Ζούμε σε μια αφηρημένη κοινωνία, θεμελιωμένη πάνω σε ένα σύστημα αδιαφορίας για την ύπαρξή μας. Αφηρημένη, όχι με την έννοια μιας κοινωνίας μη πραγματικής, αλλά με την έννοια ότι αυτή η κοινωνία κάνει αφαίρεση από την κοινωνική πραγματικότητα, δεν λαμβάνει υπόψη το πώς ζουν πραγματικά τα συγκεκριμένα πρόσωπα.
Η κοινωνική αφαίρεση, αυτή η παγερή αδιαφορία για το πραγματικό Είναι των ανθρώπων, περιβάλλει την καθημερινή ζωή και επιχειρεί να ακυρώσει τα χαρακτηριστικά της προσωπικής και συλλογικής ταυτότητας. Η υπαρξιακή διάσταση υποτάσσεται έτσι στους ρυθμούς της διαδικασίας της οργάνωσης και της παραγωγής.
Η συστηματική αδιαφορία για τις κοινωνικές και υπαρξιακές ιδιαιτερότητές μας μετασχηματίζεται σε απαίτηση να οριστεί η εργασιακή δραστηριότητα και η κοινωνική ζωή με όρους κοινωνικής απροσδιοριστίας. Η αφηρημένη κοινωνία απαιτεί όλες οι εκφράσεις της κοινωνικής ζωής να είναι απροσδιόριστες, δηλαδή στερημένες από οποιεσδήποτε αναφορές στις προσωπικές και συλλογικές ιδιαιτερότητες.
Η κοινωνική αφαίρεση, αυτή η παγερή αδιαφορία για το πραγματικό Είναι των ανθρώπων, περιβάλλει την καθημερινή ζωή και επιχειρεί να ακυρώσει τα χαρακτηριστικά της προσωπικής και συλλογικής ταυτότητας. Η υπαρξιακή διάσταση υποτάσσεται έτσι στους ρυθμούς της διαδικασίας της οργάνωσης και της παραγωγής.
Η συστηματική αδιαφορία για τις κοινωνικές και υπαρξιακές ιδιαιτερότητές μας μετασχηματίζεται σε απαίτηση να οριστεί η εργασιακή δραστηριότητα και η κοινωνική ζωή με όρους κοινωνικής απροσδιοριστίας. Η αφηρημένη κοινωνία απαιτεί όλες οι εκφράσεις της κοινωνικής ζωής να είναι απροσδιόριστες, δηλαδή στερημένες από οποιεσδήποτε αναφορές στις προσωπικές και συλλογικές ιδιαιτερότητες.