Η συμμετοχή του κόσμου στην απεργιακή διαδήλωση την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Εκατοντάδες χιλιάδες κατέβηκαν στο δρόμο για να δείξουν πως δεν δέχονται να ακολουθήσουν μοιρολατρικά την πορεία προς την εξαθλίωση και την υποδούλωση. Παρόλα αυτά οι πολύπλευροι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες που πραγματοποιούνταν το προηγούμενο διάστημα δεν κατάφεραν να κορυφωθούν. Η οργή για όλα αυτά που συμβαίνουν, οργή που εκφράζεται στην οικογένεια, στις παρέες, στους χώρους δουλειάς, δεν κατάφερε να εκδηλωθεί και στο δρόμο. Ένα πλήθος κόσμου, όπου ενδεχομένως να κατέβαινε και για πρώτη φορά στο δρόμο, αρκέστηκε σε μια απλή διαμαρτυρία, εκστασιασμένο από τη συνειδητοποίηση της δύναμης και του μεγέθους του.
Το Μετρό, όπως και οι υπόλοιπες συγκοινωνίες είχαν συμαντικό ρόλο στο να κατέβει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος στις διαδηλώσεις. Η πραξικοπηματική απόφαση μπάτσων και εισαγελίας, να διατάξουν το κλείσιμο των σταθμών Συντάγματος και Ευαγγελισμού, απέδειξε για άλλη μια φορά πως η διοίκηση του Μετρό (ΣΤΑΣΥ πλέον) τάσεται στο πλευρό των κατασταλτικών μηχανισμών. Το θέμα είναι τι κάνουμε ως εργαζόμενοι. Η εικόνα το πρωί της Τετάρτης ήταν απογοητευτική. 5-6 εργαζόμενοι και καμια δεκαριά αλληλέγγυοι σίγουρα δεν μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά. Όσον αφορά τις διαδηλώσεις ως σχήμα, επιλέξαμε να συμμετέχουμε σε κοινό πανό με άλλες εργατικές συλλογικότητες, έχοντας ως λογική τη συμπόρευση και δικτύωση με άλλες εργατικές ομάδες που προτάσσουν την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς και την αδιαμεσολάβητη, συλλογική δράση.
Την Πέμπτη το μέγεθος του κόσμου ήταν σαφώς μικρότερο, αρκετά μεγάλο όμως για να δημιουργήσει ανασφάλεια σε κράτος και κεφάλαιο. Την κρίσιμη αυτή ώρα λοιπόν το ΚΚΕ αποφάσισε να εγγυηθεί την ομαλή διεξαγωγή τόσο της ψηφοφορίας όσο και την προστασία του κοινοβουλίου από την οργή των διαδηλωτών. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Το πολυνομοσχέδιο ψηφίστηκε και μάλιστα σχετικά ανώδυνα. Εντός βουλής όλοι οι βουλευτές, από όλα τα κόμματα παίξανε το γνωστό θεατράκι με το προδιαγεγραμμένο τέλος. Έξω από τη βουλή όμως καινούργια πρόσωπα ανέλαβαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτή τη φορά οι διαδηλωτές στην προσπάθειά τους να προσεγγίσουν τη βουλή δεν βρήκαν αντιμέτωπους τα ΜΑΤ αλλά το ΠΑΜΕ, το οποίο δεν "περιφρούρησε" κάποια διαδήλωση ή κινητοποίηση του. Ξεκάθαρα με πλάτη στη Βουλή και μέτωπο απέναντι στους διαδηλωτές, διασφάλισε από το πρωί την ομαλή είσοδο των βουλευτών στο κοινοβούλιο, και σε ανοιχτή συνεννόηση με την αστυνομία απέκλεισε το δρόμο για τη Βουλή σε εκατοντάδες απεργιακά μπλοκ.
Το συνδικαλιστικό όργανο του ΚΚΕ πίστευε πως με την περιφρούρησή του (γνωστή και ως ΚΝΑΤ) δεν θα δυσκολευόταν ιδιαίτερα να επιβάλει την ηγεμονία του στο δρόμο. Κερδίζοντας με αυτό τον τρόπο τα εύσημα από το κράτος και τα αφεντικά για την προστασία που τους παρείχε. Όταν όμως οι κρανοφόροι και ροπαλοφόροι τραμπούκοι του ΠΑΜΕ προσπάθησαν να διαλύσουν μερικές εκατοντάδες διαδηλωτών, οι οποίοι επιχείρησαν να σπάσουν το κλίμα τρομοκρατίας που είχαν επιβάλλει, διαπίστωσαν πως η υπεροπλία τους δεν επαρκούσε. Τότε τα ΜΑΤ έκαναν την εμφάνισή τους για να απωθήσουν τους ενοχλητικούς που αναδείκνυαν τόσο τη συνεργασία ΠΑΜΕ – αστυνομίας όσο και το χέρι βοηθείας που έδινε το ΚΚΕ στο καθεστώς.
Ένα άλλο γεγονός που δείχνει πως το ΚΚΕ είχε επιλέξει συνειδητά να υπερασπιστεί το κράτος και το κεφάλαιο είναι η στάση του στο θάνατο του μέλους του, οικοδόμο συνδικαλιστή Δ. Κοτσαρίδη. Προσβάλει τη μνήμη του νεκρού όταν δίνει διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης στο σύστημα χρεώνοντας την ευθύνη της δολοφονίας σε διαδηλωτές. Την ίδια στιγμή μάλιστα, που οι γιατροί αλλά και οι συγγενείς του νεκρού εργάτη έχουν δηλώσει κατηγορηματικά πως έπεσε νεκρός από τα χημικά σε μεγάλη μάλιστα απόσταση από τα βίαια επεισόδια.
Η επικέντρωσή μας στα γεγονότα της Πέμπτης 20/10 οφείλεται στο γεγονός πως οι εξελίξεις εκείνης της μέρας θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στο μέλλον. Η σύγκρουση που πραγματοποιήθηκε στο Σύνταγμα συμβολίζει και προοιωνίζει τη σύγκρουση ανάμεσα στον κόσμο που επιζητά την ανατροπή και στον κόσμο της συντήρησης. Για αυτό και πρέπει το σύνολο των εργατών να αντιληφθούν πως μόνο εάν οργανωθούν έξω από εξουσιαστικούς, αντεπαναστατικούς μηχανισμούς θα μπορέσουν να αγωνιστούν πραγματικά. Όλα δείχνουν πως ο γραφειοκρατικός – καθεστωτικός συνδικαλισμός πνέει τα λοίσθια. Σε αυτό το πλαίσιο ριζικών αλλαγών και ανατροπών καλούμαστε να οργανώσουμε τη δράση μας. Να συλλογικοποιήσουμε την οργή και την αγανάκτησή μας. Για να μπορέσουμε όμως να υπερασπιστούμε την τάξη μας, τους ίδιους μας τους εαυτούς με λίγα λόγια, απέναντι στο κράτος και τα αφεντικά θα πρέπει να ξεπεράσουμε λογικές ανάθεσης του αγώνα και να αυτοοργανωθούμε. Μόνο εάν οργανωθούμε από μόνοι μας, χωρίς αρχηγούς και ειδικούς θα μπορέσουμε να παλέψουμε για τη συνολική ανατροπή του καπιταλισμού.
ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕ ΓΥΡΝΑ
ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ (Δεξιά και Αριστερά)
ΟΥΤΕ ΠΑΜΕ – ΟΥΤΕ ΓΣΕΕ ΠΑΡΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΛΑΕ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ στους ΧΩΡΟΥΣ του ΜΕΤΡΟ «ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ»
http://taxikometopo.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου