Μας είπαν ότι τώρα με
την κρίση πρέπει να μειώσουμε τις ανάγκες
και προσδοκίες μας. Να παίρνουμε λιγότερα
λεφτά, να δουλεύουμε περισσότερο.
Εννοούσαν, ότι θα πετσοκόψουν τους
μισθούς, θα πληρώνουν όποτε και αν θέλουν
και θα δουλεύουμε με συνθήκες μεσαίωνα
και γαλέρας.
Μας είπαν ότι πρέπει
να κάνουμε υπομονή και τα πράγματα θα
καλυτερέψουν, όταν γίνουν οι αναγκαίες
διαρθρωτικές αλλαγές. Εννοούσαν ότι θα
καταργήσουν όλα όσα με αίμα κατακτήσαμε,
δεν θα υπάρχουν Συλλογικές Συμβάσεις,
κατοχυρωμένα δικαιώματα, θα πηγαίνουμε
ένας-ένας, μόνοι απέναντι στους εκβιασμούς
του κάθε εργοδότη.
Μας είπαν ότι «μαζί τα
φάγαμε», άρα και μαζί θα τα πληρώσουμε.
Δικοί μας συνάδελφοι είναι οι 1,5
εκατομμύρια άνεργοι, οι 700 χιλιάδες
απλήρωτοι, οι 3 εκατ. κάτω από το όριο
φτώχειας. Δικοί τους οι μεγαλοκαταθέτες
στο εξωτερικό, τα κέρδη και οι επενδύσεις.
Δεκαετίες κερδοφορίας δεν τα τρώγαμε
μαζί. Τις «ζημιές» θα τις πληρώσουμε
μαζί;
Ως Σύλλογος με βάση την
κατάσταση που διαμορφώνεται για μας
τους εργαζόμενους και με αφορμή τη λήξη
των κλαδικών συμβάσεων εργασίας, λέμε:
Για να ζήσουμε, πρέπει
να δουλεύουμε και να πληρωνόμαστε. Να
πληρωνόμαστε αξιοπρεπώς, ώστε να
καλύπτουμε τις βασικές ανάγκες μας. Να
δουλεύουμε τόσο, ώστε να δουλεύουμε
όλοι. Γι’ αυτό διεκδικούμε νέα Κλαδική
Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, για να μην
είναι ζούγκλα και σφαγείο η εργασία
μας, οι συνθήκες και οι όροι της. Να μην
είναι ατομική υπόθεση του καθένα με το
αφεντικό του, αλλά συλλογική υπόθεση,
κατοχυρωμένη. Όλοι μαζί μπορούμε να
επιβάλλουμε καλύτερους όρους, ο καθένας
μόνος του χάνει.
Λέμε, ότι 127 χρόνια μετά
την καθιέρωση του 8-ωρου (το 1886 με την
εξέγερση της Πρωτομαγιάς) η τεχνολογική
επανάσταση και η επιστήμη έχει
εκατονταπλασιάσει την παραγωγικότητα
και εμείς δουλεύουμε ακόμα 8 ώρες (στην
καλύτερη). Δηλαδή παράγουμε εκατονταπλάσιο
κέρδος για τους εργοδότες, ενώ υπάρχουν
1,5 εκατ. άνεργοι. Διεκδικούμε λοιπόν 6
ώρες δουλειά (30 ώρες εβδομαδιαίως, με
5-ημερο, σταθερή δουλειά), για να δουλέψουν
οι άνεργοι, να σταματήσει το αίσχος της
υπερεκμετάλλευσης. Διεκδικούμε η δουλειά
μας να πληρώνεται τουλάχιστον με 900 ευρώ
κατώτατο βασικό μισθό (για 30 ώρες), το
ελάχιστο όριο επιβίωσής μας σήμερα.
Λεφτά υπάρχουν, το ξέρουν όλοι, αρκεί
μια ματιά στις καταθέσεις, τις επενδύσεις,
στα ακίνητα και στα «σεντούκια» του
κεφαλαίου.
Μας λένε ότι δεν υπάρχει
άλλος δρόμος από αυτά που κάνουν οι
κυβερνήσεις, οι τρόικες, το ΔΝΤ και η
ΕΕ, για τα αφεντικά. Τους λέμε: για τα
δικά τους συμφέροντα δεν υπάρχει άλλος
δρόμος. Αυτό που επιβάλλεται όμως είναι
να προτάξουμε τα δικά μας! Τα δικά μας
συμφέροντα, τα δικά μας «μνημόνια» των
εργαζόμενων απαιτούν να χάσουν τον
πλούτο, τη δύναμη και την εξουσία τους
αυτοί που μας οδήγησαν στην εξαθλίωση,
στην ανεργία, στην εργασιακή ζούγκλα
και τον κοινωνικό μεσαίωνα.
Μας λένε, ότι αυτά δεν
γίνονται! Τους λέμε, ότι για μας είναι
μονόδρομος για να ζήσουμε αξιοπρεπώς.
Γίνονται, με σκληρούς και συλλογικούς
αγώνες (έτσι τα κατακτήσαμε εξάλλου
όλα), με την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη
και την ενότητά μας. Με τα δικά μας χέρια
και μυαλά, τις δικές μας πλάτες, όχι με
ανάθεση, με αναμονή. Δεν θα μας σώσει
κανένας άλλος εκτός από τον αγώνα μας.
Για αυτό οι συλλογικές
συμβάσεις έχουν τόσο κομβική σημασία.
Η ύπαρξή τους μας δίνει την δυνατότητα
να διαπραγματευόμαστε την εργατική μας
δύναμη, η κατάργησή τους μας ρίχνει βορά
στην ασυδοσία των εργοδοτών και στα
τάρταρα της εκμετάλλευσης. Η Συλλογική
Σύμβαση στον κλάδο του βιβλίου αλλά και
σε κάθε κλάδο, είναι ανάγκη και απαίτησή
μας. Θα την διεκδικήσουμε μαχητικά, μαζί
με όλους τους εργαζόμενους και όλα τα
δοκιμαζόμενα και αντιστεκόμενα κομμάτια
της τάξης μας, για το συμφέρον και τη
ζωή όλων μας.
Ένας σημαντικός σταθμός
του συνολικού αγώνα μας
που διεξάγεται μέσα
και έξω από τους χώρους δουλειάς
είναι η απεργία
της Πέμπτης 23 Μάη 2013
στον κλάδο του βιβλίου
Θα είμαστε όλοι εκεί!
Απεργιακή συγκέντρωση
και πορεία > 10:30πμ, στο Πνευματικό
Κέντρο (Σόλωνος & Ασκληπιού)
> Θα ακολουθήσει
συλλογικό απεργιακό φαγοπότι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου