Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Αποδομώντας την ιδέα της προόδου

του Γιάννη Μπίλλα

Παιδί του Διαφωτισμού η Πρόοδος υιοθετείται και εμπεδώνεται τον 19ο αιώνα και ενσωματώνεται στο φαντασιακό των σημερινών ανθρώπων. Η Hannah Arendt περιγράφει στο βιβλίο της «Περί βίας» ότι η ιδέα της προόδου ήταν άγνωστη το 16ο,17ο και 18ο αιώνα.

Στις προθέσεις μου είναι η αποδόμηση της αντίληψης που έχει δημιουργηθεί στην κοινωνία μας για την πρόοδο. Υπάρχει μια κυρίαρχη αντίληψη για την πρόοδο η οποία ορίζεται ουσιαστικά με μια ευθεία, ένα ευθύγραμμο σχήμα το οποίο οδηγεί στη διαρκή εξέλιξη των κοινωνιών, στην διαρκή ανάπτυξη της παραγωγής και της κατανάλωσης συνδεδεμένο με την ιδέα της ευτυχίας.

Αυτή η αντίληψη για την πρόοδο έχει σχεδόν εποικίσει το φαντασιακό των ανθρώπων των σημερινών κοινωνιών και υπέχει θέση θρησκείας για τους περισσότερους. Χωρίς την κριτική στην ιδέα της προόδου, κατά την γνώμη μου, δεν μπορούμε να οδηγηθούμε σε άλλα νοήματα ζωής και σε άλλους τρόπους θέσμισης των κοινωνιών.

Πρόοδος-συντήρηση

Επηρεασμένος απ’ αυτή την οπτική δυσκολευόμουν να τοποθετήσω τον εαυτό μου στο σχήμα πρόοδος και συντήρησης μιας και καλλιεργώ την γη περίπου όπως οι πρόγονοι μου, άρα τι είμαι προοδευτικός ή συντηρητικός; Αν αναφερθώ στη γιαγιά ενός φίλου μου η οποία του ζήτησε πριν πεθάνει να πάει στα κτήματα που την θρέψαν για να τα «αποχαιρετίσει» όπως του είπε, που θα εντάξουμε αυτή την στάση των παλιότερων αγροτών απέναντι στη φύση, στην πρόοδο ή στη συντήρηση; Υπέχει θέση νοήματος στη ζωή της γιαγιάς αυτή «η αφελής αλλά στέρεα γνώση» των παλιών ανθρώπων της υπαίθρου ότι οι άνθρωποι εξαρτώνται άμεσα από το φυσικό περιβάλλον. Αν λοιπόν ορίσουμε το παράδειγμα της γιαγιάς ως δείγμα μιας κοινωνίας που απηχεί το χθες θα πρέπει να ορίσουμε και τον σημερινό τρόπο παραγωγής των αγροτών οι οποίοι είναι εντελώς αλλοτριωμένοι σε σχέση με αυτό που παράγουν, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που έχει στο περιβάλλον και στις επόμενες γενιές. Σύμφωνα λοιπόν με την ευθύγραμμη αντίληψη για την πρόοδο θα πρέπει να ορίσουμε τη θέση της γιαγιάς ως σημείο συντήρησης και τον τρόπο καλλιέργειας της γης των σημερινών αγροτών ως σημείο προόδου.

UBUNTU

Ένα δεύτερο παράδειγμα αναντιστοιχίας με την αφήγηση της ιδέας της προόδου είναι η έννοια της αλληλεγγύης, αίτημα και πρόταγμα των ημερών μας. Ηθικά, υποτίθεται ότι οι σύγχρονες κοινωνίες, ως πιο προοδευτικές από τις προηγούμενες, εμπεριέχουν την αλληλεγγύη ως συστατικό του στοιχείο. Είναι έτσι όμως;

Ubuntu λέγεται στην γλώσσα των φυλών της υποσαχάριας Αφρικής (Ζουλού, Μασάι, κα) η αλληλεγγύη της κοινότητας. Ένας ανθρωπολόγος επισκέφθηκε την φυλή των Ζουλού (η φυλή των Ζουλού βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση), βρήκε μια ομάδα μικρών παιδιών και τους έβαλε ένα καλάθι με φρούτα σε ένα δέντρο απέναντι τους. Έπειτα τους ζήτησε να τρέξουν και όποιο παιδάκι θα έφθανε πρώτο στο δέντρο, αυτό θα έπαιρνε όλα τα φρούτα. Δίνει λοιπόν το σύνθημα, τα παιδάκια πιάνονται χέρι με χέρι, πήγαν και κάθισαν γύρω από το καλάθι και άρχισαν να μοιράζονται τα φρούτα. Τους ρώτησε ο ανθρωπολόγος έκπληκτος, επηρεασμένος από το φαντασιακό «των προηγμένων κοινωνιών», γιατί αυτό και τα πιτσιρίκια του απάντησαν Ubuntu, που σημαίνει στο εννοιολόγιο της γλώσσας των υποσαχάριων φυλών ότι, αν ένας από εμάς δεν είναι χαρούμενος, δεν μπορούμε να είμαστε και εμείς.

Αναφέρομαι σε αυτό το παράδειγμα για να δείξω ότι η κοινωνία των Ζουλού, παρόλο που είναι όχι μόνο προ καπιταλιστική κοινωνία αλλά και προ φεουδαρχική, διατηρεί την αλληλεγγύη των μελών της ως συστατικό της στοιχείο, μόνο που αυτό δεν βρίσκει αντίστοιχη θέση στην κρατούσα ιδέα της ευθύγραμμης προόδου. Δηλαδή, μια παλιότερη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας, διατηρεί την αλληλεγγύη η οποία, στις εξελιγμένες κοινωνίες, είναι ζητούμενο. Μιας και μιλάμε για την αλληλεγγύη θέλω να αναφέρω ότι όσοι από εμάς, με οποιοδήποτε τρόπο, υπερασπιστήκαμε τις κοινότητες των Τσιάπας και τους Ζαπατίστας στο Μεξικό, υπερασπιστήκαμε και δείξαμε την αλληλεγγύη μας σε προ καπιταλιστικές μορφές οργάνωσης των εν λόγω κοινωνιών. Οι 420 από τις 570 κοινότητες των Τσιάπας, λειτουργούν ακόμα και σήμερα με το εθιμικό δίκαιο, που σημαίνει προδικαιικές κοινωνίες. Βεβαίως, οι Ζαπατίστας και η διεθνής αλληλεγγύη «εμβολίασαν» τις κοινότητες των Τσιάπας και με άλλα στοιχεία αλλά αυτό ουδόλως αναιρεί την αφήγηση μας για την αποδόμηση της ιδέας της προόδου.

Το δικαίωμα στην τεμπελιά

Θα αναφερθώ και σε ένα άλλο παράδειγμα από την Γαλλική επανάσταση, δανεισμένο από το βιβλίο του Πωλ Λαφάργκ «το δικαίωμα στην τεμπελιά». Οι επίσημες αργίες πριν από τη Γαλλική επανάσταση με το παλιό καθεστώς, ουσιαστικά πριν την επικράτηση της αστικής τάξης (η οποία σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη της εξέλιξης των κοινωνιών ήταν πιο προοδευτική τάξη από τους Φεουδάρχες που ανέτρεψε) ήταν 90 μέρες τον χρόνο, εκ των οποίων οι 52 ήταν οι επίσημες αργίες της Κυριακής και οι 38 θρησκευτικές αργίες. Δηλαδή, οι άνθρωποι το ¼ της ζωής τους το περνούσαν με σχόλη, με γλέντια και με άλλες κοινωνικές και ερωτικές σχέσεις. Έρχεται λοιπόν η νεοανερχόμενη αστική τάξη, η οποία με πρόσχημα την αθεΐα και την εκκοσμίκευση, καταργεί τις 38 θρησκευτικές αργίες, ενώ ταυτόχρονα εφαρμόζει την εβδομάδα των 10 ημερών. Πίσω λοιπόν από το πρόσχημα της αθρησκίας, αντιλαμβανόμαστε ότι υποκρύπτονταν οι αυξημένες ανάγκες της παραγωγής των εργοστασίων τους.

Τα παραπάνω παραδείγματα αποδομούν την ιδέα της προόδου, η οποία ως ιστορική αφήγηση εξελικτικά ορίζεται κάπως έτσι: από την πρωτόγονη κοινωνία (για μερικούς ερευνητές ήταν και η κοινωνία της αφθονίας) περάσαμε στη δουλοκτητική κοινωνία, μετά στον Φεουδαρχισμό, μετά στον καπιταλισμό και το επόμενο στάδιο που θα είναι ο σοσιαλισμός. Κομβικό στοιχείο της εξελικτικής πορείας των κοινωνιών αυτής της αφήγησης, είναι ότι κάθε επόμενο στάδιο είναι και πιο προοδευτικό από το προηγούμενο. Έλεγε ο Μάρξ ότι ο καπιταλισμός εργάζεται με σιδερένια αναγκαιότητα προς αναπόφευκτα αποτελέσματα (τον σοσιαλισμό δηλαδή). Από εδώ πηγάζει και η σιγουριά ότι η ιστορία, εργάζεται υπέρ του διαφωτισμού, της ισότητας και της ατομικής ελευθερίας. Αυτό, κατά τον Κρίστοφερ Λας, ήταν η πηγή της Μαρξιστικής αδιαφορίας και των επιγόνων του, για την ηθικότητα των σκοπών και των μέσων, μιας και γίνεται δεκτό οτιδήποτε επιταχύνει την προλεταριακή επανάσταση. Όπως θα προσέξατε, αυτή η φαταλιστική αισιοδοξία για την πρόοδο των κοινωνιών, κατέστησε περιττούς τους δρώντες και τις προθέσεις τους. Οι πιστοί της προόδου, νομίζουν ότι έχουν την ιστορία με το μέρος τους.

Παραγωγισμός

Ας δούμε τώρα πού αλλού συναντιούνται ο φιλελευθερισμός με τον Μαρξισμό. Οι φιλελεύθεροι, υποστηρίζουν πως η πρόοδος θα γινόταν με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, άρα αφού θα μεγαλώσει η πίτα, θα φάμε όλοι, ο δε Μαρξισμός, φαντασίωνε ότι με την απεριόριστη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που θα περιέλθουν στην κατοχή της εργατικής τάξης (νομοτελειακά σχεδόν), θα μοιραστεί δικαιότερα ο πλούτος και η εργασία. Ο παραγωγισμός, λοιπόν, συνέχει και τις 2 θεωρίες. Αυτό, είχε ως αποτέλεσμα να σαρωθούν άπειρες μικρές και μεγάλες αφηγήσεις ζωής και παραγωγής, μια πανσπερμία κοινοτήτων που διεκπεραίωναν παραγωγικά και διοικητικά τη ζωή τους, που ήταν μέρος του πλούτου της ανθρωπότητας. Οι επίγονοι του Μάρξ, επηρεασμένοι από αυτή την αφήγηση, καταστρέψανε οποιαδήποτε προκαπιταλιστική μορφή οργάνωσης των κοινωνιών, μιας που ο εξηλεκτρισμός της χώρας και η βαριά βιομηχανία αποτελούσαν την καρδιά και τους πνεύμονες του σοσιαλισμού (ΒΙ Λένιν) και για να μην ξεχνιόμαστε, επί Στάλιν, έγινε η βίαια κολεκτιβοποίηση της αγροτιάς. Η αγροτική Σοβιετική Ένωση, πριν την επανάσταση του 1917, ήταν οργανωμένη σε κοινότητες (τα αγροτικά κοινόβια Μιρ). Ο θεσμός των Μιρ, ήταν μια μορφή αυτοοργάνωσης, μια πανάρχαια μορφή αγροτικής κοινοκτημοσύνης που λειτουργούσε με δημοκρατική συγκρότηση και αλληλέγγυα ευθύνη μεταξύ των μελών της από τον 11ο αιώνα και μετά, αδιαλείπτως. Το γεγονός ότι ο θεσμός των Μιρ κάλυπτε σε πολλές περιφέρειες το 60% του αγροτικού πληθυσμού, δείχνει πως ήταν κοινωνικά αποδεκτός. Στην έκδοση του κομουνιστικού μανιφέστου το 1882, στον πρόλογο του ο Μάρξ και ο Ένγκελς, προτρέπουν τους Ρώσους να ακολουθήσουν τη Ρώσικη παράδοση του κοινοτισμού, γιατί αυτός θα είναι ο γρηγορότερος και ασφαλέστερος δρόμος προς τον σοσιαλισμό (επιστολή του Μάρξ προς τους Ρώσους Μιχαϊλόφσκι και Βέρα Ζάζουλιτς).

Ο Μεσιανισμός της προόδου

Αν στην εποχή του Μάρξ η μόλυνση του περιβάλλοντος και η περατότητα των φυσικών πόρων δεν ήταν τόσο εμφανής όσο στις μέρες μας, σήμερα δεν μπορούμε να αδιαφορούμε. Αυτό, που φέρνει η ιδέα της αποανάπτυξης στη συζήτηση, είναι ότι η διαρκής ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων προσκρούει στην περατότητα των φυσικών πόρων. Ο Νικόλας Γκεοργκέσκου Ρόεγκεν, γράφει ότι σε ένα πεπερασμένο πλανήτη, δεν μπορούμε να μιλάμε για απεριόριστη ανάπτυξη.

Τέλος, χρειάζεται να αποδομηθούν και οι «πυλώνες» της προόδου και της διαρκούς ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που δεν είναι άλλες από την επιστήμη και την τεχνολογία. Καλλιεργήθηκε και στις μέρες μας κατασκευάζεται διαρκώς ένας λανθάνων μεσιανισμός της επιστήμης και της τεχνολογίας (παρά το κουρέλιασμα τους από το ατύχημα της Φουκουσίμα). Ο μεσιανισμός αυτός, καλλιεργεί την προσδοκία (πίστη μήπως;) ότι τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν στο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον που είναι απόρροια πολιτικών, οικονομικών και φαντασιακών επιλογών των κοινωνιών, θα μας τα λύσει η επιστήμη και η τεχνολογία (μεταλλαγμένα τρόφιμα ως απάντηση στην πείνα, φθηνή και απεριόριστη ενέργεια με την υποσχόμενη διάσπαση του υδρογόνου και η ανακάλυψη του «σωματιδίου του Θεού» από το CERN. Μια λέξη-έννοια επαναλαμβάνεται διαρκώς από το πολιτικό προσωπικό και τους τεχνικούς της εξουσίας στην χώρα μας: ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη… Ενίοτε δε, τη βαπτίζουν βιώσιμη, αειφόρο, πράσινη ανάπτυξη. Αν επιλέξαμε τον όρο αποανάπτυξη, το κάναμε συνειδητά γιατί θέλουμε να πλήξουμε το κεντρικό φετίχ αυτής της κοινωνίας, να αποδομήσουμε το εννοιολογικό υπόστρωμα του καπιταλισμού και να αποαποικίσουμε το κεντρικό φαντασιακό του ανθρωπολογικού τύπου του καπιταλισμού που είναι η πρόοδος μέσω της ανάπτυξης, της κατανάλωσης με τη χρήση της επιστήμης και της τεχνολογίας.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Όσοι αγωνίζονται για την κοινωνική ισότητα και την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ οφείλουν να ξέρουν για ποιό πράγμα μιλάνε και γι' αυτό πρέπει να διαβάζουν και να σκέπτονται αμφισβητώντας όσα διαβάζουν για να καταλήξουν στη γνώση των πραγμάτων για τα οποία μιλάνε. Αυτό δεν σημαίνει πως στη διαδικασία απόκτησης αυθεντικής γνώσης λατρεύουμε θεούς, αγίους, οσίους και γκουρού, γινόμαστε οπαδοί και καταντάμε μηρυκαστικά ανοησιών και σκοταδιστικών μύθων.

Και απευθύνομαι σ' εσένα σύντροφε Μπίλα που πήρες φόρα και ξεπέρασες ακόμα και το αμόρφωτο παπαδαριό σε αφορισμούς κατά της επιστήμης.

1. Πρόοδος σημαίνει πορεία προς κάτι καλύτερο και είναι έννοια αντίθετη στη στασιμότητα, στη συντήρηση, στην αντίδραση, στη βαρβαρότητα. Εσύ που με τόση ευκολία καταφέρεσαι κατά της προόδου είσαι με την αντίδραση? Πιστεύω πως όχι, αλλά απλά δεν ξέρεις για ποιό πράγμα μιλάς και μάλιστα από καθέδρας...

2. Οι επιστήμες και η τεχνολογία είναι ότι καλύτερο δημιούργησε η ανθρωπότητα για να μπορέσει να απελευθερωθεί από το βασίλειο της ανάγκης, μιας και διαβάζεις και το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, και τους σκοταδιστικούς θρησκευτικούς μύθους και από τις εκμεταλλευτικές εξουσίες. Με τους επιπόλαιους αφορισμούς σου κατά της επιστήμης και της τεχνολογίας θέλεις να μας πεις πως προτιμάς το όπιο των λαών και μπαστούνι της εκάστοτε εξουσίας?

3. Διαβάσατε όλοι οι ημιμαθείς τον Λατούς που αντί να μιλάει για απομεγέθυνση και όχι για αποανάπτυξη όπως κάποιοι αγράμματοι (η μήπως από σκοπιμότητα?) μεταφραστές σας σέρβιραν, χωρίς να ξέρετε την προέλευση αυτής της θεωρητικής ανοησίας του Λατούς και μπήκατε από το παράθυρο στο χορό της νεοταξίτικης ιδεολογίας και μιλάτε για αποανάπτυξη στην Αφρική..., αντί να μιλήστε για ριζική αποκαπιταλιστικοποίηση των πάντων και παντού, κι’ αυτό γιατί δεν γνωρίζετε πως άλλο πράγμα η μεγέθυνση για λογαριασμό της καπιταλιστικής συσσώρευσης και άλλο πράγμα η ανάπτυξη για λογαριασμό της καθολικής ευημερίας και της κοινωνικής ισότητας, όπως άλλο πράγμα είναι η νεοκλασική οικονομική θεωρία και άλλο πράγμα είναι η πολιτική οικονομία.
4. Δεν φταίει η πρόοδος, οι επιστήμες και η τεχνολογία, αλλά ο καπιταλισμός που τα χρησιμοποιεί ενάντια στην ανθρωπότητα κι' αν θέλετε να κάνετε κάτι γι' αυτό φροντίστε να μορφωθείτε για να αποκαπιταλιστικοποιηθείτε και τότε θα δείτε πόσο διαφορετικά πράγματα είναι η πρόοδος από την καπιταλιστική μεγέθυνση και πόσο απέχει η επιστήμη από τη θρησκεία και συνεπώς πόσο απέχει η αριστερή σκέψη και πρακτική από την αριστερή ημιμάθεια που κυνηγάει δήθεν αναρχικές εξουσίες και διδακτορίες του 'προλεταριάτου', αντί να αγωνιστεί για να τις καταργήσει, γιατί αυτό σημαίνει άμεση δημοκρατία=κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας, ακόμα και της εξουσίας της λεγόμενης 'πρωτοπορίας' με την οποία φαντασιώνεστε όλοι εσείς οι δήθεν αναρχικοί αλλά στην πραγματικότητα κρυφοεξουσιαστές.
Άμεση Δημοκρατία θα πει ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Αδέσμευτος Προμηθέας

Ανώνυμος είπε...

Έχεις μείνει πολύ πίσω σύντροφε. Ο μαρξιστικός παράδεισος, της αριστεράς και της προόδου έγινε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών. Άν θέλουμε ν΄αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει ν΄αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και βεβαίως τον "τρόπο" που μιλάμε.
Δ. Ραυτόπουλος: Η Αριστερά θέλει να αλλάξει όλον τον κόσμο εκτός από τον εαυτό της

Ανώνυμος είπε...

χάθηκε η μπάλα μέσα σε δυο κείμενα.
Και η αίσθηση μου είναι πως και οι δύο έχουν κοινό "δια ταύτα" τη δημοκρατία.
Ότι κι αν πει ο καθένας μας (κι έχω να πω κάτι διαφορετικό από τα δύο προηγούμενα), τη λύση, την απάντηση, την τελική απόφαση, θα πρέπει να συμφωνήσουμε πως την έχει ο λαός. Ο "αυτοκράτωρ λαός", όπως είχε πει και κάποιος λησμονημένος έλληνας. (Άμα γκουγκλίσεις τη λέξη, θα βρεις ποιος το είπε).

Θεωρώ πολύ σπουδαία την αντιπαράθεση, όπως παρουσιάζεται στην ανάρτηση και στο πρώτο σχόλιο. Δίνει την πραγματική, πλην πάντα εικονική και φαντασιακή, μοντέρνα αντιπαράθεση.
Ένα τόσο μεγάλο και σπουδαίο θέμα δεν τελειώνει με δυο σχόλια και αποφεύγω να πω μια τρίτη γνώμη. Είναι άνευ νοήματος μια συζήτηση που απευθύνεται σε μικρό και στρατευμένο ακροατήριο. Οι επισκέπτες της ιστοσελίδας είμαστε "στρατευμένοι" και ολιγάριθμοι. Ας μην είμαστε ολιγαρκείς.
Απ΄όσα θα ήθελα να σχολιάσω, διάλεξα μόνο ένα:
"άμεση δημοκρατία=κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας"

Φράση αδιανόητη: Κατάργηση και της εξουσίας του λαού;
"Αντιεξουσιαστής"! Λέξη εγκλωβισμένη στο μοντέρνο φαντασιακό.
Ενάντια και στην εξουσία του λαού;

Στην πράξη, ΝΑΙ. Υπάρχει μια βαθύτατη περιφρόνηση για αυτό που είναι ο λαός σήμερα και το ζήσαμε σε σειρά άρθρων, αναλύσεων και προκηρύξεων που έπεσαν αφειδώς στα κεφάλια μας, στην περίοδο των "αγανακτισμένων", όπως αποκλήθηκε ο μαζικά διαδηλώνων το αίτημα της δημοκρατίας λαός.

Κάποια πράγματα πάνε στη σφαίρα του ασυνείδητου. Δεν πιστεύουν πως είναι έτσι κι όμως συτην πράξη έτσι είναι. "Ευτυχώς" οι "αγανακτισμένοι", δηλ. ο λαός επέστρεψε στα ιδιωτικά του καθήκοντα, μια και κανείς "πρωτοπόρος" δεν βρέθηκε να μετατρέψει την συλλογική και πλειοψηφική αγανάκτηση σε μεγάλο δημοκρατικό πολιτικό ελευθερωτικό κίνημα, όντας όλοι μας εγκλωβισμένοι στα μοντέρνα και πιθανά μεταμοντέρνα φαντασιακά μας. Για να μείνουμε οι "πεφωτισμένοι" να γράφουμε ο καθένας για τη δική του φώτιση. να περνά ο καιρός και η ιστορία, αρθρογραφώντας με λόγια πύρινα και συνήθως περιφρονητικά και εμπαθή προς την άλλη άποψη, που συνήθως είναι γειτονική. Και κατ' επέκταση, αλλά πολλή ουσιαστική επέκταση, περιφρόνηση προς τον άλλο που έχει διαφορετική άποψη.

Αν δεν κάνω λάθος για το θέμα της "εξουσίας- αντιεξουσίας" είχε μιλήσει και ο φουκαράς ο Καστοριάδης, (νομίζω σε μια συνομιλία του με αναρχικούς).
Μια κοινωνία δίχως εξουσία είναι αδιανόητη. Δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει.
Δημοκρατία (δίχως επίθετα)= όλη η εξουσία στο λαό. Και όχι η κατάργηση κάθε εξουσίας.
Η μορφή που θα πάρει αυτό δεν καθορίζεται από κανέναν και είναι άγνωστη και απροσδιόριστη. Ένας λαός (μια πόλη ή πολιτεία) Αυτόνομος, Αυτόδικος και Αυτοτελής είναι άγνωστο πού θα πάει το καράβι.
Ακόμα και η τοποθέτηση επιθέτων δίπλα στην ελληνική λέξη "δημοκρατία" υποννοεί την ύπαρξη πολλών δημοκρατιών.

Τεράστια η διαφορά.

Η τεράστια και για πολλούς ασήμαντη αυτή διαφορά, ίσως, είναι η αιτία της βαθιάς περιφρόνησης που δείχνει η αριστερή "ιντελιγκέντσια" όλων των παραλλαγών για το λαό. Κάνει ότι μπορεί, για να κρατήσει αποστάσεις από μια μιασμένη και μιαρή πραγματικότητα, που είναι ο άνθρωπος, πολίτης, υπήκοος...

Κάθε φορά που γράφουμε κάτι εμπνευσμένο (κι εγώ δεν θα έγραφα τούτα τα λόγια, αν δεν νόμιζα πως έχουν κάτι από θεία έμπνευση) είναι σαν να κάνουμε έρωτα μόνοι μας και να φτάνουμε σε οργασμό, μέσω της αυτοϊκανοποίησης.
Αυνανισμός είναι η άλλη λέξη. Κι επειδή είναι πολύ κομψή, λέγω σε μένα και σε σένα: μαλακιζόμαστε.
Το επόμενο πόνημα θα πρέπει να είναι: Ο ρόλος του αυνανισμού (κάθε μορφής) στην διατήρηση των ολιγαρχικών πολιτευμάτων.

(συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

(συνέχεια και άσχετο από το προηγούμενο)
Από τη συζήτηση , κρατώ με πολύ προσοχή και αγάπη το "δικαίωμα στην τεμπελιά". Είναι το μόνο που έχει οπισθοδρομική, συντηρητική και προϊστορική αναφορά. "Ιστορία" (η αληθινή), για πολλούς, αρχίζει από τα "νεωτερικά χρόνια". Έχει να κάμει με την "ανάπτυξη" των παραγωγικών δυνάμεων, της επιστήμης και της τεχνολογίας.
Για τον Μαρξ η ιστορία θα αρχίσει, όταν έρθει ο κομμουνισμός.
Αποκαθιστώντας τα αρχαία και συντηρητικά νοήματα , ας ονομάσουμε την "εργασία" α-σχολία. Το αρνητικό της σχόλης. Η ελληνική γλώσσα έτσι την ήθελε. Οι πάσης φύσεως νεωτερισμοί την θεοποίησαν και μαζί τα παράγωγα αυτής. "Πιστεύω εις ένα Θεό Πατέρα Παντοκράτορα: την Εργασία" , έλεγε ο πρωτοσοσιαλιστής Μαρίνος Αντύπας. Τόσα ήξερε , τόσα έλεγε. Κι αγαπούσε τους ανθρώπους.
Tragic, καθώς το λέει και η διαφήμιση.
Η δική μας ανθρώπινη τραγωδία. Οι βάρβαροι, τελικά θα περάσουν, γιατί έχουμε αφήσει αφύλακτες τις Θερμοπύλες.

Δεσμώτης Άνθρωπος.



Ανώνυμος είπε...

Έχω ένα ερώτημα,

αφού για να πάρει την εξουσία ο λαός θα πρέπει να καταργήσει
την εξουσία του κεφαλαίου, ιδιωτικού και κρατικού, τότε την εξουσία του
που φαντάζομαι να την ασκεί άμεσα ο ίδιος (ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΓΑΡ)
και όχι μέσω κάποιας πρωτοπορίας, σε ποιόν θα την ασκήσει.
Μήπως στον εαυτό του?
Τέτοιο σαδιστή τον φαντάζεστε το λαό, γι' αυτό τον αποκαλέιτε
περιφρονητικά μάζες, γιατί διαφορετρικά που θα οικοδομούσατε τις
φαντασιώσεις σας για εξουσία λαϊκή, αλλά όχι από το λαό και προφανώς
από τους εκλεκοτύς εσάς τους περιούσιους 'αριστερούς'.
Νομίζω πως κάποιοι δεν μαλακίζονται μόνο, (συγνώμη για τον όρο,
αλλά είμαι υποχρεωμένος να τον επιστρέψω) αλλά καμαρώνουν και για
την πολιτική αγραμματοσύνη τους, επικαλούμενοι δηλαδή κρυπτόμενοι πίσω
από αμφιλεγόμενους οσίους...Το είπε ο Μαρξ , ή ο Καστοριάδης, ε καί???
Εσύ τι λες σύντροφε, αυτό έχει σημασία...
Εκτός κι' αν πιστεύετε πως μπορεί να κάνουμε άμεση δημοκρατία, α λα Ελβετία λ. χ.,
σε συνθήκες καπιταλισμού, οπότε δεν είστε μόνο πολιτικά αγράμματοι και ανιστόρητοι,
αλλά και επικίνδυνοι παραχαράκτες της ιστορίας, αν δεν είστε 'αριστερά' παπγαλάκια
του κεφαλαίου. Τ ξαναλέμε σύντροφοι.
ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ανώνυμος είπε...

γεμισαμε ξερολες και αδεσμευτους εμπαθεις ανθρωπους! πολυ καλο το αρθρο του μπιλα! για οποιον δεν το καταλαβε και κανει οτι το καταλαβε και διαφωνει ας το ξαναδιαβασει

Ανώνυμος είπε...

H ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι λέξη ελληνική. Και η ετυμολογία της είναι ξεκάθαρη. ΚΡΑΤΟΣ του ΔΗΜΟΥ, ήγουν ΔΥΝΑΜΗ του ΔΗΜΟΥ. Η λέξη "ΚΡΆΤΟΣ" στα λεξικά της αρχαίας ελληνικής σημαίνει "βία", "δύναμη". Υπάρχει το ΟΝ και αυτό αποδίδεται με κάποια λέξη. Η λέξη, δηλαδή έχει μια ΣΗΜΑΣΙΑ. Στη συνέχεια, ως παράγωγο της σημασίας, οι λέξεις αποκτούν νόημα, που συνήθως δεν είναι ένα. "Δημοκρατία" αποκλήθηκε και η δικτατορία του προλεταριάτου ή του κόμματος. "Δημοκρατία" ονόμασε το πολίτευμα του και ο Παπαδόπουλος. Η λέξη "Δημοκρατία", ως ονομασία κάποιου νεωτερικού πολιτεύματος, υπάρχει μόνο στην Ελλάδα. Οι υπόλοιποι, ξέροντας πως ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ δημοκρατία, για το ίδιο πολίτευμα χρησιμοποιούν τη λατινική reppublica. Στην Ελλάδα, η λατινική λέξη, όταν πρωτοεμφανίστηκε το συγκεκριμένο πολίτευμα, μετά τη Γαλλική Επανάσταση, αποδόθηκε ορθά με τη λέξη "Ρεπούμπλικα". Στα λεξικά των γλωσσών που χρησιμοποιούν τη λέξη reppublica για να αποδώσουν ένα πολίτευμα την αποδίδουν ως "πολίτευμα χωρίς μονάρχη", αδιακρίτως της μορφής του.
Στα ελληνικά, η λέξη αποδίδεται για πρώτη φορά σε ελληνικό πολίτευμα, όταν εμφανίστηκε το πρώτο ελληνικό κρατικό μόρφωμα:
ΕΠΤΑΝΗΣΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ=SEPTINSULARIS RESPUBLICA (1800).
Και βέβαια αυτό το πολίτευμα δεν ήταν δημοκρατία: Άρθρο 2 εκείνου του συντάγματος:"Το πολιτικόν δικαίωμα του διοικείν ανήκει στην γενικότητα της Καταστατικής Ευγενείας", δηλαδή στους εγγεγραμμένους στο Libro D' Oro των Ενετών.
Τα πρώτα ελληνικά συντάγματα, αυτά της επανάστασης του 21 πουθενά δεν περιγράφουν το πολίτευμα ως δημοκρατία, παρ΄ότι χαρακτηρίστηκαν "ριζοσπαστικά" από τις προστάτιδες δυνάμεις και πίεζαν αυτές να αλλάξουν. Κάποια από αυτά, (νομίζω μόνο ένα) είχαν τη λέξη "Προσωρινό" για να μη τους πρήζουν οι προστάτες.
Αν δεν κάνω λάθος (βαριέμαι να το ψάξω) η πρώτη φορά που το ελληνικό πολίτευμα αποδίδεται με τη λέξη "δημοκρατία" συμβαίνει μετά τη μικρασιατική καταστροφή και την εκδίωξη του βασιλιά.

To τι είναι δημοκρατία, λοιπόν, δεν το είπε ο Καστοριάδης. Το λέει η λέξη. Ο Καστοριάδης, όπως και άλλοι, αποκαθιστούν τη σημασία της λέξης. Την καθαρίζουν από τα μεταγενέστερα νοήματα που τις απέδωσαν οι διάφορες νεωτερικές ιδεολογίες.
Το επίθετο "άμεση" αποτελεί πλεονασμό και καλλιεργεί τη σύγχιση, υπονοώντας πως υπάρχουν πολλά είδη δημοκρατίας.
Πολλά είδη "δημοκρατίας" υπάρχουν, αν την ιστορία την ξεκινάμε από το 1789. Κάποιες λέξεις προϋπήρχαν και δεν θα χρειάζονταν έναν Μπαμπινιώτη για να καταλάβουμε τι λένε, αν δεν είχαν βιαστεί.

Όταν λοιπόν λέμε πως τη δύναμη την έχει ο λαός ή η εξουσία ανήκει στο λαό, δεν σημαίνει απαραίτητα πως την ασκεί σε βάρος κάποιου ή του εαυτού. Απλώς την ασκεί ο "αυτοκράτωρ λαός". Βεβαίως, στην πράξη την άσκησαν σε βάρος άλλων, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Την έχουν ασκήσει ΚΑΙ κατά του εαυτού τους. Οι Αθηναίοι αυτοκτόνησαν, δημοκρατικά, ψηφίζοντας την εκστρατεία στη Σικελία, κάνοντας τον Πελοπονησιακό Πόλεμο ή παραδίδοντας, με απόφαση του δήμου, την εξουσία στους "Τριάκοντα Τυράννους".
Το πώς την ασκεί ο λαός, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Έχει να κάμει με την παιδεία του και πολλά άλλα πράγματα.
Για παράδειγμα το τι είναι ή θα είναι δημοκρατία για τους Ισλανδούς έχει να κάμει με το τι οι ίδιοι θα αποφασίσουν. Εμείς μπορούμε να σχολιάσουμε, αλλά οι ίδιοι αποφασίζουν και εκτός από σχολιαστές και κριτές, δεν μας αναλογεί κάτι άλλο.
Τα πρώτα αποτελέσματα από τα δημοψηφίσματα τους, είναι βέβαιο πως δεν αρέσουν σε πολλούς από μας, αλλά τι να κάμουμε; Αυτή είναι μια δημοκρατική διαδικασία.
Και, βεβαίως, οι Ελβετοί, δημοκρατικά, έχουν καπιταλισμό ή αποφασίζουν για λιγότερες μέρες άδειας. Ο λαός,δια δημοψηφισμάτων, είναι "υπέρ της πρόοδου" δια της εργασίας. Είπαμε πως λεγόταν η εργασία στην αρχαία Ελλάδα. Η "μισθωτή εργασία", στα βυζαντινά χρόνια, λεγόταν "ώνια δουλεία". Οι λέξεις έχουν τη δική τους αλήθεια και κρύβουν μια κάποια ιστορία.
Ο ΜΑΛΑΚΑΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ

Ανώνυμος είπε...

Όπου υπάεχει εξουσία υπάρχουν κάποιοι που
εξουσιάζουν και κάποιοι που εξουσιάζονται, οπότε μιλάμε για
κάποιας μορφής ταξική κοινωνία.
Η άμεση δημοκρατία εξ' ορισμού δεν είναι αξουσία κανενός
εναντίον κανενός, αφού όλοι συναποφασίσζουν για τη ζωή τους
και συνεπώς δεν μπορεί να είναι ελβετική, ή ιρλανδική, ή ελληνική
ψευδοδημοκρατία, αλλά ο τρόπος που λειτουργεί μια αταξική κοινωνία.
Για να τελειώνουμε όμως με αυτό το παραμύθι πως η δημοκρατία είναι μία
και συνεπώς είναι πλεονασμός το προσδιοριστικό 'αμεση', τότε θα πρέπει
να ξεκαθαρίσουμε πως άμεση δημοκρατία σημαίνει : αυτοθέσμιση της κονωνίας,
κοινοκτημοσύνη, αθεϊα, κοινοβιακή ζωή, ελευθερη δημιουργικότητα,
κοινωνική παραγωγή χρήσιμων αξιών, ισοκατανομή, ίσα δικαιώματα,
ίσες ευκαιρίες, διαδοχική ετήσια κλήρωση με την επιφύλαξη της ανάκλησης
από τις θέσεις θεσμών ευθύνης για την εφαρμογή των αποφάσεων και φυσικά
την απομάκρυνση όσων θα επιχειρούσαν να εξουσιάσουν άλλους.
Αν συνεχίζετε να έχετε αντίρρηση για την 'άμεση' δημοκρατία, τότε πεστε
την δημοκρατία των ίσων, ή πέστε την αταξικό πολίτευμα, ή ελεύθερη κοινωνία,
η αταξική κοινωνία.
Βέβαια όλα αυτά σημαίνουν ικανότητα διατύπωσης από τον καθένα "δικής του γνώμης", και όχι δανεικής αλλά αυτό προϋποθέτει ελεύθερη ενημέρωση και δυνατότητα απόκτησης "δικής του γνώσης" , για το κάθε φορά κοινωνικά χρήσιμο και αναγκαίο, με άλλα λόγια προϋποθέτει απελευθερωμένους από το DNA του καπιταλισμού ανθρώπους. Αυτό είναι το αριστερό ζητούμενο
σήμερα και όχι η εξουσία κάποιων επαναστατημένων αστών (ΚΚΕ) , μικροαστών (ΣΥΡΙΖΑ) και μεγαλοαστών (που το παίζουν αναρχικοί) που θα χαρίσουν τάχα την απελεύθερωση της εργατικής τάξης ή της ναθρωπότητας, γιατί η απελευθέρωση των εργαζόμενων ανθρώπων και της κοινωνίας τους ή θα είναι έργο δικό τους ή δεν θα είναι παρά μια καινούργια τυραννία.
Όλα τα άλλα κρύβουν κάποια ταξική κρυπτοεξουσιολαγνία.

ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Οκ. Έτσι είναι αν έτσι νομίζεις.
Η δημοκρατία είναι αυτό που εσύ θέλεις και όχι αυτό που κάθε φορά αποφασίζει ο λαός. Κι επειδή, σε κάποια πιθανή ελεύθερη βούληση, εκφρασμένη σε ψηφοφορία, μάλλον, ο λαός δεν θα υιοθετήσει κάποιες από τις απόψεις σου, να αλλάξουμε λαό. Ή με τρόπο μεταφυσικό, να περιμένουμε να πειστούν. Η δημοκρατία είναι εξ ορισμού πολιτεία ίσων έναντι του νόμου, νόμο που φτιάχνει ο ίδιος ο λαός.
Μάλλον, δεν σ' αρέσει η ελεύθερη βούληση, όταν υποχρεωτικά πρέπει να περάσει από τις απόψεις σου. Δημοκρατία είναι αυτό που θέλεις εσύ ή μια οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων, που φαντασιώνεται, χωρίς να ζει στην πραγματικότητα, ΚΑΙ ΘΈΛΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΆΛΛΕΙ. Φέρε την άποψη σου στη συνέλευση του δήμου κι αν δεν περάσει, πες "αυτό δεν είναι δημοκρατία".
Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ ΣΚΕΤΟ