Για τα εκλογικά αποτελέσματα και τις μετεκλογικές εξελίξεις: Ας ξεκόψουμε οριστικά από το θίασο και το θέαμα της εξουσίας

Καμιά αναμονή, καμιά συμμετοχή!

Τα εκλογικά αποτελέσματα, η μεγάλη αποστοίχιση από τα κόμματα όπως και το υψηλό ποσοστό αποχής, καταδεικνύουν την αποσύνθεση του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. Ένα σύστημα που ήταν έτσι κι αλλιώς ξεγυμνωμένο εδώ και χρόνια, αφού κατέρρευσαν και οι τελευταίες αυταπάτες περί αστικής διαχείρισης της κρίσης, και εγκαθίδρυσε ένα γενικευμένο «καθεστώς εξαίρεσης», είναι πλέον φανερά ξένο και εχθρικό προς τα συμφέροντα και τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας.

Η αποσύνθεση αυτή δεν είναι, βέβαια, αποτέλεσμα των εκλογών ή των κομματικών εκλογικών τακτικών, αλλά το αποτέλεσμα μιας πολύχρονης πορείας αγώνων, συγκρούσεων, εγχειρημάτων αυτοοργάνωσης, και μαχητικής αντιπαράθεσης με το καθεστώς της κοινωνικής λεηλασίας. Οι ανατροπές των πολιτικών συσχετισμών γίνονται στο δρόμο, με την άμεση δράση, και την προσπάθεια κοινωνικής αυτοθέσμισης, και όχι με τις κάλπες και τις κομματικές εξαγγελίες.

Σήμερα, το «άντρο της δημοκρατίας», η Βουλή, είναι πλέον εξόφθαλμα, και με την είσοδο της Χρυσής Αυγής και του Καμμένου, μια μάζωξη ξεπεσμένων υπαλλήλων της οικονομικής ολιγαρχίας, φασιστών, μαφιόζων, νταβατζήδων, και κάθε είδους αποβράσματος, με την Αριστερά ως τελευταίο άλλοθι αυτού του αντιδημοκρατικού εκτρώματος.

Η ενίσχυση του ακροδεξιού και φασιστικού ρεύματος δεν ήταν, φυσικά, κεραυνός εν αιθρία. Είναι αποτέλεσμα μακρόχρονης και συνειδητής εκτροφής του από όλες τις δυνάμεις του συστήματος (κράτος, κόμματα, ΜΜΕ), και κυρίως της υιοθέτησης και προβολής των αντικοινωνικών, ρατσιστικών, αντιμεταναστευτικών, απάνθρωπων προταγμάτων του από το σύνολο του αστικού πολιτικού δυναμικού, όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξη (στρατόπεδα συγκέντρωσης, αντιμεταναστευτικά πογκρόμ, γιγάντωση και αυταρχικοποίηση των μηχανισμών ασφάλειας, επιτήρησης και καταστολής, επίθεση σε κάθε αντίσταση και αγώνα). Σε αυτό συνέβαλε και μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς, το οποίο επένδυσε λαϊκίζοντας σε έναν εθνικοπατριωτικό λόγο και πλαίσιο (“κατοχή”, “επιβολή των ξένων”, “εθνική ανάπτυξη”, “επιστροφή στη δραχμή”, κ.ά.) που επικοινωνεί με εθνικιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις, και αξιοποιείται νομιμοποιητικά από την ακροδεξιά.

Παρατηρούμε το αστικό πολιτικό σύστημα να επιχειρεί να ενσωματώσει τη λαϊκή βούληση για αλλαγή της κατάστασης που “επένδυσε” στην ενίσχυση της Αριστεράς, αξιοποιώντας τον “αριστερό κυβερνητισμό”, ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ, ως όχημα για τη διαμόρφωση μιας νέας σοσιαλδημοκρατικής “λύσης”, εκτόνωσης της ριζοσπαστικοποίησης των λαϊκών διαθέσεων και “εθνικής” αναδιαπραγμάτευσης της θέσης της χώρας στην Ε.Ε. και στην παγκόσμια οικονομία. Είναι σαφές ότι οι διάφοροι κυβερνητικοί συνδυασμοί που έχουν πέσει στο τραπέζι, και που θα επιδιωχθεί να συγκροτηθούν μέσω ίσως και επόμενων εκλογών, δεν αποσκοπούν στην πραγματική αλλαγή της κατάστασης και τη ριζική βελτίωση της θέσης των εργαζομένων-ανέργων, των συνταξιούχων και της νεολαίας. Αντίθετα, είναι άλλη μια προσπάθεια για την ανασυγκρότηση της ανταγωνιστικότητας της “εθνικής οικονομίας”, την αναστήλωση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, και την επιστροφή στην “ομαλότητα” της εκμετάλλευσης, της κοινοβουλευτικής απάτης, και της ολιγαρχίας του πλούτου.

Στον αντίποδα όλων αυτών, αν κάτι γίνεται πια επιτακτικά αναγκαίο, αλλά και δυνατό περισσότερο από ποτέ, είναι η πλήρης ρήξη με αυτό το θίασο των εξουσιαστών, η αποδόμηση όλων των τελετουργικών του (όπως οι εκλογές), η μη αναγνώριση οποιασδήποτε κυβέρνησης απορρέει από εκεί -με οποιοδήποτε συνδυασμό και μορφή-, και η διεκδίκηση άσκησης της πολιτικής από την ίδια την κοινωνία, με μορφές αυτοκυβέρνησης και αμεσοδημοκρατικών αντιθεσμών.

Η αυτοθέσμισή μας, με άμεση δημοκρατία, αλληλεγγύη, ισότητα, συνεργατικότητα, σε κάθε χώρο δουλειάς, τόπο κατοικίας, τομέα παιδείας, υγείας, και πολιτισμού, είναι ο μόνος δρόμος για να ξεκόψουμε οριστικά από το φαύλο κύκλο της καταστροφικής καθεστωτικής πολιτικής όλων των επίδοξων κυβερνητών μας.

Το μνημόνιο είναι αποτέλεσμα των επιλογών της καπιταλιστικής κυριαρχίας και της απαθούς και ατομικιστικής κοινωνίας. Δεν καταργείται με την εναπόθεση της τύχης μας στην αλλαγή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών, αλλά με διαρκή και αυτόνομο αγώνα, δημιουργία αντιδομών, περιφρούρησή τους από κράτος και κεφάλαιο, και εν τέλει έξοδο από τον καπιταλισμό (ως φαντασιακό, τρόπο θέσμισης της κοινωνικής ζωής, τρόπο παραγωγής). Αυτές θα είναι και το μοναδικό ανάχωμα στον εκφασισμό της κοινωνίας και τον κοινοβουλευτικό ή μη ολοκληρωτισμό, η πραγματική κίνηση ατομικής και κοινωνικής χειραφέτησης που μπορεί να ανασυγκροτήσει τη ζωή μας με ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Η απαλλαγή μας από το καθεστώς της κοινωνικής λεηλασίας, τη δαμόκλειο σπάθη του χρέους, τη “φυλακή των λαών” της Ε.Ε., την καπιταλιστική βαρβαρότητα, μπορεί να γίνει μόνο στα οδοφράγματα.

Άμεση Δημοκρατία-Κοινωνική Επανάσταση!

εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ