 |
| Πλατεία Καπνεργάτη Καβάλας |
«Κάποια από τα προβλήματα διακυβέρνησης σήμερα οφείλονται στην υπερβολική δημοκρατία… χρειάζεται πράγματι ένας βαθμός περιορισμού της δημοκρατίας… η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος απαιτεί ένα βαθμό απάθειας και μη ανάμειξης ενός μέρους ατόμων και ομάδων…»
Samuel Huntington – Έκθεση της “Τριμερούς Επιτροπής” (1975)
Η σημερινή μέρα, 17 Νοεμβρίου 2011, είναι μέρα μνήμης για την Εξέγερση του ’73, η οποία συνεχίζει να είναι επίκαιρη όσο ποτέ. Το αίτημα «να φύγουν οι Αμερικανοί», παίρνει την μορφή να φύγουν οι πολυεθνικοί μηχανισμοί (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα) που με πρόσχημα την κρίση του χρηματοπιστωτικού τραπεζικού συστήματος, επιβάλλουν συνθήκες τρόμου και φτώχειας σε όλο και μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού. Τότε ήταν η χούντα των συνταγματαρχών και σήμερα είναι η χούντα των τραπεζών, η οποία επέβαλε για κυβερνήτη έναν μη εκλεγμένο τεχνοκράτη, καταλύοντας κάθε πρόσχημα της αστικής αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας».
Για ποια «δημοκρατία» όμως μιλάμε; Την «δημοκρατία» που ποτέ δεν έκανε εκ βαθέως από-χουντοποίηση, πέρα από τον περιορισμό σε κελιά-σουίτες των ηγετών της επταετίας, και συνέχισε να έχει ως κορμό τον ίδιο χουντικό μηχανισμό. Την «δημοκρατία» της ατιμωρησίας των υπουργών και βασανιστών, που συνεχίζει με συνέπεια την ίδια μέθοδο ως τις μέρες μας . Την «δημοκρατία» που την δεκαετία του ’70 κατέβαζε αύρες και ξυλοκοπούσε εργάτες. Αυτή που έκανε πρόταση χάριτος για τους συνταγματάρχες και πυροβόλησε τον Καλτεζά και τον Γρηγορόπουλο. Την «δημοκρατία» που στην σύγχρονη της εκδοχή, αυτής της χούντας των τραπεζών, διόρισε ως υπουργούς νοσταλγούς της επταετίας.
Ποιο όμως ήταν το Πολυτεχνείο που όρθωσε το ανάστημα του απέναντι στην Χούντα και πως ξεκίνησε; Τι προσπαθεί να αποσιωπήσει το συντηρητικό κομμάτι του τότε αντι-δικτατορικού κινήματος, αυτό δηλαδή που μετέπειτα στήριξε και έχτισε την «δημοκρατία» της μεταπολίτευσης, που βασίστηκε πάνω στον χουντικό κρατικό μηχανισμό και πρόσφατα μετεξελίχθηκε σε κυβέρνηση ΔΝΤ – τραπεζών; Δεν είναι τίποτε άλλο από την επιμονή των 300 «προβοκατόρων», όπως τους χαρακτήρισε το ΚΚΕ, που ξεκίνησαν την κατάληψη του Πολυτεχνείου και καλούσαν τον λαό σε σύσταση συνελεύσεων στους χώρους εργασίας. Είναι οι πρώτες διακηρύξεις του Πολυτεχνείου με σαφή αντι-καπιταλιστικό προσανατολισμό και πρώιμα αμεσο-δημοκρατικά χαρακτηριστικά. Είναι ότι το Πολυτεχνείο δεν περιορίστηκε μόνο στην άρθρωση αντι-δικτατορικού λόγου, αλλά συνέδεσε τους φοιτητές με τους εργάτες και εξέφρασε μία επαναστατική προοπτική.
Αφού δεν μπόρεσαν να σβήσουν την φλόγα που άναψαν οι «300 προβοκάτορες», τα μετέπειτα κόμματα της καθεστωτικής Αριστεράς (Πασοκ, ΚΚΕ εσωτερικού και εξωτερικού), αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν και στην συνέχεια να προσπαθήσουν να αλλοιώσουν την εικόνα και το νόημα του Πολυτεχνείου. Η εξέγερση του Νοέμβρη πέρα από την άρθρωση επαναστατικού λόγου, χαρακτηρίστηκε από εκτεταμένα οδοφράγματα και συγκρούσεις στους δρόμους της Αθήνας. Το Πολυτεχνείο ήταν η ελληνική εκδοχή μία σειράς εξεγέρσεων εκείνης της εποχής, είτε ενάντια στους γραφειοκράτες–«πεφωτισμένους» δεσπότες της ΕΣΣΔ (Πράγα ΄68) είτε ενάντια στον καπιταλισμό (Γαλλία ’68, Ιταλία ’67-00, κ.α).
Το Πολυτεχνείο συνεχίστηκε και στην Μεταπολίτευση παίρνοντας διάφορες μορφές (αυτόνομοι εργατικοί αγώνες δεκαετίας 1970, καταλήψεις ’80, μαθητικό κίνημα ’90) για να εκφραστεί στις μέρες μας με τον Δεκέμβρη 2008, τα κινήματα αυτομείωσης (Δεν Πληρώνω) και το κίνημα των Πλατειών. Πολυτεχνεία γίνονται όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες (Αμερική, Ισπανία, Ιταλία, Λατ. Αμερική), όπως και τότε. Τα αιτήματα του παραμένουν σήμερα, στην εποχή της Χούντας των Τραπεζών, επίκαιρα όσο ποτέ και αναζητά δικαίωση σε μία κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση από άνθρωπο σε άνθρωπο. Σε μία κοινωνία βασισμένη πάνω στην ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη.
ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου