2,5 μήνες απεργία διαρκείας σε ΕΜΠ – ΕΚΠΑ και ο αγώνας συνεχίζεται...

του Αυτοδιαχειριζόμενου Κοινωνικού Χώρου Βίλα Ζωγράφου

Μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της επίθεσης που κράτος και αφεντικά έχουν εξαπολύσει ενάντια στους εργαζομένους, η κυβέρνηση αποφασίζει να επιταχύνει τις διαδικασίες εφαρμογής του νόμου που θέτει σε διαθεσιμότητα 1.756 εργαζομένους σε Α.Ε.Ι.- Τ.Ε.Ι. (νόμος που βέβαια είχε ψηφιστεί εδώ και καιρό). Οι εργαζόμενοι απαντούν με απεργία διαρκείας η οποία μετράει ήδη 10 εβδομάδες.

Από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες το κράτος προσπαθεί να διαρρήξει το μέτωπο των εργαζομένων είτε με απειλές για εισαγγελική παρέμβαση, είτε χρησιμοποιώντας ως δούρειο ίππο τις εγγραφές των πρωτοετών φοιτητών και την ανάγκη για επανέναρξη των διοικητικών λειτουργιών κυρίως στις γραμματείες των σχολών. Σε δεύτερο χρόνο και με αυτές τις ενέργειες να έχουν ναυαγήσει, παίζεται το χαρτί των προσωπικών απογραφών σε μια προσπάθεια αποσυλλογικοποίησης του αγώνα. Παράλληλα οι μεγαλοκαθηγητές διακόπτουν ακόμα και την τυπική απεργία αλληλεγγύης στους διοικητικούς πιέζοντας για τα ερευνητικά τους προγράμματα, δείχνοντας ξεκάθαρα με ποιά μεριά συντάσσονται. Πιο πρόσφατη κίνηση από τη μεριά του υπουργείου είναι η κήρυξη της απεργίας ως παράνομη, κάτι το οποίο δεν επηρέασε στο ελάχιστο τη στάση των διοικητικών.

Αυτή η άμεση επίθεση στους εργαζομένους αλλά και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση την ίδια, κλόνισε την αυταπάτη αυτών που αντιλαμβάνονται το πανεπιστήμιο ως «ναό της γνώσης και της προόδου». Όσο και να έχει εδραιωθεί το φαντασιακό του ανθρωπιστικού πανεπιστημίου που παρέχει γνώση για τη γνώση , η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Από τη μικρότερη ως τη μεγαλύτερη βαθμίδα της ιεραρχίας εντός του πανεπιστημίου, δηλαδή από τις καθαρίστριες και τους φοιτητές ως τους μεγαλοκαθηγητές και τους πρυτάνεις, το πανεπιστήμιο αποτελεί ξεκάθαρα μέσο αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και των ταξικών αντιθέσεων. Είναι επομένως προφανές ότι δε θα μπορούσε να ξεφύγει από τη γενικότερη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων.

Η γνώση πάντα ήταν κατευθυνόμενη και προσαρμοσμένη στις ανάγκες της αγοράς εργασίας σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, με τη διαφορά ότι στο παρελθόν, στην εποχή της επέκτασης του κεφαλαίου στην Ελλάδα, οι απόφοιτοι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είτε έβρισκαν εργασία στον κλάδο τους είτε απορροφόντουσαν σχετικά εύκολα σε άλλες θέσεις. Αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι τα πανεπιστήμια ως επιχείρηση αποτελούσαν κερδοφόρα επένδυση για το κράτος, απλά οι συνθήκες ήταν τέτοιες ώστε το κράτος δεν επέλεξε την αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αλλά ούτε και άλλων αντίστοιχων εργασιακών χώρων (δημόσιες υπηρεσίες, ΔΕΚΟ, σχολεία κλπ). Αυτή συμβαίνει αρκετά αργότερα, κυρίως στο δεύτερο μισό της προηγούμενης δεκαετίας, στην εποχή της ύφεσης, όπου το κράτος αναπροσαρμόζει όλες τις εργασιακές σχέσεις προκειμένου το κεφάλαιο να μεγιστοποιήσει τα οφέλη του. Ο επιχειρηματικός χαρακτήρας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, γιατί περί καπιταλιστικής επιχείρησης πρόκειται, γίνεται τώρα πιο ξεκάθαρος από ποτέ.

Τα πάρε-δώσε των ερευνητικών ομάδων και καθηγητών με εταιρίες γίνονται πλέον φανερά και όχι κάτω από το τραπέζι όπως παλιά, σε σημείο που καθορίζονται μέχρι και προγράμματα σπουδών. Μεταπτυχιακοί και διδακτορικοί φοιτητές παρέχουν άμισθη εργασία και η εργασία φοιτητών και υπαλλήλων εντατικοποιείται. Το κόστος αναπαραγωγής πέφτει άμεσα στις πλάτες των φοιτητών δημιουργώντας έτσι ταξικούς φραγμούς (δίδακτρα, αγορά βιβλίων, κλείσιμο εστιών σίτισης και στέγασης, απειλές διαγραφών ενώ κάποιοι δουλεύουν παράλληλα για να τα βγάλουν πέρα). Εργαζόμενοι υπό το φόβητρο της ανεργίας απολύονται και επαναπροσλαμβάνονται πλέον από εργολαβίες κάτω από εξευτελιστικούς εργασιακούς όρους, όροι που όχι μόνο προοιωνίζουν το μέλλον για τους τωρινούς απεργούς, αλλά αποτελούν το παρόν των εργαζομένων σε τομείς όπως σίτιση και καθαριότητας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι εργαζόμενοι υπό καθεστώς εργολαβίας στη φοιτητική εστία του ΕΚΠΑ, τους οποίους ο εργολάβος Παλαιολόγος είχε προσλάβει με εξευτελιστικούς όρους : συμβάσεις ανειδίκευτου ανεξάρτητα αν κάποιοι ήταν ή όχι, μισθούς χαμηλότερους των κατώτατων που προβλέπονται για ανειδίκευτο, προσλήψεις και απολύσεις κατά το δοκούν. Ο συγκεκριμένος λοιπόν εργολάβος επικαλούμενος την πολύμηνη απεργία των διοικητικών αρνήθηκε να πληρώσει τους εργαζόμενους και τους καλεί να υπογράψουν απόλυση ενώ την προηγούμενη μέρα έχει γίνει συνάντηση των εργαζομένων με τους απεργούς διοικητικούς και αλληλέγγυους που βρισκόταν στην πύλη του ΕΚΠΑ για περιφρούρηση. Οι διοικητικοί που βρίσκονται ήδη σε κινητοποιήσεις, στηρίζουν τον αγώνα των εργαζόμενων στις εργολαβίες και αποφασίζουν μέσα από τη γενική τους συνέλευση παρέμβαση, μαζί με φοιτητές και αλληλέγγυο κόσμο, στα γραφεία του Ι.ΝΕ.ΔΙ.ΒΙ.Μ. (Ινστιτούτο Νεολαίας και Δια Βίου Μάθησης), όπου θα υπογράφονταν οι απολύσεις. Το εν λόγο ραντεβού αποδεικνύεται επεισοδιακό καθώς έρχονται στο φώς διάφορες πρακτικές του κυρίου Παλαιολόγου όπως εικονικές προσλήψεις, απευθείας αναθέσεις έργου κλπ. Αποτέλεσμα της παρέμβασης είναι να σπάσει στην πράξη η εργοδοτική τρομοκρατία και όχι μόνο να μην γίνουν οι απολύσεις αλλά να καταβληθούν οι οφειλόμενοι μισθοί και να υπάρξει δέσμευση ότι οι εργαζόμενοι θα πληρώνονται κανονικά μέχρι τη λήξη των συμβάσεών τους ανεξάρτητα από τη διάρκεια της απεργία.

Η εμπειρία αυτή δείχνει ότι οι αυτοοργανωμένοι, αδιαμεσολάβητοι αγώνες από τα κάτω μπορούν και έχουν νικηφόρα αποτελέσματα. Αντίθετα, οι μορφές του συνδικαλισμού που βασίζονται στη λογική της ανάθεσης και της διαμεσολάβησης δημιουργούν τεράστιες παθογένειες καθώς οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αδράνεια, απομαζικοποιώντας τους αγώνες. Πέρα από τη δομή και το τρόπο λειτουργίας ενός τέτοιου φορέα , σημαντικό ρόλο παίζει και η πολιτική του σκοπιμότητα . Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι το γεγονός ότι τα σωματεία καλούν σε εκτονωτικές απεργίες της τελευταίας στιγμής που από τη μία δε δίνουν περιθώριο αποτελεσματικής οργάνωσης και από την άλλη μειώνουν τις πιθανότητες ο αγώνας να καταστεί νικηφόρος. Οι παραπάνω παθογένειες σε ένα βαθμό διαφαίνονται και στην παρούσα απεργία από την αναντιστοιχία της προσέλευσης σε συνελεύσεις φοιτητών και εργαζόμενων και της συμμετοχής τόσο στις απεργιακές περιφρουρήσεις και καταλήψεις όσο και στις δράσεις που λαμβάνουν χώρα σε αυτές.

Ο συγκεκριμένος αγώνας, όπως και κάθε αντίστοιχος αγώνας δε θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως απάντηση σε μεμονωμένη επίθεση, αλλά σε ένα πλαίσιο γενικότερης επίθεσης σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας και προσπάθειας εκφασισμού της κοινωνίας (καταστολή αγωνιζόμενων ανθρώπων, επιστράτευση απεργών, χτυπήματα σε καταλήψεις, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, συντηρητικοποίηση, εντατικοποίηση της παρακολούθησης και του ελέγχου κλπ). Έτσι κάθε τέτοιος αγώνας αφορά το σύνολο της εργατικής τάξης και όχι μόνο το κομμάτι που πλήττεται άμεσα.

Εκεί βρίσκουμε και εμείς τον συλλογικό εαυτό μας, δίπλα στις καθαρίστριες και τους εργαζόμενους στη σίτιση, τους διοικητικούς υπαλλήλους, τις νοσοκόμες, τους δασκάλους και τους φοιτητές. Οι καταλήψεις και οι συλλογικότητες που δραστηριοποιούνται σε αυτές γεννιούνται μέσα στον αγώνα, από και για αγωνιζόμενους ανθρώπους και έτσι συνδέονται οργανικά με κάθε πτυχή του αγώνα. Αγώνας που δεν είναι άλλος από τη διεκδίκηση της ίδιας μας της ζωής.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΕΝΕΡΓΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΕΙΣ

Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Βίλα Ζωγράφου