του
Ραούλ Βανεγκέμ
Τι χρειαζόμαστε
περισσότερο; Ευαίσθητη νόηση του κόσμου
και ατομική δημιουργικότητα. Πρέπει ο
καλλιτέχνης που υπνώττει μέσα στον
καθένα να αφυπνιστεί, προκειμένου να
ανακαλύψει ότι αυτό που νοηματοδοτεί
το έργο του πέρα και έξω από το ίδιο –με
την πολυμορφία που εκφράζεται, στη
ζωγραφική, τη μουσική, τη λογοτεχνία,
την αρχιτεκτονική, την ανθοκομική
διακόσμηση, τη μαγειρική προετοιμασία,
την ένδυση, την κηπουρική...– είναι η
τέχνη της ζωής της οποίας αποτελεί το
προσχέδιο. Η δημιουργία δεν πρέπει να
είναι στην υπηρεσία του μηδενός, ούτε
της αγοράς ούτε των ιδεών ούτε ενός
κοινωνικού προγράμματος. Αρκεί να
υπάρχει και να συνειδητοποιεί τη μυστική
δύναμή της. Είναι η πραγματική ποίηση
της ύπαρξης. Σήμερα που καταρρέει αυτός
ο παλιός κόσμος που πάντοτε μας λεηλατούσε,
αυτή η ποίηση αναδύεται για να μας σώσει
από το ναυάγιο, οδηγώντας μας στα εύφορα
εδάφη του ζωντανού. Εκεί όπου δεν
επιβιώναμε παρά σαν θηρία, θα μάθουμε
να ζούμε ως ανθρώπινα όντα.