Και ξαφνικά ...αντιφασισμός!

Μετά από δύο χρόνια κρατικής και μιντιακής προπαγάνδας, μετά από χιλιόμετρα αναλύσεων για τα "άκρα", μετά από δεκάδες πογκρόμ εναντίον των μεταναστών, εκατοντάδες ρατσιστικές επιθέσεις και στρατόπεδα συγκέντρωσης, μετά από βασανισμούς αντιφασιστών στη ΓΑΔΑ και επιθέσεις σε καταλήψεις και αυτοοργανωμένους χώρους, μετά από εξαντλητικές διώξεις σε δεκάδες αγωνιστές και αγωνίστριες, επιτέλους έγινε αυτό που όλοι περιμέναμε. Το κράτος αποκάλυψε το αντιναζιστικό του πρόσωπο. Και βρωμάει φασισμό.

Δεν ξέρουμε αν ο δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν αυτή που "ξεχείλισε το ποτήρι" και ανάγκασε τον Σαμαρά και όλο τον ακροδεξιό συρφετό που τον συντροφεύει να τραβήξει τα γκέμια των συμμοριτοναζιστών. Δεν ξέρουμε, και ακόμη είναι νωρίς να το πούμε, που θα οδηγήσει αυτό το "ανελέητο" κυνήγι που έχει εξαπολύσει το κράτος ενάντια στους "εξτρεμιστές" και που θα το σταματήσει. Δεν ξέρουμε, αλλά μπορούμε να φανταστούμε.

 

Ξέρουμε όμως ότι αυτή η κοινωνία στην οποία έχουμε μεγαλώσει, δεν σκοτιζότανε να κρύψει τα ρατσιστικά της συναισθήματα. Δεν δίσταζε να εκμεταλλεύεται και να βασανίζει μετανάστες εργάτες στα χωράφια και στα εργοστάσια. Δεν δίσταζε να βιάζει μετανάστριες στις τουαλέτες και να περηφανεύεται για αυτό. Δεν δίσταζε να ωρύεται στα τηλεπαράθυρα για να μην σηκώσει ο «αλβανός» μαθητής τη σημαία στην παρέλαση. Δεν δίστασε να πάρει μέρος στο πανηγύρι των ολυμπιακών αγώνων και να δει να θυσιάζονται στα έργα εργασιακές κατακτήσεις χρόνων και ανθρώπινες ζωές.

Εμείς που μεγαλώσαμε στην Ελλάδα της ανάπτυξης είδαμε το κεφάλαιο και τα αφεντικά να ποδοπατούν ζωές στο όνομα του κέρδους. Είδαμε μια κοινωνία αποχαυνωμένη, στη συντριπτική της πλειοψηφία, να αδιαφορεί όταν δεν συναινούσε σε αυτό. Είδαμε την εργασία μας να υποτιμάται διαρκώς, για να φθάσουμε σήμερα, μετά από τρία χρόνια «κρίσης» να δουλεύουμε για ψίχουλα και μήνες απλήρωτοι. Είδαμε, και το είδαμε ξεκάθαρα τα τελευταία χρόνια, να προμοτάρεται ο εθνικισμός και ο ναζισμός, πότε ως «λύση» και πότε ως «άκρο», πότε ως εχθρός και πότε ως ο ανέλπιστος σύμμαχος.

Βλέπουμε σήμερα, να αναπαράγεται ο εθνοκεντρικός και πατριωτικός λόγος, γιατί και «ο εθνικισμός δεν είναι κακός» στο όνομα του «αντιναζισμού», ενώ ακούμε για συνταγματικά τόξα και δημοκρατικές συμμαχίες. Βλέπουμε το κεφάλαιο και το κράτος να χτίζει το άλλοθί του, για ακόμα μεγαλύτερη επίθεση, για ακόμη δυνατότερη εδραίωση του φόβου, για την ακόμα πιο εύκολη επέλαση του ολοκληρωτισμού.

Τα βλέπουμε όλα αυτά και δεν έχουμε αυταπάτες. Δεν περιμένουμε τίποτα από ανίερες συμμαχίες και από μεγαλόστομες εξαγγελίες. Ξέρουμε καλά ότι το κράτος και το κεφάλαιο θα εντείνουν την επίθεσή τους και δεν θα προδώσουν τους "καλούς τους φίλους". Θα τους είναι πάντα χρήσιμοι.

Ξέρουμε ακόμη ότι είμαστε ακόμη στην αρχή αυτής της διαδρομής, και έχουμε πολλά να κάνουμε. Δεν θα σταματήσουμε όμως, γιατί εδώ το δίλημμα δεν είναι μνημόνιο-αντιμνημόνιο, ύφεση-ανάπτυξη, αλλά ζωή ή θάνατος. Και τη δική μας ζωή, τη ζωή που θέλουμε να ζήσουμε, την φτιάχνουμε στους δρόμους. Στους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες. Εκεί χτυπάμε το φασισμό, εκεί υπερασπιζόμαστε τη ζωή μας.

της Φ.Κ.

 Από το 12ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας Δράση