τους, ο ιδιοκτήτης έπαιρνε το μισό του ημερομισθίου και ο δούλος το υπόλοιπο για την συντήρηση του. Με μια μαγευτική ιδεολογική στροφή, οι καπιταλιστές κατάφεραν να μας παρουσιάσουν αυτό που πάντα θεωρούνταν δουλεία σαν την ίδια την ουσία της ανθρώπινης ελευθερίας.

2. Παγκόσμιο Κίνημα και Άμεση Δημοκρατία

Τάσος Σαγρής: Οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές πρόσφεραν πολλά μέχρι σήμερα στα κινήματα των καιρών μας. Ανάμεσα σε άλλα, τα πιο δημοφιλή είναι η ποικιλομορφία των Αμεσο- Δημοκρατικών τρόπων οργάνωσης, η μη-ιεραρχική διαδικασία λήψης αποφάσεων, η αυτοοργάνωση, η ομοφωνία, η μη-αντιπροσώπευση και η ασυμβίβαστη μη-διαπραγμάτευση με την εξουσία. Αν και φαίνετε ότι οι αναρχικοί πραγματικά αυτή την στιγμή στερούνται σαφών πολιτικών προτάσεων για την λύση των καθημερινών προβλημάτων της ζωής του αιώνα μας ή μια σαφή στρατηγική για την καταστροφή του καπιταλισμού του 21ου αιώνα… ποιος μπορεί να είναι ο τρόπος να φέρουμε το κίνημα των κινημάτων στο επόμενο στάδιο, προς την κατεύθυνση της πραγματικής κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής απελευθέρωσης;

David Graeber: Στις ΗΠΑ τουλάχιστον, προσπαθούμε να χτίσουμε μια γνήσια δημοκρατική κουλτούρα – δημιουργώντας συνήθειες και θέτοντας ζητήματα αντιεραρχικής, οριζόντιας λήψης αποφάσεων, δημιουργώντας κοινωνικές δεξιότητες και ικανότητες που πράγματι δεν υπήρξαν ποτέ πριν παρά μόνο ανάμεσα σε κάποιους πολύ απομονωμένους πληθυσμούς όπως οι Κουακέροι και οι Ιθαγενικοί λαοί της Αμερικανικής ηπείρου. Το σημαντικό δεν είναι κυρίως οι θεσμοί (μιας και αυτοί μπορούν πάντα να αλλάξουν όποτε το χρειαζόμαστε) αλλά οι κοινωνικές συνήθειες. Οι περισσότεροι από τους αμερικανούς πολίτες δεν έχουν την παραμικρή ιδέα ώστε να διαχειρίζονται τους εαυτούς τους δημοκρατικά. Ακόμη περισσότερο δεν ξέρουν πώς να σκέφτονται δημοκρατικά – όπως για παράδειγμα, δεν έχουν την αίσθηση της «δημόσιας γνώμης». «Γνώμη» είναι αυτό που έχεις όταν δεν έχεις εξουσία. Οι κυβερνώντες δεν έχουν γνώμες. Έχουν πολιτικές αποφάσεις.

Πολιτικές αποφάσεις είναι αυτό που έχεις όταν επιβάλλεσαι πάνω σε ανθρώπους που δεν έχουν λόγο για αυτές τις αποφάσεις αλλά μόνο γνώμες σχετικά με αυτές. Χρειάζεται να απαλλαγούμε και από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις και από τις αποφάσεις τους. Όταν τα πράγματα αρχίζουν να γκρεμίζονται και μπούμε στην τελικό στάδιο της κρίσης, οι άνθρωποι θα πρέπει να αποφασίσουν προς τα πού να στραφούν: προς τη δεξιά, που θα προσφέρει κάποια νέα μορφή βίαιου μετά-αποκαλυπτικού αυταρχισμού ή προς κάποιο είδος μαφίας ή προς μια οριζόντια λύση ισότητας.

Όσοι συνεχίσουν να πιστεύουν στην ανισότητα θα μπορούν να προσφέρουν κάποια μορφή έντονης αποδοτικότητας, όμως τέτοια συστήματα τελικά αποδεικνύονται τελείως ηλίθια και άκαμπτα επειδή δεν έχουν καμία φαντασία. Τα δικά μας προτεινόμενα συστήματα θα είναι σίγουρα πολύ πιο ευφυή, αλλά δεν θα είμαστε ποτέ τόσο ικανοί όσο αυτοί που πιστεύουν στην ανισότητα στο να τα επιβάλλουμε με την βία, μιας και κάτι τέτοιο είναι έξω από τις προθέσεις μας. Θα πρέπει να αναπτύξουμε κάποιες πραγματικά πολύ ιδιαίτερες ικανότητες για να επιτύχουμε την αποτελεσματική δημοκρατική οργάνωση, και πρέπει να μπορούμε να το κάνουμε όλο αυτό ευχάριστο, διασκεδαστικό και ικανοποιητικό καθώς επίσης και αποτελεσματικό για να μπορέσουμε να κερδίσουμε παρόλη την βία που θα συνεχίζουν να εξασκούν οι θιασώτες της ανισότητας.

3. Πολιτική Βία και Τακτικές Αγώνα

Tάσος Σαγρής: Οι Αναρχικοί κατηγορούν σε όλο τον κόσμο τους ειρηνιστές ότι προκαλούν θυματοποίηση και ηττοπάθεια στα κινήματα. Οι Φιλελεύθεροι στην Αμερική κατηγορούν τους Αναρχικούς ότι απομονώνουν κοινωνικά τα κινήματα με τις βίαιες πρακτικές τους και την άμεση δράση τους. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παντού στον πλανήτη απλώνουν μαζική αποβλάκωση. Στην βόρεια Αφρική η «Αραβική Άνοιξη» περιπλανιέται χαμένη μέσα στους καπνούς των ένοπλων συγκρούσεων στους δρόμους, τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ και τις παρεμβάσεις συμμοριών και κομμάτων πλούσιων ισλαμιστών φανατικών. Στις Δυτικές μητροπόλεις η κρίση γίνεται η καλύτερη δικαιολογία για να εκφραστούν τα χειρότερα ρατσιστικά και δολοφονικά ένστικτα, επανεμφανίζεται ο νεοναζισμός και η αγελαία νεανική βία στους δρόμους γίνεται ανεξέλεγκτη. Το μίσος και η οργή βασιλεύουν παντού, μπορείς να το νιώσεις. Μπορούμε να προσφέρουμε πολιτική κατεύθυνση σε αυτή την οργή; Τι είναι αυτό που ιστορικά εκφράζει την διαφοροποίηση ανάμεσα στην πολιτική βία και τον μητροπολιτικό χουλιγκανισμό;

David Graeber: Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές σχετικά με τον ρόλο της Βίας. Η Βία είναι το πιο δυνατό χαρτί που έχει στα χέρια του για να παίξει ο αντίπαλος και επίσης η Βία –ειδικά η οργανωμένη Βία –είναι μια μορφή ηλιθιότητας που όταν επικρατεί κάνει αδύνατη κάθε πιθανότητα να απαντήσεις σε αυτήν με κάποια μορφή ευφυΐας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κατά βάθος η Βία είναι μια μορφή ηλιθιότητας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να την χρησιμοποιούμε. Υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις που αυτή είναι η μοναδική πιθανή μας επιλογή απέναντι στην μαζική βία της ηλιθιότητας του παρόντος κυρίαρχου συστήματος. Αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν πρόκειται ποτέ να νικήσουμε με αυτό τον τρόπο. Γιατί επίσης η Βία τείνει να είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που είναι πιο αποτελεσματική όταν εφαρμόζεται σε ιεραρχική δομή εντολών «από πάνω – προς τα κάτω». Δεν πρόκειται ποτέ να νικήσουμε την Αμερικάνική Αεροπορία με μια οδομαχία. Και ούτως ή άλλως οι αντίπαλοι μας έχουν πυρηνικά όπλα! Έτσι, το τέλος του παιχνιδιού πρέπει με κάποιο τρόπο να έρθει από μια δικιά μας κίνηση στην οποία με κάποιο τρόπο ο εχθρός δεν θα μπορεί να απαντήσει στέλνοντας τους στρατιώτες μας να μας σκοτώσουν όλους γιατί μάλλον οι στρατιώτες του θα αρνηθούν να κάνουν κάτι τέτοιο ή απλά θα πάνε σπίτια τους ή θα περάσουν στην δικιά μας πλευρά. Φυσικά, δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρουμε να κάνουμε ποτέ αυτή την κίνηση απέναντι στον εχθρό ούτε αν ακολουθούμε κατά γράμμα την «μη-βία» του Γκάντι. Προσωπικά συμφωνώ απόλυτα με την απάντηση που έδωσε σε αυτό το θέμα η εξέγερση της Οαχάκα και το κίνημα των δασκάλων εκεί: και οι δύο πλευρές, και η τύπου Γκάντι «μη-βία» και η νικηφόρα ένοπλη εξέγερση (τουλάχιστον αν διαιωνιστεί), είναι σίγουρο ότι καταλήγουν σε κάθετες ιεραρχικές δομές και καταστρέφουν τελικά την δημοκρατία. Όμως, υπάρχει μια απέραντη περιοχή ανάμεσα σε αυτές τις δύο θέσεις που πρέπει να εξερευνηθεί.

Τώρα, σχετικά με τον χουλιγκανισμό, δυστυχώς το άλλο μεγάλο πρόβλημα με την Βία είναι πως είναι φρικτά σαγηνευτική. Αφού ξεπεράσεις κάποιες αρχικές αναστολές έχει σχεδόν τις ίδιες εθιστικές ποιότητες με κάποια είδη ναρκωτικών. Πιστεύω πως η ανθρωπολογία μπορεί να μας βοηθήσει να εμβαθύνουμε σε αυτό το θέμα αποδεικνύοντας ότι ομάδες που αποτελούνται αποκλειστικά από νεαρούς άντρες ηλικίας 15 έως 25 χρονών πολύ συχνά οδηγούν σε πολύ προβληματικές συμπεριφορές (χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτό είναι η φρικτή δράση των κρατικών στρατών). Το σημαντικότερο πράγμα λοιπόν που πρέπει κάποιος να παίρνει υπόψη του πριν αποφασίσει να συμμετάσχει σε συγκρουσιακές τακτικές είναι να βεβαιώνεται ότι η συγκεκριμένη ομάδα με την οποία συμπράττει περιλαμβάνει ανθρώπους από διαφορετικές ηλικιακές ομάδες και διαφορετικά φύλλα όπως επίσης ότι σίγουρα τα μέλη πρέπει να συνεργάζονται και για έναν ευρύ αριθμό από πολλές άλλες πρακτικές εκτός από την επιτέλεση βίαιων δράσεων.

4. Η Παγκόσμια Επανάσταση

Τάσος Σαγρής: Αν «το μέλλον είναι αβέβαιο και το τέλος είναι πάντα κοντά» (ειδικά αν αναλογιστούμε τις επιπτώσεις της Κλιματικής Αλλαγής στο πιθανό μέλλον της Γης), μπορούμε να θεωρήσουμε τα κινήματα του 2011-2012 σαν τις απαρχές μιας νέας παγκόσμιας επαναστατικής εποχής ή σαν τις τελευταίες εκλάμψεις ενός «ένδοξου» επαναστατικού παρελθόντος λίγο πριν την εγκαθίδρυση μιας μακράς περιόδου απόλυτης παγκόσμιας κυριαρχίας του Καπιταλισμού;

David Graeber: Διατηρώ τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσο τα επερχόμενα χρόνια θα μοιάζουν με αυτό ακριβώς που πιστεύουμε ότι πρέπει να μοιάζει μια επανάσταση. Άλλωστε, σχεδόν σίγουρα και οι επαναστάσεις του παρελθόντος για αυτούς που τις έζησαν δεν μοιάζανε και πολύ με αυτό που νομίζουμε ότι θα έπρεπε να μοιάζουν. Συμφωνώ με την θέση του Immanuel Wallersteinότι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα μιλούν για την «παγκόσμια επανάσταση του 2011» σχεδόν με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο αναφέρονται στο 1848 ή το 1968, επαναστάσεις οι οποίες επίσης δεν επέτυχαν την άμεση κατάληψη της εξουσίας και την εγκατάσταση επαναστατικών καθεστώτων. Και άλλωστε ποια μπορούν να είναι τα κριτήρια ενός αναρχικού πάνω σε αυτό το θέμα; Επαναστάσεις σαν αυτές που αναφέραμε μεταμορφώνουν την πολιτική κοινή λογική, επεκτείνουν τους ορίζοντες των δυνατοτήτων και των πιθανοτήτων μας και προσωπικά πιστεύω ότι αυτό ήταν που συνέβη το 2011. Όμως και ακόμα περισσότερο, πιστεύω ότι οι ιστορικοί θα θυμούνται αυτές τις στιγμές ως τις απαρχές της διάλυσης της στρατικο-οικονομικής αυτοκρατορίας των Η.Π.Α. Γιατί σίγουρα θα διαλυθεί. Οι αγώνες της εποχής μας είναι για το ποια μορφή θα πάρει η επόμενη κατάσταση.

Ο David Graeber είναι ανθρωπολόγος καθηγητής στο πανεπιστήμιο Goldsmiths του Λονδίνου. Σημαντικότερα έργα του: Debt: the first 5,000 years, Possibilities: essays on hierarchy, rebellion, and desire, Direct action: an ethnography. Στην Ελλάδα βιβλία του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΣΤΑΣΕΙ ΕΚΠΙΠΤΟΝΤΕΣ

O Tάσος Σαγρής είναι ποιητής, σκηνοθέτης και πολιτισμικός ακτιβιστής από το Κενό Δίκτυο [http://voidnetwork.blogspot.com] Πιο πρόσφατο θεατρικό έργο του το "Πεθαίνω Σαν Χώρα" του Δ.Δημητριάδη με το +Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών / Βιβλία του: «Για την Ανθρώπινη Αγάπη στις Δυτικές Μητροπόλεις» εκδ. Κενότητα, 2008, «We Are an Image from the Future / The Greek Revolt of Dec. 2008» AK Press Η.Π.Α. 2010

H συνέντευξη κυκλοφόρησε στο περιοδικό Unfollow #7 Ιούλιος 2012

Πηγή: Void Network